All Chapters of เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!: Chapter 41 - Chapter 50

           “ผู้ตรวจการหลวน ท่าทางท่านดูไม่ดีเช่นนี้ ข้าจะให้บ่าวช่วยประคองท่านไปส่งนะเจ้าคะ”            “อืม” เมื่อบุรุษตอบรับ นัยน์ตาหงส์ก็ฉายแววสมหวังชั่วครู่ก่อนจะเลือนหายไปเหลือเพียงท่าทางห่วงใยแฝงความใส่ซื่อไร้มารยา            “พวกเจ้าเขามาช่วยประคองโหวซื่อจื่อ” สิ้นเสียงเรียกบ่าวชายสองคนก็เข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว            “ขอรับคุณหนู”            แม้บ่าวชายจะช่วยกันประคองหลวนจิ้นฝานถึงสองคนแต่ทว่าด้วยความสูงและรูปร่างที่กำยำทำให้การประคองเป็นไปอย่างทุลักทุเลโดยมีหลานสาวคนงามของหลวนฟูเหรินเดินตาม            ใช้เวลาเดินเพียงไม่กี่ก้าว บ่าวชายก็พาโหวซื่อจื่อเข้าไปที่ห้องห้องหนึ่งก่อนจะวางอีกฝ่ายลงบนเตียง   &

              หลวนจิ้นฝานที่เอนหลังพิงเสาเตียงอย่างหอบเหนื่อยทอดสายตามองฮูหยินของตนไปด้วยแววตาหลงใหล             กว่านางจะออกมาจากหลังฉากกั้นอีกครั้งก็พบว่าบุรุษที่นอนอยู่บนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว                       “ปลดปล่อยแค่ครั้งเดียวก็หมดแรงแล้วหรือ ช่างอ่อนหัดยิ่งนัก” นางพึมพำเสียงเบาพลางทอดสายตามองบุรุษที่ยามนี้เข้าไปนอนตรงที่ของนาง            “หากอยากให้สตรีหลงใหลท่านต้องแข็งแรงกว่านี้ เข้าใจหรือไม่ เพราะถ้าท่านไม่สามารถตอบสนองความต้องการของสตรีที่ท่านพึงใจได้ นางอาจจะกลายเป็นดอกซิ่งยื่นออกกำแพง[1]” นางต่อว่าคนที่นอนหลับอยู่                    “หึ! แต่นั่นมันเ

           “ไร้ยางอาย ข้ายื่นหัวโด่อยู่ตรงนี้ เจ้ายังกล้าทำเรื่องบัดสีกับบุตรชายข้าอีก” สิ้นเสียงของมารดาทำให้โหวซื่อจื่อถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะยอมปล่อยฮูหยินของตนแต่โดยดี            “ท่านแม่กล่าวเช่นนั้นก็ไม่ถูกนะเจ้าคะ ข้ากับท่านพี่กราบไหว้ฟ้าดินกันอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม ทั้งยังมีราชโองการมอบสมรสพระราชทานเป็นหลักฐานว่าข้ากับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว และที่นี่ก็เป็นเรือนหอของข้าและเขาที่ท่านเป็นคนจัดเตรียมเอาไว้ให้ ดังนั้นต่อให้พวกข้าจะร่วมรักกันในตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรือไร้ยางอายอันใด เป็นท่านต่างหากที่โผล่เข้ามาในห้องหอของผู้อื่นโดยไม่ขออนุญาตก่อน”            “พี่สาว ท่านอย่าได้ต่อว่าท่านป้าเลยเจ้าค่ะ ท่านป้าเพียงร้อนใจอยากทวงคืนความยุติธรรมให้ข้า” ฉู่เหลียนฮวาที่มีสีหน้าอิดโรยเดินตามเข้ามา            “เจ้าเรียกข้าพี่สาว เจ้าเป็นสตรีของ

11 ในที่สุดก็ได้พบปะสหายเก่า งานเฉลิมฉลองการมีพระประสูติกาลองค์ชายน้อยทายาทองค์แรกในองค์รัชทายาทของแคว้นฉินต้าหวงถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ผู้ที่มาร่วมงานจึงมีเพียงเชื้อพระวงศ์และขุนนางที่มาพร้อมกับครอบครัว “ประเดี๋ยวลงจากรถม้าไป เจ้าจงระวังตัวด้วย” “เจ้าค่ะ” นางจำได้ไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งตนเองก็เคยเกิดเรื่องฉาวโฉ่ จนต้องรับโทษโบยจนถึงทุกวันนี้ โชคดีจริง ๆ ที่ตอนนั้นทำใจกล้าต่อรองแค่เดือนละสองไม้ พอผ่านถึงเดือนหลัง ๆ นางก็ไม่ค่อยเจ็บหนักเหมือนยามที่โดนในตอนแรก “เรื่องพวกนั้นผ่านพ้นไปแล้ว อย่าให้ใครนำอดีตพวกนั้นมาทำร้ายเจ้าได้” “เจ้าค่ะ ท่านอย่าได้กังวล ข้าจะรักษาตัวให้รอดแน่นอน ข้าสัญญา” เหลียงจิ่วเม่ยยิ้มก่อนจะจับมือเขามากุมไว้ คนผู้นี้พร่ำกล่าวเรื่องนี้ซ้ำ ๆ ตั้งแต่ก่อนออกจากจวนแล้ว หลังจากเขาเปิดปากบอกความรู้สึก นางก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางและเขาแน่นแฟ้นขึ้นกว่าเดิม มองไ

           “อ่า...ท่านคงไม่ได้กลัวข้าไปทำร้ายนางเพราะยังอาลัยอาวรณ์คุณชายรองเจียงหรอกใช่หรือไม่” ในความทรงจำก็พอจะมีเรื่องนี้อยู่บ้าง แต่เขาเข้าใจผิดแล้วที่นางทำเช่นนั้นก็เพราะคำสั่งของบิดาที่อยากได้ตระกูลแม่ทัพมาสนับสนุนการก่อกบฏ            พรึ่บ! เขาดึงรั้งเอวคอดกิ่วของสตรีที่นั่งด้านข้างมานั่งตักก่อนจะจับคางมนบังคับให้นางเงยหน้าขึ้นมอง            “ย่อมใช่! ครานั้นมีใครบ้างในแคว้นฉินต้าหวงจะไม่ทราบว่าเจ้าพึงใจคุณชายรองเจียงมากเพียงใด แค่เพียงแมลงตัวเมียบินผ่านเจ้ายังโมโหร้ายฟาดแส้ใส่เลย”            “ท่านก็กล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าแยกแยะไม่ได้หรอกว่าแมลงตัวไหนตัวเมียหรือตัวผู้”            “แต่อย่างไร เรื่องที่เจ้าหวงแหนคุณชายรองเจียงมากเป็นเรื่องจริง”      &