All Chapters of ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ: Chapter 31 - Chapter 40

ในเวลานี้ โจวอี้หมิงรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเขาเห็นหลินมู่อิงพูดคุยกับหลี่เอร์โกวด้วยรอยยิ้ม วันนี้เธอเมินเฉยต่อเขา แต่พอหลี่เอ้อร์โกวมาที่บ้านของเขา เธอกลับทักทายเขาอย่างกระตือรือร้นโจวอี้หมิงรู้สึกเหมือนมีก้อนหินกดทับอยู่ในใจของเขาในตอนนี้ มันทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกเขารู้สึกอึดอัดอยู่ภายในใจ แม่โจวขอให้ทุกคนนั่งลงและหลินมู่อิงก็วางหมั่นโถวข้าวโพดที่เพิ่งนึ่งเสร็จลงบนโต๊ะด้วย มันเป็นหมั่นโถวสีเหลืองขนาดใหญ่ที่ทำจากแป้งข้าวโพดและแป้งขาวหมั่นโถวทั้งมีขนาดใหญ่และนุ่มฟู เมื่อหลี่เอ้อร์โกวมองไปที่อาหารน้ำลายของเขาไหลออกมาจากมุมปากเมื่อเขามองเห็นหมูตุ๋นและเนื้อผัดที่อยู่ตรงหน้าเขาแม้ว่าบ้านของเขาจะได้เนื้อมาบ้างเมื่อวานนี้ แต่แม่ของเขาหั่นแค่ไม่กี่ชิ้นตอนตุ๋นอาหารในวันนี้ ดังนั้นจึงมีรสชาติของเนื้อเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งมันแตกต่างกันมากกับอาหารของครอบครัวโจวอี้หมิง อาหารที่พวกเขากินในวันนี้หลี่เอ้อร์โกวรู้สึกว่ามันดีกว่าอาหารที่ครอบครัวของเขากินในวันตรุษจีนเสียอีกโดยเฉพาะอย่างยิ่งทักษะการทำอาหารของหลินมู่อิงช่างน่าทึ่งมาก เขาไม่เคยคิดเลยว่าเครื่องในหมูสามารถนำมาทำอาหารได้หอมมากมายเช่น

หลินมู่อิงเธอเตรียมตัวไปที่เนินด้านหลังเพื่อปล่อยให้เสือน้อยของเธอออกไปเดินเล่น คงจะดียิ่งขึ้นหากเจ้าตัวน้อยสามารถล่าเหยื่อด้วยตัวเองได้ระหว่างทาง หลินมู่อิงอาศัยความสว่างจากแสงจันทร์ เธอไม่กล้าเปิดไฟฉาย มันคงไม่ดีแน่หากมีคนมาเห็นเธอซึ่งเป็นหญิงสาวที่มีการศึกษาขึ้นไปบนภูเขาในตอนกลางดึก โชคดีที่หลินมู่อิงเป็นคนกล้าหาญและไม่กลัวอะไรเลยยิ่งไปกว่านั้นยังมีพื้นที่มิติหากว่าเกิดอันตรายขึ้นเธอสามารถเข้าไปหลบซ่อนได้ตลอดเวลาเมื่อพบกับเรื่องไม่คาดฝันหรืออันตรายที่เกิดขึ้นจากสัตว์ป่า กลางคืนช่วงปลายเดือนเมษายนยังหนาวนิดหน่อย ลมเย็นพัดผ่านทำให้รู้สึกสบายมากไม่นานหลังจากนั้นหลินมู่อิงก็มาถึงเชิงเขาด้านหลังเธอเดินขึ้นเขาไปอย่างช้าๆ ในป่ามีเสียงแมลงและนกร้องจิ๊บๆ เป็นระยะๆ ดังเข้ามาหูของเธอหลินมู่อิงใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงถึงเดินขึ้นภูเขาไปได้สำเร็จ เธอนำเจ้าตัวน้อยออกจากพื้นที่มิติทันที เจ้าเสือน้อยน้ำลายไหลเมื่อเห็นชิ้นหมูเดิมทีมันคิดว่าเนื้อหมูชิ้นนี้เป็นอาหารที่หลินมู่อิงให้กับมัน  ขณะที่เจ้าตัวน้อยกำลังจะคว้าชิ้นเนื้อด้วยกรงเล

