All Chapters of พิษรักคุณหมอ: Chapter 161 - Chapter 170

หลังมื้อเช้าผ่านพ้นไป ทุกคนก็พากันมานั่งรวมตัวที่ห้องนั่งเล่น เสียงหัวเราะและบทสนทนาอย่างเป็นกันเองนั้นสร้างบรรยากาศอบอุ่นเหมือนคนในครอบครัวกำลังนั่งล้อมวงคุยกันตลอดยี่สิบนาทีที่นั่งอยู่ตรงนี้ พิชชาทำตัวกลมกลืน และดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะกลายเป็นลูกรักของคุณนายมยุรีไปแล้วธนานั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว กอดอกแน่นพลางถอนหายใจเบา ๆ เพราะตั้งแต่ที่เข้ามานั่งก็ไม่มีใครหันมาชวนคุยหรือแม้แต่เหลือบมอง จนเขาคิดจะลุกหนีออกไปสูดอากาศให้จิตใจปลอดโปร่งแล้วค่อยกลับเข้ามาใหม่แต่จังหวะที่กำลังยันตัวลุกก็ต้องทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม เมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาเกริ่นนำ“จริง ๆ ช่วงนี้ป้ามีเรื่องไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อย...” มยุรีเอ่ยเสียงแผ่วเบา ริมฝีปากคล้ายจะแตะรอยยิ้ม แต่กลับฝืนไว้ไม่อยู่ สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม“เรื่องอะไรคะ?” พิชชาเอ่ยถาม ดวงตากลมโตวูบไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นแววหม่นในดวงตาของหญิงวัยกลางคน“หลวงพ่อที่วัดที่ป้ากับน้าอรไปทำบุญบ่อย ๆ กับหมอดูคนนึงทักป้าเรื่องเดียวกันเป๊ะเลย” มยุรีเริ่มเล่าช้า ๆ ที่พระได้ทักตัวเองเมื่อหลายวันก่อนและคำพูดของหมอดูเพื่อให้ดูน่าเชื่อถือยิ่งขึ้น แต่ละคำเต็มไปด้วยอารมณ์หว

“คุณหมอไม่รู้เหรอคะว่าน้องหมอฟันมาโรงพยาบาล”“แล้วตอนนี้พักอยู่ห้องไหนครับ”“น้ำเกลือหมดหมอเฟิร์นก็ให้กลับบ้านเลยค่ะ”คำบอกเล่าจากพยาบาลคนหนึ่ง ยังวนเวียนอยู่ในความคิดของชายหนุ่ม ตั้งแต่บ่าย ๆ จนตอนนี้นี้ธนาจึงแทบไม่มีสมาธิในการทำงานทำไมไม่ยอมบอกสักคำว่าตัวเองไม่สบาย“ใครไม่สบายเหรอคะ” หัวหน้าพยาบาลในวัยสี่สิบต้น ๆ ที่เดินผ่านมาได้ยินตอนที่เขาพึมพำเอ่ยถามขึ้น“เปล่าครับ อ้อ พี่สุครับ”“ค่ะคุณหมอ” หัวหน้าพยาบาลในวอร์ดรีบขานรับ“ผมขอกลับไปงีบสักหน่อยนะครับ”“ไปเถอะค่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วนี่คะ วันนี้คุณหมอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กลับไปพักสักหน่อยก็ดีนะคะ”“ขอบคุณครับ แต่ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้เลย” จบประโยคชายหนุ่มก็ก้าวยาว ๆ อย่างคนที่เร่งรีบออกไป แต่จุดหมายปลายทางของเขาที่ใช้บิ๊กไบค์คู่กายเป็นพาหนะเพื่อความคล่องตัวบนท้องถนนไม่ใช่ห้องตัวเองแต่เป็นคอนโดมิเนียมหรูแห่งหนึ่งบิ๊กไบค์สีดำสนิทจอดลงที่ใต้คอนโดของพิชชาในตอนสามทุ่ม แต่เมื่อเขาพิมพ์รหัสบนแป้นสแกนที่หน้าประตูตอนที่มาถึงหน้าห้องเธอ เสียงสัญญาณเตือนเบา ๆ ก็แจ้งว่ารหัสที่เขาเพิ่งกดไปไม่ถูกต้องเขาขมวดคิ้วขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนมากดกริ่งแทนเส

“กูชอบน้องมึง”ธนาพูดชัดถ้อยชัดคำ“ชอบมากด้วย แล้วกูก็มั่นใจว่าตอนนี้กูไม่ได้คิดกับน้องมึงเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว” พิชยะนิ่งไปชั่วอึดใจ ราวกับร่างกายของเขาถูกกระชากอย่างแรง ขณะจ้องมองอีกฝ่าย ดวงตาเต็มไปด้วยแรงกดดัน“มึงคิดดีแล้วใช่ไหมที่พูดคำนี้ออกมา” หลังคำพูดหนักแน่น ความเงียบก็โรยตัวลงอีกครั้งธนารู้ความหมายของคำถามนี้ดี และเขาก็รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่หากยังยืนยันคำพูดเดิม เขาก็ไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้เพราะจากนี้ไป เขาต้องเป็นผู้ชายที่ดีพอสำหรับพิชชาทั้งห้องยังถูกปกคลุมด้วยความเงียบ เพียงเสียงลมหายใจที่หนักขึ้นของคนในห้องธนามองพิชยะตรง ๆ สายตาของเขาดูจริงจังกว่าทุกครั้ง“ต่อให้มึงจะถามกูอีกกี่ครั้ง กูก็ยังยืนยันคำพูดเดิม แม้ว่าตอนนี้กูจะยังไม่ค่อยแน่ใจ ว่าชอบกับรักมันต่างกันยังไง แต่กูก็พร้อมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาหนักแน่น ไม่มีแววล้อเล่นเจืออยู่ในนั้นพิชยะยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อต้องการใช้เวลาในการคิดทบทวนให้ดี พิชชาค่อย ๆ คลายมือของตัวเองออก ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปที่ธนา ความรู้สึกหลากหลายเข้ากระทบจิตใจอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครล่วงรู้

แล้วทำไมเขาไม่เอามาให้เธอที่บอกว่าไม่มีเวลาซื้อของขวัญ คืออะไร?คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัวจนเธอรู้สึกเหมือนห้องทั้งห้องเงียบเกินไป ราวกับเธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเองชัดเจนทันใดนั้น ประตูที่แง้มอยู่ก็เปิดออกกว้างชายหนุ่มแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นเธอยืนถือกล่องสร้อยข้อมือที่เขาวางเอาไว้เมื่อคืนนี้ ไม่ทันได้เก็บไว้ในที่มิดชิดพิชชาหันมามองชายหนุ่ม ดวงตาไหวระริก“นี่มันอะไร นี่ของฟินน์ไม่ใช่เหรอ ซื้อมาแล้วทำไมไม่เอาไปให้” ข้อความในการ์ดคือสิ่งที่บอกให้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนี้เธอจ้องเขาเขม็ง ราวกับต้องการมองให้ทะลุไปถึงความคิดข้างในลองได้โกหกว่าไม่มีเวลาออกไปหาซื้อของขวัญให้เธอ เชื่อว่าเรื่องมีผ่าตัดฉุกเฉินอะไรนั่น เขาก็น่าจะโกหกเช่นเดียวกันธนาได้แต่ยืนนิ่ง เขาอยากจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนไม่ใช่ความรู้สึกหึงหวงอย่างที่ผ่านมา และเขาก็ไม่เคยคิดจะถอยให้ใคร“เมื่อคืนพี่ไปที่โรงแรมแล้ว...” เขายอมรับเสียงเบา “…แต่ไม่ได้เข้าไปในงาน” พิชชาขมวดคิ้ว ฟังเขาเงียบ ๆ“พี่เห็นฟินน์ได้สร้อยคอจากคนอื่นแล้ว ก็เลย…”“ก็เลยหนีไปดื้อ ๆ” เธอจ้องหน้าเขาอย่างขอคำตอบ พอจะสรุปได้ด้

ฮัมเมอร์สีดำจอดลงที่โรงพยาบาลใกล้บ้านแห่งหนึ่งในเวลาต่อมาหลังจากแพทย์ได้ทำการตรวจ รวมถึงเจาะเลือด และให้นอนพักจนอาการดีขึ้น ตอนนี้พิชชารอฟังผลตรวจอยู่ โดยมีธนาอยู่ภายในห้องฉุกเฉินด้วยครู่หนึ่งพยาบาลก็เข้ามาขอเก็บตัวอย่างปัสสาวะ ธนาประคองเธอไปเข้าห้องน้ำ ยืนรอที่หน้าห้อง รอจนเธอจัดการเรียบร้อย จึงประคองเธอมานอนรอบนเตียงอีกครั้งตลอดเวลาเขาเฝ้าเธอไม่ห่าง สายตาไม่ละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียวเวลาผ่านไปพักใหญ่ ผ้าม่านก็ถูกดึงเปิดออก แพทย์หญิงเจ้าของไข้ในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มในมือ“เป็นไงบ้างครับ?” ธนาเอ่ยถามทันที ท่าทีร้อนรน แววตาเต็มไปด้วยความกังวลเขาเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของญาติคนไข้ตอนที่รอฟังผลตรวจก็ตอนนี้เองแพทย์หญิงส่งยิ้มบาง ๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงหรอกค่ะ...ที่หน้ามืดเป็นเพราะร่างกายพักผ่อนน้อย แล้วก็ความดันต่ำ" คำตอบนั้นทำให้ทั้งธนาและพิชชาต่างผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดทว่าก่อนที่พวกเขาจะโล่งใจได้เต็มที่ แพทย์หญิงกลับเว้นจังหวะไปชั่วครู่ ราวกับกำลังเลือกถ้อยคำให้เหมาะสม แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล"แล้วก็...ยังตรวจพบว่าคนไข้กำลัง