Semua Bab Under His Temptation: Bab 41 - Bab 50

CASSIAN’S POV“If I can't have you, I will hurt her in the most painful and unbearable way, so you feel the pain of not being able to get the person you would do anything for!” She screamed like thunder.I felt like a volcano about to explode with anger because of what I heard. She has no right to lay a finger on my wife. “Shut your goddamn filthy mouth, Vivienne.” Mariing kong hinawakan ang panga niya.“Don't underestimate me, Cassian!” sigaw nito. “I will tear you apart before you could ever lay a finger on her!” I snarled. “You can't do that. You can never hurt a woman.” She laughed sarcastically. “I can make an exemption. I will show no mercy to those who hurt my wife.” Mas hinigpitan ko pa ang pagkakahawak sa pangako niya dahilan para mapaimpit siya sa sakit.“I love you, Cassian!” nangingilid ang mga luhang sambit nito. “You're lucky I'm not killing you right now,” I whispered, making sure she take every fucking word inside her little brain.I don't hurt women, that's a fac

(continuation)CASSIAN’S POV*BANG* Without hesistating, I shot him, Andoy, in the head. He was very noisy. Just like him, words from his mouth are useless. Tumalsik naman ang kaniyang dugo sa katabi niyang si Bakbak na nanginginig na ngayon sa sobrang takot. “N-nagmamakaawa ako sa i-inyo, may p-pamilya pang naghihintay s-sa akin,” Bakbak pleaded. I just looked at him without any emotions. Now he's begging. I like seeing people beg. “You should've thought about that before hurting my wife.” Lumapit ako sa kaniya. Itinutok ko naman ang baril sa sentido niya dahilan upang mapapikit siya. “P-parang awa niyo na, magsasalita na ako! Magsasalita na ako!” utal-utal na sigaw nito. Nagkatinginan naman kami ni Carsen. Humahagulgol na sa iyak si Bakbak habang nanginginig ang labi. “H-hindi pa namin siya nakikita. K-kahit ang mukha niya ay hindi pa naman nakikita!” takot na paliwanag nito. “Bullsh*t! Do you really want to die?” nagtitimping tanong ni Carsen. Napailing-iling naman ito. “

“Mom?” tawag ko kay mommy. Naggagantasilyo ito habang ako naman ay nakaupo sa tabi niya at nanonood. “Yes, sweety?” magiliw na tugon ni mommy. “Hindi ba nalaman ng media iyong tungkol sa kidnapping ko?” Kinakabahan tanong ko. Media is everywhere. Minsan kahit sobrang pribado ay nakakagawa sila ng paraan upang magkaroon ng lead. Kaya ako Kinakabahan dahil baka kami na naman ang usapin sa mga artikulong national or worse ay baka hanggang international. “May mga leak footage, lalo na ‘yong pagsabog na nangyari sa Underground Compound. But, your dad and Cassian already handled it. Na-take down na ang mga leak videos at natakpan ang totoong dahilan ng pagsabog,” mahabang litanya ni mommy. Kumabog naman ang puso ko nang marinig ang pangalan ni Cassian. Where is he now? 1 week and 2 days na ang nakakalipas ngunit hindi ko pa rin siya nakikita.. Kaya hindi na ako naniniwala pa sa mga nilalabas na balita dahil hindi lahat ng iyon ay may katotohanan. Lalo pa at hawak ng mga may

Trigger Warning!: Hurtful words and attempted su!c!d3 ahead. Read at your own risk!.I woke up feeling emotional. Tiningnan ko ang orasan at nakitang alas 3 pa lang ng madaling araw. Sobrang tahimik ng paligid dahil siguradong tahimik na ang lahat. “I want to hear his voice,” I whispered to myself. Nakatihaya lamang ako at nakatingin sa kisame ng kuwarto. Parang dinudurog ang puso ko sa isiping wala siya sa tabi ko. Pinili na naman niyang umalis. Iniwan na naman niya ako. I felt so empty. Gusto ko siyang mahawakan, mahalikan at mayakap ngunit hindi ko yun magawa. I longed for his presence. Kahit nahihirapan ay sinubukan kong bumangon. Ilang saglit pa akong napatulala hanggang sa maaga ng paningin ko ang kutsilyo na nasa mini table. Ginamit ko ito kanina upang hiwain ang mansanas. Napaiyak ako at nanginginig ang kamay na kinuha ang kutsilyo. Ano pang silbi ng buhay ko? I already served my purpose to my family. The love of my life left me. Am I not worthy of staying? Bakit palagi n

I still think of him. I won't deny it. Napaka-ipokrita ko naman ko naman kung sasabihin kong hindi ko na siya naiisip pa. Nasasaktan pa rin ako, natural lang yun dahil may pinagsamahan kami. In the past 3 months I always run away from the pain. Palagi kong sinasabi na ayos na ako, pero dahil palagi kong tinatakasan ang sakit ng nakaraan ay palagi rin akong tinatagpo nito. I thought I was fine not until grief met me on a random sunny day. Grief is the thing I have no idea how to surpass. And most especially, grief comes with so many faces, the last time I thought It was love. It disguised itself as love. “Hey, you've been working since morning.”Nagbalik ako sa ulirat nang marinig ang boses ni Archie. Kanina pa pala ako nakatulala. I just smiled at him. “I love working.” It's true. I love working. Kapag maayos ginagawa ako ay sandali kong nakakalimutan ang sakit at problema. “Yeah, I can see that.” Mahina naman itong tumawa.“What are you doing here? Don't you have work to do?”