ภรรยาอยากออกนอกจวน (2)

“ท่านเหวินหยางต้องการไปเที่ยวที่ใดเจ้าคะ ให้คนคุมม้าไปส่งท่านก่อนดีหรือไม่ ธุระของข้ามิรีบร้อนอันใด”

ซูเมิ่งไหวตัวทันแล้ว ตอนแรกนางมิอยากคิดเข้าข้างตนเองว่าพ่อสามีตัวดีคนนี้ของนางกำลังตามติดนาง มิใช่เรื่องบังเอิญตั้งแต่เขามักไปนั่งอ่านหนังสือที่เดียวกับนางทุกที่แล้ว

หยางเหวินกำลังจับตามองดูนาง

เขาต้องคิดว่านางเป็นสายลับจากตระกูลบ้านเกิดเป็นแน่

ฉะนั้นหนนี้นางจึงถามให้เขาตอบก่อนจะได้มิต้องมาโมเมว่าจะไปที่เดียวกับนางอีก

“ข้าก็มิรีบ ไปส่งเจ้าทำธุระก่อนเถิด สถานที่ของข้าอยู่ไกล เกรงใจคนคุมบ้างจะให้เขาเทียวไปเทียวมาก็ใช่เรื่อง”

“อะ เอ่อ แต่ว่า....”

คำอ้างของนางติดไว้ในลำคอเมื่อเห็นสายตาเย็นชาของอีกฝ่ายเหลือบมองมา

เกรงว่าพูดไปจะมิต่างจากคุยกับกำแพงไร้ชีวิตน่ะสิ

ดังนั้นซูเมิ่งจึงเปิดม่านออกไปด้านหน้าเพื่อบอกจุดหมายปลายทางของตนเองอย่างยอมจำนน

“ไปหอรวมการค้าลู่เหลียน”

ใช้เวลาไม่นานนางก็เดินนำบุรุษสองคน หนึ่งเจ้านายหนึ่งลูกน้องที่ล้วนเป็นชาติชาติทหารด้วยกันทั้งสองคนเวลาเดินเข้ามาในหอการค้าเช่นนี้จึงดูโดดเด่นมิน้อย

ใบหน้าหล่อเหลาแบบดุดัน เรือนกายสูงใหญ่แข็งแกร่ง เดินอกผายไหล่ผึงดูองอาจและมากอำนาจ ความเย็นชาของชายหนุ่มทำให้บรรยากาศรอบกายเต็มไปด้วยแรงกดดันไม่น่าเข้าใกล้ เดินเข้ามาในสถานที่คนพลุกพล่านเช่นนี้ยิ่งทำให้คนที่อยู่ใกล้เผลอถอยหลังหรือไม่ก็แหวกข้างให้ชายหนุ่มได้เดินอย่างสะดวก

เกินไปหรือไม่บุรุษผู้นี้ เขาทำราวกับที่นี่เป็นกองทัพของเขามิใช่สถานที่ค้าขายรื่นเริง

“ท่านเดินให้มันดีกว่านี้หน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ”

“การเดินของข้ามันทำไมรึ”

“.....” จะบอกว่าว่าลดความกร่างของตนเองลงเกรงว่านางจะโดนหลังมือปลิวไปติดกำแพงเสียก่อน “ลดความโดดเด่นลงหน่อยก็ดีนะเจ้าคะ ดูพวกเขาสิ....”

นางชี้ไปที่ชาวบ้านที่มาใช้บริการโดยรอบที่กำลังเหลือบมองมาทางพวกนางทีหันกลับไปกระซิบกระซาบกระดี๊กระด๊ากันเองที

“หึ ข้ามิสนใจพวกนางหรอก เจ้าอย่าได้ดื่มน้ำส้มเปรี้ยวให้มากนักเลย ข้าหาใช่บุรุษมากรัก” มุมปากของบุรุษเจ้าแห่งสงครามผู้เย็นชายกขึ้นอย่างพึงพอใจ แม้ว่ามันจะช่วยส่งเสริมให้ใบหน้าของหยางเหวินงดงามขึ้นยิ่งกว่าเดิมทว่าคนโดนเข้าใจผิดอย่างซูเมิ่งรู้สึกกลืนไม่เข้าคายมิออก วิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปชั่วครู่

