Semua Bab สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด: Bab 31 - Bab 40

แพรดาววางเจ้าเสือดำลงแล้วมองหน้าจอมือถือ เมื่อครู่รับสายไม่ได้ดูว่าใครโทรเข้ามา พอเห็นชื่อของผู้ชายที่มีรอยยิ้มอยู่เสมอก็ทำให้เธอยิ้มไม่รู้ตัว“พี่ดิน” “ดีใจจัง” เธอถามแล้วก็รู้สึกเขินๆ พิกลที่คุยโทรศัพท์กับผู้ชายต่อหน้าแม่ จึงเดินเลี่ยงออกมาหน้าบ้านแทน “ดีใจเรื่องอะไรคะ” “ก็ดีใจที่รับสายพี่ไงครับ” ทั้งๆที่เขาไม่ได้อยู่ตรงหน้า แต่เธอก็เขินจนหน้าแดงก่ำ ดีนะที่เดินออกมาพ้นสายตาของแม่จ๋าแล้ว “วันนี้ว่างไหมครับ” “วันนี้วันหยุดของแพรค่ะ” “ดีเลย พี่อยากขอความช่วยเหลือจากน้องแพรหน่อยครับ” “มีอะไรให้ช่วยค่ะ” เธอพูดอย่างเต็มใจ “พี่ลองทำขนมสูตรใหม่ อยากได้คนช่วยชิมค่ะ ช่วยคอมเม้นต์จะได้มั่นใจก่อนวางขายหน้าร้าน” “อย่างแพรจะช่วยได้เหรอคะ” “ได้สิ แต่ถ้าน้องแพรสะดวกใจนะครับ” “ถ้าช่วยพี่ดินได้ แพรเต็มใจค่ะ จะให้ไปชิมที่ไหนคะ” “พี่อยู่ที่ร้าน Sugar Haven” หัสดินบอกพิกัดร้านและเฝ้ารออีกฝ่ายอย่างใจจดจ่อ “ได้ค่ะ อี

แพรดาวฝืนยิ้มและทำร่าเริงเหมือนปกติ แต่หัวใจยังหวิวๆ อยู่ ทั้งที่บอกตัวเองไว้แต่ใจก็ยังเจ็บๆ รู้ก็รู้ว่าคิดไปเองฝ่ายเดียว จะโกรธหรือโทษใครก็ไม่ได้นอกจากตัวเอง หญิงสาวยอมรับว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน จะเรียกว่าอาการ ‘แอบรัก’ ก็คงไม่ผิดแล้วก็ดันสำคัญตัวเองเกินไป คิดว่าเขาคงมองเธอเป็นคนพิเศษ แต่จริงๆ แล้วเขาใจดีกับทุกคน ถึงใจเจ็บจี๊ดแต่ก็ยังต้องมาทำงานเป็นปกติ ตราบใดที่ยังหางานตำแหน่งอื่นไม่ได้ก็ต้องกัดฟันทำงานนี้ต่อไป “ดื่มด้วยกันสิ ถ้าดื่มแก้วนี้พวกพี่ให้ห้าพัน” ไม่ใช่ครั้งแรกที่แพรดาวถูกลูกค้าชวนดื่ม แต่ไม่ว่าจะหลอกล่อด้วยเงินมากเท่าไหร่ เธอก็ปฏิเสธทุกครั้งไป เพราะหน้าที่และกฎของที่ทำงานและที่สำคัญ เธอก็ไม่ใช่คนชอบดื่ม ช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัยก็เคยไปดื่มในงานวันเกิดของเกรซ แต่เธอคออ่อนฟุบหลับไปตอนไหนไม่รู้ ดีที่มีเกรซอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้น...เธอไม่อยากจะคิดเลย “ขอบคุณค่ะ แต่ต้องขอโทษจริง พนักงานไม่สามารถดื่มร่วมกับแขกได้ค่ะ” “ไม่ดื่มกับพวกพี่ พี่เสียใจนะ” บรรดาลูกค้าเริ่มเมาได้ที่ แพรดาวถูกอบรม

