Lahat ng Kabanata ng ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!: Kabanata 51 - Kabanata 60

บทที่ 28 กลับจวนกับข้าแสงของรุ่งอรุณทาบทับผ่านบานหน้าต่าง ไออุ่นของแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เหยียนซือเหยียนขยับกายไปมาแล้วส่งเสียงเมื่อรู้สึกปวดที่ศีรษะขึ้นมา“อืม...”นี่คงเป็นผลจากสุราเมื่อคืน ให้ตายเถิดสุราเมืองหลงเซิงรสชาติอ่อนและหวานทว่ากลับมีฤทธิ์แรงยิ่งนักนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที

“เจ้าโกรธและน้อยใจอี้ชิงจนอยากกลับเมืองหลวงหรือ อี้ชิงนางคือญาติผู้น้องของข้า มิใช่คนนอก เจ้าอย่าได้คิดมากหึงหวงด้วยเรื่องไร้สาระ”เหยียนซือเหยียนตบเข้าที่หน้าผากของตนเองเบา ๆ นี่นางพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าไป๋จิ้งหานโง่เกินไป ดังนั้นนางจึงตั้งใจอธิบายให้ชัดเจน“ท่านหลอกเด็กหรือญาติผู้น้องอันใดกัน ข้าไ

เหยียนซือเหยียนกระแอมนี่ไม่ใช่เวลาที่นางจะมาชื่นชมความหล่อเหลาของเขา นางสูดลมหายใจเฮือกจากนั้นจึงยกมือขึ้นโอบรอบลำคอของเขาพยายามกดข่มความรู้สึกตื่นเต้นที่เกิดขึ้นมาเอาไว้สุดความสามารถพร้อมกับเอ่ยว่า“หานหาน มิใช่ท่านหรือที่ขัดเขิน ท่านเองบัดนี้กระทั่งหูก็ยังแดงแล้ว หัวใจของท่านก็เต้นแรงจนข้าสัมผัสได

คิดในใจว่า... เจ้าสุนัขแซ่ไป๋ผู้นี้จะมองอันใดนักหนา เอาสิอยากชักกระบี่ออกมาสังหารข้าก็ทำเลย เรื่องคิดฆ่าข้าเป็นงานถนัดของเจ้าไม่ใช่หรือโรงเตี๊ยมที่นางพักอยู่ห่างจากจวนสกุลไป๋ราวหนึ่งเค่อ[1]แต่รถม้าไม่ได้วิ่งทั้งยังเดินช้า ๆ จึงทำให้การเดินทางล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็นจู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า“เหยียนเหยี

ลายมือในจดหมายนั้นอ่อนช้อยงดงามอย่างสตรี ไป๋จิ้งหานเพียงกวาดตามองก็รู้ทันทีว่าเป็นของ เสวียนซินแน่นอนเพราะเหยียนซือเหยียนไม่มีสหายผู้อื่นอยู่ที่นี่แล้วเสวียนหย่งและเสวียนซิน...ตระกูลพวกเขาเป็นคหบดีใหญ่ในเมืองหลวง คนแซ่เสวียนแม้ไม่ใช่ตระกูลขุนนาง แต่มีอำนาจทางการค้าเหนือกว่าตระกูลใด ๆ ในแผ่นดิน พวกเ