All Chapters of ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ: Chapter 11 - Chapter 20

"ฉันชื่อซุน ซื่อหยวน เธอควรกินมันไป ไม่เช่นนั้นเธอจะนอนไม่หลับเพราะความหิว แล้วเธอจะเอาแรงที่ไหนไปทำงานในทุ่งนา เธอควรคิดให้ดีก่อนที่จะปฏิเสธนะ พวกเราเป็นเยาวชนที่มีการศึกษาจากหมู่บ้านเดียวกัน ดังนั้นเราควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”ซุนซื่อหยวนพูเออกมาด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย และเขารู้สึกเขินอายจริงๆ เขาค่อยๆเปิดห่อกระดาษชุบน้ำมัน เผยให้เห็นเศษบิสกิตที่แตกอยู่ออกจากกัน เขาเก็บขนมเหล่านี้ไว้เกือบเดือนเพราะเขาทำใจกินมันไม่ลง บิสกิตห่อนี้ครอบครัวของเขาให้มากินระหว่างเดินทางเมื่อเห็นเช่นนี้ เซี่ยฮุ่ยเหม่ยและอีกสามคนก็รีบกินแป้งข้าวโพดไปสองสามคำ ยัดขนมปังเข้าปาก และจากไปอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นการกระทำของคนอื่นๆ ซุนซื่อหยวนก็ยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น ใบหน้าที่ผอมบางเดิมตอนนี้กลับกลายเป็นสีแดงระเรื่อไปทั้งหน้าอย่างไรก็ตาม เหตุผลที่หานเฟยเซียน ปฏิเสธที่จะรับสิ่งของจากซุนซื่อหยวน ไม่ใช่เพราะเธอขี้อายหรือเขินอาย แต่มันเป็นเพราะถุงกระดาษเคลือบน้ำมัน ดูสกปรกเล็กน้อย และบิสกิตก็แตกเป็นชิ้น ๆ หลังจากเปิดออก เนื่องจากมือของซุนซื่อหยวนที่ถือบิสกิตอยู่ค่อนข้างใกล้กับหานเฟยเซียน บิสกิตจึงมีกลิ่นหืนของเนยเพราะบิสก

โจวอี้หมิงหันกลับมาและสบตากับหลินมู่อิงที่ส่งรอยยิ้มสดใสและชัดเจนซึ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเมื่อหลินมู่อิงเห็นโจวอี้หมิงหันกลับมา เธอก็โบกมือให้เขาและยิ้มกว้างมากขึ้น และการกระทำเช่นนี้ของเธอมันทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้ชายคนอื่นๆ ดวงตาของโจวอี้หมิงอดไม่ได้ที่จะมืดมนลง เขาหันกลับไปอย่างสงบโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆมือที่โบกของหลินมู่อิงหยุดชะงักไปชั่วขณะ แต่เธอก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรมากนัก ดังนั้นปฏิกิริยาของเขาจึงเป็นเรื่องปกติ หลินมู่อิงปลอบใจตัวเองด้วยวิธีนี้“นี่สาวน้อยผู้มีการศึกษาที่มาใหม่เหรอ น่ารักจังเลย” ชายวัยยี่สิบกว่าที่ยังโสดอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าดวงตาของเขาเป็นประกายและพูดด้วยความตื่นตะลึงหลังจากเห็นรูปลักษณ์ของหลินมู่อิง“จะดูดีไปทำไม ในเมื่อดูเผินๆ ก็รู้ว่าตัวเองเป็นคนแบกอะไรไม่ได้ สะสมแต้มงานได้เท่าไหร่” ป้าคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินดังนั้นก็มองดูหลินมู่อิงด้วยความดูถูกและพึมพำ“หน้าตาดีจะไร้ประโยชน์ได้อย่างไร ถ้าฉันมีภรรยาแบบนี้ ฉันคงยอมให้เธออยู่บ้านคอยรับใช้ฉันทุกวันดีกว่า ฉันยังปล่อยให้เธอไปทำงานที่ไร่นาไม่ได้ แล้วฉันยังจะห่วงคะแนนทำงานไปทำไ

