LOGINShare
บทที่ 37 รอยยิ้มของโจวอี้หมิง
Last Updated:
2025-05-22 06:00:12โจวอี้หมิงตื่นนอนในตอนเช้า แม่ของเขาก็ทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัวอาหารเช้าของวันนี้เป็นเพียงโจ๊กธรรมดากับซาลาเปาแป้งข้าวโพดที่เหลือจากเมื่อวาน ยังมีเครื่องในหมูตุ๋นของเมื่อวานที่ยังเหลืออยู่อีกมากนับว่าเป็นอาหารเช้าที่ดูหรูหรามากที่สุดของพวกเขาตั้งแต่เคยมีมา
ในระหว่างที่ทั้งครอยครัวกินอาหารเช้า แม่โจวกับโจวหนิงหนิง รู้สึกได้ว่าวันนี้โจวอี้หมิงมักจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขาเสมอ ทั้งสองคนรู้สึกแปลกใจมาก ใบหน้าไร้ความรู้สึกที่ถูกแช่แข็งมาเป็นเวลานับพันปี ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ แม้ว่ารอยยิ้มจะดูจางๆ แต่มันยังคงรู้สึกผิดปกติมาก หรือว่าเมื่อคืนที่เขาขึ้นภูเขาไปล่าสัตว์ โจวอี้หมิงจะโดนวิญญาณร้ายในภูเขาเข้าสิงหรือเปล่า นี่ยังใช้ลูกชายที่ใบหน้าเย็นชาอยู่ตลอดปีของเธอได้อีกเหรอ ในที่สุดโจวหนิงหนิงก็ไมดความอดทนกับพฤติกรรมของพี่ชายของเธอจึงได้ถามออกมาตรงๆ “พี่รอง ทำไมวันนี้พี่ถึงได้ยิ้มเหมือนคนโง่ มีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับพี่ หรือเปล่า” เมื่อได้ยินเช่นนี้โจวอี้หมิงก็รู้ว่าเขาไม่อาจระงับรายยิ้มของเขาได้ เขาไอสองครั้งแล้วพูดว่า“ไม่มีอะไ
Latest chapter
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 42 หลินจื้อชิงเก่งมากจริงๆ
ดวงตาของโจวอี้หมิงจ้องมองไปที่หลินมู่อิงอยู่เสมอ เมื่อเขาเห็นเธอมองดูหลู่เหวินชิงเขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ชั่วขณะหนึ่งและรู้สึกไม่สบายใจเมื่อสักครู่ ผู้ชายที่ชื่อหลู่เหวินชิงต้องการที่ออกหน้าขอโทษแทนหลินมู่อิ นั่นคือเขาไม่ฉลาดนักและมักจะสร้างผลร้ายมากกว่าผลดีเมื่อคิดว่าหลินมู่อิงจะไม่ชอบคนเช่นนี้ โจวอี้หมิงจึงปล่อยวางความคิดเหล่านี้ทิ้งไป อย่างไรก็ตาม วันนี้เขาต้องค้นหาให้ได้ว่าเซี่ยจื้อชิงเป็นใครในความรู้สึกของโจวอี้หมิงนั้นหลินมู่อิงใส่ใจเซี่ยจื้อชิงมาก วันนั้นเธอบอกว่าอยากจะช่วยเขาทำตู้แต่เธอก็กังวลว่าเซี่ยจื้อชิงจะหิวจึงได้รีบร้อนกลับไปเมื่อคิดถึงเรื่องนี้โจวอี้หมิงก็รู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่ามีบางอย่างที่กำลังรบกวนจิตใจของเขาอยู่ตลอดเวลา"ฉันเสียใจ." เสียงของหลี่เป่าเป้ยแผ่วเบา นี่เป็นคำพูดที่เขาพูดกับโจวหนิงหนิง จากนั้นเขาก็หันหลังแล้ววิ่งหนีไปโจวหนิงหนิงถูกรังแกจากคนมากมาย แม้บางครั้งเธอไปเก็บผักป่าก็จะถูกน้าๆ ป้าๆ และพี่สาวหลายคนดูถูกเหยียดหยาม ไม่มีใครเคยขอโทษเธอที่รังแกเธอเลยเธอเริ่มชินกับมันแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกเสียใจที่ถูกกลั่นแกล้งก็ตาม แต่เธอก็ชินกับมันจริงๆ ถ้าเธอถ
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 41 ถ้าไม่อยากใ้ลูกชายคุณตายก็ถอยออกมา