เหมือนเขาคิดว่านางหึงหวงเขาอย่างนั้นแหละ

“มิใช่ ท่านเข้าใจข้าผิด”

“ฮูหยินขอรับ นายท่านเดินนำไปไกลแล้วขอรับ”

เป็นลูกน้องคนสนิทของหยางเหวินที่ช่วยเรียกสติของนางจึงทำให้สองขาสั้นก้าวถี่รีบตามไปแก้ความให้กระจ่างเสียก่อน

“อ้าว แม่นางซูเมิ่ง วันนี้มิได้มาผู้เดียวเสียด้วย เชิญนั่ง ๆ ก่อนขอรับ”

เดินเข้ามาในร้านรักสุขภาพหลันฮวาลูกน้องรับแขกของร้านผู้ทำหน้าที่ต้อนรับลูกค้าตั้งแต่หน้าประตูร้านก็เดินเข้ามาหานาง โชคดีที่ไหวพริบของอีกฝ่ายดียิ่งนักสมกับที่ซูเมิ่งไว้ใจ พอชายหนุ่มเหลือบสายตามองไปยังเบื้องหลังเห็นบุรุษใบหน้าเย็นชามิสนใจใครผู้โด่งดังไม่มีใครไม่รู้จักท่านแม่ทัพหยางเหวินจึงเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อนางทันที

ลูกน้องในร้านนางล้วนเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเถ้าแก่ร้านด้วยกันทุกคนและรับรู้ว่านางยังไม่พร้อมเปิดเผยตนเองสู่สาธารณะชนภายนอก พอเห็นนางเดินเข้ามาพร้อมคนอื่นด้วยท่าทีเกร็งแข็งทื่อมิเหมือนทุกทีเช่นนี้จึงพากันไหลตามน้ำ ไม่กล้าทักทายนางกันเลยสักคน

ซูเมิ่งจึงฉีกยิ้มห่างเหินตอบกลับไป

สงสัยต้องให้เบี้ยเพิ่มเสียแล้วเจ้าลูกน้องพวกนี้

ซูเมิ่งนึกอารมณ์ดีอยู่ในใจ นางรู้สึกดีมิหยอกที่ฝึกลูกน้องตนเองมาดีเช่นนี้

“มาซื้อสินค้าใดรึ มิรีบไปเดินดูหรือ ข้าจะนั่งรอที่ตรงนี้ก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ”

อย่างน้อยซูเมิ่งก็สามารถเข้ามาดูร้านได้ และนางวางแผนไว้ว่าจะพูดคุยกับหลิ่งซานหลงจู๊ของนางสักหน่อยเผื่อร้านเกิดปัญหาใดขึ้น

โชคดีหน่อยอาจได้นำบัญชีของร้านกลับไปตรวจดูที่บ้านด้วยเลย

“ท่านหลิ่งซานเล่า ข้ามีเรื่องสินค้าที่เคยคุยค้างอยากคุยกับเขา”

“ได้ขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยจะไปตามท่านหลงจู๊มาให้เชิญแม่นางรอในห้องรับรองทางนี้”

“ขอบใจเจ้าค่ะ”

ฟู่ว ในที่สุดซูเมิ่งก็สามารถหลบสายตาเหยี่ยวของสามีจอมจับผิดของนางได้สักที

ไม่นานคนที่นางต้องการสนทนาด้วยก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง

“เถ้าแก่เนี๊ย ข้าก็เป็นกังวลเกรงว่าท่านจะเป็นอันใดไปเสียแล้ว หายหน้าหายตาไปหลายวัน”

“เหอะ ทำเป็นห่วงไยข้าหลิ่งซาน ข้ารู้หรอกว่าเจ้าดีใจมากกว่าที่สุดท้ายเจ้าจะได้ฮุบกิจการของข้าไป เหอะๆ”

“ว้า โดนรู้ทันเสียแล้ว”

เป็นเรื่องปกติที่นางและลูกน้องภายในร้านหยอกเย้ากันราวกับมิใช่เจ้านายและลูกน้อง เพราะคนเก่าคนแก่หลายคนในร้านแห่งนี้นางล้วนเห็นพวกเขาเป็นสหายและพี่น้องผู้หนึ่งของนาง อดทนและสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตั้งแต่ร้านนางยังมิเป็นที่รู้จัก ค่าจ้างของแต่ละคนน้อยนิดยิ่งกว่าไปเป็นกรรมกรแบกหามข้าวสารข้างนอกด้วยกระมัง

