บททั้งหมดของ เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!: บทที่ 31 - บทที่ 40

            ‘บางทีจิ่วเม่ยอาจจะไม่มีวันได้ละทิ้งตัวตนฮูหยินของโหวซื่อจื่อแล้วก็ได้’ แค่เอ่ยวาจาหยอกเย้าเล็กน้อย ก็จ้องด้วยแววตาไม่พอใจแล้ว ดูแล้วเหลียงจิ่วเม่ยคงไม่อาจออกจากตำแหน่งฮูหยินน้อยตระกูลหลวนได้ชั่วชีวิต                    ชีวิตของนางช่างอาภัพ สู้อุตส่าห์อยู่เงียบ ๆ ไม่ออกไปหาเรื่อง แต่เรื่องกลับมาถึงตัวจนได้            “เสี้ยนจู่ทำให้ข้าเปิดหูเปิดตาแล้ว เป็นสตรียังวิ่งโร่ออกนอกจวน”            ‘เจ้าอยากวิ่งโร่ออกไปนอกจวนเช่นข้าหรือไม่ ข้าจะได้หาเรื่องมาให้’ อ่า...เจ็บไม่น้อย คิดว่าจะคุ้นชินแล้วเสียอีก            หลังจากสนทนากับพวกเขาที่จวนนอกเมืองแล้วนางก็ไปรับโทษโบยตามกำหนดที่วังหลวง วันเวลาช่างผันผ่านไปเร็วเสียจริง

ใช่แล้ว! มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่ ๆ คงเริ่มพึงใจคุณหนูของนางตั้งแต่ที่สั่งให้บ่าวรับใช้ทุกคนห้ามเรียกคุณหนูของนางว่าฮูหยินรองแล้ว เมื่อประตูเรือนปิดลง นางก็จับมือของเขาที่โอบประคองอยู่ออกก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ มือเรียวที่มีรอยข่วนของเล็บหงายจอกชาขึ้นก่อนจะรินชาจิบแก้กระหาย ‘อ่า...ชานี้ช่างเย็นชืดยิ่งนัก’ หากไม่เพราะต่อปากต่อคำกับสตรีแซ่ซิวนาน นางคงไม่ยอมทนกินน้ำชาเย็น ๆ เช่นนี้หรอก หลวนจิ้นฝานมองมือของตนที่ค้างไว้ในท่าประคองก่อนจะเก็บมือของตนไปไพล่หลังแล้วเดินไปทรุดกายนั่งร่วมโต๊ะกับนาง “การกระทำไม่เหมาะสมวันนี้ของนางไม่ถูกใจท่านโหวเช่นนี้ คาดว่าอีกไม่นานคงลงมือจับท่านเข้าหอด้วยตัวเอง เมื่อถึงเวลานั้นท่านก็แค่คล้อยตามแล้วหาใครสักคนเข้าหอกับนาง เพียงแค่นี้ก็สามารถบังคับให้นางแต่งออกไปกับผู้อื่นได้โดยที่มารดาท่านก็ไม่อาจโต้แย้งได้” “อืม” เขาตอบรับก่อนทำท่าเหมือนจะพูดสิ่งใดต่อ แต่ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาโดยซิวเหยาที่ยกป้านชามาพร้อมกับขนมและยา “ฮูหยินให้บ่าวช่วยทายาให้ก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” “วางยาเอาไ

