All Chapters of ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากใช้ชีวิตแต่งงานอย่างมีความสุขได้เพียง 3 ปี โจวอี้หมิง ก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย การแพทย์ในสมัยนั้นยังไม่ดีเท่าสมัย หลังจากตรวจพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายเขาก็ไม่ไดบอกให้เธอรู้เขาปกปิดอาการป่วยของตัวเองเอาไว้ในทางกลับกัน เขากลับพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาเงิน โดยตั้งใจที่จะให้หลินมู่อิงมีชีวิตที่มั่นคงและรุ่งเรืองหลังจากที่เขาเสียชีวิต เมื่อเธอพบว่าเขาป่วย มันก็สายเกินไปแล้ว เขาคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ได้นานนัก บนเตียงในโรงพยาบาลโจวอี้หมิง จับมือหลินมู่อิงเอาไว้แน่นเขาพูดสั่งเสียเป็นเวลานานและพูดหลายๆ อย่างหลินมู่อิงรู้ว่าโจวอี้หมิงรักเธอมากเสมอ เธอทำผิดพลาดหลายสิ่งหลายอย่างและทำให้เขาผิดหวังหลายต่อหลายครั้ง เธอต้องการเวลาเพิ่มขึ้นเพื่อรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอและทำให้เขามีความสุข สนุกสนาน และผ่อนคลาย แต่น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้ว ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้วหลินมู่อิงต้องการที่จะตายพร้อมกับผู้ชายของเธอหลังจากที่เขาเสียชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่สามารถสัญญาได้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปและแก่ไปด้วยกัน ถ้าได้ตายด้วยกันก็คงจะดี อย่างน้อยที่สุดบนเส้นทางสู่โลกใต

หลินมู่อิงไม่ได้มองย้อนกลับไปที่หลินตงเธออยากออกไปจากที่นี่เต็มที ออกไปจากสถานที่แห่งนี้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังคำโบราณกล่าวเอาไว้ว่าการมีแม่เลี้ยงพ่อแท้ๆก็จะกลายเป็นพ่อเลี้ยงด้วยเช่นกันและสิ่งที่เธอพบเจอมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กสามารถพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี“มู่อิง คราวหน้าเธอต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ ฉันล้มเหลวในการเป็นพ่อ...”หลินตงลุกขึ้นและอยากจะเดินไปหาหลินมู่อิง แต่ขาของเขากลับรู้สึกหนักอึ้งจนไม่สามารถที่จะขยับได้ ความรู้สึกเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน ถึงแม้ว่าหลินตงจะรู้สึกละอายใจอยู่บ้างแต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเขาทำได้แค่ทำใจยอมรับและบอกให้ลูกสาวดูแลตัวเองให้ดีเท่านั้น นี่คือสิ่งที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้“ฉันเข้าใจแล้ว และมันคงจะดีกว่าที่ฉันจะอยู่ที่นี่ คุณไม่ต้องห่วงถึงแม้ว่าฉันจะลำบากฉันก็จะไม่กลับมาหาพวกคุณนับตั้งแต่วันนี้พวกเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก”หลินมู่อิง ตอบกลับหลินตงโดยไม่มีคำว่า พ่อหลุดออกจากปากของเธอแม้แต่คำเดียว และเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลัง หลินมู่อิงไม่ได้กลับไปที่ห้องเล็ก ๆ คับแคบของเธอ ที่นั่นคือที่ที่ตระกูลหลินใช้เก็บข้าวของต่าง

"สาวน้อยคนนี้สวยทีเดียว และมีความตระหนักในอุดมการณ์สูง เธอมีความสุขมากที่ได้ไปชนบท มีแสงสว่างในดวงตาของเธอ!"“เธอสวยทีเดียวและมีอุดมการณ์สูงมาก คนหนุ่มสาวจำนวนมากมาที่นี่อย่างไม่เต็มใจ และยังมีเพียงไม่กี่คนที่คาดหวังเหมือนคุณ!”หลังจากที่หลินมู่อิงออกจากสำนักงานไป พนักงานในสำนักงานก็ยังคงพูดคุยและชื่นชมกันด้วยรอยยิ้มหลังจากออกจากสำนักงานสหพันธ์เยาวชนแล้ว หลินมู่อิงก็รับจดหมายแนะนำตัวและไปที่เกสต์เฮาส์ที่ไม่สะดุดตาเพื่อเข้าพัก จากนั้นเธอก็ไปที่สหกรณ์จัดหาและการตลาดที่นี่และซื้อของบางอย่างมีลูกอมผลไม้เนื้อแข็ง 2 กิโลกรัม ลูกอมกระต่ายขาว 1 กิโลกรัม น้ำตาลทรายขาว 2 กิโลกรัม น้ำตาลทรายแดง 2 กิโลกรัม แป้ง 10 กิโลกรัม ข้าวสาร 10 กิโลกรัม สบู่ 2 ก้อน เสื้อผ้าเรียบง่าย 2 ชุด ผ้าอนามัย 4 เส้น กะละมังเคลือบ 1 ใบ แก้วน้ำ แปรงสีฟันและยาสีฟัน หวี กระจก ฯลฯปริมาณที่ซื้อมาไม่ได้มาก และเธอกลัวว่าจะดึงดูดความสนใจของผู้คน แต่ถึงแม้จะไม่ได้ซื้อแต่ละรายการมากนัก แต่เมื่อนำมารวมกันก็ยังเป็นกองใหญ่“สาวน้อย คุณซื้อสิ่งของมากมายสำหรับงานแต่งงานของคุณหรือเปล่า” ในตอนแรกพนักงานขายค่อนข้างหยิ่งยโสเมื่อมองดูเส