ชายหนุ่มที่สวมชุดดำราวกับเป็นเครื่องแบบประจำตัวเดินตรงไปด้านใน ร้านขนาดเล็กมีโต๊ะชุดแค่ 4 โต๊ะ เป็นโต๊ะไม้เนื้อแข็ง เจ้าของร้านมองทาทางเขาแวบหนึ่งแล้วพยักหน้าให้เด็กเสิร์ฟที่อายุราวๆ20กว่าปี เด็กหนุ่มย้อมผมสีทองเดินเข้ามาแล้วหยิบถ้วยชามที่ว่างเปล่าแล้วออกแล้วใช้ผ้าที่พาดบ่าเช็ดโต๊ะอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาโต๊ะก็พร้อมต้อนรับแขกผู้มาใหม่แล้วแพรดาวมองคนตัวสูงเลื่อนเก้าอี้ไม้ให้เธอนั่ง เขาปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับขึ้นถึงขึ้นก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเธอ"ทำไมคุณไม่นั่งฝั่งโน้นล่ะ""ไม่เห็นเหรอมีแค่สี่โต๊ะ เราก็ต้องแบ่งที่ให้คนอื่นด้วยสิ""เอ่อ..""นั่งใกล้ผมไม่ได้หรือไง""ได้ค่ะ""แพ้อาหารอะไรไหม?""ไม่มีค่ะ""อยากกินอะไรก็สั่ง" เขาเลื่อนเมนูบนโต๊ะไปทางเธอ หญิงสาวเปิดดูอย่างสนใจตามประสาคนชอบทำกับข้าว ครู่หนึ่งเด็กเสิร์ฟผมทอง้ดินเข้ามาพร้อมสมุดจด"ข้าวต้มสามถ้วย ผักแขนงหมูกรอบ ยำไข่เยี่ยวม้า ผัดหอยลาย แล้วเธอล่ะ"เขาสั่งของเขาคนเดียวใช่ไหม?และเหมือนเขาจะรู้จึงพูดต่อ"ผมสั่งของผมคนเดียว”"ถ้าอย่างนั้นขอข้าวต้มหนึ่งถ้วยค่ะ ไส้ทอด ผัดกุยช่ายขาวเต้าหู้หมูสับ เอ่อ..ฉันกินกับผักแขนงกับคุณด้วยได

‘ฝืนเข้มแข็งทั้งที่หน้าซีดไร้สีเลือด ใช้ได้’ ไม่บ่อยนักที่ชายหนุ่มชื่นชมคนอื่นในใจ โดยเฉพาะ ‘ผู้หญิง’ และอาจเพราะเข้าใจความรู้สึกที่อยู่ในสภาพนี้ของแพรดาวได้อย่างดีเพราะตนเองเคยผ่านมาก่อน เขาจึงไม่สามารถปล่อยเธอให้เผชิญทุกอย่างเพียงลำพังได้ “คนไข้ต้องแอดมิด ญาติสะดวกไหมคะ” พยาบาลถามทำให้แพรดาวนึกขึ้นได้ โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลเอกชนแต่ใกล้ที่สุด แต่สิทธิ์การรักษาต้องไปใช้บริการโรงพยาบาลรัฐ “สะดวกครับ คุณพยาบาลจัดการได้เลย” หญิงสาวหันไปตามเสียงที่ได้ยิน เขามองเหมือนเข้าใจความหมายจึงพูดขึ้นมาทันที “เรื่องค่าใช้จ่ายผมจัดการเอง” “แต่นี่โรงพยาบาลเอกชนนะคะ” “แล้วยังไง” เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามแล้วดันไหล่ให้เธอเดินตามพยาบาลไปเซ็นเอกสารเพื่อรับการรักษา “คิดเสียว่าเป็นสวัสดิการจากเจ้าของร้านอย่างผมก็ได้” “ถ้าอย่างนั้น...ขอรบกวนด้วยนะคะ ยังไงแพรจะทำงานใช้หนี้คุณแน่นนอนค่ะ” ‘ใช้หนี้’ ว่าที่เจ้าหนี้กระตุกยิ้มมุมปาก เขาได้ยินคำนี้มาบ่อยแล้วและครึ่งหนึ่งหนีหนี้ไปเสียส่วนใหญ่

หลังจากเดินออกจากห้องคนไข้พิเศษได้ไม่กี่ก้าว คทาภัทรก็เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหามารดาทันที และเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ เขาก็ยิงคำถามโดยไม่รั้งรอ “คุณแม่ครับ แม่จำพี่เลี้ยงที่คุณแม่เคยจ้างเมื่อยี่สิบปีก่อนได้ไหม” “จำได้สิลูก มีอะไรเหรอ” “พี่เลี้ยงคนนั้นชื่ออะไรนะครับ” “ชื่อเหรอ...ชื่อจันทร์กระจ่าง” คุณนิตยาแทบไม่ต้องคิดนานเลย เพราะพี่เลี้ยงคนนั้นจ้างมาเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกชายแต่ทำงานได้ดีจึงให้อยู่ด้วยกันจนกระทั่งลูกคนที่สองเกิด “คุณแม่ได้ข่าวเธอไหมครับ” “ตอนนั้น ยัยจ๋าลาออกไปแต่งงาน แม่ก็ยังบ่นเสียดายอยู่เลย ติดต่อกันอยู่ครึ่งปีก็หายไป แม่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีกเพราะคิดว่าคงจะมีครอบครัวแล้วคงไม่อยากให้เราไปวุ่นวายกับเขา” “จ๋า...ชื่อเล่นชื่อจ๋าใช่ไหมครับ” “ใช่จ๊ะ ตอนเด็กๆ ลูกติดพี่เลี้ยงมากเลยนะ” คุณนิตยาพูดแล้วก็ถอนหายใจ “ถ้าลูกดาวยังอยู่ก็คงดีสินะ” “ครับแม่” “แล้วลูกมีอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ดีๆ ถามเรื่องนี้” “ไม่มีอะไรครับ จู่ๆ