Semua Bab Contract of Hearts: Bab 71 - Bab 80

AMARA'S POINT OF VIEW Akala ko dati, ang pinakamahirap na araw sa buhay ko ay ‘yung mga panahong sabog ang puso ko sa dami ng iniisip, ‘yung binabalanse ko ang trabaho, ang emotions, at ang mga taong umaasa sa akin. Pero iba pala ang level ng hirap and happiness kapag isa ka nang nanay.Gabi-gabi, parang may sariling orasan ang anak namin. Tatlong oras palang ang lumilipas mula sa huling gising niya, umiiyak na ulit siya. Minsan marahan lang, minsan akala mo may kaaway siya. Pero ang mas matindi kahit puyat, kahit pagod isang ngiti lang mula sa kanya, parang nawawala lahat ng inis at antok.“Love, akin na siya,” sabi ni Killian isang madaling araw nang halos mapaluhod na ako sa sobrang antok.“No, ako na. Kakagising mo lang din. Ako na ulit,” bulong ko habang pinipilit magbukas ang mata ko. Pero sa totoo lang, gusto ko na ring mahiga at umidlip kahit limang minuto lang.“Amara,” seryoso niyang sabi. “Team tayo, ‘di ba? Hindi mo kailangang akuin lahat.”At bago pa ako makapagprotesta,

Amara Ysabelle Santiago’s Point of ViewAraw ng Linggo. Maaliwalas ang panahon. Nasa veranda ako ng bahay namin habang kinakalong si Althea. Nakasuot siya ng yellow na dress na may maliliit na sunflower print. Kumakanta ako ng malumanay habang pinapadede ko siya at pinapainom ng konting tubig. Sa background, naririnig ko ang tawa ni Killian habang kausap si Yaya Myrna sa loob. May pinapasabing instructions tungkol sa mga groceries na dapat bilhin. Simula nang dumating si Althea sa buhay namin, naging mas kalmado at relaxed si Killian. Hindi na siya ‘yung dating istriktong CEO na parang laging may galit sa mundo. Mas madalas ko na siyang nakikitang naka-ngiti, kumakanta kahit sintunado, at higit sa lahat, walang pakialam kung puro laway at gatas ang polo niya basta kasama ang anak niya.Ngunit sa gitna ng katahimikan ng araw na ‘yon, may dumating na isang disruption. Rinig ko pa ang pagtigil ng sasakyan sa driveway, kasunod ang matalim na takong na humampas sa semento. Hindi na bago sa

Amara Ysabelle Santiago’s Point of ViewHabang nakaupo ako sa rocking chair sa gilid ng kwarto ni Althea, pinagmamasdan ko ang munting nilalang na himbing na himbing sa tulog, napuno ang puso ko ng damdaming halos hindi ko maipaliwanag. Sa bawat banayad na hininga niya, sa bawat galaw ng maliliit niyang daliri, ramdam ko ang isang klase ng kapayapaan na noon ay para bang imposible kong marating. Tahimik ang gabi, pero parang ang ingay ng damdamin ko sa tuwa."Totoo na to," mahina kong bulong sa sarili ko habang pinagmamasdan ang anak namin ni Killian.Pumasok si Killian sa kwarto, bitbit ang dalawang tasa ng tsaa. Lumapit siya sa akin at iniabot ang isa. Naupo siya sa tabi ko, nakatingin din kay Althea."Tulog pa rin siya?" tanong niya, sabay sulyap sa akin."Tulog. Mukhang busog at masarap ang panaginip," sagot ko, sabay ngiti. "Ang payapa niyang tingnan, ‘no?""Parang ikaw," sagot niya sabay ngiti rin. "Pagmasdan mo ang sarili mo ngayon, Amara. Hindi mo ba napapansin? Iba ka na."Na

Amara Ysabelle Santiago-Dela Vega’s Point of View“Mommy, ayusin mo naman ‘tong ribbon ko oh! Hindi pantay!” reklamo ni Althea habang nakatayo sa harap ng malaking salamin sa kwarto niya, suot ang pink-and-white na school uniform.Nakangiti akong lumapit at inayos ang ribbon sa kwelyo niya. “Ayan. Perfect na. Para ka nang mini Miss Universe.”“Mas gusto ko pong maging teacher kaysa beauty queen,” sagot niya habang sinisipat ang sarili sa salamin.“Okay, future Ma’am Althea. Let’s eat breakfast na, late ka na sa school mo.” Niyaya ko siyang bumaba habang abala si Killian sa kusina, niluluto ang paborito ng anak namin—cheesy omelette and hotdog with sinangag.“Yes, Daddy cooked again!” sigaw ni Thea habang dumiretso sa dining table.“Syempre,” sagot ni Killian na naka apron pa. “For my favorite girl.”“Tayooo ang favorite mo, ‘di ba?” sabay naming tanong ni Thea.Napangiti siya at lumapit sa amin, hinalikan ako sa labi at ang anak namin sa noo. “You’re both my number one.”Habang kumaka

Althea’s Point of ViewBihira kaming magka-moment ni Mama na kaming dalawa lang. Lagi siyang busy. Either may ginagawa siya sa kitchen, inaasikaso ang staff sa café niya, o kaya naman nakatutok sa mga advocacy projects niya. Pero ngayong Sabado ng hapon, bigla siyang kumatok sa kwarto ko habang nagre-review ako para sa midterms.“Pwede ba akong pumasok, anak?” tanong niya habang hawak ang tray na may dalawang tasa ng tsaa.Tumango lang ako. “Siyempre po, Ma. Pasok po kayo.”Pumasok siya, ngumiti, at inilapag ang tray sa maliit na mesa sa tabi ng study table ko. Umupo siya sa gilid ng kama ko at tinitigan lang ako ng ilang segundo. Ramdam kong may gusto siyang sabihin. Yung mga mata niya, puno ng emosyon na parang pilit niyang nilulunok.“Ano pong meron?” tanong ko habang umiinom ng tsaa.“Wala naman. Gusto lang kitang makasama ngayon. Parang ang tagal na nating hindi nakakapagkwentuhan, 'no?” Malumanay ang boses niya pero may bahid ng lungkot.Napangiti ako. “Eh, kayo po kasi, busy. A