หานเฟยเซียน อดกลอกตาไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอคิดว่า คนบ้านนอกสองคนนี้กำลังจะเดินทางไปที่ชนบทที่เดียวกันกับฉัน หลินมู่อิงกินเค้กข้าวโพดในมือจนหมดและหยิบซาลาเปาแป้งขาวออกมาจากถุงกระดาษรองน้ำมันเมื่อเห็นว่าเป็นซาลาเปาแป้งขาว สิ่งนี้ทำให้หานเฟยเซียนที่เฝ้าดูอยู่จากด้านข้างกลืนน้ำลายลงคอ ในยุคนี้ซาลาเปาแป้งขาวไม่สามารถหาซื้อได้ทั่วไป แม้ว่าครอบครัวของเธอจะร่ำรวย แต่เธอก็สามารถกินแป้งขาวได้เพียงไม่กี่ครั้งต่อเดือน“นี่ให้เธอ” หลินมู่อิงยื่นขนมปังให้เซี่ยฮุ่ยเหม่ยเซี่ยฮุ่ยเหม่ยโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ฉันอิ่มแล้ว ไม่จำเป็น ฉันจะไม่กินของมีราคาแพงแบบนี้ เธอเก็บมันไว้กินเองเถอะ”หานเฟยเซียน ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินดังนั้น ก็จ้องมองซาลาเปาในมือของหลินมู่อิงแล้วพูดออกมาว่า“ฉันยังเป็นเยาวชนที่มีการศึกษา และฉันกำลังจะไปหมู่บ้านหลี่เจียด้วย พวกเราอาจจะได้อยู่ร่วมกันได้ดีในอนาคต ทำไมเราไม่มามาทำความรู้จักกันละ ฉันหานเฟยเซียน ฉันดีใจมากที่ได้พบคุณ ในเมื่อเธอไม่อยากกินซาลาเปาชิ้นนี้นี้ ทำไมไม่ให้ฉันกินมันแทนล่ะ”หานเฟยเซียน ยกคิ้วขึ้น และด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า เธอเตรียมที่จะรับซาลาเปาจากหลิ

ผู้ที่ย้ายเข้ามาอยู่ในศูนย์เยาวชนที่มีการศึกษาเป็น เยาวชนที่มีการศึกษาซึ่งไปอยู่ชนบท เหตุใดหลินมู่อิง ถึงได้รับความชื่นชมมากมาย หลินมู่อิงมีสิทธิ์อะไรที่จได้รับความนิยมมากมายขนาดนี้ เธอคิดเอาไว้ในตอนแรกว่าด้วยรูปร่างหน้าตาและภูมิหลังครอบครัวของเธอ เธอคงจะได้รับความรักจากหลายๆ คนในที่นี้ เมื่อถึงเวลานั้นคุณเพียงแค่ขอให้ชาวนาหรือชายหนุ่มที่มีการศึกษามาช่วยทำงานก็พอ และคุณก็สามารถใช้ชีวิตที่ผ่อนคลายและสบายได้ รออีกสักสองสามปีแล้วกลับเมืองไปหาผู้ชายดีๆ สักคนมาแต่งงานด้วย ผลที่ตามมาคือมีหลินมู่อิงโผล่มาและมายืนอยู่ข้างๆ เธอ โดยที่เธอเองก็ไม่สามารถโดดเด่นในฐานะตัวเธอเองได้เลย... เมื่อหานเฟยเซียนคิดถึงเรื่องนี้ เมื่อเธอมองดูหลินมู่อิง และท่าท่างของเธอดูไม่เป็นมิตรกับหลินมู่อิงมากขึ้นเรื่อยๆ “ฉันชื่อหลิวหยาง ฉันอยู่ที่หมู่บ้านเกาซานมาหกปีแล้ว ยังมีห้องว่างไม่กี่ห้องในศูนย์ฝึกอบรมเยาวชนที่นี่ เยาวชนหญิงที่เพิ่งเข้าใหม่สามคนสามารถพักในห้องใดห้องหนึ่งแยกกันได้ แม้ว่าห้องนี้จะไม่ใหญ่นัก แต่ห้องดินเผาสามารถนอนได้สี่หรือห้าคน คุณสามารถอาศัยอยู่ที่นั่นก่อนได้” หลิวหยางกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่ห้องสำห