All Chapters of สาวใช้มาเฟียตาบอด: Chapter 71 - Chapter 80

Episode 69ดูแลคนป่วยหลังจากพาฟูมิโกะมาโรงพยาบาลแพทย์ก็สั่งให้นอนดูอาการให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน และอาหารที่ทานได้ตอนนี้ก็เป็นพวกของเหลว และมีรสชาติจืดเสียเป็นส่วนใหญ่ซึ่งเป็นอะไรที่ฟูมิโกะไม่ชอบกินเอาเสียเลย“สมน้ำหน้าข้าวปลาไม่ยอมกิน” ประโยคแรกที่ธามพูดกับผู้ป่วยอย่างฟูมิโกะหลังจากพยาบาลเดินกลับออกไปทำให้คนตัวเล็กมีสีหน้าบึ้งตึงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก“เกะกะสายตาไปไหนก็ไป”“ไม่ไป”“หน้าด้าน”“เออ แล้วจะทำไม?”“จิ๊!” คนตัวเล็กจิ๊ปากใส่อีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด แล้วพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อไม่ให้เห็นหน้าอีกฝ่าย ธามมองแผ่นหลังบางตรงหน้าด้วยความอึดอัด เขาอยากเคลียร์เรื่องราววันนั้นกับเธอให้เข้าใจ แต่กลับไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เพราะปกติเขากับเธอก็แทบจะไม่พูดจากันดีๆ อยู่แล้ว“นี่”“อะไรอีก” ฟูมิโกะขานรับเสียงเรียกของชายหนุ่มโดยไม่หันหลังกลับไปมองบ่งบอกให้รู้ว่าเธอกำลังรำคาญเขาอยู่“โกรธที่ฉันไม่ไปส่งวันนั้นเหรอ” ธามเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อรวบรวมความกล้าถามคนตัวเล็กออกมาอย่างตรงไปตรงมา“ฉันจะโกรธนายทำไม”“ก็ฉันเป็นแฟนเธอ แต่ฉันดันไม่ไปส่งเธอแต่ไปส่งคนอื่นแทน”“เฮอะ!” ฟูมิโกะแค่นหั

Episode 71อย่าซนสองสายตาสอดประสานมองลึกเข้าไปในแววตาของกันและกันอยู่พักใหญ่ สายตาที่พยายามแสดงถึงความมั่นใจออกมา ทว่าในใจกลับพลันเต้นแรงไม่ต่างกัน“อย่าซน” ธามเป็นฝ่ายละสายตาออกไปเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวเลื่อนลงมาลูบไล้บริเวณแผงอกแกร่งแทน“รับปากฉันสิว่าต่อไปนี้นายจะมองฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง”“ไร้สาระ”“ได้ งั้นฉันก็จะแสดงให้นายดูว่าฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้สูงศักดิ์อะไร ไม่ได้มีค่าไปกว่านาย” เมื่ออีกฝ่ายเริ่มแสดงท่าทีปฏิเสธออกมา ทำให้หญิงสาวรู้สึกขัดใจจนตัดสินใจลงมือทำบางอย่าง“ทำบ้าอะไรของเธอ!” ชายหนุ่มพยายามใช้มือทั้งสองข้างห้ามคนตัวเล็กที่จัดการถอดเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางของตัวเอง แต่ก็ช้ากว่าเมื่อเธอถอดออกจนเหลือแต่บราเซียร์สีขาวโชว์เนินอกอวบอิ่มขาวเนียนสู่สายตาของเขา“พิสูจน์ให้นายเห็นไงว่าฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีค่า ไม่ได้มีศักดิ์ศรีค้ำฟ้าเหมือนที่นายหวาดกลัว” ยิ่งผลักไสมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยากพิสูจน์ให้เขาเห็นมากเท่านั้นการกระทำหลายๆ อย่างในช่วงนี้ของเขาที่เปลี่ยนไปจากเดิมทำให้เธอค่อยๆ รวบรวมความกล้าของตัวเอง จนตัดสินใจทำเรื่องที่บ้าบิ่

