Semua Bab Contract of Hearts: Bab 61 - Bab 70

AMARA’S POINT OF VIEW4 months have passed. Malaki na tiyan ko. Mainit ang araw pero malamig ang hangin sa palayan. Ang kakaibang halo ng simoy ng kalikasan at init ng araw ay parang yakap ng tahanan—mainit pero nakakapanatag. Nasa lilim ako ng isang puno habang nakaumbok ang tiyan ko, may hawak na paypay, at pinagmamasdan ang lalaking mahal ko habang nakalublob ang mga paa sa putikan.Si Killian.Ang dating lalaking halos hindi lumalabas ng opisina at ayaw madumihan ang sapatos, ngayon ay tuwang-tuwang nag-aararo, kasama ang mga magsasaka sa aming lugar. Wala siyang suot na polo o sapatos na mamahalin—naka-sando lang siya at may putik sa pisngi pero kitang-kita mo ang kagalakan sa bawat galaw niya.“Amara, tingnan mo ‘to!” sigaw niya mula sa malayo habang nagtatawanan silang magkakabarkada sa bukid.Napatawa ako habang inilapit ang kamay ko sa tiyan ko. “Ayan na naman ang tatay mo,” bulong ko sa anak naming nasa loob ko. “Hindi na marunong mapagod.”Naaalala ko pa dati nung una siyan

AMARA'S POINT OF VIEW Mainit ang hapon pero presko ang hangin. Nakaupo ako sa duyan sa ilalim ng puno ng mangga, habang binibilang ang mga ulap na tila ba kumikindat sa akin. Habang hinahaplos ko ang tiyan ko, damang-dama ko ang bawat segundo ng katahimikan. Nakakapanibago—mula sa dating masalimuot naming mundo ni Killian, ngayon ay puro kapayapaan na lang ang bumabalot sa araw-araw.Walong buwan na ako. Parang kailan lang ‘yung time na hindi ko pa maipaliwanag kung gutom lang ba ako o buntis na. Pero ngayon, buong puso kong yakap ang bagong mundong ‘to. Lalo na’t si Killian… Diyos ko, ibang klase siyang asawa. Overprotective. Sweet. Laging may bitbit na pakwan o sabaw. Parang gustong akuin lahat ng bigat ng pagbubuntis ko, kahit hindi niya kaya.“Babe,” tawag ni Killian mula sa loob ng bahay. “Yung prutas mo, hiniwa ko na. O, may mansanas, pakwan, at melon. Gusto mo rin ba ng yogurt?”Napangiti ako. “Puwede bang lahat?”“Anything for the queen,” sabay labas niya, dala-dala ang tray.

AMARA'S POINT OF VIEW Tatlong araw na lang. Tatlong araw bago ang due date ko, at bawat oras na lumilipas, parang mas bumibigat ang tiyan ko—at pati na rin ang pakiramdam ko. Literal at emosyonal. Pero kung may isang bagay akong pinanghahawakan sa gitna ng lahat ng ito, 'yon ay si Killian. Ang lalaking akala ko noon, mas pipiliing magbabad sa mga boardroom kaysa sa bahay, pero ngayon? Nasa kusina siya, naka-headset habang nakikipag-meeting at sabay nagmamasid sa akin na parang isa akong mamahaling porcelain na bawal mabasag.“Love, okay ka lang diyan?” tanong niya, tinakpan muna ang mic ng headset niya habang nakaupo ako sa rocking chair sa tabi ng bintana.“Okay lang… Medyo naninikip lang ‘yung likod ko. Pero kaya pa naman,” sagot ko habang hinahaplos ang tiyan ko. Gumagalaw si baby, parang nagpa-practice nang lumabas. Napangiti ako kahit ang sakit ng balakang ko.Agad siyang tumayo, nilapitan ako, at sinapo ang bewang ko para hilutin. “Gusto mo bang ilipat kita sa kama? O gusto mon

AMARA'S POINT OF VIEW Ramdam ko na ang bawat segundo. Bawat pintig ng puso ko, bawat paghinga ko, parang lumalalim. Hindi ko alam kung dahil sa takot, kaba, o pananabik. Siguro lahat na. Kanina pa kami sa ospital. Wala na ang agos ng tubig ko. Nagsimula na ang tunay na laban.Si Killian nasa tabi ko, hawak ang kamay ko. Hindi niya ako binitawan simula nang pumasok kami sa emergency room. Kahit nang binalot na ako ng contraction, kahit nang napasigaw na ako sa sakit, kahit pa nailabas na ang wheelchair at halos hindi na ako makatayo, nandoon siya. Tahimik pero buo ang presensya niya.Nakatingin lang siya sa’kin habang nakahiga ako sa delivery bed. Ramdam ko ang pawis ko, ang kaba ko, ang lahat ng pwersang naiipon sa loob ko. Pinilit kong maging kalmado, pero sa bawat pagpitik ng oras, parang nawawala ako sa sarili ko.Sabi ng nurse na malapit na. Pero para sa’kin, parang ang tagal. Parang habang buhay kong dadanasin ‘tong sakit na ‘to.Hinaplos ni Killian ang noo ko. Walang sinasabi p

AMARA'S POINT OF VIEW Tatlong araw matapos akong manganak, pinayagan na rin kami ng ospital na makauwi. Maayos ang vital signs ni Althea, malakas siyang dumede, at ayon sa pedia niya, healthy at malusog ang aming munting prinsesa.Ako naman, kahit pagod at halos hindi pa rin makapaniwala sa lahat ng nangyari, ramdam ko ang saya at kapayapaang matagal ko nang hindi naramdaman.Habang inaalalayan ako ni Killian palabas ng ospital, ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin na tila ba nakikiramay sa bagong yugto ng buhay ko. Nakasakay na si Althea sa maliit niyang baby carrier habang mariin itong hinahawakan ni Killian na para bang siya na ang bahala sa lahat.“Handa ka na bang umuwi, Mommy?” tanong niya sa akin, nginitian pa ako.“Mas handa pa sa handa,” sagot ko habang huminga ng malalim. “Pero sana handa rin ang mundo sa pagiging nanay ko.”Tumawa siya nang mahina. “Wala nang mas hihigit pa sa’yo. You were born for this.”Pagkarating sa bahay, halos hindi pa man nakakalapag ng mga gami