บทที่ 3

บทที่ 3

               “เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณฟิกซ์”

            พ่อบ้านวัยกลางคนรีบวิ่งมารับหน้า เมื่อเห็นรถคันงามของเจ้านายใหญ่ขับเข้ามาจอดด้วยความเร็วสูงต่างจากทุกวัน

            ฟีนิกซ์ อีเมอร์สัน หนุ่มหล่อวัยฉกรรจ์ผู้เป็นเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ ชายหนุ่มบินตามคุณตาที่มีภรรยาเป็นผู้หญิงไทยมาอยู่ที่เชียงรายตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ตราบจนสิ้นบุญคุณตาและภรรยาของท่าน เขาจึงเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่จะสืบต่อเจตนารมณ์ของผู้มีพระคุณ

            คุณตารักไร่ชาอีเมอร์สันมากแค่ไหน เขาก็จะรักให้เท่ากับที่ท่านเคยรัก เขาจะทำทุกอย่างเพื่อทำให้ไร่ชาอีเมอร์สันกว้างใหญ่ไพศาลมากยิ่งขึ้น และเขาจะไม่มีวันทิ้งที่นี่กลับไปยังอเมริกาแน่นอน

            “มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เดินทะเล่อทะล่ามาขวางทางน่ะครับ”

            “ที่ไหนเหรอครับ”

            ลุงน้อยได้ยินเข้าก็หน้าเสีย รีบชะเง้อคอมองหน้า

            “หน้าไร่น่ะ แต่ช่างเถอะ ป่านนี้คงไปแล้วล่ะ”

            ฟีนิกซ์ถอนใจออกมา ก่อนจะก้าวเข้าไปในตัวตึกใหญ่ที่ทำจากไม้สัก ลุงน้อยรีบเดินตามเข้าไปติดๆ

            “ประชุมเป็นยังไงบ้างครับคุณฟิกซ์”

            “ทุกอย่างเรียบร้อยดี พรุ่งนี้ลุงน้อยไปเรียกหัวหน้าคนงานมาพบผมด้วยนะ ผมจะสั่งงานเพิ่มน่ะ”

            “ครับ คุณฟิกซ์”

            ลุงน้อยก้มหน้ารับคำสั่งอย่างนอบน้อม

            “เอาล่ะ ลุงน้อยมีอะไรก็ไปทำเถอะ ผมจะขึ้นไปอาบน้ำแล้ว”

            “ครับคุณฟิกซ์”

            ฟีนิกซ์หมุนตัวเดินตรงไปยังบันไดไม้แกะสลักเพื่อจะขึ้นไปยังชั้นสองของตัวคฤหาสน์หรู แต่ก็เหมือนว่าจะนึกอะไรได้

            “ไม่ต้องขึ้นไปกวนผมนะ เดี๋ยวถึงมื้อค่ำผมจะลงมาเอง”

            “รับทราบครับ คุณฟิกซ์”

            คราวนี้ฟีนิกซ์เดินหายขึ้นไปชั้นบนโดยไม่หันหลังกลับมาอีก ลุงน้อยมองตามเรือนร่างสูงใหญ่ของนายฝรั่งไปจนลับสายตา

            “ที่ไม่ให้ขึ้นไปรบกวนคงไม่ใช่จะเอาเวลาไปคิดถึงผู้หญิงทรยศคนนั้นหรอกนะครับคุณฟิกซ์”

            ลุงน้อยส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ กำลังจะก้าวเท้าเดินออกไปนอกตัวบ้าน แต่เสียงของมะเฟืองสาวใช้ประจำที่นี่ก็ดังขึ้นเสียก่อน

            “ลุงน้อย คุณฟิกซ์ไปไหนซะแล้วล่ะจ๊ะ”

            “แล้วเอ็งมีอะไรกับคุณฟิกซ์ล่ะ”

            มะเฟืองยิ้มเจื่อนๆ พลางพยักเพยิดหน้าให้ลุงน้อยมองออกไปนอกประตูบ้าน ร่างอรชรของสตรีแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังยืนหิ้วกระเป๋าอยู่ไม่ไกลนัก ลุงน้อยเบิกตากว้างประหลาดใจ

            “นั่นผู้หญิงที่ไหนน่ะ”

            “มาหาคุณฟิกซ์”

            “มาหาคุณฟิกซ์?”

            ลุงน้อยทวนคำของมะเฟือง พลางจ้องหน้ามะเฟืองสลับกับร่างของผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นอย่างมึนงง

            “ใช่จ้ะ ฉันเจอเธอที่ระหว่างทางกลับมาที่นี่พอดี เธอบอกฉันว่าต้องการพบเจ้าของไร่อีเมอร์สัน”

            “สิบแปดมงกุฎหรือเปล่าเนี้ย”

            ลุงน้อยไม่ไว้ใจ รีบเดินออกไปเผชิญหน้าทันที มะเฟืองรีบวิ่งตามหลังไปติดๆ

            “ไม่น่าใช่นะลุงน้อย สิบแปดมงกุฎไม่น่าจะสวยขนาดนี้ ฉันว่านางฟ้ามากกว่า”

            “เว่อร์ไปแล้วนังมะเฟือง”

            ลุงน้อยอดที่จะปรามเด็กสาวรุ่นลูกไม่ได้

            “ก็มันจริงนี่จ๊ะ ฉันเห็นทีแรกนึกว่าไม่ใช่คน”

