All Chapters of เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!: Chapter 11 - Chapter 20

“ขออภัยเจ้าค่ะท่านลุง ข้ากำลังโยนก้อนหินเล่นกับสาวใช้แล้วเกิดตกใจเสียงของพวกท่าน ก้อนหินจึงหลุดมือไป” เหลียงจิ่วเม่ยแสร้งทำหน้าเศร้าพลางยกมือกุมบริเวณอก            พลั่ก! บุรุษกักขฬะผู้นั้นยกยิ้มมุมปากก่อนจะผลักบุตรสาวให้ล้มลงแล้วเดินตรงเข้ามาหานาง แววตาที่จ้องมาคล้ายกับเห็นนางเป็นบ่อเงินบ่อทอง            “คุณหนู ท่านทำร้ายข้าเช่นนี้ แม้จะไม่ได้ตั้งใจแต่อย่างไรก็ควรจะจ่ายค่ารักษาให้ข้าบ้าง”            “เช่นนั้นก็ไปโรงหมอเถิด ข้ายินดีจ่ายเงินค่ารักษาให้ท่าน”            “ท่านแค่มอบเงินให้ ข้าไม่รบกวนเวลาของท่าน เพราะข้าเองก็มีเรื่องที่ต้องไปทำ”            “ท่านพ่อ อย่าทำเช่นนั้นเลย” แม่นางน้อยที่มีสภาพสะบักสะบอมส่งเสียงวิงวอนบิดา      &nb

            “เจ้าเก็บกวาดไปนะ ข้าจะรีบตามคุณชายไป” หลี่เฉิงกล่าวก่อนจะทิ้งให้สหายเก็บกวาดฝีมือฮูหยินของคุณชายตามลำพัง             นางให้ผูเถาอยู่ที่โรงหมอรอ ส่วนตนก็พาซิวเหยาไปที่ตลาดค้าทาสเพื่อหาซื้อบุรุษหน้าตาดีฝีมือพอใช้ได้สักสองคน ในเมื่อนางไม่มีสหายเป็นหมอเทวดา หรือมีเบื้องหลังเป็นฮ่องเต้ นางก็ควรจะสร้างพรรคพวกของตน            “ข้าอยากได้บุรุษที่หน่วยก้านดีมาฝึกเป็นผู้คุ้มกัน หากมีวรยุทธ์ยิ่งดีเจ้าค่ะ”            “ได้ขอรับ ข้าจะรีบไปหาคนมาให้ท่าน” พ่อค้าทาสกล่าว            ‘แม้จะกลายเป็นสตรีที่ทุกคนมองเป็นเบี้ยหมาก แต่ข้าก็ยังดีกว่าคนพวกนี้’ นางคิดพลางกวาดสายตามองทาสที่นั่งอยู่ บางคนอยู่ในกรงขังคล้ายไม่ยอมจำนน บางคนก็แสดงท่าทางต่ำต้อย   &nb

“ไม่ผิด เมื่อข้าสามารถหลุดพ้นจากจวนตระกูลหลวนได้อย่างปลอดภัย ข้อตกลงระหว่างเราเป็นอันสิ้นสุดลง” “ท่านจะให้พวกข้าช่วยปกป้องคุ้มครองท่าน?” บุรุษรูปงามกล่าว “ทั้งใช่และก็ไม่ใช่ กินข้าวกันก่อน แล้วข้าจะค่อย ๆ บอกหน้าที่ของพวกท่าน ซึ่งต่อจากนี้พวกท่านไม่ใช่ทาสของข้า แต่เป็นพรรคพวกที่จะคอยช่วยเหลือข้า รวมถึงเจ้าด้วยซิวเหยา” “เจ้าค่ะคุณหนู ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตบ่าวก็ยินดีช่วยเหลือท่าน” ซิวเหยาบอก “คุณหนูช่วยเหลือข้าให้หลุดพ้นจากบิดา ข้ายินดีมอบชีวิตให้ท่านเจ้าค่ะ” “แม้ไม่รู้ที่มาที่ไป แต่เจ้าซื้อข้ามาแล้ว จะอุ่นเตียงหรือปรนนิบัติอาบน้ำข้าย่อมทำให้เจ้าได้” บุรุษรูปงามกล่าวพลางเชิดคางขึ้นเล็กน้อย “ส่วนข้า แม้จะเป็นจอมยุทธ์ตั้งใจพเนจรไปเรื่อย ๆ แต่แท้จริงข้าก็มีครอบครัว ข้ามีน้องสาวคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันนาน หากไม่รังเกียจ เจ้าจะมาเป็นน้องสาวข้ายามที่ข้าอยู่เมืองหลวงนี้ก็ได้” จอมยุทธ์ผู้นั้นกล่าว “ขอบคุณพวกท่านยิ่งนัก วันนี้หลังจากกินข้าวแล้ว จะคงจะต้องให้พวกท่านพักที่นี่ก่อน ยามนี้ข้าอยู่ที่จวนตระกู