ดวงตาของโจวอี้หมิงที่มองมาที่หลินมู่อิงลึกซึ้งมาก เธอจะไม่รู้ว่าโจวอี้หมิงกำลังคิดอะไรได้อย่างไร คนโง่คนนี้ในอดีตชาติเขารู้ว่าตัวเองป่วยหนักและไม่มีทางรักษาให้หายได้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือทิ้งเงินไว้ให้เธอมากขึ้นเพื่อที่เธอจะได้ใช้ชีวิตที่มั่นคงและมั่งคั่งในโลกที่ไม่มีเขา เขาต้องการกลับไปยังค่ายทหารเข้าสู่สนามรบ กลับไปยังสถานที่ที่เขาสามารถเปล่งประกายได้ เพราะเขาต้องการแต่งงานกับเธอและมอบความรู้สึกมั่นคงให้กับหลินมู่อิง เพราะเขาไม่อยากให้เธอกังวลกับเรื่องราวต่างๆ เขาจึงละทิ้งอุดมการณ์และความทะเยอทะยานของตัวเองเขาสามารถละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเธอได้ หลินมู่อิงจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้นี้กำลังคิดอะไรอยู่ได้อย่างไร ดวงตาของหลินมู่อิงเปลี่ยนเป็นสีแดงและมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา ในชีวิตนี้เธอต้องการให้เขาใช้ชีวิตสบาย ๆ และได้ทำสิ่งที่เขาอยากทำ หลินมู่อิงพยักหน้าและกอดเขาอีกครั้ง แต่โจวอี้หมิงมีดวงตาที่แหลมคมและสังเกตเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น อย่าคิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมแค่ไม่อยากให้คุณได้ยินเกี่ยว

โจวอี้หมิงตื่นนอนในตอนเช้า แม่ของเขาก็ทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัวอาหารเช้าของวันนี้เป็นเพียงโจ๊กธรรมดากับซาลาเปาแป้งข้าวโพดที่เหลือจากเมื่อวาน ยังมีเครื่องในหมูตุ๋นของเมื่อวานที่ยังเหลืออยู่อีกมากนับว่าเป็นอาหารเช้าที่ดูหรูหรามากที่สุดของพวกเขาตั้งแต่เคยมีมา ในระหว่างที่ทั้งครอยครัวกินอาหารเช้า แม่โจวกับโจวหนิงหนิง รู้สึกได้ว่าวันนี้โจวอี้หมิงมักจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขาเสมอ ทั้งสองคนรู้สึกแปลกใจมาก ใบหน้าไร้ความรู้สึกที่ถูกแช่แข็งมาเป็นเวลานับพันปี ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่  แม้ว่ารอยยิ้มจะดูจางๆ แต่มันยังคงรู้สึกผิดปกติมาก หรือว่าเมื่อคืนที่เขาขึ้นภูเขาไปล่าสัตว์ โจวอี้หมิงจะโดนวิญญาณร้ายในภูเขาเข้าสิงหรือเปล่า นี่ยังใช้ลูกชายที่ใบหน้าเย็นชาอยู่ตลอดปีของเธอได้อีกเหรอ ในที่สุดโจวหนิงหนิงก็ไมดความอดทนกับพฤติกรรมของพี่ชายของเธอจึงได้ถามออกมาตรงๆ “พี่รอง ทำไมวันนี้พี่ถึงได้ยิ้มเหมือนคนโง่ มีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับพี่ หรือเปล่า” เมื่อได้ยินเช่นนี้โจวอี้หมิงก็รู้ว่าเขาไม่อาจระงับรายยิ้มของเขาได้ เขาไอสองครั้งแล้วพูดว่า  “ไม่มีอะไ

เมื่อลูกสะใภ้ของหัวหน้าหมู่บ้านเห็นหญิงสาวที่มีการศึกษาอีกคนปรากฏตัวขึ้น เธอไม่ได้ตื่นตระหนกเลยเธอยกผ้าในมือของเธอขึ้นในสตอนนี้ทุกคนก็เห็นว่าสิ่งที่อยู่ในมือนั้นไม่ใช่ผ้า แต่เป็นกางเกงขายาวและกางเกงขายาว มีคราบสีแดงเข้มเป็นปื้นใหญ่ๆ อยู่ และถ้าไม่สังเกตดีๆ ทุกคนก็จะคิดว่ามันคือเลือด แต่เมื่อดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็จะพบว่ามันเป็นน้ำผลไม้หรือสีย้อมหรืออะไรบางอย่าง“สะใภ้ใหญ่บ้านหัวหน้าหมู่บ้าน คุณถืออะไรอยู่ ทำไมถึงมองหาหลินจื้อชิงล่ะ”"นั่นไม่ใช่เลือดเหรอ?"“สีแดงนั่นย้อมด้วยอะไรน่ะ? อ้อ ฉันนึกออกแล้ว เมื่อวันก่อนตอนบ่ายฉันเห็นก้นของหลี่เป่าเป่ยเปื้อนสีแดง ฉันก็เลยคิดว่าเด็กคนนั้นคงมีประจำเดือน”“ฮ่า ๆ ๆ คุณเคยเห็นเด็กชายมีประจำเดือนบ้างไหม คุณทำให้ฉันหัวเราะจนแทบตาย”ไม่นานนักชาวบ้านในลานนวดข้าวก็มารวมตัวกัน แน่นอนว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่สนใจความสนุกนี้คือผู้หญิง แต่ก็มีชายชราไม่น่าไว้ใจบางคนเข้ามาดูเช่นกัน ขณะนั้น ผู้ใหญ่บ้านหลี่ก็เดินมาที่นี่ด้วย ดูเหมือนว่าเขามาที่นี่เพื่อแก้ไขเรื