บทที่ 155

นานแล้วที่หินจันทราไม่ได้เคลื่อนไหวเช่นนี้องค์หญิงสิบสามกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ร่างกายเย็นยะเยือกแต่เหงื่อเม็ดโตกลับผุดขึ้นเต็มดวงหน้า นางเจ็บจนไม่อาจขยับกายได้ ในช่วงเวลาที่องครักษ์ต่างต่อสู้เอาเป็นเอาตายอยู่เบื้องหน้า องค์หญิงสิบสามกลับถูกคลุมร่างด้วยอวนตาข่ายแล้วโดนม้าลากไปอย่างรวดเร็ว

ขาของนางครูดเข้ากับพื้นถนนอันขรุขระเกิดรอยแผลใหญ่เลือดไหลอาบออกมาเป็นทางแม้กระพรวนผู้พิทักษ์จะคุ้มครองให้นางไม่เจ็บปวดมากนักแต่กำลังของกระพรวนอ่อนแรงลงทุกวันซึ่งในข้อนี้เป็นนางที่รู้ดีแต่ไม่เคยบอกกล่าวแก่ผู้เป็นสามีให้เขาไม่สบายใจ

จวบจนม้าลากร่างของนางออกไปไกลห่างจากเหล่าองครักษ์ที่ติดตามมาช่วยไม่ทัน นางรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาร่วงจวบจนม้าตัวนั้นหยุดลงคนผู้หนึ่งพลันปรากฏกายขึ้นเขาพร้อมกับเอ่ยเบาๆ

"องค์หญิงสิบสามช่างสมคำร่ำลือ กว่าจะจับท่านได้ไม่ง่ายเลย"

เขาสวมชุดดำรูปร่างสูงสมส่วน มีเพียงนัตย์ตาคมที่โผล่พ้นออกมา เสียดายที่มีผ้าปกปิดเอาไว้นางจึงไม่เห็นรูปคิ้วของเขาแต่จากที่ประเมินด้วยสายตาของจิตรกรที่วาดรูปร่างคนมานับไม่ถ้วนเช่นนาง

คนผู้นี้ภายใต้ผ้าคลุมนี้ย่อมมีใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นแน่ องค์หญิงสิบสาม