All Chapters of ลิขิตสัญญานาคา: Chapter 21 - Chapter 30

“หมู่บ้านบูรบุรีเป็นหมู่บ้านที่เคยจมอยู่ใต้ทะเลตามแผนที่โลกเมื่อร้อยกว่าปีก่อน ก่อนจะกลายเป็นพื้นดินตามวลาเปลี่ยนไปตามโลกที่หมุน ชาวบ้านส่วนใหญ่จะเป็นชาวป่าชาวเขาแถบนี้ที่มารวมตัวกัน ก่อนจะขึ้นทะเบียนหมู่บ้านกับทางรัฐบาล เพื่อสิทธิ์การรักษาในโรงพยาบาลและถนนหนทางน่ะครับ”            พชรเดินไปพลางอธิบายประวัติของหมู่บ้านไป ทุกคนต่างพากันจดเรื่องราวประวัติของหมู่บ้านนี้ นรินทร์ฟังแล้วก็มองไปรอบๆหมู่บ้านพร้อมขมวดคิ้วสงสัย            “นี่ขนาดทางรัฐเข้ามาแต่กลับไม่มีไฟฟ้าใช้?” นรินทร์เอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อ พชรหันไปมองเธออย่างยิ้มๆก่อนจะตอบ            “อาจจะเป็นเพราะเส้นทางมันธุระกันดารเกินกว่าที่จะเคลื่อนย้ายเสาไฟฟ้าเข้ามาได้ อีกอย่างที่ทางรัฐยอมรับเรื่องเข้ามาก็เพราะโบราณสถานหรือเทวาลัยเจ้าปู่นั่นแหละครับ”         &n

นรินทร์รีบวิ่งเข้าไปหายายชราคนนั้น ในใจคิดอย่างเดียวว่ายายคนนี้อาจจะเป็นหญิงชราในหมู่บ้านก็ได้และอาจจะกำลังเดินกลับไปยังท้ายเทวาลัยเพื่อเข้าหมู่บ้าน เพียงอีกแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงอย่างที่เธอเดินมาเมื่อครู่นรินทร์คิดอย่างนั้น            “มาหากินประทังชีวิตน่ะจ้ะ...ยายหิวน้ำเหลือเกิน...” เสียงแหบสั่นเครือดูน่าสงสารทำให้นรินทร์ถึงกับมองซ้ายมองขวา อย่างน้อยเถาวัลย์น่าจะมีน้ำด้วยในอยู่บ้าง            “รอเดี๋ยวนะคะยาย เดี๋ยวฉันไปหาน้ำมาให้”            “ไม่ต้องหรอกแม่หนู...ยายต้องการแค่เลือดของหนูเท่านั้นล่ะ ฮี่ฮี่ฮี่...” จากยายที่น่าเวทนานั่งหมดแรงเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นยายแก่ยืนหลังคร่อมก่อนจะก้มลงเอามือเหี่ยวสองข้างทาบติดกับพื้น สะบัดหน้าเงยขึ้นจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าตาเขม็ง ดวงตัวแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน ผิวหนังเหี่ยวย่นขยายตัวใหญ่มีขนลายพาดกลอนขึ้นเต็มตัวไปหมด เขี้ยวยาวงอกออกมาอย่างน่าป

                    อุ้มร่างหญิงสาวชาวมนุษย์กลับเข้าวังแก้วในท้องนทีที่ที่เคยเป็นรังรักของตนและมเหสี แต่บัดนี้มเหสีคู่บุญกลับต้องเกิดเป็นมนุษย์ ย่างก้าวเข้าวังพร้อมร่างของนรินทร์ที่สลบไสลผ่านบริวารทั้งหลายที่ก้มโค้งนอบน้อมอย่างเคารพ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดกษัตริย์นาคาผู้ยิ่งใหญ่ถึงได้พาสาวชาวมนุษย์กลับลงมาที่วัง ทั้งที่ก่อนหน้านั่งเฝ้าพรรณนาอาวรณ์คิดถึงแต่มเหสีอันเป็นที่รัก และเหมือนว่าจอมนาคาจะรู้ถึงความสงสัยของเหล่าบริวาร            “นางผู้นี้คือกายหยาบของเจ้าแม่นางนรินธราที่ถือกำเนิดในโลกมนุษย์ บริวารข้าอย่าช้าที...รีบตระเตรียมห้องหับรองรับนางบัดเดี๋ยวนี้”            สิ้นเสียงของกษัตริย์นาคาบริวารต่างพากันไปจัดการทำตามคำสั่ง ห้องนางผู้เป็นมเหสีที่เคยปิดไว้ถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ก่อนจะถูกเนรมิตให้สะอาดสะอ้านเรียบร้อยเหมือนยุคที่นางเคยอยู่เมื่อพันปีที

