All Chapters of ยอดบุปผาโฉมสะคราญ: Chapter 21 - Chapter 30

เจี่ยงหร่านที่เห็นเช่นนั้นก็นิ่วหน้า ดวงตาคู่สวยมองไปเหล่าทหารหญิงที่ยืนอยู่ในมือถือยันต์สาปแช่งไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายเซียวจิ้งสั่งให้คนนำยันต์สาปแช่งมาให้เขาดู เมื่อพิจารณามองดูแล้วก็พบว่ามันคือยันต์ที่จางเหมี่ยวลี่ชอบใช้เป็นประจำที่เขารู้ก็เพราะตอนที่แอบไปดูชีวิตความเป็นอยู่ของนาง เขาเคยเห็นนางใช้มันมาก่อนเมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มก็เงยหน้าไปจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เคร่งขรึม"กฎของค่ายทหารคือห้ามนำของเหล่านี้ติดตัวมา เจ้าแอบฝ่าฝืนเช่นนั้นหรือ"เจี่ยงหร่านที่ได้ยิน ก็จ้องมองเซียวจิ้งอย่างไม่ครั่นคร้าม ก่อนจะเอ่ย"มันไม่ใช่ของข้า"เมื่อนางพูดจบ เหล่าทหารหญิงที่ถือยันต์เมื่อครู่พลันโต้แย้งขึ้นมา"จะไม่ใช่ได้อย่างไร แต่ไหนแต่ไรชื่อเสียงของเจ้าก็ย่ำแย่มาโดยตลอด เจ้าสาปแช่งคนอื่น ทำตัวเป็นปรปักษ์กับสตรีทุกคนในเมืองหลวง เพียงเพราะหึงหวง...."สตรีนางนั้นยังไม่ทันกล่าวจบ ก็ถูกสายตาเย็นชาของเซียวจิ้งปรายตามอง นางจึงเงียบปากลงไปในทันที จางเหมี่ยวลี่มองสตรีนางนั้นก่อนจะแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ"มันไม่ใช่ของข้า แล้วอีกอย่างเจ้ากล่าวหาว่าข้าเล่นของใช้ยันต์สาปแช่ง

การฝึกทหารดำเนินมาร่วมหลายเดือนแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งก็มีครูฝึกทหารแจ้งว่า จะให้พวกนางเข้าร่วมการแข่งขันกับทหารหนุ่ม นั่นคือการต่อสู้ในป่า ครั้งนี้จะมีองค์หญิงเซียวหลิงเข้าร่วมด้วย ยิ่งสร้างความตื่นเต้นให้กับทุกคนเป็นอย่างมากกฎเกณฑ์ในการแข่งขันครั้งนี้คือ จะให้ทุกคนแบ่งออกเป็นกลุ่มละสิบคน กลุ่มใดสามารถผ่านทุกด่านจนสามารถขึ้นไปช่วยตัวประกันที่อยู่บนยอดเขาได้สำเร็จจะได้รับรางวัล หากใครไม่ไหวให้ยกธงสีขาวโบกแสดงว่าเป็นการยอมแพ้ ซึ่งตอนนี้จากการฝึกร่วมหนึ่งเดือนทหารที่ถูกคัดออกไปหลายร้อยคนแล้ว เวลานี้ในค่ายทหารจึงเหลือทหารหญิงไม่ถึงหนึ่งร้อยคนที่ยังมีความอดทนต่อการฝึกในค่ายทหาร ต่างจากทหารชายที่ยังคงอดทนฝึกร่างกายได้อย่างราบรื่นในการแข่งขันครั้งนี้ ก่อนหน้านี้เซียวจิ้งมิไ่ด้คาดหวังว่าทหารหญิงที่ฝึกใหม่จะเป็นฝ่ายชนะทหารหนุ่มได้ มิใช่ว่าเขาดูแคลนสตรี เพียงแต่คิดว่าครั้งนี้อยากให้พวกนางออกมาหาประสบการณ์มากหน่อยก็เท่านั้นเอง ไม่ว่าจะแพ้ชนะ จะทำได้หรือไม่ได้ล้วนเป็นประสบการณ์ที่ต้องเรียนรู้กฎระเบียบที่สำคัญในการฝึกครั้งนี้ คือห้ามทำร้ายฝ่ายตรงข้ามจนบาดเจ็บเป็นอันขาด ทหารหญิงและทหารชายสองกลุ

