Semua Bab Bilyonaryong Kapitan (SPG): Bab 191 - Bab 200

"Uy, saan ka pupunta?" tawag ni Lira nang pumihit ako para bumalik sa loob. Magpapainit ulit ako ng tubig since may bisitang dumating. "Hindi mo 'ko sasamahan i-entertain sila?" Nilingon ko siya. "Hindi na. Walang mag-aasikaso sa kusina. Samahan mo na lang si Lylia. Baka nap-pressure na 'yan dahil sa mga bisita." "Hoy, ako rin naman. Ni hindi ko 'yan nakausap sa personal. Sa pangalan ko lang kilala—sa picture rin pala." Napakamot siya ng batok at sumimsim sa kape pagkatapos. "Eh ayan naman pala, eh. Bahala na kayo dyan. Papasok na ako sa loob." Pinal kong sabi at nagmartsa na pabalik sa bahay bago pa niya ako mapigilan. Dumiretso ako sa kusina at dinamihan na ng tubig ang takure saka ko isinalang sa kalan. Pinainit ko na rin ang mga ulam at baka may kumain sa kanila. Habang hinihintay na kumulo ang tubig, binuksan ko ang gripo sa tabi at itinapat ang kamay ko kung saan ako napaso. Hindi ko maiwasan mapangiwi sa hapdi pero tiniis ko na lang. Tulala akong napatitig sa kawalan, sin

Madaling araw na nang magising ako.Tahimik ang buong silid. Naririnig ko lang ay ang mahinang ugong ng aircon at ang banayad na paghinga ni Lira sa tabi ko. Balot siya ng kumot, nakatagilid at tila ba malalim na ang tulog. Napansin ko, wala si Lylia. Siguro nalaman ni Kapitan na nandito siya kaya kinuha na. Ako naman, biglang nagising dahil sa matinding uhaw. Parang natuyo ang lalamunan ko, hirap na hirap lumunok.Huminga ako nang malalim, bumangon nang dahan-dahan para hindi magising ang katabi, at marahang lumabas ng kwarto. Tahimik ang pasilyo ng mansion. Ang malalaking painting na nakasabit sa dingding ay nagmistulang mga matang nakamasid sa bawat hakbang ko. Lalong lumamig ang balat ko nang maramdaman kong wala akong kasama, walang maingay, maliban sa sariling yabag ko sa marmol na sahig.Dire-deretso na ako sa kusina, hagdan lang ang nilagpasan ko. Madilim pero may mahinang ilaw na nanggagaling mula sa labas ng mga bintana. Hawak-hawak ko ang laylayan ng suot kong manipis na

Pagkatapos ng ilang sandaling katahimikan, hindi naiwasang mapunta ang usapan sa mas seryosong bagay. Gustuhin man ni Love na umalis para kahit papaano ay gumaan ang tensyon, nanatili siyang walang imik. Kung aalis siya, baka masabihan pa siyang bastós lalo na't katabi niya ang isang prinsipe. “So, Kael,” panimula ni Nicole habang nagbabalat ng prutas, “I heard you’ve been traveling a lot because of… business matters?” Ngumiti si Kael, tipong ngiting nakakatunaw, mala prinsipe talaga, kagalang-galang. “Yes. Partly business, partly duty. Being a prince means I carry certain responsibilities even beyond my land.” Napatingin agad si Razen, halatang nayayabangan na sa lalaki kahit wala naman kayabang-yabang sa sinabi nito. “Business? We all know that dude. But if you're planning to stay here for a while, nah, hard work is." Natahimik ang lahat. Si Love, hindi alam kung paano sasayawin si Razen sa tono ng pananalita nito. Hindi niya alam bakit parang inis na inis siya kay Kael. Ano

Tahimik ang umpisa ng pagpupulong sa barangay kung saan may dalawang kagawad. Nakaupo sina Kael at Love sa harap ng mesa kasama ang dalawa na nagtatala ng mga plano para sa proyekto ng barangay, isang community hall na matagal nang hinihiling ng mga residente pati pagsasaayos sa palengke na palawakin. "Kung makakapag-ambag tayo ng mas maraming pondo mula sa mga negosyante sa labas ng bayan, mas mapapabilis ang pagtapos ng hall," wika ni Kael, mahinahon ang tono pero may kumpiyansa. "I have some contacts I could reach out to, and I’m willing to shoulder some of the expenses myself." Napatingin ang mga kagawad, halatang impressed. Tumango si Mang Victor, ang pinakamatagal na kagawad. "Maganda ‘yan, Kael. Kung totoo ang mga sinabi mo, malaking tulong ‘yon sa bayan." Ngumiti si Love, halatang natutuwa na may sumuporta kay Kael. "Oo nga, malaking bagay kung matutuloy ‘yan. At least hindi na maaantala pa ang project." Pero bago pa man makapagsalita ulit ang isa sa mga kagawad, isang m

Love's POV Mahina ko siyang tinampal sa braso nang ilapit niya ang mukha sa akin. "A-Ano naman kung magkakatrabaho kami? Wala namang magbabago," sabi ko at nilihis ang tingin. Mahina siyang tumawa. "Even your feelings?" "H-Hoy! Anong feelings ka dyan! W-Wala akong nararamdaman sa lalaking 'yon. Assumero 'to. Tara na nga at baka nauna na sila sa atin." "Sus, Love. I can tell. You don't have to deny it. Pero sige, kunwari wala akong alam. Pagseselosin ko na lang hanggang umamin na sa'yo," aniya dahilan para mapatingin ako sa kanya. "A-Anong sinasabi mo dyan? Kung iniisip mong may nararamdaman siya sa akin, naku, imposible. Hindi mo ba narinig ang sinabi niya kanina? Wala siyang pakialam sa akin. May fianceè na siya. At saka wala rin naman akong feelings sa kanya kaya okay lang." Tumango-tango siya na para bang hindi kumbensido. Nakangisi pa 'yan siya, bwisit! "Alright. Alright. Sabi mo, eh." Inismiran ko nga. "Di ka tatahimik? Dagdagan ko 'yang pasa mo sa bibig nang tumahimik ka