All Chapters of แม่ทัพผู้นี้คือสามีข้า: Chapter 61 - Chapter 70

ร่างสูงใหญ่สวมอาภรณ์สีน้ำตาลทองปักดิ้นลวดลายด้วยไหมทองเช่นเดียวกัน ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกขานที่ดังออกมาเมื่อครู่ ดวงตาของทั้งสองฝ่ายสบประสานเข้าหากันก่อนจะปรากฏรอยยิ้มของคนผู้นั้นอยู่บนใบหน้าพร้อมก้าวเดินตรงเข้ามาหา“ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะญาติผู้น้อง เจ้าเติบใหญ่เต็มที่แล้วจนข้าเกือบจำไม่ได้เมื่อเพ่งพิศคราแรก”คำทักทายพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายท่ามกลางความแปลกใจของอีกฝ่าย“ท่านเป็นใคร! เราสองเกี่ยวดองเป็นญาติกันหรอกเหรอ จึงกล่าวคำทักทายกับข้าเมื่อครู่ที่ผ่านมาเช่นนั้น”เสี้ยนจูถามกลับไปพยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนหวานเพื่อไม่ให้เสียมารยาทกับแขกที่ได้รับเชิญในวันนี้ ซึ่งล้วนมาจากชนชั้นสูงด้วยกันทั้งสิ้นใบหน้าคมคายยกยิ้มออกมาเล็กน้อยครั้นได้ยินอีกฝ่ายถามกลับมาเช่นนั้น“ตอนข้านำกองทัพไปรบทางใต้ เจ้าเพิ่งจะเข้าพิธีปักปิ่น เวลาผ่านไปนานถึงสี่ปีก็สมควรอยู่ที่ไม่อาจจะทำให้จดจำญาติผู้พี่เช่นข้าได้ เจ้าจำพี่อี้หลางไม่ได้แล้วเหรอหลินเอ๋อ มารดาของเจ้ามาจากสกุลหลัวเช่นนี้แล้วไม่ได้เกี่ยวดองญาติกันหรืออย่างไร”เสียงนั้นบอกตัวตนออกไปให้อีกฝ่ายได้ล่วงรู้หลัวอี้หลาง แม่ทัพหนุ่มจากซุยโจวเดินทางกลั

“สองร่างสลับวิญญาณ!”หลัวอี้หลางรำพึงอยู่ภายในใจ ดวงตาสีนิลคมกล้ายังคงจ้องเขม็งไปที่ร่างของจางเย่วฉินและร่างของมี่อิงอยู่เช่นนั้น จนทำให้ทั้งสองต่างหันกลับมามองหน้ากัน เพราะสายตาของอีกฝ่ายมองราวกับว่าเห็นอะไรบางอย่างของคนทั้งคู่“คนผู้นี้เขาเป็นสหายของท่านอย่างนั้นเหรอ”จ้าวมี่อิงกระซิบถามกลับไปแม่ทัพรูปงามในร่างของสตรีสาวแสนสวยพยักหน้าขึ้นลงเป็นการยอมรับ“ใช่! อี้หลางเป็นสหายของข้า เคยออกรบทำศึกด้วยกันมาแล้วมากมายก็สนิทสนมพอสมควรในฐานะแม่ทัพด้วยกัน”จางเย่วฉินกระซิบตอบกลับไป“ออ..อย่างนั้นเหรอ แสดงว่าเขาก็พอไว้ใจได้นะสิ”มี่อิงกระซิบถาม“แม้จะเป็นสหายเคยร่วมรบแต่ข้าก็ไม่ได้ไว้วางใจเสียทุกเรื่อง บางเรื่องก็ต้องระแวดระวังตัวเองให้จงหนักเพราะตระกูลหลัวเป็นขุนนางเก่าที่เคยยิ่งใหญ่ในสมัยราชวงศ์สุย แม้ว่าจะเข้ามาสวามิภักดิ์ต่อต้าถังแล้วก็ตามแต่ก็ไม่อาจวางใจได้”จางเย่วฉินตอบกลับไปจ้าวมี่อิงพยักหน้าขึ้นลงครั้นได้ยินเช่นนั้น“แม่ทัพสมัยโบราณเขาจะต้องเป็นโรคหวาดระแวงแบบนี้กันทุกคนเลยอย่างนั้นเหรอ บอกว่าเป็นแต่ก็ไม่อาจวางใจได้วุ้ย”หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจในขณะที่การพูดคุยดังกล่าวตกอยู่ในสายตาของ

