บทที่ 1

บทที่ 1

            ที่นี่คือจังหวัดเชียงราย... เป็นหนึ่งในหลายสิบจังหวัดที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นหล่อนไม่เคยเยือนมาก่อน และครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้เหยียบลงบนพื้นดินของจังหวัดที่อยู่เหนือสุดแห่งสยามแห่งนี้

            ‘ดินแดนแห่งขุนเขา’ กำลังต้อนรับการมาเยือนของสาวน้อยแห่งเหมือนกรุงเช่นหล่อน

            มิริน อนันตกาล หรือน้องหนู สาวสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง หญิงสาวได้รับคำสั่งเสียสุดท้ายจากคุณย่าเพ็ญศรี อนันตกาลคุณย่าแท้ๆ ที่พึ่งถึงแก่กรรมไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนให้เดินทางมาที่นี่...

ไร่ชาอีเมอร์สัน

ลมหายใจอ่อนล้าถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีแดงธรรมชาติแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่หวานไม่แพ้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง คุณย่าเพ็ญศรีคือคนที่มีพระคุณอุปการะเลี้ยงดูหล่อนมาตั้งแต่แบเบาะ หลังจากที่พ่อแม่บังเกิดเกล้าเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางน้ำตั้งแต่หล่อนเกิดได้เพียงห้าเดือน ดังนั้นความต้องการสุดท้ายของท่าน หล่อนจะต้องทำให้สำเร็จ ท่านจะได้ไปสู่สุคติ จะได้ไม่ต้องมีห่วงเพราะหล่อนอีก

แต่ถึงแม้จะพยายามเข้มแข็ง กระนั้นหยาดน้ำตาก็อดที่จะเอ่อซึมออกมาไม่ได้ ความสูญเสียทำให้หล่อนต้องพลัดพรากจากผู้มีพระคุณอันเป็นที่รัก ต้องพลัดพรากจากคนที่รักหล่อนมากที่สุด และที่สำคัญหล่อนยังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณเลย ท่านก็มาด่วนจากไปเสียก่อน

มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งด้วยความโศกเศร้าที่ไม่อาจจะลบเลือนได้ ใบหน้างดงามแหงนขึ้นมองท้องฟ้าสีครามเบื้องหน้าด้วยความอาลัยรัก

‘น้องหนู... ไปหาเจ้าของไร่อีเมอร์สัน และมอบจดหมายของย่าให้กับเขา น้องหนูของย่าต้องทำให้ได้นะ จำเอาไว้’

            คำสั่งเสียของผู้มีพระคุณล้นบ่าทำให้หล่อนต้องเดินทางเกือบพันกิโลเมตร เพื่อมาที่นี่... ที่ที่เต็มไปด้วยขุนเขาและความเขียวขจีจากไร่ชาหลายร้อยไร่

            ‘ไร่ชาอีเมอร์สัน’       

          ป้ายไม้ที่ทางเข้าของไร่ชากว้างใหญ่เขียนบอกเอาไว้ ซึ่งมันก็ทำให้หล่อนรู้ว่าลุงขับรถสองรับจ้างคนที่ขับมาส่งไม่ได้หลอกลวง เพราะในที่สุดหล่อนก็เดินทางมาถึงที่หมายจนได้

            มือเล็กข้างซ้ายยกขึ้นป้ายเม็ดเหงื่อจากหน้าผากมนและตามไรผม ในขณะที่มืออีกข้างก็กระชับกระเป๋าเดินทางใบหย่อมให้แน่นขึ้น สองเท้าก้าวเดินไปตามทางกว้างที่โรยด้วยหินเม็ดสีเทาอมดำอย่างระมัดระวัง ในใจก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนหวั่นเกรง

            เส้นทางตรงหน้ากว่าจะถึงตัวคฤหาสน์ไม้หลังงามค่อนข้างจะไกลพอสมควร เห็นได้จากเม็ดเหงื่อที่ไหลย้อนลงมาจากไรผมจนเปื้อนแก้มนวลทั้งสองข้าง แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความพยายามของหล่อน เมื่อในที่สุดคฤหาสน์หลังงามก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

            อีกนิดเดียว...

