All Chapters of ตีตรารัก : Chapter 11 - Chapter 20

แพรวพรรณนั่งตรงขอบเวที วันมาซ้อมหากมีจุดไหนต้องปรับแก้ค่อยว่ากันอีกที“แพรวจะให้เด็ก ๆ มาซ้อมกันที่นี่ช่วงไม่มีเรียน แพรวอาจจะไม่ได้เข้ามหาลัยพี่ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”“พี่จะว่าอะไรละครับ งานนี้ต้องยกความดีให้แพรวสิถึงจะถูก” เขาส่งขวดน้ำให้กับเธอ“ความดีอะไรกันคะ เพื่อเด็ก ๆ ทั้งนั้น”“ก็นี่ไงความดี ถ้าไม่ได้แพรวพวกเขาก็ไม่ได้รับโอกาสนี้กันนะ”คำชื่นชมราวกับว่าทำความดีมากมายมหาศาล แพรวพรรณไม่กล้ากล่าวคำใดต่อ เกรงว่าจะเป็นการเสริมคำเยินยอไม่จบไม่สิ้น“งั้นแพรวขอตัวกลับก่อนนะคะ”“เอ่อ! นี่ก็จะเที่ยงแล้วเราไปกินข้าวกันก่อนดีไหมครับ”แพรวพรรณยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดู เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงแล้ว หากครั้งนี้ปฏิเสธอีกคงจะดูน่าเกลียด“ก็ได้ค่ะ แต่ขอเป็นร้านใกล้ ๆ นี้นะคะ”“ได้ครับ ร้านไหนก็ได้ตามใจแพรวเลย” เจตพูดด้วยความกระตือรือร้น ในที่สุดความพยายามของตนเองก็เกิดผล“จะยืนอยู่ตรงนี้อีกเหรอ! เธอกับไอ้เจตกำลังจะออกมาแล้วเห็นไหม” ทิวสะกิดณภัทร ยังเอาแต่จ้องมองสองคนนั้นอย่างไม่วางสายตา‘จะอยู่ให้ถูกจับได้หรือไง!’สองอาทิตย์ต่อมาบรรยากาศภายในห้องแต่งตัว ติดกับห้องจัดงานแสดงเครื่องเพชรเต็มไปด

แพรวพรรณเลี่ยงออกมาจากกลุ่มของณภัทร หลังจากเขาออกไปคุยเรื่องงานกับลูกค้ารายสำคัญ ถึงแม้จะไม่ชอบเจ้าของงาน แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าเป็นคนที่เก่งมาก ๆ อัญมณีถูกนำออกโชว์ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ทั้งจากกลุ่มคุณหญิงคุณนายและเหล่าไฮโซ รวมไปถึงกลุ่มนักธุรกิจยังสนใจอยากจะร่วมลงทุนด้วยเธอยืนอยู่ตรงมุมห้องเพียงลำพัง ซึ่งงานประเภทนี้ตนไม่ค่อยถนัดเอาเสียเลย แม้กระทั่งในพีเจก็มีเพียงพ่อและอาสาวที่มักออกงานสังคมพวกนี้ จะว่าไปทำไมพวกท่านถึงไม่ได้มาร่วมงานนี้ด้วย ทั้ง ๆ ที่อยู่แวดวงเดียวกัน!“สวัสดีครับผมชื่อริว บนเวทีคุณเต้นได้สวยมาก ๆ ไม่ทราบว่าสนใจอยากจะทำงานร่วมกับทางเราไหมครับ นี่ครับนามบัตรของผม”แพรวพรรณหันมาตามเสียง ชายหนุ่มรูปร่างสูงแต่งตัวภูมิฐาน กำลังส่งนามบัตรมาให้ เธอยิ้มให้กับเขา แล้วรับบัตรมาถือไว้“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าฉันไม่ได้รับงานแสดงเป็นประจำ ที่มาในวันนี้ก็เพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีค่ะ” แพรวพรรณปฏิเสธเสียงนุ่ม“อ้อ ไม่เป็นไรครับ เผื่อว่าวันข้างหน้าคุณสนใจ ติดต่อมาได้ทุกเมื่อเลยนะครับ ผมชอบทักษะและไลน์เต้นของคุณมาก ถ้าหากมีโอกาสได้ร่วมงานกันคงดีไม่น้อย” ชายหนุ่มผู้มาใหม่ม

ลานจอดรถของโรงแรมชั้นพรีเมียมติ้ง!เมื่อประตูลิฟต์เปิดแพรวพรรณก็รีบเดินออกมา เปิดกระเป๋าควานหากุญแจรถเร่งจ้ำฝีเท้าโดยเร็วที่สุด พอเจอแล้วนิ้วเล็กกดปลดล็อก ดึงประตูฝั่งคนขับวางกระเป๋าลงไว้อีกฝั่ง จากนั้นก็สอดตัวลงไปนั่งประจำที่คนขับ ทว่ากลับปิดประตูรถไม่ได้“คุณ!” แพรวพรรณมองมือใหญ่จับขอบประตูไว้ ก่อนจะเลื่อนไปยังใบหน้าเรียบตึง“คิดจะหนีผมงั้นเหรอ” ณภัทรถามเสียงแข็ง นัยน์ตาเคร่งขรึมก้มมองคนในรถ“ปล่อยมือของคุณออกจากรถฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับบ้าน” เธอคิดว่าตนเองออกมาเร็วแล้ว แต่ก็ยังหนีเขาไม่พ้น!ใบหน้านวลเนียนซีดเผือดลงเมื่อผลออกมาเป็นอย่างนี้“ผมบอกคุณว่าไง ให้รอกลับพร้อมผมไม่ใช่เหรอ ไม่เอาแล้วใช่ไหมเงินทุนของนักเรียน”“คุณนี่มันเลวจริง ๆ งั้นก็แล้วแต่ละกัน จะจ่ายไม่จ่ายมันก็เรื่องของคุณ ถ้าคิดจะเอาเปรียบเด็ก ๆ ด้วยการใช้งานฟรี ๆ ก็แล้วแต่เลย ยังไงก็เป็นคนประเภทชอบเอาเปรียบคนอื่นอยู่แล้วนี่ ส่วนของฉันก็จะถือเสียว่าทำบุญทำทานไปก็แล้วกัน ฉันไม่ต้องการเงินของคุณแม้แต่แดงเดียว!” นับเป็นประวัติศาสตร์ทีบริภาษยืดยาวใส่ใครสักคนอย่างนี้“ปากเก่งดีนี่ งั้นก็ช่วยเก่งให้ตลอดแล้วกัน” กรามแกร่งขึ้นส

เสียงฉีกขาดของเดรสแสนสวยก็ดังขึ้น กลายเป็นเศษผ้าขาดวิ่นไปตามแรงกระชากของมือใหญ่ เผยให้เห็นเนินเนื้ออวบอิ่มล้นออกมา“ทำอะไรของคุณ!” แพรวพรรณปัดป้องมือใหญ่พัลวัน“ทำให้คุณเห็นไงว่าคนที่กล้าตบผมจุดจบมันจะเป็นยังไง”ณภัทรไม่สนใจว่าแพรวพรรณจะเจ็บหรือหวาดกลัวแค่ไหนกับการกระทำของตน ไม่เคยมีใครกล้ากับเขาเช่นนี้มาก่อนความเกรี้ยวกราดจึงเพิ่มขึ้นอย่างน่ากลัว ใบหน้าหล่อเหลาฝังเนินเนื้ออวบอิ่ม ปากหยักหนาดูดดึงขบเม้มบริเวณนั้นอย่างแรง จนผิวเนียนขึ้นรอยช้ำเป็นสีม่วง“ฮึก เจ็บ อย่า พอแล้วฉันเจ็บ” น้ำตาร่วงเผาะลงข้างแก้มใส เมื่อถูกซาตานร้ายกระทำอย่างป่าเถื่อนเสียงสะอื้นทำให้ณภัทรผละออกห่างจากผิวนวลเนียน ไม่ใช่ความสงสารแต่เป็นเพราะว่าต้องการเห็นคนที่เคยพยศจะเป็นเช่นไรดวงตากลมโตสั่นระริกสองแก้มเปื้อนคราบน้ำตา ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้ายกาจอย่างชอบใจ“ลองเจ็บดูบ้างไหมแพรวพรรณ ถ้าคุณยังกล้าทำผมเลือดออกอีกครั้ง รอยพวกนี้มันจะไม่อยู่แค่ตรงนี้ มันจะไปอยู่ทั่วเรือนร่างของคุณ ไม่เชื่อก็ลองดู” เขาตะคอกใส่หน้าหญิงสาวอย่างไม่คิดสงสารแพรวพรรณเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่กล้าสบตากับดวงตาเกรี้ยวกราดคู่นั้น“ถอดชุดออก” คำสั่

“ซี้ด...เอามือออกแพรวพรรณ อื้ม...” ณภัทรขบกรามแน่น ส่วนหัวได้ผลุบหายเข้าไปพร้อมที่จะสำรวจด้านในแล้ว แต่กลับถูกมือเล็กของคนใต้อาณัติดันไว้ ทำให้ชายหนุ่มหัวเสียณภัทรพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงเมื่อถูกขัดใจ‘ในเมื่อทำดี ๆ ไม่ชอบ’งั้นก็ต้องยอมรับในความดื้อดึงของตัวเองเถอะแพรวพรรณ! เขาดันเอวสอบเข้าอย่างแรง กระแทกแท่งร้อนขนาดใหญ่เข้าไปในช่องคับแคบสุดแรง“อ๊ะ โอ๊ย อ๊ะ อื้อ” ร่างบอบบางผวาเฮือกอีกครั้ง“อย่าเกร็ง อ่า” ณภัทรฟุบหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่น แพรวพรรณตอดรัดจนเขาปวดหนึบ“ฉันเจ็บ”“ผ่อนคลายหน่อย แล้วจะหาย อ่า” โทนเสียงอ่อนลงบอกอย่างเอาใจจากความเจ็บแสบแปรเปลี่ยนเป็นเสียวซ่านหญิงสาวร้องครางผะผ่าว ณภัทรขยับเอวอย่างดุดันเร่าร้อนสร้างความวาบหวามรัญจวนใจ“อ๊ะ อ๊ะ”“อื้อ...ซี้ด...”ร่างบอบบางแอ่นอกอวบอิ่มรับริมฝีปากกำลังครอบครองเนินเนื้ออย่างบ้าคลั่ง แพรวพรรณบิดกายเร่าสองมือกำผ้าปูเตียงจนยับเยิน สะโพกสวยเด้งรับแท่งร้อนอย่างกระสันณภัทรหลงใหลมัวเมาไปกับไฟสวาทที่หญิงสาวตอบสนองกลับมา แม้ว่าเธอจะไม่เก่งไม่เร่าร้อน แต่ก็ยากจะถอนตัวออกมาได้ มือใหญ่ยกก้นสวยขึ้นมานั่งอยู่บนเอวอย่างรวดเร็วโดยเธอไม่ทันได้ต