ภรรยาอยากออกนอกจวน(1)

บทที่หก

ภรรยาอยากออกนอกจวน

ตาย ตาย ตาย ตั้งแต่หยางเหวินกลับมาที่จวน นี่ก็ปาเข้าไปสามวันแล้วกระมังที่ซูเมิ่งไม่สามารถปลีกตัวออกจากจวนไปดูงานที่ร้านหลันฮวาของนางได้

อย่าว่าแต่ให้นำม้วนเอกสารออกมาตรวจสอบอย่างที่ทำทุกทีในเรือนนอนหลังเล็กของตนยังมิสามารถทำได้เลยด้วยซ้ำ

หยางซีผิงมิคิดเลยว่าสามีของนางจะเป็นคนติดจวนขนาดนี้

สามวันนี้มิว่าจะเป็นมื้อเช้ามื้อกลางวันมือเย็นนางล้วนต้องนั่งกินข้าวสำรับเดียวกับเขา กินพร้อมเขา

ช่วงกลางวันหยางเหวินก็มักหยิบหนังสือมานั่งอ่านในเรือน บางครั้งเขาก็มักใจตรงกับนางอยากเปลี่ยนสถานที่อ่านหนังสือจึงเดินไปอ่านที่ศาลากลางน้ำบ้าง สวนดอกไม้บ้าง

จนซูเมิ่งรู้สึกคุ้นชินกับการที่ต่างคนต่างทำงานของตนเองโดยมีเขานั่งอ่านหนังสือของตนเองไปส่วนนางก็นั่งปักผ้า ร้อยดอกไม้ของนางไปโดยไม่รู้ตัว

ชีวิตสงบสุขดียิ่ง นางชื่นชอบบรรยากาศเช่นนี้มิน้อยเพราะชายหนุ่มเป็นคนพูดน้อย วัน ๆ เอาแต่จ้องมองนางด้วยแววตาเย็นชา แต่มิสร้างเรื่องเดือดร้อนอันใดแก่นาง

หากไม่ติดที่ว่านางผู้เป็นเถ้าแก่ร้านมีหน้าที่รับผิดชอบต้องไปตรวจสอบร้านอย่างน้อยก็สามวันหนหนึ่งเผื่อเกิดปัญหาใดจะได้แก้ไขได้ทันเวลา แต่เวลานี้นางมิสามารถหลบพ้นสายตาเฉียบคมของสามีนางไปไหนได้เลย

ทำเยี่ยงไรดีเนี่ยซูเมิ่งเอ๋ย นางจะหลบสายตาเขาออกไปข้างนอกจวนได้อย่างไร

วันนี้อย่างไรนางจะต้องหาทางออกจากจวนไปดูร้านให้ได้

“มีเรื่องใดอยากพูดหรือไม่”

“หะ หา”

“ข้าเห็นเจ้าแอบมองข้านานแล้ว มีสิ่งติดติดหน้าข้ารึ”

“อะ อ๋อ มิมีเจ้าค่ะ ข้าเพียงสงสัย ว่าขุนนางอย่างท่านมิต้องออกไปทำงานหรือเจ้าคะ”

ไหนๆ ก็โดนจับได้ว่าแอบมองอีกฝ่ายที่กำลังนั่งเท้าคางอ่านหนังสือในมืออยู่แล้ว ซูเมิ่งจึงตัดสินส่งคำถามลองเชิงไป

“ทำไมรึ เบื่อหน้าข้าขนาดนั้นเลยหรือ”

“มิใช่เสียหน่อย” ซูเมิ่งเผลอลืมตัว บึนปากเมื่ออีกฝ่ายคิดเองเออเองคนเดียว “ข้าเพียงสงสัยเท่านั้น”

“ข้าได้รับวันหยุดพักผ่อนยาวหนึ่งเดือน หากมิมีเรื่องด่วนมิจำเป็นต้องเข้าพระราชวังชั่วคราว”

“หนึ่งเดือน!”

