All Chapters of เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ ท่ามกลางไอร้อนที่พร่ามัวบุรุษที่นั่งแช่อยู่ในน้ำร้อนเริ่มรู้สึกแปลกไป ในคราแรกเขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะตนแช่น้ำเป็นเวลานานเกินไป จึงเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดร่างกายร้อนวูบวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งพยายามคงไว้ซึ่งสติเท่าใดมันยิ่งรางเลือนเท่านั้น แกร๊ก! เสียงประตูห้องเปิดออกก่อนจะที่ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น เนื่องจากระวังตัวอยู่แล้วเขาจึงรีบออกจากถังอาบน้ำก่อนจะรีบคว้าอาภรณ์ตัวในมาคลุมไว้ “อื้อ!” เสียงร้องของสตรีดังขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงคนดิ้นพล่านบนเตียงไปมา “นั่นใคร?” เขาตะโกนถามเสียงดังพลางกัดฟันข่มความรู้สึกแปลกประหลาดของตน “อึก! กรอด...” เสียงที่ดังมายังคงมีเพียงเสียงดิ้นและเสียงคล้ายกำลังอดกลั้นบางสิ่งบางอย่าง โหวซื่อจื่อที่สวมใส่อาภรณ์ตัวนอกเรียบร้อยแล้วเดินออกมาหลังฉากกั้นด้วยท่าทางระแวดระวัง “ช่วย...ข้า” สตรีที่นอนดิ้นกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงส่งเสียงบอกด้วยท่าทีอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ “เจ้าเป็นใคร” เขาเ

ฃ รู้ทั้งรู้ว่าการขัดราชโองการอาจมีโทษถึงตาย แต่ก็ยังสั่งให้บุตรสาวเดินทางมาเมืองหลวงเพื่อจัดการรวบหัวรวบหางคุณชายรองเจียง “แล้วเจ้ามาที่นี่มีอันใด” นางเอ่ยถามบุปผาที่รอบตัวมีแต่หนามพิษ ช่วงหนึ่งเดือนที่ไม่มีคนของเหลียงอ๋องมากวนใจช่างเป็นช่วงเวลาที่สงบสุขเสียจริง “ท่านอ๋องฝากความมาบอกเจ้าว่า ‘ในเมื่อทำพลาดจนต้องแต่งเข้าจวนโหวแล้ว จงใช้ความเป็นฮูหยินน้อยจวนโหวให้เป็นประโยชน์ หลวนฮูหยินเป็นสหายสนิทของฮองเฮา สานสัมพันธ์เอาไว้ให้ดี อีกไม่นานคงจะได้ใช้งาน” ‘ทำตัวเป็นดั่งมารดาข้าเช่นนี้ คงหมายปองตำแหน่งฮองเฮา หากเหลียงอ๋องก่อกบฏสำเร็จสินะ’ เหลียงจิ่วเม่ยคิด “จงจำไว้ว่าชีวิตเจ้าเป็นของท่านอ๋อง อย่าได้คิดทรยศหรือหักหลังเขา หากไม่อยากมีจุดจบเช่นมารดาของเจ้า” “...” นางไม่ตอบ “หึ!” อีม่านแค่นเสียงในลำคอแล้วมองนางด้วยสายตาเหยียดหยามก่อนจะกลับออกไปทางหน้าต่าง ‘ข้าช่างเป็นนางร้ายที่น่าสงสารที่สุด’ ไม่ว่าจะเลือกทางใดก็ล้วนพบเจอความตาย ‘ชีวิตเจ้าซับซ้อนเช่นนี้ แล้วข้าจะใช้ชีวิตของเจ้าให้ดีได้อย่