ไม่มีเสื้อผ้าเก่าๆ และผ้าห่มอยู่ในพื้นที่มิติเลยหลินมู่อิงทำได้เพียงแต่ปูที่นอนบนพื้นอย่างไม่เต็มใจเพื่อให้ลูกสุนัขได้พักผ่อน จากนั้นเธอก็เติมน้ำลงในชามและทิ้งซาลาเปาเนื้อสองชิ้นไว้ให้ลูกสุนัขเวลาในพื้นที่มิตินี้เป็นเร็วกว่าเวลาข้างนอกมาก แม้ว่าหลินมู่อิงจะเข้าไปในมิติ แต่เวลาข้างนอกก็จะหยุดนิ่งนี่เป็นสิ่งที่หลินมู่อิงค้นพบว่าเวลาที่เธอเข้าไปในมิติเวลาเธอสามารถหยุดเวลาข้างนอกได้ หลินมู่อิงเตรียมอาหารเอาไว้เพราะเธอเกรงว่าลูกสุนัขจะหิวหรือกระหายน้ำ“แกต้องนอนลงและพักผ่อนให้ดี และอย่าทำลายสิ่งที่ฉันปลูกเอาไว้” หลินมู่อิงพูดกับเสี่ยวโกวจื่อเป็นชื่อที่เธอตั้งให้กับลูกสุนัข พร้อมกับชี้ไปที่พืชผลที่เธอปลูกไว้บริเวณใกล้เคียงลูกสุนัขร้องครวญครางสองครั้ง ดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่หลินมู่อิงพูด และพยักหน้าเหมือนกับว่ามันรู้แล้วและจะไม่ทำลายพืชที่เธอปลูกเอาไว้ แต่เสียงครวญครางของมัน ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่เสียงของสุนัขหลินมู่อิงไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบใดที่สุนัขตัวเล็กไม่สร้างปัญหาในพื้นที่ของเธอมันก็คงไม่มีปัญหา ยังมีหมูป่าอยู่ข้างนอก... หลินมู่อิงถือพลั่วอยู่ในมือ คิดว่าอาจจะเกิดก

ขณะที่หลี่จินเป่ากำลังมองไปที่หลินมู่อิงด้วยสายตาน่ารังเกียจในสายตาของเขามันเต็มไปด้วยกิเลสและตัณหา โจวอี้หมิงก็มองไปที่หลี่จินเป่าด้วยเช่นกันสายตาคมกริบจ้องมองไปที่หลี่จินเป่าหากเปลี่ยนสายตาเป็นมีดร่างกายของหลี่จินเป่าคงมีแต่รอยแผลที่ถูกทิ่มแทงด้วยมีดเมื่อหลี่จินเป่าเห็นสายตาของโจวอี้หมิงที่ส่งมาให้เขาและคราบเลือดที่มือและใบหน้าของโจวอี้หมิงที่ยังไม่ได้ล้างทำความสะอาด หลี่จินเป่าเมื่อเห็นโจวอี้หมิงที่เป็นแบบนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ร่างกายของเขารู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาทันทีหลี่จินเป่ารู้สึกตื่นตระหนกเขาคิดว่าเป็นไปได้ไหมที่โจวอี้หมิงที่มีพื้นฐานครอบครัวที่ไม่ดี ครอบครัวของพวกเขาจัดอยู่ในจำพวก "หมวดหมู่ห้าดำ" เขาจกล้าที่จะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นด้วย?ถ้าเกิดว่าเขาได้คบกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ โจวอี้หมิงคงไม่คิดที่จะทำร้ายฉันใช่มั้ย? หลี่จินเป่าไม่เคยคิดว่าหลินมู่อิงจะดูถูกเขาและตกหลุมรักโจวอี้หมิงท้ายที่สุดแล้ว ภูมิหลังครอบครัวของโจวอี้หมิงไม่ดีนัก และถูกคนอื่นดูถูก แต่เขาเป็นลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน หากเยาวชนที่ได้รับการศึกษาที่มาใหม่ต้องการที่จะอยู่ในหมู่บ้านหลี่เจีย ได้อย่างสงบสุ

เมื่อพวกเขาอยู่บนรถไฟหลู่เหวินชิงคิดว่าหลิวอิ๋งเป็นคนดีทีเดียว เมื่อตัดสินใจว่าเขาจะต้องไปชนบทหลู่เหวินชิงกลับไม่พอใจมากพ่อของเขาเห็นได้ชัดว่ามีความสามารถที่จะป้องกันไม่ให้เขาต้องทนทุกข์ แต่พ่อของเขาบอกว่าผู้ชายควรฝึกฝนตัวเอง เขากล่าวว่าภายในสองปีอย่างมากที่สุด เขาจะหาวิธีเข้าเรียนเป็นนักศึกษากรรมกร-ชาวนา-ทหาร และเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยกรรมกร-ชาวนา-ทหาร ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนี้ ทำไมหลู่เหวินชิงจึงยอมมาอยู่ในสถานที่ห่างไกลแห่งนี้เพื่อเป็นเยาวชนที่มีการศึกษา? ในระหว่างทางมาที่นี่ เนื่องจากหลู่เหวินชิง และหลิวอิ๋งต่างก็มาจากเซี่ยงไฮ้ทั้งคู่ เขาจึงรู้สึกว่า หลิวอิ๋ง ที่ตัวเล็กและน่ารักที่พูดจาด้วยน้ำเสียงไพเราะนั้นถูกใจเขาเป็นอย่างยิ่ง ชีวิตในชนบทนั้นน่าเบื่อ ดังนั้นหากเขาสามารถมีความสัมพันธ์กับเธอและเล่นกับเธอได้เป็นเวลาสองปี เขาก็สามารถจากไปเมื่อถึงเวลาอันสมควร แต่ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาได้พบกับหลินมู่อิง หลู่เหวินชิง ก็ไม่ชอบหลิวอิ๋ง อีกต่อไป ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน หลินมู่อิงก็ดีกว่าหลิวอิ๋งมาก หลิวอิ๋งและหานเฟยเซียนจะทำให้ข้าวต้มเละเป็นโจ๊