All Chapters of Forced to Marry the Cold, Blind Billionaire: Chapter 91 - Chapter 100

Bagaman hindi pa rin humingi ng tawad sina Mandy at Doctor Benitez kay Wendy, malinaw na sinabi na ng marka ng sampal sa mukha ni Doctor Benitez ang lahat.Hindi na rin sila pinahirapan ng mga pulis. Nakapirma si Doctor Benitez at dinala si Mandy palabas. Paglabas nila ng presinto, mabilis na lumapit si Ronnie, “Mandy, ayos ka lang ba?”“Ayos lang,” sagot ni Mandy.Itinaas ni Mandy ang kanyang malinis at inosenteng mukha at ngumiti kay Ronnie, “Ayos lang ako.”Pagkatapos, lumingon siya kay Doctor Benitez na may bakas ng sampal sa mukha, “Siya, hindi masyadong okay.”Kaya noon lang napansin ni Ronnie ang matangkad na lalaki na kasama ni Mandy.“Ito po ba ay…” tanong niya.“Ang personal na doktor ng asawa ko, si Doctor Xyril Benitez,” sagot ni Mandy nang nakangiti.“At ito naman ang mabuting kaibigan ko, si Ronnie!” pakilala niya.Itaas ng kilay ni Doctor Benitez, “Ito ba yung kaibigan mo na nagbigay ng gamot para sa… problema ni Conrad?”Biglang nanlumo ang ngiti sa mukha ni Ronnie, “O

Biglang huminto ang kamay ni Doctor Benitez sa manibela. Awtomatikong tumingin siya sa rearview mirror at nakita ang inosente at dalisay na mga mata ni Mandy.Pinisil niya ang labi, at sa huli, binitiwan niya ang direksyon ng kotse, “May alam akong isang cake shop.”Lumiko-liko ang kotse at sa huli, huminto sa isang eskinita sa lumang distrito.Itinuro ni Doctor Benitez ang lumang karatulang may nakasulat na “Lovely Pastry” at mahinang sabi, “Dito dati bumibili ng cake ang ate niya para sa kanya.”“Oo!”Tumango si Mandy, isinandok ang kanyang bag, at dali-daling tumakbo papasok sa cake shop.Nakaupo sa driver’s seat, binuksan ni Doctor Benitez ang bintana at nagsindi ng sigarilyo.Sa gitna ng usok, pinanood niya ang batang babae na naka-white T-shirt at jeans na binubuksan ang lumang pinto ng cake shop.Para bang nakita niya itong binubuksan ang matagal nang nakasarang puso ni Conrad.May ngiting bahagya sa mukha ng lalaki. Tama ang sinabi ng butler—si Mandy nga ay gamot ni Conrad.Ang

Walang ilaw sa dining room, tanging ang mga kandila lang ang nagbigay ng mahinang liwanag.Hindi sinasadyang hinawakan ni Mandy ang laylayan ng kanyang lace na damit, at medyo nanginginig ang boses niya, pero ramdam pa rin ang kanyang karaniwang determinasyon at tapang, “Alam ko na dati hindi ka nagdiriwang ng kaarawan.”“Pero…”Huminga siya ng malalim, itinaas ang tingin kay Conrad, at pinilit ngiti na sa tingin niya ay matamis, “Asawa, dahil kasama mo na ako.”Ang kanyang malalalim na itim na mata ay kumikislap sa liwanag ng kandila. Tinitingnan niya siya nang seryoso, “Mula ngayon, bawat taon, ipagdiriwang ko ang kaarawan mo, para ipagdiwang ang pagtanda mo bawat taon.”Hindi maikakaila, nang makita niya ang ngiti ni Mandy na parang bulaklak, bahagyang nawala ang lamig sa puso niya. At ang mga susunod na salita niya ay parang isang lambing na tela na bumalot sa kanyang puso nang buo.Sa ilalim ng itim na panyo, nagningning ang tingin ng lalaki, “Pero ayokong magdiwang ng kaarawan.”

Nang makita ni Conrad ang nalulungkot na mukha ni Mandy, diretso niya itong inakay at pinatong sa sofa.Mabilis na pinindot ng lalaki ang switch ng wall lamp, hinanap ang first aid kit, at bumalik sa tabi niya.Nanlaki ang mga mata ni Mandy sa pagkabigla habang pinagmamasdan si Conrad.Hindi ba siya bulag? Bakit niya pinailaw ang ilaw?Paano niya nalaman kung nasaan ang switch?Bakit… kaya niyang maglakad nang hindi naguguluhan at eksaktong mahanap ang first aid kit?Habang nalilito siya sa pag-iisip, nakabalik na si Conrad sa kanyang tabi.Kumakalam na ang kanyang kamay na may dugo, dahan-dahang pinipisil ng lalaki ang kamay ni Mandy habang nililinis ang dugo gamit ang cotton swab. Kasabay nito, may bahagyang tono ng pagsaway sa kanyang boses, “Paano mo nagawa na maghiwa ng kamay mo?”Dati, madalas itong magluto. Bihasa itong maghiwa kaya bakit niya nasaktan ang sarili?Napakagat ng mga labi ni Mandy at bahagyang nahihiya, “Pinikit ko lang ang mga mata ko kanina…” Napahinto si Conrad

Halos mahulog si Mandy sa kinauupuan sa sorabng pagtawa. “Ronnie, huwag mo akong patawanin.”“Kung totoo nga ‘yan, ang saya siguro, pero… imposible ‘yan.”Paano naman? Ang pamilya ni Wendy ay isa sa mga malalaking kumpanya na madalas sa telebisyon. Paano posible na dahil lang sa away nina Wendy at Mandy, maaapektuhan ang buong kumpanya?Alam naman ni Ronnie na hindi ito mangyayari, pero napilipit pa rin siya ng labi. “Pero dapat may pangarap, di ba? Baka sakaling matupad.”Ngumiti si Mandy, kinuha ang makapal na notes mula sa kanyang bag at sinimulang aralin. “Wala pa akong malaking pangarap ngayon. Ang gusto ko lang, makakuha ng mataas na marka sa midterm exam sa calculus mamaya.”“Aba!”Ibinaba ni Ronnie ang kanyang tasa ng kape. Nakalimutan niya, may midterm pala sa calculus ngayong araw!“Mandy, pahiram nga ng notes mo. Gagawa lang ako ng konting pandaraya,” sabi niya.Napalingon si Mandy at naka-krus ang mga braso. “Hindi pwede!”Kinuha niya ang calculus textbook. “Bibigyan nalang