“อ่า...ไม่นั่ง” เช่นนั้นก็ยืนให้เมื่อยขาต่อไปเถิด ขาของเขาหาใช่ขาของนาง เหลียงจิ่วเม่ยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองเผลอเบ้ปากกลอกตามองบนคล้ายหมั่นไส้ออกมาก่อนจะรีบเก็บสีหน้าเมื่อเห็นสายตาดุที่มองมา ชิ้ง! นัยน์ตาคมปราบมองสตรีที่มีท่าทางไม่สำรวม ‘หากสายตาของเขาเป็นมีด ป่านนี้ข้าคงนอนจมกองเลือดไปแล้วกระมัง’ นางคิดพลางนึกภาวนาให้คนของเขารีบกลับมารายงาน นางจะได้เสนอข้อต่อรองที่เต็มไปด้วยผลประโยชน์แก่เขาเสียที แล้วจะได้รีบเชิญอีกฝ่ายออกจากห้องหอไป ผ่านไปเกือบครึ่งเค่อกว่าหลี่เฉิงจะกลับมา แต่เนื่องจากเป็นห้องหอของโหวซื่อจื่อคนสนิทจึงได้แต่ส่งเสียงบอกที่นอกห้อง ‘ทุกอย่างเรียบร้อย กำแพงไร้หู วางใจได้ขอรับ’ “อืม” เขารับคำลูกน้องก่อนจะหันมามองสตรีที่นั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง ชิ้ง! นัยน์ตาคมปราบที่จับจ้องอีกฝ่ายเย็นชาไร้อารมณ์ แต่กลับแฝงกลิ่นอายบางอย่างเอาไว้คล้ายกับว่าหากนางเอ่ยวาจาไม่เข้าหู เขาสามารถดึงดาบออกมาปาดคอนางได้ทันที “ข้าเพียงมีเรื่องอยากจะตกลงกับท่าน” “...” เมื่อเห็นเขาเงียบไม่เอ่ยวาจา

           ‘โอ๊ย! น่าตายนัก เปิดประตูแล้วเหตุใดถึงไม่ปิดประตูให้ด้วย’ เดือดร้อนนางต้องลุกมาปิดประตูอีก             เช้าวันต่อมานางก็ตื่นตั้งแต่เช้าแล้วให้ซิวเหยาช่วยแต่งตัวให้เหมาะสมแก่การไปยกน้ำชาให้ท่านโหวและฟูเหริน            “ฮูหยินท่านควรต้องรอไปพร้อมท่านโหวซื่อจื่อไม่ใช่หรือเจ้าคะ” สาวใช้คนสนิทที่ช่วยประคองนางอยู่กระซิบถาม            “เจ้าคิดว่าเขาจะมาหรือ”            “แต่ตามธรรมเนียมแล้ว...”            “ธรรมเนียมก็คือข้าจะต้องมายกน้ำชาให้พ่อแม่สามีเพียงเท่านั้น ส่วนสามีจะมาหรือไม่นั้นมันเป็นเพียงการแสดงถึงความโปรดปรานที่สามีมีให้กับฮูหยินของตนเพียงเท่านั้น” ซึ่งนางก็ไม่คิดหวังความโปรดปรานจากเขาหรอก

                     “อ่า...คงเพราะเป็นเรื่องนี้ผ่านมานานเกินไป พระชายาเหลียงอ๋องก็หายสาบสูญไปนานแล้ว จึงทำให้ท่านหลงลืมไปแล้วว่าในอดีตนั้นเหลียงอ๋องได้แต่งองค์หญิงจากแคว้นซีหนานซึ่งเป็นคู่แฝดมังกรหงส์กับฮ่องเต้พระองค์ปัจจุบันมาเป็นชายา แม้บิดานางจะทำไม่ดีต่อแคว้นฉินต้าหวง แต่อย่างไรเบื้องหลังของพระญาติฝ่ายมารดา เราก็ไม่อาจดูแคลนได้นะขอรับ” ด้วยเหตุนี้ยามที่นางก่อความวุ่นวายในเมืองหลวงก่อนหน้านี้ ฮ่องเต้เหลียงโจวเชี่ยวจึงได้แต่หลับตาข้างหนึ่งเพราะอย่างไร สตรีผู้นี้ก็มีสายเลือดของราชวงศ์สองแคว้นไหลเวียนรวมกันในร่างกาย            “โอ๊ย! ข้าจะเป็นลม” นางคงเลอะเลือนแล้วจริง ๆ ถึงได้ลืมเลือนเรื่องพระชายาของเหลียงอ๋องที่หายสาบสูญไปหลังจากคลอดบุตรสาวได้เพียงไม่กี่วัน            “ฟูเหรินเจ้าคะ หายใจเข้าออกลึก ๆ ยาสงบใจได้หรือยัง รีบนำมาเร็วเข้า” เป็นสาวใช้คนสนิทกล่าว   &nbs