เซี่ยฮุ่ยเหม่ยเดินขึ้นไปและถูกสะใภ้ใหญ่หลี่จับตัวไว้“คุณ…” หัวหน้าหมู่บ้านอยากจะพูดบางอย่างก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรได้ หลินมู่อิงก็ได้กอดหลี่เป่าเป้ยจากด้านหลัง แต่หลินมู่อิงไม่แข็งแกร่งพอ และเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะอุ้มหลี่เป่าเป้ยเธอทำได้เพียงยืนอยู่ข้างหลังหลี่เป่าเป้ย กอดเขาด้วยแขน และรีบดันช่องท้องของเขาเพื่อช่วยเขาคายถั่วลิสงออกมา แต่สำหรับคนอื่นๆ การกระทำของหลินมู่อิงนี้ดูเหมือนเป็นการทรมานหลี่เป่าเป้ยดวงตาของสะใภ้ใหญ่หลี่เปลี่ยนเป็นสีแดง นางดิ้นรนอย่างสิ้นหวังเพื่อที่จะหลุดพ้นจากกาจับกุมของเซี่ยฮุ่ยเหม่ยและโผเข้าหาหลินมู่อิงจากนั้นก็มีร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสอง และหยุดสะใภ้ใหญ่หลี่ไม่ให้เคลื่อนไหว สะใภ้ใหญ่หลี่เงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเป็นโจวอี้หมิงหากเป็นเวลาปกติ สะใภ้ใหญ่หลี่คงไม่ไปยั่วโมโหโจวอี้หมิงแน่ ๆ แต่ตอนนี้ ลูกชายอันล้ำค่าของเธอต้องทนทุกข์ทรมานจากฝีมือของหลินมู่อิง ดังนั้นเธอจึงกัดฟันแล้วรีบวิ่งเข้าไปหา"ถ้าไม่อยากให้ลูกตายก็ใจเย็นๆ ไว้สิ" เสียงของหลินมู่อิง แต่เดิมนั้นอ่อนโยน และทั้งคนก็ดูอ่อนแอและเปราะบาง แต่ในขณะนี้ คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอฟังดูจร
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 40 ฉีกหน้ากาก
“วันนั้น หลี่เป่าเป้ยพาเด็กชายสองคนไปแย่งชิงผลไม้ป่าจากเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งในหมู่บ้านเดียวกัน เด็กหญิงตัวเล็กๆเก็บผลไม้ป่ามาด้วยความพยายามอย่างมาก และหลี่เป่าเป้ยก็ทุบตีเธอ เพราะเธอปฏิเสธจะให้ผลไม้ป่าที่เธอเก็บมากับพวกเขา ฉันผ่านไปเห็นแล้วก็เลยหยุดเขาไว้”หลินมู่อิงเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงที่สงบและสบาย ๆชาวบ้านสามารถเดาได้ว่าหลี่เป่าเป้ยคือใคร เพราะพวกเขารู้จักหลี่เป่าเป้ยดี มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะโดนตีโดยไม่มีเหตุผล“แต่แล้วไง เขาแค่ขอผลไม้ป่าจากเพื่อนในหมู่บ้านเดียวกัน แล้วคุณก็ทุบตีเด็กเหรอ”สะใภ้ใหญ่หลี่กลอกตาแล้วพูด หลินมู่อิงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่สะใภ้ใหญ่หลี่ ผู้หญิงคนนี้คิดไดเร็วจริงๆ“ถ้าเป็นแบบนั้นคุณเก็บผลไม้ป่ามาให้ฉันหน่อยได้ไหม” หลินมู่อิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาและพูดต่อว่า“เด็กหญิงตัวน้อยถูกกดจนล้มลงกับพื้นและถูกรุมทุบตีโดยผู้ชายสามคนที่อายุมากกว่าเธอ พวกคุณคิดว่าเธอไม่อยากกินผลไม้ที่เธอเก็บมาบ้างเลยเหรอ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลย คุณได้ถามลูกชายขอ
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 39 เรียกร้องค่าชดเชย
เมื่อลูกสะใภ้ของหัวหน้าหมู่บ้านเห็นหญิงสาวที่มีการศึกษาอีกคนปรากฏตัวขึ้น เธอไม่ได้ตื่นตระหนกเลยเธอยกผ้าในมือของเธอขึ้นในสตอนนี้ทุกคนก็เห็นว่าสิ่งที่อยู่ในมือนั้นไม่ใช่ผ้า แต่เป็นกางเกงขายาวและกางเกงขายาว มีคราบสีแดงเข้มเป็นปื้นใหญ่ๆ อยู่ และถ้าไม่สังเกตดีๆ ทุกคนก็จะคิดว่ามันคือเลือด แต่เมื่อดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็จะพบว่ามันเป็นน้ำผลไม้หรือสีย้อมหรืออะไรบางอย่าง“สะใภ้ใหญ่บ้านหัวหน้าหมู่บ้าน คุณถืออะไรอยู่ ทำไมถึงมองหาหลินจื้อชิงล่ะ”"นั่นไม่ใช่เลือดเหรอ?"“สีแดงนั่นย้อมด้วยอะไรน่ะ? อ้อ ฉันนึกออกแล้ว เมื่อวันก่อนตอนบ่ายฉันเห็นก้นของหลี่เป่าเป่ยเปื้อนสีแดง ฉันก็เลยคิดว่าเด็กคนนั้นคงมีประจำเดือน”“ฮ่า ๆ ๆ คุณเคยเห็นเด็กชายมีประจำเดือนบ้างไหม คุณทำให้ฉันหัวเราะจนแทบตาย”ไม่นานนักชาวบ้านในลานนวดข้าวก็มารวมตัวกัน แน่นอนว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่สนใจความสนุกนี้คือผู้หญิง แต่ก็มีชายชราไม่น่าไว้ใจบางคนเข้ามาดูเช่นกัน ขณะนั้น ผู้ใหญ่บ้านหลี่ก็เดินมาที่นี่ด้วย ดูเหมือนว่าเขามาที่นี่เพื่อแก้ไขเรื