ภายในงานเลี้ยงเสียงหัวเราะดังออกมาเป็นระยะบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอารมณ์เบิกบานมากมายเพียงใด ท่ามกลางสายตาของขุนนางระดับใหญ่ของราชสำนักต้าถังต่างเดินทางมาร่วมงานในครั้งนี้กันอย่างคับคั่ง “แม่ทัพจางดูเจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ครั้งสุดท้ายที่เห็นกันล่าสุดก็เมื่อห้าปีก่อนที่อดีตฮ่องเต้มีรับสั่งด่วนให้กลับฉางอาน ดูรึครั้นมาพบกันอีกในครั้งนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่แตกต่างไปเลย ทำราวกับว่ากินยาอายุวัฒนะเข้าไปชะลอให้แลดูอ่อนเยาว์อยู่เสมอ”ไต้อ๋องรับสั่งหยอกเย้า ในขณะที่จ้าวมี่อิงในร่างของจางเย่วฉินได้แต่ยิ้มบางๆ ส่งกลับไปให้อีกฝ่าย “ความเชื่อในเรื่องของยาอายุวัฒนะมีมาตั้งแต่สร้างแผ่นดินจนถึงยุคอนาคตต่างก็พยายามยื้อชีวิตให้อยู่ค้ำฟ้า จะพากันอยากมีชีวิตอมตะไปทำไม มีชีวิตอยู่เพื่อเห็นผู้คนรอบข้างล้มตายไปต่อหน้าคนแล้วคนเล่ามันสนุกมากนักเหรอ”หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจ “ท่านอ๋องก็กล่าวเกินไป ข้าน้อยจะมีโอกาสได้กินยาอายุวัฒนะได้อย่างไร ความเชื่อเหล่านี้มีมานับตั้งแต่สร้างแผ่นดินแล้ว ทั้งเจ้าผู้ครองแคว้น ฮ่องเต้จากหลายราชวงศ์ต่างค้นหายานี้มาโดยตลอด หาวิธีปรุงยาเพื่อให้เกิดผลท

ยามห้าย จวนสกุลจางรถม้าคันใหญ่วิ่งคืบคลานมาตามถนนสายหลักจากจวนไต้อ๋อง มุ่งตรงมายังจวนสุกลจางซึ่งตั้งอยู่บนเส้นการค้าของนครฉานอาน ทันทีที่มาหยุดนิ่งสนิทตรงหน้าจวน ผ้าผืนใหญ่ที่ใช้ปิดตรงประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงของสตรีดังก้องขึ้นมาทันที “ไปตามเหยียนไฉมาช่วยพยุงท่านแม่ทัพเร็วเข้า!”จางเย่วฉินในร่างของมี่อิงตะโกนดังกึกก้อง “ขอรับ!” ทหารยามที่ยืนเฝ้ารักษาการณ์อยู่หน้าประตูรีบรุดเข้าไปในจวนตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว แม่ทัพหนุ่มหันกลับไปมองร่างของตนเองที่เมาหมดสภาพนอนหมดสติด้วยความเมามาย หลังจากดื่มเหล้าในงานเลี้ยงกับหลัวอี้หลางสหายสนิทที่เคยร่วมทัพออกรบมาด้วยกันหลายครั้งหลายครา ใบหน้าส่ายไปมาติดต่อกันครั้นเห็นร่างของตัวเองมีสภาพเช่นนั้น “นางมารน้อยนะน้องมารน้อย นี่นะหรือที่เรียกว่าดื่มเท่าไรไม่เคยเมามายปากบอกว่าคอแข็ง แค่เหล้ากาเดียวเจ้าก็ฟุบคาโต๊ะต่อหน้าผู้คนในงานเลี้ยง ทำให้ข้าอับอายยิ่งนัก บอกว่าไม่ให้ดื่มก็ไม่ฟัง พรุ่งนี้ต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทตั้งแต่เช้าด้วย เจ้ากลับเมามายไม่เป็นท่าเช่นนี้ มันน่านัก!”จางเย่วฉินบ่นพึมพำด้วยความขัดใจ ที่นางมารน้อยของเข

ร่างอรชรของมี่อิงกำลังรื้อหาเอกสารที่หน่วยราชองครักษ์นำรายงานมาส่งให้ที่จวน แลดูวุ่นวายอยู่มิใช่น้อยก่อนจะเปิดหีบไม้ที่อยู่ด้านหลังโต๊ะหนังสือและพบว่าภายในนั้นมีขวดยาและเครื่องใช้ส่วนตัวของนางมารน้อยอยู่ภายในนั้น ก่อนจะหยุดชะงักไปสะดุดเข้ากับกล่องไม้ที่เปิดอ้าออก เห็นตัวอักษรที่สลักเอาไว้บนด้าม ปิ่นหงส์ห้อยสายระย้าถูกหยิบออกจากกล่องไม้ดังกล่าวก่อนจะพลิกไปพลิกมาอยู่บนมือ ดวงตาสีชาคู่สวยจับจ้องปิ่นตรงหน้าเพื่อหาที่มาที่ไปของปิ่นดังกล่าว ด้วยลวดลายต่างๆ ที่ปรากฏให้เห็นล้วนบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าได้รับการออกแบบมาจากช่างฝีมือดีจากในวังหลวงเลยทีเดียว โดยเฉพาะตัวอักษรที่สลักบนด้ามปิ่นมีชื่อและแซ่ที่แยกกันนั่นก็คือ “จ้าว” และ “เสวี่ยถิง”  “เหตุใดชื่อแซ่นี้คล้ายเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน ดูท่าจะเกี่ยวข้องกับท่านเสนาบดีจ้าวเสียด้วย”จางเย่วฉินพูดพร้อมพลิกปิ่นดังกล่าวไปมาพลางนั่งครุ่นคิดตาม  ทันใดนั้นเอง  ตุบ! ปิ่นหงส์ที่กำลังถืออยู่ในมือพลันร่วงหล่นตกลงบนโต๊ะหนังสือ ดวงตาเริ่มปรือพร้อมเปลือกตาแทบจะปิดลงเสียให้ได้  “เหตุใดจู่ๆ ข้าจึงรู้สึกง่วงขึ้นมาอย่