Semua Bab เกิดใหม่อีกครา วานวาสนาไม่ข้องเกี่ยว: Bab 31 - Bab 40

           หวังเยี่ยนหลงยังคงมีเป้าหมายที่จะตรวจสอบความสามารถของคนในสำนักตระกูลหวังให้ได้มากที่สุด การประลองในวันนี้จึงคิดจะยอมแพ้ แกล้งทำเป็นว่าพลังของตนเองอ่อนด้อยกว่าใคร           กระนั้นในสายตาของหวังเฉิงเย่ผู้เป็นบิดากลับเห็นว่าบุตรชายผู้นี้มีความลับซ่อนอยู่ เขาจึงสั่งให้บรรดาอาจารย์จับตาดูอย่างใกล้ชิด           “คุณชายสาม ไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสได้ประมือกับท่าน” เสียงของศิษย์น้องร่วมสำนักเอ่ยขึ้น อันที่จริงคนผู้นี้อายุน้อยกว่าหวังเยี่ยนหลงสามปี ฝีมือไม่ถึงขั้นจะมีโอกาสได้ประมือกันกับเขา แต่เป็นเพราะแผนการที่หวังเยี่ยนหลงวางไว้ ศิษย์น้องจึงคิดว่าคุณชายสามฝีมือตกจนดูน่าเวทนาไปเสียแล้ว 

           เซี่ยฟานออกมาหาเหอชิงหยางด้านนอกสำนัก ยามที่ไม่ต้องกังวลเรื่องของหวังเยี่ยนหลงแล้ว สีหน้าของเซี่ยฟานดูผ่อนคลายมากขึ้น แต่คิ้วทั้งสองข้างยังคงขมวดเข้าหากันราวกับมีอะไรบางอย่างในใจ           “อาฟาน เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ” เหอชิงหยางถามทันทีที่พบหน้ากัน เขารู้ว่าเซี่ยฟานไม่ใช่คนที่จะเล่าอะไรให้ฟังง่าย ๆ แต่เขาก็ยังคงคอยถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอยู่เสมอ เขาเป็นเช่นนี้ตลอดตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันมา อยู่ใกล้คราใด อุ่นใจราวกับมีคนคอยอยู่เคียงข้าง           “ไม่มีอะไรหรอก” เซี่ยฟานยิ้มน้อย ๆ แทนคำตอบ พยายามผลักไสเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับหวังเยี่ยนหลงออกไป &nb

 ทางด้านตอนใต้ของแคว้นซีเป่ย คุณชายใหญ่เร่งรีบเดินเข้าเมืองหาที่พักก่อนพลบค่ำ แต่โรงเตี๊ยมถูกจองเต็มหมดทุกห้องแล้ว          ขณะกำลังยืนดูลาดเลาอยู่ด้านนอก มีหญิงสาวผู้หนึ่งเข้ามาหาเขา          “คุณชายท่านนี้ กำลังหาสิ่งใดอยู่หรือ” หญิงสาวเดินวนรอบตัวเขาอยู่หนึ่งรอบแล้วหยุดที่ตรงหน้า “มาจากต่างเมืองเช่นนี้ ให้ข้าช่วยหรือไม่”          หากเป็นผู้อื่นคงจะดูไม่ออกว่านางไม่ใช่คนธรรมดา คุณชายอย่างเขาไม่อยากจะเสวนากับคนเจ้าเล่ห์จึงโบกมือแบบขอไปทีแล้วเดินหนีไปอีกทาง กระนั้นนางยังไม่ยอมแพ้เดินตามหลังเขามาเรื่อย ๆ          “เจ้าตามข้ามาทำไม” คุณชายใหญ่ถามด้วยความหงุดหงิด

        ในขณะที่คนอื่น ๆ ได้ของที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว หวังเยี่ยนหลงเป็นเพียงคนเดียวที่ยังไม่ถึงจุดหมายปลายทาง วังธาราเหมันต์ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของแคว้นฉิน เส้นทางเดินนั้นยาวไกลและคดเคี้ยว         หวังเยี่ยนหลงตัดสินใจเข้าพักบ้านน้อยหลังหนึ่งเพราะรู้สึกว่าร่างกายของตนกำลังมีบางอย่างผิดแปลกไป นับตั้งแต่ได้ฝึกฝนวิชาลับของพรรคทลายฟ้าเพื่อฟื้นฟูเส้นชีพจร เขาก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เดิมทีพอเข้าใจอยู่บ้างว่าปราณมารนั้นมีลักษณะเช่นไร บางครั้งจึงสามารถควบคุมมันเอาไว้ได้ แต่บางครั้งมันกลับย้อนมากัดกินเขา         เขานึกถึงไปตอนที่อยู่กับเซี่ยฟาน เวลานั้นแม้จะทำอะไรที่ไม่เข้าใจตัวเองไปบ้างแต่กลับรู้สึกว่าเขาสามารถควบคุมปราณมารได้ดีกว่าทุกวันนี้

        เขารีบหลบหนีจากตรงนั้นเพราะรู้ว่าพลังของตนเองกำลังไม่ปกติ หากเขาควบคุมปราณมารได้ ไม่มีสิ่งใดต้องกลัว แต่เวลานี้จำต้องหลบหลีกให้มากที่สุด           หวังเยี่ยนหลงเดินทางรอนแรมไม่หยุดพักในหมู่บ้านใกล้สุดเพราะรู้ว่าศิษย์ของวังธาราเหมันต์จะต้องออกตามล่าตัวเขา จึงฝืนร่างกายมากกว่าที่ควรจะเป็น           ครั้นคิดว่าเวลานี้ปลอดภัยแล้วก็ทรุดตัวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ เอนหลังพิงลำต้นด้วยความเหนื่อยล้า เขาหยิบดอกกล้วยไม้น้ำแข็งขึ้นมาดู แล้วก็เก็บเอาไว้ตามเดิม ถ้ามันช่วยรักษาร่างที่ถูกโลหิตมารทำลายได้ บาดแผลของเขาย่อมรักษาได้อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการนำมันกลับไปให้บิดาของเขาตามคำสั่ง