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 38 ปัญหากำลังจะมาเยือน
"มีอะไรที่พวกฉันช่วยคุณได้ไหมหลู่จื้อชิง" เซี่ยฮุ่ยเหม่ยเอ่ยถามหลู่เหวินชิงไม่มีพลังงานเพียงพอจริงๆ เขาวิ่งเหยาะๆเพียงสองสามร้อยเมตรเท่านั้นเขาก็เริ่มหายใจหอบร่างกายของเขานี้มันแย่จริงๆ“ผมอยากถามพวกคุณว่าผมสามารถทำอาหารและกินอาหารกับพวกคุณได้ไหม ผมไม่คุ้นเคยกับการกินอาหารหม้อใหญ่เลย ผมเลยอยากแบ่งอาหารกับพวกคุณ”หลู่เหวินชิงสูดลมหายใจแล้วถาม ในขณะที่พูดสายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่หลินมู่อิงหลู่เหวินชิงไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือเขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกเสมอว่าหลินมู่อิงสวยขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันวันนี้เขารู้สึกว่าเธอสวยกว่าเมื่อวานเสียอีกหลังจากได้ยินสิ่งที่หลู่เหวินชิงพูด เซี่ยฮุ่ยเหม่ยไม่คิดว่ามันสำคัญ แต่เธอยังคงอยากถามความเห็นของหลินมู่อิงก่อน เซี่ยฮุ่ยเหม่ยมองไปที่หลินมู่อิงเพื่อรอคำตอบ หลินมู่อิงปฏิเสธขึ้นมาทันทีและพูดว่า"มันไม่สะดวกนัก"เสียงของหลินมู่อิงอ่อนโยนมากและถึงแม้ว่าเธอจะปฏิเสธ แต่สำหรับหลู่เหวินชิงแล้วเขารู้สึกว่าเสียงของหลินมู่อิงน่าฟังมาก เขาไม่คิดด้วย
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 37 รอยยิ้มของโจวอี้หมิง
โจวอี้หมิงตื่นนอนในตอนเช้า แม่ของเขาก็ทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัวอาหารเช้าของวันนี้เป็นเพียงโจ๊กธรรมดากับซาลาเปาแป้งข้าวโพดที่เหลือจากเมื่อวาน ยังมีเครื่องในหมูตุ๋นของเมื่อวานที่ยังเหลืออยู่อีกมากนับว่าเป็นอาหารเช้าที่ดูหรูหรามากที่สุดของพวกเขาตั้งแต่เคยมีมา ในระหว่างที่ทั้งครอยครัวกินอาหารเช้า แม่โจวกับโจวหนิงหนิง รู้สึกได้ว่าวันนี้โจวอี้หมิงมักจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขาเสมอ ทั้งสองคนรู้สึกแปลกใจมาก ใบหน้าไร้ความรู้สึกที่ถูกแช่แข็งมาเป็นเวลานับพันปี ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ แม้ว่ารอยยิ้มจะดูจางๆ แต่มันยังคงรู้สึกผิดปกติมาก หรือว่าเมื่อคืนที่เขาขึ้นภูเขาไปล่าสัตว์ โจวอี้หมิงจะโดนวิญญาณร้ายในภูเขาเข้าสิงหรือเปล่า นี่ยังใช้ลูกชายที่ใบหน้าเย็นชาอยู่ตลอดปีของเธอได้อีกเหรอ ในที่สุดโจวหนิงหนิงก็ไมดความอดทนกับพฤติกรรมของพี่ชายของเธอจึงได้ถามออกมาตรงๆ “พี่รอง ทำไมวันนี้พี่ถึงได้ยิ้มเหมือนคนโง่ มีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับพี่ หรือเปล่า” เมื่อได้ยินเช่นนี้โจวอี้หมิงก็รู้ว่าเขาไม่อาจระงับรายยิ้มของเขาได้ เขาไอสองครั้งแล้วพูดว่า“ไม่มีอะไ
You may also like
5/B โรงเรียนร้างต้องคำสาป
ยัยแม่มดแสนน่ารัก6 viewsฉันไม่ใช่นางเอกไร้เดียงสา
hikki394 viewsเกิดใหม่ทั้งที จะมีสามีคนเดียวได้ยังไง??
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า679 viewsเมื่อผมกลายเป็นสาวนักศึกษา
Airflyline319 views80's หยางชิงโม่คุณหมอสาวย้อนเวลาไปเป็นเศรษฐี (มี Ebook)
primพริมโรส1.8K viewsMy Demon Cat Boss นางแมวจอมมารของท่านประธาน
นรินทร์ลดา597 viewsพันธะสัญญาของผู้กลืนกิน
Abyssgloom348 viewsอาณาจักรรักอสรพิษ l THE BEAST X SERPENT
ฮอฮัน372 views