           ‘ข้าจะรอดูว่าเจ้าวางแผนอันใดไว้อีก’ แม้จะตกลงตามข้อเสนอของนางที่จะคุ้มครองให้มีชีวิตรอดจากกบฏเหลียงอ๋อง ทั้งยังจะช่วยปลดปล่อยนางจากสมรสพระราชทานให้ออกไปใช้ชีวิตเป็นคนใหม่เมื่อเหลียงอ๋องถูกจัดการลง แต่อย่างไรเขาก็ต้องจับตาดูว่าสตรีผู้นี้เชื่อใจได้หรือไม่ ไหนจะคนที่นางไปซื้อมาจากตลาดทาสอีก แท้จริงนางมีจุดประสงค์ใดเขาคงต้องจับตาดูนางต่อไป                    เช้าวันต่อมาสำรับถูกสาวใช้ยกมาที่เรือนซอมซ่อของฮูหยินรองเนื่องจากคุณชายให้คนสนิทไปแจ้งว่าจะรับสำรับที่นี่            “ฮ้าว! เมื่อคืนข้าหลับสนิทยิ่งนักซิวเหยา คงเป็นเพราะเมื่อวานได้ออกแรง...” นางลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะลืมตาขึ้น            “วาจาว่าไร้ความอ่อนหวานแล้ว กิริยายิ่งไร้ความงดงาม” บุรุษที่กำลังนั่งจิบชาอยู่บนโต๊ะกลางห้องเอ่ย

5 หาจวนไว้เลี้ยงบุรุษ หลังจากเดินดูจวนรกร้างบริเวณชานเมืองทางทิศตะวันตกอยู่หลายวันนางก็ยังไม่เจอจวนที่ถูกใจ วันนี้จึงตั้งใจให้ซิวเหยาว่าจ้างรถม้าให้มาส่งที่ชานเมืองฝั่งทางเหนือซึ่งคนขับรถม้าได้แนะนำว่าอาจจะหาจวนที่ต้องการได้ในชานเมืองฝั่งนี้ “เราไปเดินดูอีกสักตรอกสองตรอกแล้วค่อยไปกินข้าวดีหรือไม่” เหลียงจิ่วเม่ยหันไปกล่าวกับสาวใช้ “ได้เจ้าค่ะ” “จวนฝั่งนี้ก็น่าอยู่ไม่น้อย” แม้จะไม่ได้ใหญ่โตและเก่าแก่เช่นจวนฝั่งขุนนาง แต่ทว่าก็เป็นระเบียบเรียบร้อยดี “บ่าวเห็นด้วยเจ้าค่ะ” อย่างไรก็ดีกว่าชานเมืองอีกฝั่งที่เป็นพื้นที่รกร้างเสียส่วนใหญ่ หากต้องซื้อจวนในพื้นที่พวกนั้นคงต้องใช้เงินปรับปรุงมากทีเดียว ‘ข้าบอกแล้วอย่างไร ขอเพียงเจ้าเอ่ยปากขอร้องข้า ข้าก็จะยอมยกโทษให้เจ้า’ ‘ข้าเคยขอร้องท่านหรือ หลีกทางไปเสีย’ ‘อย่าคิดว่าเป็นคู่หมั้นของข้าแล้ว จะทำตัวเย่อห