ภรรยากับสามีอารมณ์ร้าย (2)

ปึง!

ท้ายที่สุดเมื่อมือทั้งสองของเขามิว่างเพราะต้องคอยจับยึดสตรีที่เขาแบกอยู่บนบ่านั้นที่ช่างไม่รู้จักอยู่นิ่งเฉย บอกให้เงียบนางก็หุบปากร้องนั่นแหละ ทว่าบอกให้หยุดดิ้นเพราะเดี๋ยวตกไปไยนางจึงมิหยุดดิ้นเสียที

เหอะ รู้หรือไม่อาการขัดใจยามที่เขาอุ้มนางเช่นนี้มันยิ่งกระตุ้นโทสะในอกของเขาให้มันจวนระเบิดออกมายิ่งนัก

ขณะเดินลอดผ่านซุ้มประตูในเรือนห้องนอน ด้วยเพราะเขาเป็นคนตัวสูงมากกว่ามาตรฐานบุรุษทั่วไปฉะนั้นจึงใช้อีกมือคอยบังไว้เหนือร่างนางอีกทีเพราะกลัวกระแทกโดนคานข้างบน

สุดท้ายก็เดินเข้ามาในห้องนอนได้อย่างปลอดภัยสักที

ตุ้บ

ไม่รอช้าหยางเหวินก็โยนนางลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนฟูกเตียงนอนทันที

ร่างเล็กที่บัดนี้เดือดดาลอัดอั้นมิแพ้ชายหนุ่มรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากเตียง

“ห้ามออกจากห้องนี้เด็ดขาด นี่คือคำสั่ง!”

คนโดนสั่งตีสีหน้าปั้นปึงใส่เขาขณะจ้องมองเขม็งมา

“ข้าว่าเราสองคนไว้ค่อยคุยกันตอนอารมณ์เย็นกว่านี้ดีหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ได้ ข้ารอมานานเกินไปแล้ว”

“รออันใด เป็นข้าผู้เป็นภรรยาที่ต้องรอสามีอยู่ที่จวนมิใช่หรือเจ้าคะ”

หยางเหวินเหมือนได้ยินเสียงเหอะจากนางแม้ว่าอีกฝ่ายจะมิได้ทำก็ตาม

“เจ้าอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของข้า ตั้งแต่เจ้าแต่งเข้ามาเคยทำหน้าที่ตนบ้างหรือไม่”

มือหนาเอื้อมมาจับคางซูเมิ่งให้หันกลับมามองหน้ากัน

“ที่ท่านนำโทสะมาลงข้าเช่นนี้ คงมิใช่ว่าน้อยใจที่ข้ามิออกไปรับหน้าท่านตอนท่านมาถึงจวนหรอกนะเจ้าคะ เรื่องแค่นั้นท่านแม่ทัพผู้เก่งกาจหยางเหวินคงมิเก็บนำมาใส่ใจหรอกกระมัง เกรงว่าเพียงเพราะมีข้าอยู่ในจวนแห่งนี้ก็ทำให้ท่านมิพอใจมากกว่าจึงได้หาเรื่องกันเช่นนี้”

ซูเมิ่งเหมือนกำลังระเบิดความอัดอั้นในใจตนเองที่เก็บมาตลอดหลายปีที่อาศัยอยู่ในจวนแห่งนี้ทั้งหมดใส่บุรุษตรงหน้า

นางสงบเสงี่ยมเจียมตัวมิพอหรือ

นางรู้ฐานะตนเองจนไม่มีปากมีเสียงไม่พอหรือ

เรือนท้ายจวนยังไกลไม่พอใช่หรือไม่

ไยพวกเขาจึงหาเรื่องระรานกันได้ตลอดเวลา

ใครจะไปคิดว่าคำพูดตรงไปตรงมาของนางจะทำให้อีกฝ่ายยิ่งไม่พอใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่นางเคยคิดเสียดายที่มิเคยเห็นเขายิ้มส่งเสริมใบหน้าที่พระเจ้าอุตส่าห์ตั้งใจปั้นนี้

เวลานี้นอกจากนางไม่เคยเห็นรอยยิ้ม ตั้งแต่นางเจอหน้าสามีนางอีกรอบ ดวงตาอีกฝ่ายก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

ดวงตาเขาบัดนี้ยิ่งเข็มขึ้นอย่างน่ากลัว

“แค่....แค่มิมาต้อนรับข้าอย่างนั้นรึ เหอะ ปากเจ้านี่มัน.....”

จู่ๆ หยางเหวินก็หยุดพูดและก้มลงมาประกบจูบริมฝีปากของสตรีปากร้ายอย่างรุนแรง

ทั้งดุเดือด บดขยี้ริมฝีปากนั้นอย่างโหดร้าย เขาจูบซูเมิ่งด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มต้องการกลืนลมหายใจนางทั้งหมด ต้องการสั่งสอนนางมิให้กล้าพูดจาน่ารำคาญเช่นนั้นโดยมิคิดให้ดีเสียก่อน

และสุดท้ายเขากัดริมฝีปากนางอย่างแรงก่อนจะผละออกมาจ้องมองคนตัวเล็กที่แทบไร้เรี่ยวแรงแม้กระทั่งการยืนให้ตรงจึงเผลอเกาะเกี่ยวแขนของคนที่นางมิอยากมองหน้าแน่น

“หยุด หยางเหวิน....ขะ อื้ม”

เขาปล่อยให้นางชั่วครู่เดียวเท่านั้นเพื่อหายใจก่อนที่ปากนางจะโดนครอบครองอีกหน

คราวนี้จูบที่อีกฝ่ายมอบให้นางนางทวีความดุดันยิ่งกว่าเดิม ราวกับหยางเหวินเป็นผีดูดเลือด ปากนางเลือดไหลเพราะโดนเขากัดไม่พอ ยังโดนเขาดูดซับเลือดราวกับกระหายน้ำเลือดของนางยิ่ง

ไม่นานความคาวของเลือดก็ปนเปไปกับน้ำลายแพร่กระจายทั่วปากของทั้งคู่

“แฮ่ก ท่านจะฆ่ากันให้ตายหรืออย่างไร แฮ่ก....”

