Semua Bab DANGEROUS LOVE รักอันตราย...นายมาดเซอร์: Bab 31 - Bab 40

“ผมถอนจูบออกพลางเอาลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองที่ยังมีความหวานติดอยู่ด้วยความเสียดาย แต่ถ้าไม่หยุดก่อนมีหวังยัยตัวเล็กตรงหน้าขาดใจตายก่อนแน่ ร่างเล็กโน้มตัวลงมาเอาหน้าซบไหล่ผมจนรู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจได้อย่างชัดเจน บวกกับอาการหอบจนตัวโยนเพราะผมเล่นสูบอากาศจากตัวเธอออกมาจนแทบหมด จะช็อกไหมล่ะนั่น...ใจเต้นแรงขนาดนี้ แต่ก็นะ...ไม่เคยมีใครตายจากจูบซะหน่อย เหอะ...เด็กน้อยจริงๆ“อื้อออ”ผมอดไม่ได้ที่จะซุกหน้าลงบนซอกคอขาว ที่พอหันไปก็ดันอยู่ในระดับสายตาพอดี บวกกับกลิ่นพีชหอมอ่อนๆ จากตัวเธอที่ลอยมาปะทะเข้ากับจมูกผมและไหนจะเสียงครางหวานนั่นอีก ทุกอย่างมันทำให้ผมไม่สามารถหยุดการกระทำตรงหน้าได้อีกแล้ว มีแต่จะปล่อยให้มันเป็นไปในแบบที่ควรจะเป็นก็เท่านั้นมือผมเลื่อนขึ้นค่อยๆ รูดซิปด้านหลังชุดเดสแขนกุดสีเทาของหนูเฌอลงจนสุด ความไม่เป็นประสาของคนตัวเล็กตรงหน้า ทำให้ผมแทบคลั่ง ไม่อยากเชื่อเลย ปกติผมแทบไม่เคยเล้าโลมให้ใครแบบนี้ด้วยซ้ำ ผมเลื่อนมือขึ้นมาวางตรงไหล่เล็กทั้งสองข้างก่อนจะกระซิบบอกร่างเล็กที่อยู่ในอาการเคลิบเคลิ้มเสียงแหบพร่า“หนูเฌอ เฮียข

​ฉันละสายตาจากจุดที่ตัวเองเดินวนไปวนมาเมื่อครู่นั้นกลับมามองถุงกระดาษในมือหนาของคนที่เพิ่งขึ้นมานั่งอยู่หลังพวงมาลัยหมาดๆ ถูกยื่นมาอยู่ในระดับสายตาพอดิบพอดี“อะไรเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเสียงแผ่ว สายตาก็ยังคงจ้องอยู่ที่ถุงกระดาษนั่นไม่ลดละ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่ไม่กล้าเงยหน้ามองคนที่ยื่นถุงกระดาษนี่มาให้ต่างหาก ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้ายังไง ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง มัน...มันแบบ ไม่รู้จะเริ่มยังไง…“ดูเอาเอง” คำตอบสั้นๆ ห้วนๆ หลุดออกมาจากปากเฮียวาโยพร้อมกับยื่นถุงกระดาษนั่นเข้ามาใกล้ขึ้นจนแทบจะชนหน้าฉันอยู่แล้วฉันรับมันมาแล้วเปิดออกดู พร้อมกับตาที่เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เพราะข้างในนั้นมันคือยาคุมกำเนิด ต้นเหตุของการเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบหน้าร้านขายยานั่นเอง แสดงว่าที่เฮียวาโยเข้าไปร้านขายยาเมื่อกี้เพราะไปซื้อยาคุมนี่มาให้ฉันงั้นเหรอ ใบหน้าฉันร้อนผ่าวๆ ไปหมด ใจก็เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ มันเริ่มเหมือนเรา สองคน...เอ่อ..หมายถึงฉัน กับ เฮียวาโยน่ะ มัน...เอ่อ...เหมือนเราเป็นแฟนกันเลยเนอะ งื้ออออ...แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันต้องตายก่อนแน่ๆแต่..เดี๋ยวนะ ทำไมในถุงกระดาษถึงมียาคุมสองแบบล่ะ อันหนึ่งค