            “ไม่ใช่คนแล้วจะเป็นอะไร ผีหรือไงนังมะเฟือง”

            มะเฟืองที่ก้าวตามลุงน้อยมาอย่างไม่ลดละ หัวเราะร่วนขบขัน

            “นางฟ้าต่างหาก ปากนิดจมูกหน่อย นางฟ้าอาจจะสวยน้อยกว่านี้ก็ได้”

            ลุงน้อยฟังมะเฟืองพูดแล้วก็ส่ายหน้าอย่างระอาใจ และไม่ช้าก็เดินมาหยุดตรงหน้าของแขกสาวผู้มาเยือนได้ในที่สุด

            “คุณเป็นใครครับ”

            พอมาถึงลุงน้อยก็ถามขึ้นทันที พร้อมกับมองอย่างไม่ไว้วางใจ

            มิรินระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ชายตรงหน้า

“สวัสดีค่ะคุณลุง ฉันมิริน อนันตกาล”

ลุงน้อยจำต้องรับไหว้เอาไว้อย่างไม่มีทางเลือก

“ผมไม่รู้จักคุณมาก่อน”

“ลุงน้อยก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ชอบทำเสียงเข้มเวลาเจอผู้หญิงสวยๆ”

มะเฟืองที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยอดที่จะแซวไม่ได้

“เอ็งเงียบไปเลยนังมะเฟือง”

เมื่อถูกดุก็จำต้องยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ แต่กระนั้นก็ยังทำหน้าตาทะเล้นตลอดเวลา

“แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันเป็นหลานสาวของคุณย่าเพ็ญศรี อนันตกาลล่ะคะ”

คิ้วที่มีสีเดียวกับเส้นผมของลุงน้อยขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด พร้อมกับทวนชื่อที่ได้ยินจากปากของมิริน

“คุณเพ็ญศรี อนันตกาล...”

“คุณย่าท่านใช้ให้ฉันมาที่นี่ เพื่อมาพบกับเจ้าของไร่อีเมอร์สันค่ะ”

มิรินเห็นคู่สนทนานิ่งเงียบไปจึงฉวยโอกาสอธิบายต่อ

“และนี่ก็คือจดหมายที่คุณย่าเพ็ญศรีท่านเขียนถึงเจ้าของไร่อีเมอร์สันค่ะ”

ซองจดหมายขนาดมาตรฐานที่ยังไม่มีร่องรอยการเปิดอ่านถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าเดินทาง และชูอยู่ตรงหน้าของลุงน้อย

“แค่นี้พอจะยืนยันตัวตนของฉันได้หรือยังคะ”

ลุงน้อยมองหน้าของสตรีสาวสวยอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

“ผมคงตอบอะไรคุณไม่ได้หรอกครับ”

มิรินทำหน้าเหวอกับสิ่งที่ได้ยิน

“อ้าว แล้วแบบนี้ฉันจะได้เข้าพบเจ้าไร่ชาอีเมอร์สันไหมคะ คือฉันเดินทางมาไกลมากเกือบพันกิโล เพื่อมาที่เชียงราย มาที่ไร่ชาบนภูเขาแห่งนี้ เพื่อทำตามความต้องการสุดท้ายของคุณย่าเพ็ญศรี ฉันหวังว่า คุณลุงคงจะไม่ใจดำกับฉันนักหรอกนะคะ”

“แหม ลุงน้อยก็ทำเป็นเข้มไปได้ ก็ไปเรียนคุณฟิกซ์สิว่ามีแขกมาหา แค่นี้ก็จบ”

มะเฟืองช่วยมิรินพูดอีกแล้ว

“แต่เมื่อกี้คุณฟิกซ์บอกว่าห้ามรบกวน จะลงมาเองตอนมื้อค่ำน่ะ”

ลุงน้อยหันไปพูดกับมะเฟือง ก่อนจะหันกลับมามองหน้ามิรินอย่างรู้สึกลำบากใจ

“ถ้าคุณจะรอพบคุณฟิกซ์ คงต้องรอเกือบสองชั่วโมง...”

ลุงน้อยยังพูดไม่ทันจบประโยค หญิงสาวก็แทรกขึ้นมาทันทีด้วยความดีใจเป็นที่สุด

“กี่ชั่วโมงฉันก็รอได้ค่ะ ขอบคุณลุงมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ เธอด้วย”

มิรินยิ้มหวานให้กับมะเฟือง และนั่นก็ทำให้มะเฟืองที่ปลื้มมิรินจนออกนอกหน้ายิ้มจนแก้มแทบปริ

“ไม่เป็นไรค่ะคุณนางฟ้า”

“ฉันไม่ใช่นางฟ้าหรอกจ้ะ”

“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละค่ะ สวยไม่ต่างกันเลย งั้นเดี๋ยวหนูพาเข้าไปนั่งข้างในนะคะรอคุณฟิกซ์นะคะ”

            มะเฟืองเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

            “ขอบใจจ๊ะ”

            “ให้มันน้อยๆ หน่อยนังมะเฟือง”

            ลุงน้อยอดไม่ได้ที่จะปรามเด็กสาว

            “แหม ก็ฉันปลื้มคุณมิรินนี่ลุง ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวมะเฟืองจะเอาน้ำชาอูหลงมาให้ดื่มค่ะ”

            “ขอบใจมากจ้ะมะเฟือง”

            สองสาวเดินหายเข้าไปในบ้านแล้ว ในขณะที่ลุงน้อยมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวล