Все главы แม่ทัพผู้นี้คือสามีข้า: Глава 71 - Глава 80

ในเวลาต่อมา เวลาผ่านไปเพียงไม่นานเจิ้งซางชุน ตำแหน่งหัวหน้าหมอหลวงประจำราชสำนักต้าถัง เดินทางมาถึงจวนตระกูลจาง ร่างสันทัดเดินตามหลังกัวเหยียนไฉเข้าไปภายในห้องนอน ทุกสายตาต่างเห็นแม่ทัพลือชื่อนั่งจับมือสตรีสาวแสนสวยที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วงยิ่งนัก ก่อนจะเหลือบสายตาหันกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า “หมอชุนมาแล้วเหรอ”จางเย่วฉินถามอีกฝ่ายกลับไป “ข้าน้อยเจิ้งซางชุนคารวะท่านแม่ทัพ”หัวหน้าหมอหลวงคำนับอีกฝ่ายกลับไปที่มีตำแหน่งยศศักดิ์สูงกว่า “ท่านไม่ต้องมากพิธี คนกันเองทั้งนั้นรีบมาตรวจอาการคนเจ็บก่อนเถอะ”กล่าวพร้อมรีบลุกจากเตียงนอนมายืนอยู่บริเวณหัวเตียงคอยเฝ้ามองนางมารน้อยอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะได้ยินเสียงของเหยียนไฉเอ่ยแทรกขึ้น “ท่านแม่ทัพใกล้ยามเฉินแล้ว รีบไปเตรียมตัวเข้าเฝ้าฝ่าบาทได้แล้วขอรับ”เหยียนไฉกล่าวเตือนแม่ทัพของตน “ข้ารู้แล้ว! ให้หมอตรวจอาการของนางมารน้อยเรียบร้อยแล้วก่อน จึงจะวางใจได้ก่อนที่จะออกไปไหน” คำตอบของจางเย่วฉินทำให้กัวเหยียนไฉตาโตขึ้นมาทันที ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำเช่นนี้ออกจากปากบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าน

ครั้นภายในท้องพระโรงเหลือเพียงจางเย่วฉินเพียงผู้เดียวและถังเกาจงฮ่องเต้ กับหัวหน้าขันทีเพียงเท่านั้นสุรเสียงรับสั่งดังก้องขึ้นมาทันใด “เย่วฉินเข้ามาใกล้ๆ ข้า”รับสั่งหาพระสหาย ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพลือนามก้าวเข้าไปหาตามพระบัญชาทันที ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าราชบัลลังก์ตรงพระพักตร์ของถังเกาจงฮ่องเต้ “เอาละ! อยู่กันตามลำพังเช่นนี้แล้วจะบอกได้หรือยังว่าไปพึงใจสตรีนางใด จนต้องร้องขอข้าให้มอบสมรสพระราชทานให้ ด้วยตำแหน่งขุนนางขั้นสองของเจ้ายังมีสตรีใดกล้าที่จะปฏิเสธไม่แต่งงานกับเจ้าด้วยย่างนั้นเหรอ ในเมื่อเจ้ารูปงามถึงเพียงนี้สตรีทั่วทั้งฉางอานต่างใฝ่ฝันอยากครองคู่ด้วยกันทั้งสิ้น” จางเย่วฉินคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อองค์จักรพรรดิทรงมีถ้อยรับสั่งเช่นนั้น “ฝ่าบาทรงรับสั่งหนักเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นเพียงแค่ขุนนางธรรมดาเท่านั้นไม่ได้ยิ่งใหญ่มาจากไหนแม้แต่น้อย หน้าตาก็พอดูได้หากกระหม่อมหล่อเหลาจริงจนสตรีทั่วฉางอานต้องการแต่งงาน มีหรือจะต้องมากราบทูลฝ่าบาท ขอมอบสมรสพระราชทานให้กับกระหม่อมด้วยเล่าพ่ะย่ะค่ะ”จางเย่วฉินกราบทูลกลับไป ครั้นถังเกาจงฮ่องเต้ทรงได้ยินเช่นนั้นถึงกับ