ปังๆๆ สวบๆๆๆ ปัง ปัง หวืออออระหว่างที่ฉันกำลังทำหน้าที่แม่บ้านแม่เรือนอย่างขะมักเขม้นอยู่นั่น ทั้งเสียงปืน เสียงวิ่ง เสียงหวอก็ยังคงดังสนั่นหวั่นไหวลั่นห้อง ให้ตายเถอะ...นึกว่าล้างจานอยู่ในสนามรบก็ไม่ปาน แต่เสียงเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้ฉันตกใจได้เท่ากับเสียงเอะอะโวยวายของคนหัวร้อนที่ควบคุมอยู่ในโลกของความเป็นจริงนี้หรอก“นั่นๆ กูโดนเข้าแล้วสัส ไอ้แม็กซ์ ไอ้เหี้ย มาช่วยกูก่อน”และยังไม่พอนะ….ยังคงมีเสียงเอะอะโวยวายของอีกหลายคนตามมาด้วย คาดว่าน่าจะประมาณสี่คนได้ถ้ารวมเฮียวาโยด้วยก็เป็นห้า คิดดูเหอะ...เล่นกันห้าคน แล้วคือเสียงทุกคนก็ดังประสานกันแบบ...เสียงในเกมนี่เบาไปเลย แล้วคือ...สารพัดสัตว์มาเดินป้วนเปี้ยนในห้องฉันเต็มไปหมดแล้วเนี่ย[ไอ้สัส!! กูก็จะตายแล้วเนี่ย ไอ้เหี้ยดิน เก็บหาส้นตีนอะไรนักหนาปืนอ่ะ มาช่วยพวกกูก่อน][อ้าววว เฮีย อ่อนเองอย่าพาลดิวะ]คือมันจำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ไหม ฉันเช็ดไม้เช็ดมือหลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยพลางเหลือบตามองคนหัวร้อนที่นั่งหน้ายุ่งเป็นยุงตีกันอยู่บนโซฟา ท่าทางกระฟัดกระเฟียดสุดๆ สายตายั

เช้าวันต่อมา….@มหาวิทยาลัย M “ขอบคุณนะคะ ที่มาส่งหนู”“อืม”ฉันไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณเฮียวาโยที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งที่มหาลัยแต่ได้กลับมาแค่คำตอบรับสั้นๆ ห้วนๆ เท่านั้น ก็จะไปหวังให้เขาพูดอะไรกลับมาล่ะ ตั้งใจเรียนนะ ตอนเย็นจะมารับ งี้เหรอ หวังเยอะไปไหม เฌอนารีนนนน...เฮ้อออ ลมหายใจถูกพ่นออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับคอที่ตกลงโดยอัตโนมัติก่อนจะหันไปเปิดประตูรถ แต่…แกร่กกกฉันยังไม่ทันเปิดเลยนะ แล้วเสียงเปิดประตูนั้นก็ต้องเป็นของฝั่งคนขับซินะ“เฮียจะไปไหนคะ” ฉันรีบหันไปคว้าแขนเฮียวาโยอย่างถือวิสาสะก่อนเขาจะพาตัวเองลงจากรถ“ก็...”“ไม่ได้นะคะ เฮียห้ามลงไปนะ” ฉันไม่รู้หรอกว่าจุดหมายปลายทางของเขาคือที่ไหนเพราะฉันโพล่งแทรกขึ้นซะก่อน แต่ฉันไม่ยอมให้เขาลงไปยืนเฉิดฉายอยู่ท่ามกลางผู้หญิงพวกนั้นแน่ ขนาดแค่เปิดประตูรถไว้นะ เลด้าของพวกนางยังทำงานได้ดีไม่มีตกเลยสักนิด ทั้งๆ ที่มีฉันนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่แท้ๆ ไม่มีความเกรงใจบ้างเลยรึไงกัน ฉันกวาดสายตามอ

20:00 น.ตื้ดด ตื้ดดดดด[มีไรให้รับใช้ครับ คุณวาโยเพื่อนรัก]ผมเอามือถือออกจากหูทันทีที่ปลายสายพูดจบ เพื่อมาดูว่าใช่คนที่ผมต้องการจะโทรหาจริงๆ รึเปล่า ก็ถูกแล้วนี่หว่า มันทำเสียงเหี้ยอะไรของมันว่ะ แม่งกระดกลิ้นเล่นรอ.เรือตรงคำว่ารักซะกูขนลุกเลย แต่ผมยังไม่มีเวลาด่ามันในตอนนี้“มึงเช็กเดี๋ยวนี้เลยว่าเฌออยู่โรงพยาบาลไหม”[ทำไมวะ]“กูให้ถามรึไงห๊ะ! หาคำตอบให้กูเดี๋ยวนี้!!!”ติ๊ด!ปึงงงง“โธ่โว้ย! หายไปไหนนะยัยเด็กบ้า” ผมถีบประตูห้องยัยเด็กนั่นอย่างแรงพร้อมสบถออกมาเสียงดังลั่น ไม่สนใจด้วยว่าห้องข้างๆ จะได้ยินไหมหรือจะด่าผมยังไง ตอนนี้ผมคลั่งจนแทบจะเป็นบ้า นี่มันสองทุ่มแล้วนะ ยัยเด็กนั่นยังไม่กลับมาห้องได้ยังไงกัน ไหนบอกเลิกคลาสตั้งแต่บ่าย ที่สำคัญคือผมไม่มีอะไรที่จะติดต่อเธอได้เลย เพราะเธอเพิ่งเปลี่ยนเบอร์ ประวัติทุกอย่างก็ยังคงลงเป็นเบอร์เก่า เบอร์ที่เคยโทรเข้าหาผมก็เป็นเบอร์เก่า.........ครืดดดด…ผมเลื่อนสไลด์หน้าจอรับสายเพื่อนตัวเองอย่างไวพร้อมกับใจจดใจจ่อรอ