Episode 73ออกตัวแรงธามตอบคำถามสั้นๆ แล้วเดินจากไปไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ถามซ้ำอีกครั้ง แต่นั่นก็ชัดเจนพอที่จะทำให้โซ่ยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ“ยิ้มอะไร คุยอะไรกันเหรอ?” ฟูมิโกะกระซิบถามโซ่ด้วยความสงสัย เพราะปฏิกิริยาของโซ่ที่แสดงออกมาทำให้เธออดใจไม่ไหวจริงๆ“แพรถามว่ามิโกะจังกับพี่ธามเป็นอะไรกัน รู้ไหมว่าพี่ธามตอบว่าอะไร” โซ่ทิ้งคำตอบให้คนตัวเล็กทายเล่น“ไม่รู้สิ...” เพราะไม่อยากคาดเดาไปเองเลยไม่กล้าออกความคิดเห็นอะไรออกมา“พี่ธามตอบว่าเป็นแฟนแหละ”“ฮะ? จริงเหรอ” ดวงตากลมโตเบิกโพลงราวกับไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง“จริงสิไม่เชื่อก็ถามแพรสิ” โซ่หันไปขอความคิดเห็นจากผ้าแพร แต่เธอเพียงแค่คลี่ยิ้มบางๆ ส่งมาแล้วเดินแยกตัวออกไปไม่ได้ให้คำตอบอะไรไปมากกว่านั้นส่วนฟูมิโกะเองก็เริ่มรู้สึกสับสน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใบหน้าเห่อร้อนด้วยความตื่นเต้นไม่คาดคิดว่าธามจะยอมบอกกับคนอื่นแบบนั้น โดยเฉพาะต่อหน้าผ้าแพรที่ดูเหมือนว่าเขาจะใส่ใจเป็นพิเศษ“เดี๋ยวมานะ” เธอตบแขนโซ่เบาๆ ก่อนจะเดินตามธามเข้าไปหลังร้าน“เข้ามาทำอะไร” ธามเอ่ยถามเสียงเข้มขณะที่กำลังเช็กคุณภาพขนมก่อนนำไปวางขายหน้าร้าน“นายบอ

Episode 75Truth or Dareทุกคนสั่งเบียร์มาทานเพื่อปลดปล่อยร่างกายหลังจากทำงานมาเหนื่อยๆ ทำให้ตอนนี้บรรยากาศเริ่มครึกครื้นขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะโซ่ที่พยายามเอนเตอร์เทนทุกคนอย่างสนุกสนานโดยสายตาของธามจับจ้องอยู่ที่คนตัวเล็กตรงหน้าที่หัวเราะร่าเริงไปกับมุกตลกของโซ่ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ทั้งที่รู้ว่าดื่มได้ไม่เยอะ แต่ก็ดื้อดึงจะดื่มให้ได้ทำให้ตอนนี้การกระทำของเธอจำเป็นต้องอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา“เรามาเล่นเกมกันไหมทุกคน” โซ่เอ่ยถามขึ้นกลางโต๊ะ“เล่นๆ เกมอะไรเหรอ” ฟูมิโกะรีบตอบรับคำทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกมที่เล่นคืออะไร“เกมในวงเหล้าก็ต้องเป็น Truth or Dare เท่านั้นสิ กติกามีอยู่ว่าถ้าปากขวดหมุนไปหยุดตรงหน้าใครให้เลือกระหว่าง Truth กับ Dare ถ้าเลือก Truth ต้องตอบคำถามตามความจริง ถ้าเลือก Dare ก็รับคำท้าตามคำสั่งของอีกฝ่าย ถ้าใครทำไม่ได้เบียร์หนึ่งแก้วโอเคไหม?”“หนึ่งแก้วเลยเหรอแบบนี้เรียกมอมเหล้ากันนี่นา”“งั้นมิโกะจังก็ทำให้ได้สิ แค่นี้ก็ไม่ต้องโดนทำโทษแล้ว”“ไร้สาระ” ธามเอ่ยขึ้นพลางส่ายหน้าน้อยๆ “แต่ฉันอยากเล่น” คนตัวเล็กเบะปากคว่ำมองธามด้วยแววตาแดงก่ำราวกับเด็กน้อยกำ

Episode 77มากกว่านี้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อร่างสูงตามขึ้นมาคร่อมทับเรือนร่างของเธอเอาไว้ มือทั้งสองข้างวางเอาไว้กลางหน้าอกสัมผัสอัตราการเต้นของหัวใจด้วยความตื่นเต้น ลมหายใจเริ่มติดขัดร่างกายสั่นเทาจนทำอะไรไม่ถูกเสียงลมหายใจสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกันปลายเสื้อยืดสีขาวของคนตัวเล็กถูกถกขึ้นมาอยู่เหนือเอวคอดบางด้วยฝีมือของชายหนุ่มแววตาหิวกระหายตรงหน้าภายในห้องพักโรงแรมหรูถูกความเงียบเข้าครอบงำ ต่างฝ่ายต่างปล่อยให้ร่างกายตอบสนองต่อความต้องการของกันและกัน“ทำไมถึงไม่ตอบ” ธามโน้มลงมาเอ่ยถามประชิดริมฝีปากเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“ตอบอะไร” “ตอนที่เล่นเกมทำไมไม่ตอบว่าชอบฉัน ทั้งที่ชอบจนตัวสั่นขนาดนี้แล้วแท้ๆ” ธามเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า ราวกับต้องการแสดงออกให้เธอเห็นว่าเขาต่างหากที่อยู่เหนือการควบคุมของเธอ“ฉัน…”“ที่งอแงจนพาลใส่คนอื่นไปทั่วก็เพราะฉันไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันไม่สำคัญเธอจะเก็บมาใส่ใจทำไม” “ฉันก็แค่…พวกหวงของ” ฟูมิโกะพยายามหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง“ฉันก็เป็นพวกชอบลองของเหมือนกัน” ใบหน้าคมคายแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกภายในพริบตาเมื่อหญิงสาวไม่ยอมรับความจริงออ