“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ข้าจะมาแจ้งว่าช่วงนี้ข้าอาจมิค่อยเข้ามาดูงานที่ร้าน หรือหากมาก็อาจมาในรูปแบบของลูกค้าขาประจำผู้หนึ่งอย่างเช่นวันนี้”

“เป็นเพราะเขาหรือ ท่านผู้นั้นคือสามีผู้หายสาบสูญของท่านมิใช่หรือเถ้าแก่เนี้ย”

สามีผู้หายสาบสูญ....ช่างเป็นคำเรียกของลูกน้องในร้านนางที่ดูตลกยิ่งนัก

ทว่าหากเป็นเมื่อสามปีท่านผู้นั้นก็อาจเป็นคำเรียกที่ดูสมเหตุสมผลยิ่งนัก

แต่ในเวลานี้ ซูเมิ่งแอบตั้งฉายาใหม่ให้หยางเหวินไว้ในใจ....สามีผู้คุมขังนักโทษผู้เคร่งครัด นักโทษอย่างนางแทบมิสามารถกระดิกตัวไปที่ไหนได้เลยด้วยซ้ำ

เฮ้อ

“ใช่ เอาไว้ข้าจะคิดหาวิธีติดต่อกับพวกเจ้าใหม่ ช่วงนี้ข้ามิสามารถแอบออกมาจากจวนได้อย่างง่ายดายเช่นเดิมแล้ว”

“เพราะเหตุอันใดจึงเป็นเช่นนั้น ข้ายังจำหัวข้อข่าวอันแสนโด่งดังเมื่อสามปีที่แล้วได้อยู่เลย สามีทิ้งภรรยาตั้งแต่คืนเข้าหอไปทำสงคราม ไฉนครานี้เขาจึงหวงตัวภรรยาผู้ถูกทอดทิ้งมิให้ออกจากจวนได้เล่า แถมยังตามติดท่านมาถึงที่นี่....มิแน่ว่าหัวข้อข่าวพรุ่งนี้คงเป็นเรื่องท่านแม่ทัพตามมาเฝ้าภรรยาตนเองกระมัง ฮ่าฮ่า”

“ตลกมากหรือไม่หลิ่งซาน....หวงหรือมิไว้ใจในตัวข้ากันแน่ ที่ผ่านมาข้าหาได้ติดต่อกับตระกูลเดิมของตนเองอย่างเด็ดขาดพวกเขายังมิไว้วางใจข้าสักที เฮ้อ ช่างเถิดข้ามิคิดสนใจพวกเขาแล้ว สนใจแต่ตนเองดีที่สุด มิปวดหัว มีแต่หนทางสู่ความร่ำรวย”

พอคิดเรื่องธุรกิจที่กำลังร่ำรวยของตนเองซูเมิ่งรู้สึกมีความสุขและมีความหวังยิ่งนักจึงทำให้สีหน้าของนางดูสดชื่นแจ่มใสเจิดจ้ามิต่างจากดวงอาทิตย์เวลากลางวัน

และเป็นเวลาเดียวกับที่เสียงเลื่อนบานประตูทางเข้าของห้องรับรองแขกส่วนตัวถูกเปิดขึ้นจากฝีมือของคนด้านนอก เรียกความสนใจของนางและหลิ่งซานที่กำลังสนทนากันโดยทันที

ซูเมิ่งเบิกตาโตยามเห็นสีหน้าถมึงทึงของผู้มาใหม่

ใครให้หยางเหวินเดินเข้ามาที่ห้องนี้กัน

ดีนะที่เมื่อครู่พวกนางมิได้สนทนาการงานสำคัญอันใด

หลังจากซูเมิ่งตั้งสติได้นางจึงผุดลุกตัวขึ้นจากที่นั่ง โบกสะบัดพัดในมืออย่างพยายามให้เป็นธรรมชาติที่สุด

“ท่านหยางเหวินมาได้อย่างไร ข้า ข้าคุยกับท่านหลงจู๊เสร็จพอดีเลยเจ้าค่ะ”

ซูเมิ่งจะรู้ไหมหนออาการร้อนตัวราวกับนางเพิ่งทำเรื่องอันใดลับๆ ล่อภายในห้องปิดเช่นนี้จะยิ่งทำให้ผู้มาใหม่อย่างหยางเหวินรู้สึกมีคนมาจุดเพลิงไฟติดอยู่ในอกตน

เขามิคิดว่าจะเห็นภรรยาของตนเองนั่งคุยในห้องกันสองต่อสองกับบุรุษอื่นที่มิใช่แม้กระทั่งคนในครอบครัวของตนเองเช่นนี้

ใบหน้างอง้ำ ดวงตาที่ดุดันอยู่แล้วเข้มขึ้นอย่างน่ากลัวทำให้ซูเมิ่งที่ไม่รู้เลยว่าสามีในนามผู้นี้ นางคิดว่ามิได้สนใจไยดีตนเองสักเท่าไหร่เวลานี้กำลังเดือดดาลอย่างยิ่ง

ในความคิดของหลิ่นซานที่กำลังถูกจ้องเขม็งมานั้นอยากวิ่งหนีไปให้ไกลสุดหล้าฟ้าเขียว การเข่นฆ่ากันด้วยสายตาเช่นนั้นคงจะมีแต่บุรุษผู้เป็นแม่ทัพผู้นี้เท่านั้นทำได้กระมัง

ชายหนุ่มผู้กำลังโดนเข้าใจผิดอยากถามเจ้านายของตนเองยิ่งนักว่าไหนท่านเคยเอ่ยว่านางและสามีมิได้มีความรักเฉกเช่นสามีภรรยาทั่วไป แล้วไยเวลานี้เขาจึงโดนหมายหัวเช่นนี้เล่า

“นี่หรือธุระของเจ้า”

“เจ้าค่ะ ข้าสั่งสินค้าตามสรรพคุณที่ข้าต้องการไปเสร็จเรียบร้อย เสร็จสิ้นพอดีกับท่านหยางเหวินมาเลยเจ้าค่ะ”

คงจะมีก็แต่ซูเมิ่งที่มิได้รู้ตัวเลยว่านางเพิ่งก่อเรื่องทำให้สามีของนางทุ่มไหน้ำส้มแตกไปหมาดๆ ดวงตาใสแจ๋วราวกับในใจกำลังอารมณ์ดียิ่งจ้องมองรอคำตอบจากสามีตนเอง

เส้นเลือดตรงขมับหยางเหวินเต้นตุบๆ พยายามจะมิคิดมากเพราะคิดว่าจะมีภรรยาสวมหมวกเขียวให้สามีคนใดจะมีท่าทีสบายอกสบายใจเช่นนี้ได้อีก

“เช่นนั้นกลับบ้านกันสักที....อ้อ” ก่อนที่มือหนาจะอ้อมหลังเอวเพื่อโอบเอวคอดกิ่วสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของตนให้เข้าแนบชิดกับตนเองนั้น ดวงตาคู่ดำสนิทมิลืมตวัดมายังบุรุษผู้เป็นหลงจู๊ของร้านเล็กๆ แห่งนี้ “ข้าหวังว่าท่านหลงจู๊จะมีทำให้สินค้าที่ภรรยาของข้าสั่งไปผิดหวังนะ”

“ขะ ขอรับ”

ปัง!

ในที่สุดสองสามีภรรยาที่มิเป็นไปตามข่าวลือก็เดินออกจากห้องไปเสียที

สองขาของคนโดนหมายหัวโดยบุรุษที่ได้ชื่อว่าฆ่าฟันคนได้อย่างง่ายอ่อนแรงลงทรุดตัวนั่งคุกเข่ากับพื้นทันทีที่บานประตูห้องปิดลง

“เถ้าแก่เนี้ยสร้างเรื่องให้ข้าน้อยตาดำๆ แล้ว....ต้องมีสิ่งใดผิดพลาดเป็นแน่”

เขามิเชื่อว่าบุรุษเมื่อสักครู่จะคือคนเดียวกับสามีผู้ทอดทิ้งภรรยาไปเมื่อสามปีก่อน

............................................................................

ฝากคอมเมนต์และกดใจให้กันด้วยน้า