นางหายใจมิทัน แถมรู้สึกว่าตนเองโดนอีกคนสูบลมหายใจด้วยซ้ำ

สตรีที่มิเคยแม้กระทั่งจูบกับใครอย่างนางจะมาตายเพราะเรื่องนี้เอาได้

“นี่เป็นบทลงโทษที่เจ้ามิออกมาต้อนรับข้าในวันนี้”

“ลงโทษเช่นไรกัน ขะ....”

ซูเมิ่งโกรธไปด้วยเลือดลมสูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้าและใบหูนางไปด้วย

ลงโทษราวกับเขาและนางเป็นสามีภรรยาแท้จริงอย่างนั้นแหละ

ตลกร้ายเกินไปหรือไม่

ในขณะเดียวกันซูเมิ่งก็พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งที่เอี่ยวรั้งเอวนางร่างกายของทั้งสองคนให้แนบชิดกัน

ซูเมิ่งรู้สึกถึงอันตรายที่ส่งผ่านมาทางสายตา

หยางเหวินจ้องมาที่นาง นัยน์ตาลึกล้ำยากจะเข้าใจ

นางรู้เพียงแต่ว่าไม่ดีแน่ถ้าตนเองอยู่ในสถานที่อันตรายนี้

“นะ ในเมื่อท่านลงโทษข้าเสร็จแล้ว ปล่อยให้ข้ากลับเรือนของข้าได้แล้วกระมังเจ้าคะ”

“กลับ?”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“ที่เจ้าเหยียบอยู่คือเรือนของสามีเจ้า....”

“เรือนของท่านหาใช่เรือนของข้า!”

เถียงเก่งยิ่ง!

พูดจบซูเมิ่งก็สะบัดมือหนาออกเฮือกสุดท้ายอย่างแรงจนหลุดจากพันธนาการ

จะรอช้าอยู่ไย ซูเมิ่งได้โอกาสก็คิดว่าจะรีบหลีกหนีจากเรือนแสนอันตรายแห่งนี้ทันทีทว่าใครจะคิดว่าตนเองจะขาสั้นเกินไป เจ้าของห้องก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถเดินนำมาขวางทางออก

“ที่ผ่านมา เจ้าอยู่ที่เรือนนั้นตลอดเลยงั้นรึ”

“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ ท่านมิต้องใส่ใจข้า เรือนหลังนั้นบรรยากาศโดยรอบเงียบสงบ ข้าพอใจที่นั่นยิ่งนัก”

ซูเมิ่งมองสบดวงตาเย็นชาที่ราวกับว่าภายในแววตานั้นกำลังมีคลื่นพายุก่อตัวอยู่เมื่อได้ฟังเอ่ยอย่างสงบนิ่ง

พวกเขาให้นางอยู่ที่นั่นเองมิใช่รึ ลืมสิ่งที่ตนเองสั่งไว้ง่ายดายเช่นนั้นเชียว

ซูเมิ่งไม่รีรอนางพยายามเดินอ้อมร่างสูงใหญ่ที่มายืนขวางนางผู้อื่น

“ข้าสั่งให้เจ้ากลับไปรึ”

ซูเมิ่งทำราวกับมิได้ยินเสียงไล่หลัง นางก้าวเดินต่อไป ทว่าท้ายที่สุดก็ต้องหยุดเดินเมื่อได้ยินประโยคไร้เหตุผลของอีกฝ่ายถัดมา

“เรือนหลังนั้นต่อไปข้าจะสั่งให้คนทำลายทิ้งเสีย ต่อจากนี้เจ้าเก็บของกลับมารับใช้สามีของเจ้าที่เรือนแห่งนี้”

“.....”

วินาทีถัดมาคนที่เพิ่งทิ้งระเบิดใส่นางก็เดินผ่านหน้านางนำออกจากห้องไปอย่างหน้าตาเฉย

ตามด้วยเสียงถ่ายทอดคำสั่งไร้ความเห็นชอบจากเจ้าของเรือนอย่างนางเลยสักนิด

“พวกเจ้าส่งคนไปย้ายข้าวของที่เรือนฮูหยินมาให้หมดและทุบทำลายที่นั่นทิ้งเสีย!”

ซูเมิ่งไร้คำจะกล่าว.....

............................................................................

เอ่อ คุณพี่คะ บอกให้น้องย้ายเรือนดีดีก็ได้มั้งคะ ถึงกับทำลายข้าวของ.....

ส่วนที่สงสัยว่าคุณพี่ตัวร้ายคนนี้จะมาดีหรือมาร้ายอันนี้ต้องติดตามน้า ยังไม่เฉลยจ้า........

.....

ฝากคอมเมนต์และกดใจให้กันด้วยน้า