Semua Bab DANGEROUS LOVE รักอันตราย...นายมาดเซอร์: Bab 11 - Bab 20

สองวันต่อมา….ฉันนั่งจ้องหน้าจอมือถือตัวเองที่มีเบอร์เฮียวาโยขึ้นหราอยู่เกินชั่วโมงแล้ว กำลังสองจิตสองใจว่าจะโทรดีไหมตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นตั้งแต่ได้จูบแรกของฉันไปเขาก็หายเงียบไปเลย นี่มันสองวันแล้วนะ ฉันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิดอีกรึเปล่า หรือเขาโกรธอะไร ความจริงฉันก็ไม่ควรหวังตั้งแต่แรกแล้ว แต่ทั้งหมดนี่ก็เพราะเขานั่นแหละ เขามาจูบฉันทำไมล่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไร มาทำให้ฉันคิดแล้วก็เงียบหายไป คนใจร้าย“อยากโทรก็โทรดิวะ นั่งจ้องอยู่ได้” ใยไหมเอ่ยขึ้นทั้งที่ปากก็ยังเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก แต่หน้าตามันโคตรจะจริงจัง แล้วปังปอนด์ก็เสริมขึ้นทันที“ใช่ ถามไปตรงๆ เลย ตกลงยังไงกันแน่ มึงก็จะได้วางตัวถูกไง ไม่ใช่ปล่อยไว้แบบนี้”ถาม...? จะให้ถามว่าไง ทำไมเฮียไม่มาหาหนู หรือถามว่าเฮียคิดยังไงกับหนู อย่างงี้เหรอ บ้าไปแล้วใครจะกล้าถาม ฉันกลัวคำตอบจะตาย“นั่นดิ ตอนนี้กูรู้ว่ามึงคิดไปไกลมากแค่ไหน แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดล่ะ มึงจะทำไง” ใยไหมว่า ฉันก็อยากจะบอกว่า ยังไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาเหมือนกัน ถ้าอะไรๆ มันไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดก็คงเจ็บมากอะ แต่จะให้เลิกชอบบเขา ฉันก็ทำไม่ได้เหมื

ก๊อกๆๆๆฉันรีบวางแก้วน้ำในมือแล้ววิ่งไปที่ประตูทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะเรียกจากด้านนอก เฮียวาโยแน่ๆ ฉันคิดว่าคงเป็นเขา เพราะเวลาแบบนี้ไม่มีใครมาหาฉันหรอก แต่พอดึงประตูเปิด ยิ้มฉันก็หุบลงแทบไม่ทัน เพราะคนตรงหน้าไม่ใช่เฮียวาโย แต่เป็น“ฌา!!”“ก็เค้าอะดิ คิดว่าใคร” คนถูกทักสวนกลับมาทันควัน ก่อนจะหันซ้ายหันขวา เหมือนกับกำลังสำรวจว่ามีใครนอกเหนือจากเธออีกรึเปล่า ท่าทางฉันคงมีพิรุธมากเกินไปใช่ไหม หน้าตาฉันคงตกใจมากด้วย ก่อนเธอจะหันมาหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด“หรือว่าเตงรอใครอยู่”“ปะ...เปล่าซะหน่อย” ฉันพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดแล้วเอ่ยบอกคนตรงหน้าที่ยังคงเอาแต่จ้องฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะแสร้งมองไปทางอื่นพลางเอามือขึ้นลูบต้นคอตัวเองเพื่อกลบเกลื่อน แต่ดูจะปิดไม่มิดเลยสักนิด“หื้มมม?”ฉันตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อหลบสายตาการจับผิดของพี่สาวตัวเอง เธอคือ ฌาญาดา สิริวศินทร์ พี่สาวที่เกิดก่อนฉันไม่กี่นาที เธอมีทุกอย่างภายนอกเหมือนฉันทุกระเบียบนิ้ว แต่ที่แตกต่าง ค

เช้าวันต่อมา….@สนามบินเชียงใหม่ผมยืนพิงราวเหล็กกั้นตรงด้านหน้าจุดเช็กอินของสายการบินชื่อดัง สายตาจับจ้องไปที่เพื่อนรักตัวเองอย่างไม่ลดละ ขณะที่มันไม่ได้สนใจผมเลยสักนิด มัวแต่คุยกับพ่อแม่ผม มิเชล มิณและก็ไอ้ยูตะอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าให้เดา คงไม่พ้นเรื่องฝากมันหิ้วนู่นนี่นั่นกลับมาให้นั่นแหละ แต่เรื่องนั้นไม่อยู่ในสมองผมเลย ณ เวลานี้ ที่ผมเอาแต่จ้องมันก็เพราะเรื่องยัยหนูเฌอตัวร้ายนั่นต่างหาก มันเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ปกติไอ้หมอมันคว้าแต่แม่เสือสาวทั้งนั้น แมวเชื่องๆ อย่างยัยหนูเฌอนั่น ทำอีท่าไหนวะ...ถึงได้รับสิทธิพิเศษจากไอ้หมอ“ไอ้เฮีย!!!”“อ๊ะ! ไอ้สัส!!! ตกใจหมด ตะโกนหาพ่อง”ผมสะดุ้งโหยงพร้อมกับหันไปด่าไอ้น้องชายตัวดีเสียงลั่น จนคนละแวกนั้นหันมามองเป็นตาเดียว ก่อนผมจะลด volume เสียงลงให้ได้ยินกันแค่สองคนในประโยคถัดมา แต่ก็ยังไม่วายด่ามันอยู่ดี ไม่รู้แม่งเดินมาตอนไหน เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย ไอ้น้องเวร!!! กูเกือบช็อกตาย“อะๆๆ พ่อผม พ่อเฮีย คนเดียวกัน นู้นยืนอยู่นู่น อยากเจอเหรอ เรียกให้ป้ะ? พะ…” มันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทะเล้นปนกวนส้นตีน แล้วทำท่าเหมือนจะเรียกพ่อที่ยืนอยู่ไม

หมับบบ...อ๊ะ!ฉันสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับเซถลาไปข้างหน้าตามแรงลากของคนตัวสูงที่คุ้นตา ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปด้วยความตกใจ ทำอะไรไม่ถูก จนในที่สุดร่างฉันก็ถูกลากเข้ามาในห้องพักฟื้น VIP ของโรงพยาบาลที่ไม่มีคนไข้มาใช้บริการ ประตูถูกปิดลงอย่างแรงด้วยฝีมือของเฮียวาโยและแผ่นหลังฉันถูกดันจนชิดติดผนังห้องในเวลาต่อมาด้วยฝีมือของคนเดียวกันปึกกกฝ่ามือหนายกขึ้นตบผนังข้างๆ ใบหน้าฉันอย่างแรงทั้งสองข้าง จนฉันต้องหดคอหลับตาหนีด้วยความหวาดกลัว เสียงทุ้มต่ำดังลอดไรฟันออกมาจากคนตัวสูงตรงหน้า“เธอหลอกฉันทำไม”ฉันหรี่ตาขึ้นและพบว่าใบหน้าของเราสองคนอยู่ห่างเพียงคืบ เขาจ้องฉันอย่างไม่ลดละ แววตาวาวโรจน์โกรธจัด ซ้ำยังขบกรามแน่นคล้ายกับกำลังสะกดกลั้นอารมณ์เหล่านั้นอยู่ แต่หารู้ไม่ว่าทุกอย่างถูกแสดงออกมาทางสายตาจนหมดสิ้นว่าแต่ฉันไปหลอกอะไรเขาตอนไหนกัน เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันนะ และพอฉันเงียบไปสักพักคนหัวร้อนตรงหน้าก็เร่งเร้าเอาคำตอบจากฉันด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีกโทน“ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้!”“ละ...หลอกอะไรคะ” เสียงเขาทำใ

“เฌอๆ”“ขา~~” ฉันขานรับพร้อมกับเร่งฝีเท้าไปหาพี่นุช พยาบาลคนสวยที่ประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายยาทันที“มายืนแทนพี่แป๊บดิ ไปเคลียร์เอกสารให้คุณหมอรตีก่อน”“อ๋อๆ ได้เลยค่า สบายมาก” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะร่าเริง พี่นุชทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะรีบวิ่งไปทางห้องคุณหมอรตี ส่วนฉันก็หยิบเอกสารนู่นนี่นั่นดูอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆ ที่โดนดุ โดนตะคอก แต่ทำไมถึงยิ้มไม่หุบเลยก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะอย่างน้อยเขาก็ยังเป็นห่วงฉัน ฮึ่ยยยย...เขิน“ไปดีใจอะไรมาเนี่ย ยิ้มเหมือนคนบ้าเชียว หึ” พี่พยาบาลอีกคนเดินถือถาดยามายื่นให้ฉันพร้อมกับเอ่ยทักแบบขำๆ ส่วนฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ส่งยิ้มกว้างไปให้แทน“คุณนีรดาร์ เดชาพิพักษ์เชิญรับยาค่ะ”ฉันประกาศเรียกชื่อคนไข้ใส่ไมค์ตัวน้อยหน้าเคาน์เตอร์ แล้วก้มลงหยิบยาในตะกร้าขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์ตรงหน้า“คุณนีรดาร์ เดชาพิพักษ์นะคะ”“ใช่ค่ะ” พอเธอตอบรับฉันก็เริ่มอธิบายตัวยาในซองต่างๆ ให้คนไข้เข้าใจ….….“มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันถามขึ้นเมื่อเธอเอาแต่จ้องหน้าฉันหลังจากที่ฉันอธิบายทุกอย่างครบถ้วนอย่างละเอียดดีแล้ว เธอยังสงสัยอะไรอีก ในเมื่อยาพวกนี้เธอก็มารับทุกเดือนอยู่แ