            “ท่านพ่อ แม้ข้าจะถูกสมรสพระราชทานแต่งนางเข้ามา แต่ข้าก็ไม่คิดรับสตรีอื่นมาหยามเกียรตินาง และจะมีนางเป็นฮูหยินเพียงคนเดียว ดังนั้นหากท่านแม่ยังคงยืนกรานที่จะหาเรื่องนาง ข้าคงต้องพานางออกไปสร้างจวนใหม่”            “อืม! พ่อเข้าใจแล้ว”            “และหากท่านแม่ยืนยันจะรับฉู่เหลียนฮวาเข้าจวนโหว ก็คงต้องเป็นท่านพ่อแล้วที่ต้องรับนางเข้าเรือนหลัง จะได้สมใจท่านแม่เสียที”            เรือนร้างที่ฮูหยินของเขาใช้บริเวณนั้นลอบเข้าออกจวนก็เป็นเรือนร้างของอดีตอนุฯ ภรรยาที่ท่านย่ารับมาให้บิดา สุดท้ายเพราะบิดาของเขาปรารถนาในตัวฮูหยินเพียงคนเดียวไม่ไปเยือนเรือนหลังนั้นแม้แต่เพียงครั้งเดียว สุดท้ายอนุฯ ผู้นั้นก็ตรอมใจตายหลังจากที่ท่านย่าของเขาเสียได้ไม่นาน            “เพ้ย! เจ้าลูกคนนี้ เจ้าเห็นพ่อยังปวด

9 สามีภรรยาควรช่วยเหลือกัน ยามนี้เหลียงจิ่วเม่ยแทบจะยกเท้าก่ายหน้าผากตนด้วยความรู้สึกปวดหัวพลางนึกต่อว่าตนเองที่ก่อนหน้านี้ไม่น่าไปกลั่นแกล้งเขาเลย มิเช่นนั้นยามนี้นางคงไม่ถูกเขากลั่นแกล้งเช่นนี้ “นี่ท่าน! ท่านช่วยทำสิ่งใดก็ได้ให้มันสงบลงได้หรือไม่” จะให้นางนอนร่วมเตียงกับบุรุษที่มีแท่งหยกตื่นตัวพร้อมใช้งานเช่นนี้ ไม่ดีกระมัง “หากจะโทษต้องโทษเจ้าที่ทำให้มันตื่นตัว” “แต่ข้าทำเช่นนั้นไปเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนแล้วนะ” ยามนี้มันควรสงบจิตสงบใจกลายเป็นหนอนตัวน้อยแล้วไม่ใช่หรือ “ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยมันจึงเป็นเช่นนี้ หากจะโทษ เจ้าก็ควรกล่าวโทษตนเองที่ปลุกมันขึ้นมา” “เฮ้อ! เช่นนั้นก็ตามใจท่านเถิด แต่อย่าเข้ามาใกล้ข้าเชียว มิเช่นนั้นข้าอาจจะลืมตัวจับมันหักคอได้” “อืม! ข้าพอจะเข้าใจได้ว่าเจ้ายังไร้ความสามารถในเรื่องพวกนี้นัก จึงไม่รู้จะทะนุถนอมมัน” “ไม่ต้องมายุยง

           ร่างเย้ายวนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย รีบวิ่งหายเข้าไปหลังฉากกั้นโดยมีสามีนั่งมองตามด้วยแววตาขบขัน            ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้เพียงสองเค่อ เขาที่แทบจะนอนไม่หลับเพราะถูกกลิ่นกายของสตรีรบกวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เขาคิดจะกลั่นแกล้งเอาคืนนาง            หลวนจิ้นฝานขยับเข้าไปรั้งตัวแม่นางน้อยที่นอนหลับสนิทจนน่าหมั่นไส้ก่อนจะลากตัวนางให้ย้ายมานอนใกล้เขา มือใหญ่จัดแจงท่าทางให้นางนอนกอดก่ายเขาแล้วจับมือเรียวข้างหนึ่งให้วางกอบกุมอยู่บริเวณก้อนกลมกลึงใกล้แท่งหยก            ‘อ่า...’ เขาเกือบจะส่งเสียงร้องออกมาเมื่อนางเคล้นคลึงก้อนกลมกลึงทั้งที่หลับอยู่ก่อนจะนิ่งไป            หลังจากนั้นเขาก็เพียงเฝ้ารอที่จะให้ฮูหยินของตนตื่นขึ้นแล้วพบว่านางได้ทำเรื่องน่าอายกับเขาเช่นไรบ้าง &n