ยามนี้ในค่ายทหารค่อนข้างวุ่นวายไม่น้อย เซียวจิ้งอุ้มจางเหมี่ยวลี่มาที่โรงหมอในค่ายทหาร หมอในค่ายทหารล้วนเป็นหมอหลวงที่ฮ่องเต้เซียวหลางสั่งให้มาทำงานในค่ายทหารแห่งนี้ เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงรีบช่วยกันตรวจดูอาการของจางเหมี่ยวลี่ทันทีเซียวจิ้งก้มมองดูเสื้อผ้าของตนที่มีรอยเลือดประปรายก็นิ่วหน้า ก่อนจะรีบกลับไปเปลี่ยนชุดและกลับมาที่โรงหมอใหม่อีกครั้งด้านแม่ทัพใหญ่จางที่ทราบว่าบุตรสาวล้มป่วยกะทันหันก็รีบเดินทางมาที่ค่ายทหารหญิงด้วยความร้อนใจ รออยู่นานหมอหลวงหญิงก็เดินออกมาจากกระโจมหมอ หมอหญิงผู้นี้เป็นลูกศิษย์อันดับหนึ่งของหัวหน้าหมอหลวงที่องค์ฮ่องเต้ไว้วางใจ นางได้เอ่ยกับแม่ทัพใหญ่จางและเซียวจิ้ง"เชิญท่านทั้งสองเข้าไปสนทนากันสักครู่เถิดเจ้าค่ะ"ด้านเซียวหลิงเมื่อได้ยินดังนั้นก็บอกว่าจะเข้าไปด้วย นางเป็นถึงองค์หญิงยามนี้นางก็เป็นห่วงจางเหมี่ยวลี่มาก หมอหลวงเองก็มิอาจห้ามปรามนางได้เมื่อเข้ามาด้านใน เซียวหลิงก็รีบเข้าไปดูอาการของจางเหมี่ยวลี่ทันที พบว่าหญิงสาวตรงหน้านอนหลับไม่ได้สติใบหน้างดงามดูซีดขาว อีกทั้งภายในห้องยังมีกลิ่นโลหิตคละคลุ้ง เป็นกลิ่นที่ไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลยเซียวจิ้งจ้องมอง

เหล่านักฆ่าที่ปรากฏตัวขึ้นมาล้วนฝีมือไม่เบา คล้ายผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เจี่ยงหร่านนิ่วหน้าพร้อมตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบ ก่อนจะหันมาบอกกับจางเฉวียน"ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากต้องต่อสู้กับพวกมัน ท่านไหวหรือไม่""ข้าต้องไหวอยู่แล้ว""ดี"เอ่ยจบเจี่ยงหร่านก็พุ่งทะยานไปตรงหน้า ก่อนจะตวัดกระบี่ในมือเข้าฟาดฟันกับนักฆ่าเหล่านั้นอย่างไม่เกรงกลัว แววตาของนางเย็นเยียบสงบนิ่ง ทุกที่ที่นางตวัดกระบี่พาดผ่านล้วนมีคนตายนับไม่ถ้วน ไม่นานนักนักฆ่าเหล่านั้นก็เริ่มลดจำนวนลง แต่ชั่วครู่กลับมีนักฆ่ากลุ่มใหม่ปรากฏตัวขึ้นมาอีกเจี่ยงหร่านชะงักไปอึดใจหนึ่ง หากเป็นเช่นนี้ย่อมไม่ดีเป็นแน่ ทหารที่ติดตามมาด้วยนั้นเริ่มจะอ่อนแรงลง ในขณะที่นักฆ่าซึ่งมาใหม่กลับมีพละกำลังเต็มที่ นางสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของพวกมันอย่างละเอียด เพียงมองแวบเดียวนางก็รู้แล้วว่านักฆ่าเหล่านี้ไม่ใช่คนของฉู่อี้เฉินแล้วเป็นผู้ใดที่ส่งมากันนะ?จางเฉวียนเองก็สงสัยไม่ต่างจากน้องสาวของตน ที่นี่คือดินแดนแคว้นฟงหลิง แต่กลับไม่ปลอดภัย หรือว่าภายในแคว้นจะมีไส้ศึกแฝงตัวอยู่เหล่าทหารต่างเริ่มล้มตายกันไปจำนวนไม่น้อยแล้ว เจี่ยงหร่านรีบปลีกตัวมาหาจ

ราวกับทุกสรรพสิ่งหยุดหมุนและหวนคืนสู่ช่วงเวลาเมื่อสองปีก่อน เซียวจิ้งและเจี่ยงหร่านสบตากันและกันอยู่เช่นนั้น ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลุกไปไหนฉับพลันเจี่ยงหร่านก็ปล่อยโฮออกมา ก่อนจะหันมาถามเซียวจิ้งด้วยน้ำเสียงที่เจือสะอื้น"เซียวจิ้ง ข้าถามท่านอีกครั้ง ปิ่นปักผมของผู้ชายสารเลวคนนั้น เหตุใดจึงมาอยู่ที่ท่าน!"เซียวจิ้งนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนที่ดวงตาคมจะมีหยดน้ำตาไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า เขาจ้องมองนางเนิ่นนาน แล้วพึมพำออกมา"อาหร่าน นั่นใช่เจ้าจริงๆ รึ""ใช่ ข้าเอง สหายเซียว ฮือ ข้าเอง!"เจี่ยงหร่านยังเอ่ยไม่ทันจบ ชายหนุ่มตรงหน้าก็พุ่งเข้ามาหานาง ก่อนจะคว้าร่างของนางเข้าไปในอ้อมกอด เจี่ยงหร่านทำสิ่งใดไม่ถูก รู้สึกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ เซียวจิ้งก็เข้ามากอดนางเช่นนี้เซียวจิ้งยามนี้ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจสะกดกลั้น เขากอดนางเอาไว้แน่นราวกับเกรงว่านางจะหายไปอีกสวรรค์ สวรรค์เมตตาจริงๆ เขาเชื่อแล้ว เขาเชื่อทุกอย่างแล้ว"สหายเซียว ข้าหายใจไม่ออกแล้ว!"เจี่ยงหร่านทนไม่ไหวจึงผลักเซียวจิ้งออกมา ชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่โกรธนางแม้แต่น้อย ดวงตาที่ใช้มองนางก็ดูอ่อนโยนเป็นมิตรกว่าครั้งก่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด เซียวจิ้ง