ในเวลาเดียวกัน จวนไต้อ๋อง “อะไรนะเพคะเสด็จพ่อ!”เสียงของเสี้ยนจูคนงามดังขึ้นมาโดยพลันครั้นได้ยินรับสั่งของพระบิดา ในขณะที่ไต้อ๋องมีสีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่ขอเข้าเฝ้าถังเกงจงฮ่องเต้ เพื่อสอบถามสมรสพระราชทานที่ร้องขอ ทันทีที่ล่วงรู้ว่าจางเย่วฉินขอกราบทูลเรื่องดังกล่าวเป็นการส่วนพระองค์ “ไม่คาดคิดเลยว่าจางเย่วฉินผู้นั้นจะชิงตัดหน้าร้องขอสมรสพระราชทานจากฝ่าบาท อีกทั้งยังร้องขอธิดาจากตระกูลจ้าวมอบนางให้สมรสกับแม่ทัพผู้นั้น นี่ข้าพลาดข่าวสารอะไรไปหรืออย่างไรจ้าวฟ่านกั๋วยังมีธิดาหลงเหลืออยู่อีกอย่างนั้นเหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาต่างล่วงรู้กันทั่วว่าเสนาบดีผู้นี้มีธิดาเพียงคนเดียวและสิ้นชีพไปแล้วเมื่อสามเดือนก่อน” สองมือกำเข้าหากันจนแน่นเล็บยาวจิกลงไปในอุ้งมือจนโลหิตไหลซึมออกมาเพื่อระงับโทสะร้ายที่กำลังปะทุขึ้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง ไม่ให้ปรากฏต่อหน้าพระบิดา  “จ้าวเหมยหลิงเป็นผีตายไปนานกว่าสามเดือนแล้วจะฟื้นขึ้นมาแต่งงานกับท่านแม่ทัพได้อย่างไรเสด็จพ่อ! สตรีผู้นั้นมาจากตระกูลจ้าวของเสนาบดีจ้าวฟ่านกั๋วจริงหรือไม่ก็ยังไม่รู้ ลูกคิดว่าหญิงผู้นั้นจ

3 วันผ่านไป จวนตระกูลจ้าวถ้วยชาใบน้อยเต็มไปด้วยน้ำสีเหลืองนวลส่งกลิ่นหอมฟุ้งคละคลุ้ง มาพร้อมกับไอควันขาวบางเบา จ้าวฟ่านกั๋วค่อยๆ ยกถ้วยชาดังกล่าวจิบอย่างละเมียดละไมเพื่อขับไล่ความเหน็บหนาวจากอากาศสุดแสนเย็นยะเยือก เบื้องหน้าคือโต๊ะหนังสือมีกระดาษและพู่กันเตรียมพร้อมเอาไว้ เพื่อจะวาดภาพในยามว่าง ทันใดนั้นเอง ร่างสันทัดของพ่อบ้านประจำตระกูลจ้าวกำลังเดินแกมวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ตรงมายังห้องหนังสืออันเป็นสถานที่ขุนนางใหญ่ใช้เวลาอยู่ภายในห้องดังกล่าวเสียเป็นส่วนมาก “ใต้เท้าขอรับ! ใต้เท้า!”เสียงของพ่อบ้านวัยชราที่รีบเดินมาอย่างรวดเร็วเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา ทันทีที่เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องหนังสือ จ้าวฟ่านกั๋วเงยหน้าขึ้นจากกระดาษตรงหน้าด้วยความแปลกใจที่เห็นพ่อบ้านมีท่าทีเร่งรีบเช่นนั้น “ค่อยๆ พูดก็ได้มีอะไรอย่างนั้นเหรอ เหตุใดเจ้าจึงรีบเดินมาหาข้าอย่างลืมตายถึงเพียงนี้”ขุนนางใหญ่ถามกลับไป พ่อบ้านประจำตระกูลสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความเหนื่อย จนกระทั่งเริ่มเบาบางลง “มีพระบรมราชโองการมาถึงใต้เท้าขอรับ ตอนนี้หวังกงกงรออยู่ตรงห้องรับรองใหญ่แล้ว”พ่

จวนตระกูลจาง ท้องแขนขาวผ่องถูกนิ้วมือของหมอหลวงชุนจับชีพจรเพื่อตรวจดูอาการป่วยของมี่อิง ทั่วกายยังคงร้อนผะผ่าวผิดปกติไปจากอาการไข้ลมหนาวเป็นยิ่งนัก สืบเนื่องจากหินโลหิตที่เข้ามาสถิตอยู่ภายในกายกำลังหลอมรวมโลหิตของมนุษย์ธรรมดาให้กลายเป็นโลหิตชาดทอง  จึงเป็นเหตุให้มีความร้อนออกมาจากกายอยู่ตลอดเวลาดั่งเช่นคนป่วยเป็นไข้และต้องใช้เวลาหลอมรวมให้กลายเป็นโลหิตชาดทองอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่งซึ่งจะใช้เวลานานเพียงใดนั้น หามีผู้ใดล่วงรู้ได้เช่นกัน ด้วยเหตุนี้จ้าวมี่อิงจึงเข้าสู่ห้วงภวังค์แห่งการหลับใหล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางไม่รับรู้สิ่งใดทั้งสิ้น  อาการของนางเป็นลักษณะของมารโลหิตกำลังจำศีล และอาการดังกล่าวทำให้จางเย่วฉินไม่เป็นอันกินอันนอนและทำอะไรได้เลย แม่ทัพผู้กล้าเพียรเฝ้าอาการป่วยนางมารน้อยของเขาอย่างใกล้ชิด คอยเช็ดเนื้อตัวเพื่อให้ความร้อนลดลง ป้อนยาและอาหารด้วยตัวเอง ไม่ยอมให้บ่าวไพร่เข้ามายุ่ง หวังให้นางมารน้อยของเขาตื่นขึ้นมาแล้วได้เห็นหน้าตัวเองเป็นคนแรก  การกระทำดังกล่าวแม่ทัพลือนามไม่รู้ตัวเลยว่า ได้แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารักและเป็นห่วงว่าที่ฮูห