Semua Bab DANGEROUS LOVE รักอันตราย...นายมาดเซอร์: Bab 21 - Bab 30

ย้อนไปสามเดือนก่อน….“มานี่แป๊บ” มือหนาของคุณหมอไวน์คว้าข้อมือฉันแล้วออกแรงลากเข้ามาในห้องพักฟื้นระดับ VIP ของโรงพยาบาลแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นผู้ชายหนึ่งในนั้นที่ทำให้ใจฉันเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งที่เขาไม่มีท่าทีว่าจะสนใจฉันเลยด้วยซ้ำ“เอามือถือมา” เสียงดุของคุณหมอไวน์ทำให้ฉันละสายตาจากผู้ชายที่ฉันเฝ้ามองมาตลอดหกปี คุณวาโยคนนั้นเขาอยู่ที่นี่ด้วย แต่ฉันก็ยังคงนิ่งไม่ทำตามคำสั่งของคุณหมอไวน์เพราะไม่เข้าใจว่าเขาจะเอามือถือไปทำอะไร เขาเลยล้วงหยิบมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อชุดนักศึกษาพยาบาลของฉันอย่างถือวิสาสะท่ามกลางความตกใจของทุกคนและของฉันด้วย ความจริงเราก็ค่อนข้างสนิทกันพอสมควรแหละ เขาแอบดูมือถือฉันเป็นประจำ ถึงได้เป็นผู้กุมความลับของฉันไว้แบบนี้ ไหนจะคำบอกเล่าของพี่สาวฉันอีก“เอ้า นี่มันของหนูไหมละคะ เอาคืนมานะ” ฉันพยายามจะยื้อแย่งมือถือตัวเองคืนแต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันเตี้ยกว่าเขาตั้งมากมาย ไม่สามารถหรอก แถมยังออกคำสั่งเสียงดุใส่ฉันอีก“หยุด!”แต่นี่ไม่ได้ทำให้ฉันทำตามคำสั่งของเขาหรอกนะ ที่ทำให้ฉันหยุดการกระทำทุกอย่างลงเพราะประโยคที่เขาก้มลงกระซิบข้างหูฉันต่า

“ฮะ...เฮีย หนูกลัว ฮึก” ฉันพูดเสียงอู้อี้อยู่กับแผงอกเขา บวกกับอาการสะอื้นเล็กน้อย“เฮียก็อยู่นี่แล้วไง” เฮียวาโยพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนพร้อมกับย่อตัวลงจับแขนฉันไปพาดโอบคอเขาไว้ทั้งสองข้าง แล้วช้อนร่างฉันขึ้นในท่าเจ้าหญิง สาวเท้าออกไปจากตรงนี้ทันที ฉันกระชับแขนแน่นขึ้นพร้อมกับซุกหน้าลงบนบ่ากว้างอย่างถือวิสาสะ ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่น ปลอดภัย ถ้ามีเขาอยู่แบบนี้ ฉันรู้ว่าเขาต้องไม่ปล่อยให้ฉันได้รับอันตรายแน่ๆ ไม่รู้เพราะอะไรฉันถึงคิดแบบนั้น ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ…..ร่างฉันถูกวางลงบนเบาะรถหนานุ่มฝั่งคนนั่งอย่างเบามือ ก่อนที่เฮียวาโยจะโน้มตัวมาดึงเข็มขัดนิรภัยคาดผ่านตัวฉันไปกดล็อกอีกฝั่ง เขาดึงตัวกลับไปยืนตรงเหมือนเดิมแล้วถอดเสื้อแจ็กเกตมาคลุมให้ ยกมือลูบหัวทุยเล็กเบาๆ อย่างอ่อนโยน แล้วดันประตูรถปิดเข้ามา วิ่งอ้อมไปขึ้นอีกฝั่งอย่างเร่งรีบ เขาจัดระเบียบให้ตัวเองขณะที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยภายในเวลาอันรวดเร็วและขับรถออกไปทันที สายตาฉันยังคงจับจ้องไปที่เขาตลอดเวลา พลางคิดไปถึงว่าเขามาไม่ทันล่ะ จะเกิด

ปัจจุบัน…. “จัดการต่อเลย” ผมหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกลก่อนจะพาตัวเองออกมาจากโรงเก็บรถนั่นและตรงขึ้นไปยังห้องชุดสุดหรูที่ผมตั้งใจทำไว้เป็นที่ซุกหัวนอนรองจากบ้าน และสาบานได้ว่าไม่เคยมีใครหน้าไหนได้มาเหยียบมันนอกจากคุณยูริที่แอบมาจัดแจงทำความสะอาดให้อยู่เรื่อยๆพวกลูกน้องผมมันรู้ดีว่าจะจัดการกับไอ้พวกเดนนรกสามตัวนี่ยังไงต่อ ส่วนไอ้หัวโจก...คิดเหรอว่าผมจะปล่อยมันไว้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้ผมมีเรื่องที่สำคัญกว่าและต้องการคำอธิบายให้มันกระจ่างแจ่มแจ้งโดยเร็วที่สุดผมเดินมาหยุดหน้าห้องตัวเองที่อยู่ชั้นบนสุดของหอคอยขนาดใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางสนามแข่งรถของผม ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือสแกนเพื่อปลดล็อกและดันประตูเปิดเข้าไป แล้วปิดมันลงอย่างเบามือที่สุดเพราะสายตาเหลือบไปเห็นร่างบางนั่งหลับตาพริ้มคอพับคออ่อนอยู่บนโซฟาที่เดิม ที่ผมอุ้มเธอมานั่งในตอนแรก เหอะ...ไม่ซุกซนดีแฮะเท้าหนาก้าวเดินไปยังโซฟาตัวนั้นก่อนใช้มือประคองร่างบางที่โอนไปเองมาให้นอนลงบนโซฟา จะได้หลับสบายมากขึ้น แล้วพาตัวเองไปอีกมุมของห้อง หยิบมือถือออกมาต่อสายทาง

“หายตกใจแล้วเหรอเราอะ” ประโยคทำลายความเงียบหลุดออกมาจากปากเฮียวาโยหลังจากที่ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันมาพักใหญ่“ค่ะ...หนูอยากกลับแล้ว” ตอนนี้ต้องใช้คำว่าช็อกมากกว่า...ฉันพูดขึ้นเสียงแผ่วเหมือนคนหมดแรงและยังคงก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองอยู่แบบนั้น ฉันควรไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะเจ็บไปมากกว่านี้“เดี๋ยว! ใครอนุญาต” มือหนาคว้าแขนเล็กไว้หลังจากที่ฉันเดินผ่านหน้าเขามาได้เพียงไม่กี่ก้าว“หนูจะกลับไปอยู่ในที่ของหนู ต้องรอใครอนุญาตด้วยเหรอคะ” คำพูดประชดประชันหลุดออกไปจนได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้ด้วยซ้ำ“ความจริงก็ไม่ต้อง แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว เราต้องอยู่ที่นี่” เฮียวาโยว่าทั้งๆ ที่ยังรั้งแขนฉันไว้แบบนั้น ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจที่เขาพูดเท่าไหร่ แต่คิดว่าน่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่โดนทำร้าย ถึงจะยังงั้นก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่ดี“แต่…”“ไม่มีแต่” สิ้นเสียงเข้มของเฮียวาโย ร่างฉันก็ถูกดึงกลับไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม ร่างหนาของผู้กระทำนั่งยอ

ผัวะ!!ทันทีที่ผมได้ยินประโยคแสลงหูจากปากของไอ้เหี้ยแม็กซ์มือผมก็ฟาดลงไปกลางกระบาลมันโดยอัตโนมัติเสียงดังลั่นพร้อมกับพ่นคำออกมาอย่างลืมตัว“ไอ้สัส!!! ไม่ใช่!”“แม่งเอ๊ยย...ตบซะแรงเลย ไอ้ห่า กูก็ลืมป่ะ?”“ห้ามลืม ห้ามทักผิดด้วย จำไว้ในซีกสมองอันน้อยนิดของพวกมึงเลยนะ” ผมออกคำสั่งเสียงเข้มพลางชี้หน้ามันทั้งสองตัวอย่างคาดโทษ ผมยิ่งกลัวจะทักผิดคนอยู่มองผิวเผินแม่งเหมือนกันเด๊ะ ขนาดผมเห็นแค่แวบเดียวยังคิดว่าเป็นหนูเฌอเลย ไอ้หมอมันไม่เคยจำคนผิดบ้างเหรอวะ“สรุปยังไง” ไอ้ฟิวส์ถามขึ้นเสียงเรียบ ผมเหลือบมองหน้ามันเล็กน้อย ก่อนจะหยิบบุหรี่ออกจากปาก ซึ่งมันเรียบจริงๆ นะ หน้าแม่งนิ่งสัส คือมึงเคยตื่นเต้นกับอะไรบ้างไหม ผมล่ะอยากรู้จริงๆ เวลามันเอาผู้หญิงมันยังทำหน้านิ่งแบบนี้ไหม“ตอนนี้กูทำได้แค่ส่งคนตามดูเด็กนั่นไม่ให้คาดสายตาก็เท่านั้น แล้วถ้ากูบุกไปตอนนี้ มีแต่เสียกับเสีย กูจะนิ่งไว้ก่อน” ผมตอบ“คือมึงจะให้มันคิดว่าเด็กนั่นไม่ใช่เป็นตัวแปรสำคัญ”“ถูก” ผมเสร