            มิรินบอกตัวเองเบาๆ ในอกอย่างดีใจ

            กี่เพียงแค่ไม่ถึงสองร้อยเมตร หล่อนก็จะได้พบกับเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สัน คนที่คุณย่าต้องการให้หล่อนเดินทางมาพบ

            เท้าบอบบางในรองเท้าผ้าใบสีฟ้าคาดเทาชะงักเล็กน้อย เมื่อสมองพยายามจะคิดถึงใบหน้าของชายเจ้าของไร่ชากว้างใหญ่

            “คงจะอายุไล่เลี่ยกับคุณย่า... หรือบางทีอาจจะเด็กกว่าคุณย่าสักสองสามปีมั้ง”

            ภาพผู้ชายศีรษะขาวโพลนผุดขึ้นมาในหัวอย่างแจ่มชัด มิรินระบายยิ้มกว้าง เพราะคาดหวังว่าชายที่ตัวเองกำลังคิดถึงจะต้องใจดี มีเมตตาไม่ต่างอะไรไปจากคุณย่าอย่างแน่นอน

            สองเท้ากำลังจะก้าวย่างอีกครั้งเพื่อที่จะเดินให้เข้าไปใกล้ตัวคฤหาสน์ไม้หลังงามให้มากที่สุด แต่ยังไม่ทันได้ขยับ เสียงเครื่องยนต์จากยานพาหนะหรูก็ดังใกล้เข้ามาเสียก่อน

            มันดังใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นจน... จน...

            ปริ๊นนนนน...!!!

            “ว๊ายยยย!!!”

ร่างอรชรของมิรินเสียหลักเซถลาล้มลงไปกองกับพื้นข้างทางกะทันหัน พร้อมกับเสียงล้อรถครูดกับผิวของก้อนหินดังลั่น หัวเข่าที่แม้จะอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ถูกก้อนหินบนพื้นต่ำจนเจ็บระบม ดวงหน้าหวานละมุนบิดเบ้ด้วยความตกใจระคนไม่พอใจ

            “ขับรถอะไรของคุณเนี้ย ไม่มองคนเดินเลยหรือไงคะ”

            แม้จะยังไม่ได้ลุกขึ้นยืน แต่ปากช่างเจรจาก็อดที่จะตะโกนถามออกไปไม่ได้

            ประตูรถคันงามฝั่งของคนขับถูกดันให้เปิดกว้างออก ก่อนที่ช่วงขากำยำที่ซ่อนอยู่ในกางเกงยีนส์ขายาวสีซีดจะก้าวลงมาสัมผัสกับก้อนหินบนพื้นของถนน มิรินจับจ้องผู้ชายคนขับไม่วางตา มองอย่างไม่พอใจ และต้องการให้เขารับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น

            แต่พอได้เห็นใบหน้าของผู้ร้ายที่เกือบจะทำให้ตัวเองพิกลพิการชัดเจนเต็มสองตาแล้ว มิรินก็จำต้องอ้าปากค้าง น้ำลายในลำคอเหนียวเป็นยางจนเกือบไม่ลงปล่อยให้มันไหลซึมออกมาทางมุมปากอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ไอ้อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไรนะ

            ตะลึง!

            ใช่... หล่อนกำลังตื่นตะลึงกับรูปโฉมของผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่หล่อนตั้งใจว่าจะด่าให้เสียคน แต่สุดท้ายกลับทำได้แค่เพียงแหงนหน้าขึ้นมองเขาราวกับไม่เคยเห็นผู้ชายมาก่อนในชีวิต

            ฝรั่งที่หล่อที่สุดเท่าที่หล่อนเคยเห็นมาก่อน...!

            มิรินคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ขณะไล่สายตาสำรวจเรือนร่างของผู้ชายตัวสูงใหญ่ราวกับตึกสิบชั้นตรงหน้า