Semua Bab เกิดใหม่อีกครา วานวาสนาไม่ข้องเกี่ยว: Bab 41 - Bab 50

        เซี่ยฟานหวาดผวาจนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มือของหวังเยี่ยนหลงที่เอื้อมโอบรอบเอวของเขาทำให้ร่างบางสะดุ้ง สองมือน้อย ๆ พยายามผลักไส แต่อ้อมแขนนั้นรัดตัวเขาแน่นกว่าเดิม           “คุณชาย ข้าผิดไปแล้ว อภัยให้ข้าด้วย”           “...” หวังเยี่ยนหลงตอบกลับด้วยรอยยิ้มมุมปาก ก่อนโน้มตัวลงซุกไซ้ซอกคอ ไล่เลี่ยไรผมของเซี่ยฟาน แม้จะถูกมือทั้งสองข้างทึ้งดึงเส้นผมพยายามหนีเอาตัวรอด           “เกะกะ” หวังเยี่ยนหลงร่ายอาคมตรึงแขนของเซี่ยฟานไว้อย่างที่เคยทำ           เซี่ยฟานไร้ทางหนี ทั้งยังไม่อาจร้องเรียกให้ใครช่วยไ

        “คุณชายข้าขอร้อง” เซี่ยฟานบอกหวังซีซวน แม้จะกลัวที่ต้องอยู่กับหวังเยี่ยนหลง แต่ในใจนึกเป็นห่วงทั้งเหอชิงหยางและไม่อยากให้คุณชายห้าต้องบาดเจ็บเพราะตัวเองไปอีกคน           หวังซีซวนจึงได้แต่จำใจยอมทำตามเพราะรู้ว่าเหอชิงหยางเป็นคนสำคัญของเซี่ยฟาน           “พี่สาม อย่ารังแกเขานักเลย ชีวิตของเขาขมขื่นมามากพอแล้ว” คำพูดของหวังซีซวนไม่ได้ทำให้จิตสำนึกข้างในของหวังเยี่ยนหลงจุดประกายมากมายนัก           เขาเลิกคิ้วมองหน้าน้องชายก่อนจะพูดว่า “มีอะไรก็รีบไปทำ อย่ามาวุ่นวายที่เรือนของข้า”

          ทันทีที่เข้ามาด้านในเรือน เขาก็หัวเราะร่าเยาะเย้ยเซี่ยฟาน           “เจ้าห้าไม่ได้บอกหรืออย่างไรว่าห้ามเปิดประตูให้ใคร” หวังเยี่ยนหลงถากถาง           "คะ คุณชาย ต้องการอะไรหรือ” เซี่ยฟานถามตะกุกตะกัก น้ำตาเริ่มคลอเบ้า “คุณชายต้องการยารักษาหรือขอรับ ข้าจะไปเตรียมมาให้” เขาบ่ายเบี่ยงเดินเลี่ยงไปอีกทาง พยายามเข้าใกล้ประตูให้มากที่สุด           “ประตูนั่น ข้าเพิ่งร่ายอาคม ถ้าไม่ใช่ข้า ย่อมออกไปไม่ได้” เสียงของหวังเยี่ยนหลงดังขึ้นทำลายสิ่งที่เซี่ยฟานกำลังคิดในใจ “ไม่

          ตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือน หวังเยี่ยนหลงปฏิบัติกับเซี่ยฟานแปลกไป ไม่ได้บังคับให้ทำอะไร ไม่ได้รังแกร่างกายและจิตใจของเซี่ยฟาน แต่ก็ไม่ยอมให้เขามาเจอกับหวังซีซวน ถือเป็นข้อห้ามอย่างเด็ดขาด           ช่วงหลัง ๆ เซี่ยฟานมักจะมีอาการฝันร้ายยามค่ำคืน เขานอนละเมอเรียกหามารดาที่ล่วงลับไปและคนที่ทำให้จิตใจของเขาสงบลงกลับเป็นหวังเยี่ยนหลง           เซี่ยฟานไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ไม่เพียงเท่านั้น บางครั้งเขาเหมือนได้รู้อารมณ์และความคิดของหวังเยี่ยนหลง ทั้งยังสังเกตได้ว่าตัวเองนั้นเริ่มมีไอสีดำเหมือนเขา           รุ่งเช้า

          ทันใดนั้น หวังเยี่ยนหลงก็โผล่มายืนอยู่ข้างบ่อน้ำเก่า เขามองดูรอบตัวไม่เห็นผู้ใด แต่กลับได้ยินเสียงร้องเรียกอยู่ไม่ไกล อาการวิงเวียนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว มือทั้งสองข้างกุมขมับเพราะปวดจนแทบทนไม่ไหว พลันพลังบางอย่างฉุดตัวของเขาลงไปในบ่อน้ำลึก           ร่างอันหนักอึ้งของเขาจมดิ่งลงมายังด้านล่าง แทนที่จะเป็นก้นบ่อแล้งน้ำกลับกลายเป็นถ้ำแห่งหนึ่ง หวังเยี่ยนหลงพยายามลุกขึ้นหาทางออกไปจากที่แห่งนี้ แต่พลังนั้นกลับเรียกร้องเขาไม่หยุด           เขาเดินไปตามเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัว มือสองข้างพยายามพิงผนังถ้ำที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำ อากาศข้างในชื้นแฉะบีบอัดจนรู้สึกหายใจติดขัด ยิ่งเข้าใกล้จุดศูนย์กลางของถ้ำ หวังเยี่ยนหลงก็รู้สึกว่าวิญญาณของเขากำลังถูกบางสิ่งบางอย่างดูดกลืน&nbs