ท่าทางดูมิดีใจของภรรยาเวลาที่ได้ยินว่าสามีได้รับเวลาว่างทำให้หยางเหวินวางหนังสือในมือตนเองก่อนหันหน้ามาจ้องมองภรรยาตัวน้อยเขม็ง

นางมิดีใจไม่พอยังแสดงสีหน้าเสียใจด้วยซ้ำ ช่างเป็นภาพที่กระตุ้นให้โทสะในกายเขาพุ่งขึ้นมาสุมในอก

ที่ผ่านเขาอุตส่าห์อดทนตามใจนางทุกอย่าง นางมีท่าทีเกรงกลัวมิกล้าเข้าใกล้เขายามนอนบนเตียงยามค่ำคืนเขาก็อุตส่าห์นอนชิดริมขอบเตียงเพื่อเว้นระยะห่างให้นางสบายใจ

กิจกรรมระหว่างสามีภรรยาหรือก็ละเว้นไว้ก่อนเพื่อให้นางคุ้นชินกับสามีเช่นเขา

แต่นี่อย่างไร การได้มาเห็นกริยาเช่นนี้ช่างทำให้คนปวดใจได้เสียจริง

“ดียิ่งท่านจะได้พักผ่อนให้เต็มอิ่ม พะ เพียงแต่วันนี้ข้ามีธุระต้องไปซื้อของที่ตลาด ข้าขอออกไปได้หรือไม่เจ้าคะ”

“อากาศข้างนอกร้อนนักวันนี้ ฝากลูกน้องในจวนออกไปซื้อมิดีกว่าหรือ”

“ข้าชอบอากาศร้อน มิใช่สิ ข้าอยากไปซื้อด้วยตัวเองเจ้าค่ะ ของที่ซื้อค่อนข้างเฉพาะเจาะจง ข้าหมายถึงว่าต้องพินิจดูให้ดีก่อนซื้อ ข้าต้องซื้อด้วยตัวเองจึงจะถูกใจที่สุดเจ้าค่ะ”

มิคิดเลยว่าการมานั่งชักแม่น้ำทั้งห้าจะเหนื่อยเช่นนี้

ซูเมิ่งลอบมองใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกของสามีนาง

“ตามใจเจ้า”

ซูเมิ่งแทบกระโดดดีใจตัวลอยเมื่อได้รับคำอนุญาต หากรู้ว่าของ่ายเช่นนี้นางคงขอเขาออกไปข้างนอกจวนตั้งนานแล้ว

หากเป็นเมื่อก่อนน่ะหรืออย่าว่าแต่เดินออกจากเรือนตนเองเลย ทั้งคนของหยางเซียนและคนของลี่เฉี่ยวแทบดักหน้าดักหลังนางมิให้เดินไปที่ใด นอกจวนหรืออย่าได้คิดฝันเฟื่อง

คงกลัวรู้ว่าตระกูลหยางมีลูกสะใภ้เป็นคุณหนูตกอับตระกูลเล็กเช่นนางกระมัง

โล่งอกไปทีว่าสามีผู้นี้ของนางเข้าใจ

“ไป เจ้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวข้าจะไปนั่งรอเจ้าที่รถม้าข้างหน้าจวนแล้วกัน”

“หะ หืม”

“มีอันใดมิเข้าใจรึ ไยจึงมองข้าเช่นนั้น”

“อย่าบอกนะว่าทะ ท่าน....”

“ข้ามีความคิดว่าจะออกไปนั่งรถเล่นที่ตลาดพอดี บังเอิญว่าเจ้ามีความคิดเห็นตรงใจกับข้า เช่นนั้นเราสองคนไปด้วยกันจะได้มิเปลืองคนงาน”

“อะ เอ่อ”

ซูเมิ่งกระพริบตาปริบเพื่อประมวลสิ่งที่นางได้ยิน

สรุปว่านางมิได้ออกไปคนเดียวอย่างนั้นรึ

ใครก็ได้ช่วยนำบุรุษผู้นี้กลับไปทำสงครามที

............................................................................

ฝากคอมเมนต์และกดใจให้กันด้วยน้า