บททั้งหมดของ I Was Forced To Marry My Enemy: บทที่ 71 - บทที่ 80

JeanKaming dalawa pa lang ni ate Ronna ang tao, pagpasok sa banko dahil isinama ko siyang bumaba. Sina kuya Nardo ay nagpaiwan na lamang sa labas. Dahil nasa loob din naman ang ATM machine. Kaya roon na ako nag-withdraw. Pagkatapos deretso ako nag-deposit sa account na binigay ni mommy sa akin at agaran ko rin s'yang text.Ako: Mommy! Pa check na lang po ako sa account na binigay mo meroon na po iyon nahulog ko na po now.Hawak ko pa ang phone ko hindi ko muna itinago inaantay ko pa ang reply ni mommy. Salamat at nag-reply. Akala ko i-dedma n'ya ako. Pupuntahan ko talaga siya sa boarding house n'ya kapag hindi niya ako pinansin. Kahit hindi ko alam kung matunton ko siya. Susubukan ko pa rin. Kung saan lang naman kasi siya nakatira ang sinabi sa akin walang complete address.Mommy: salamat anak. Ibabalik ko agad sa iyo.Ako: kahit hindi na Mhie. Bigay ko na po sa iyo.Mommy: anak hiram ang sinabi ko sa iyo kaya ibabalik ko.Ako: bahala ka po mommy basta kung may extra ka na lang pera

Jean Pinayagan naman si ate Ronna ni manang Rosa, ng magpaalam kami. Hindi lang daw kami magpaabot ng sobrang gabi baka masermonan daw siya ng alaga niya. Pero kung hindi niya pinayagan si ate Ronna. Tuloy pa rin naman akong pagpunta sa boutique namin ni Vera. Ako: pupunta ako kina lola ngayon pagkatapos sa boutique. Nagpaalam pa rin ako kay Kaizer kahit sa text lang. Mababasa naman niya ito kaya hindi ko na inantay ang reply n'ya. Naging tahimik kami sa byahe. Si ate Ronna tahimik ngayon lowbat yata kaya walang maingay. Ako naman wala rin i-kwento sa kaniya kaya sa buong byahe tahimik kami pareho. “Kuya Nardo. Iyan na po iyang may display gown sa labas,” tinuro ko sa driver ang boutique. “Okay lang po na ma'am mag-park sa harapan niyan?” “Opo kuya wala ho naman magagalit dahil para sa sa p'westo po namin ang harapan parking-an ng customer na mayroong dalang kotse.” “Sige ho, ma'am,” tugon n'ya. “Ma'am ang galing n'yo pala magkaibigan ni ma'am Vera, parehong talented

Jean Nakalimutan ko ang tungkol sa gusto kong sabihin kay Kaizer. Dahil sa balita tungkol sa mommy ko. Doon na ngayon ang isip ko. Ang katanungan sa isip ko naglalakbay ngayon bakit siya nasa ospital. Kahapon lang maayos naman siya. Anong nangyari bakit na ospital siya. Kung mayroon malalang sakit ang mommy ko. Hindi ko yata agad matatanggap. Masakit tanggapin dahil bata pa ang mommy ko para dapuan ng malalang sakit. “Kuya Nardo sa Medical city po tayo ha?" anang ko sa kanya. Inilabas ko rin ang phone ko para tawagan si lola. Kaya lang baka naman makasama pa sa kanila bigla akong umurong. Tsaka ko na lang sasabihin kung sigurado na ako kung anong dahilan ng pagkaka-ospital ni mommy. Sobrang traffic pa dahil rush hour. Mga pumapasok sa office at mga estudyante kaya lampas isang oras kami bago nakarating sa hospital. Pagdating naman doon hindi rin agad akong pinapasok sa information dahil nagtanong ng room number ni mommy hindi ko alam. Kamote naman talaga bakit hindi ko i

Jean Simula pagkabata ngayon ko lang naramdaman na sobrang mahal pala ako ni mommy. Malapit ko na dapat isipin na hindi niya talaga gusto ng may anak. Napilitan lang dahil na buo na ako at no choice siya, kaya tinanggap na lang niya ako. Napangiti ako at hinaplos ko ang palad ni Mommy. Pareho kaming nakangiti. Ito ang pangarap ko kahit noon pa bata ako. Iyong magaan kaming nag-uusap ni mommy. Ito na iyon. Shit nag-ring ang phone ko. Mabilis kong inilabas galing sa loob ng bag ko. Si Kaizer ang tumatawag. Para akong temang ang saya ko pagkakita sa pangalan n'yang naka save sa phone book ko. Kung kanina galit ako ngayon hindi na. “Hello misis, I miss you. I'm sorry kung ngayon lang ako napatawag. Matagal matapos ang seminar daming discussion nakakatamad nga makinig. Ngayon lang kami lumabas. Ngayon ko lang din nabasa ang mga text mo. Galit ka ba? Sorry na Mrs. Ezcalante," wika nito. Napanguso ako dahil sa kilig. Ang lambing ng boses dalang-dala ako. "Ano nga pala iyong sasabihin m

Jean "Pakibilisan lang po," saad ko pagkaayos ng upo. "Ma'am saan po kayo ihahatid?" naulinigan kong tanong niya. Hindi ko kasi siya makita pero nagkakarinigan naman kami ayos na iyon. "Sa labas lang po ng subdivision," tugon ko. Lumingon pa ako baka nakasunod si Julia. Wala akong nakita nabawasan ang aking takot. Pero sana walang dumating na pulis hangga't hindi pa ako nakalalayo dito sa subdivision. Pagdating ko sa labasan doon ko naisip paano pala wala ako ni piso. Paano ang pamasahe ko. Sure ako magagalit ang driver dahil hanap buhay niya ito. Bumaba ako kakamot sa ulo ko. “Kuya pasensya na po wala akong ibibigay na pamasahe,” mapagkumbaba kong sabi sa kaniya. "Kung minamalas nga naman oo. Una ka pang pasahero mukhang mamalasin ako ngayon. Iiling-iling n'yang sabi. Sige na," ani niya kakamot na lang sa buhok niya ang kawawa matanda dahil wala talaga wala akong maibigay sa kaniya. Nakadamit pantulog pa nga ako at may kanipisan pa ang damit ko. Buti hindi maiksi ang