นรินทร์พยายามเรียกสติตัวเองก่อนจะก้มมองร่างกายตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ภาพแห่งความฝันเธอยังคงจำมันได้ดีและชัดทุกฉากทุกตอนเสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นคนละชุดกับที่เธอใส่ออกไป เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวเองไว้ก่อนจะลุกขึ้น มือควานหากระเป๋าเพื่อหาเสื้อผ้าอาภรณ์พร้อมทั้งอุปกรณ์อาบน้ำ มันน่าอายที่ตอนนี้เบื้องล่างมันเปียกแฉะไปหมดเหมือนคนที่พึ่งจะมีอะไรกันไปหมาดๆ แต่กลับตื่นมามีเพียงตัวเธอเองคนเดียวนรินทร์คิดทบทวนฝันนั้นราวกับว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นแต่ก็ดูเหมือนจะเป็นแค่ฝัน เธอไม่รู้แล้วว่าเป็นที่หมู่บ้านนี้หรือตัวเธอกันแน่ที่ผิดปกติ หลังจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่นรินทร์ก็ได้ยินเสียงคนในทีมพูดคุยกันจึงลุกออกจากที่นอนและลงไปรวมตัวกับเพื่อนๆของเธอที่นั่งอยู่ที่แคร่หน้าบ้านไม่ไกลนัก“ตื่นแล้วเหรอมึง?” นิลนนท์หันไปมองนรินทร์อย่างยิ้มๆ ในมือถือแก้วกาแฟแสตนเลสสำหรับแคมป์ปิ้งที่พกมาด้วย ก่อนจะเอื้อมมือไปรับอีกแก้วจากมือของมินตราแล้วยื่นให้นรินทร์“ขอบใจ” นรินทร์ตอบสั้นๆแค่นั้นก่อนจะรับกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาดื่ม“เป็นห่วงแทบแย่รู้ไหม?” ภากรณ์รีบเดินเข้าไปจับมือนรินทร์พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสี

“เจ็บอกเหลือเกิน! โอยยยย!! เจ็บ...” แม่สายดูท่าทางทรมาน นิลนนท์ที่เห็นก็ตกใจไม่ต่างจากพชรก่อนจะหันไปปรายตามองเจ้านายของเขา พชรส่ายหน้าไปมาเบาๆก่อนที่ทั้งสองจะหันไปทางแม่สายอีกครั้ง มีพลังงานอื่นแทรกแซงเข้ามาอย่างแน่นอนและคงแรงมากจนแม่สายแทบจะขาดใจ“อะไรกัน!! เจ้าแม่คีภัทรา...มเหสีของเจ้าปู่!! นางจะต้องรำถวายเป็นตัวแทนของเจ้าแม่คีภัทรา!!!” คำพูดของแม่สายที่ดูเหมือนจะขาดใจตัวสั่นเทานั้นทำให้พชรถึงกับอึ้ง มันผิดกับที่เขาคิดไว้ไปอย่างมาก...มันไม่ใช่เรื่องจริงเลย“เจ้าแม่คีภัทรา...ใช่แล้วพวกเรา! แม่สายเคยเข้าทรงเจ้าปู่บอกว่ารอคนรัก ต้องเป็นเจ้าแม่คีภัทราแน่ๆ เราไม่ได้สร้างรูปปั้นให้คู่กันนี่ โห....สาธุเจ้าแม่” หนึ่งในชาวบ้านพูดขึ้นและดูเหมือนชาวบ้านจะเห็นด้วยจึงรีบยกมือขึ้นพนมท่วมหัวพร้อมกับเรียกชื่อเจ้าแม่คีภัทราอย่างที่แม่สายพูดขึ้น“รำ! ถวาย! แม่หนู!” แม่สายยังคงชี้ไปทางนรินทร์ อีกมือหนึ่งกุมที่อกราวกับจะขาดใจเริ่มไม่ได้สติ นรินทร์และทีมยังทำหน้างงกับเหตุการณ์นั้นอยู่เลย ก่อนที่นรินทร์จะชี้มาที่ตัวด้วยสีหน้าสงสัย