All Chapters of ลิขิตสัญญานาคา: Chapter 31 - Chapter 40

“ตามข้ามาสิ...เจ้าแม่นาง” นางนาคีพูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำนรินทร์เข้าไปในถ้ำหลังม่านน้ำตกนั้น นรินทร์เดินตามไปอย่างว่าง่ายก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงข้างร่างของภากรณ์ที่นอนนิ่งอยู่“นอนลงไปสินรินทร์ ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุข” นางนาคีพูดพร้อมกับหัวร่วนมองนรินทร์ที่ค่อยๆนั่งลงแล้วนอนลงไปข้างกายภากรณ์ก่อนจะร่ายมนตรานาคาเข้าสู่ห้วงฝันไฟราคะกับชายหนุ่มที่อยู่ในใจของเธอ...คีภัทราที่เห็นว่าบริวารของตนทำงานสำเร็จก็อดหัวเราะร่วนออกมาอย่างสะใจไม่ได้หลังจากตื่นขึ้นมาจากสมาธิ เธอร่ายมนต์อีกชั้นไม่ให้ใครเข้าไปกวนใจหรือหาคนทั้งคู่เจอได้จนกว่าจะเช้า อย่างไรองค์เพชรแก้วก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยนางได้ในยามนี้ เพราะเป็นเวลาที่เขาต้องภาวนาจำศีลเพื่อเพิ่มพลังบารมี เพราะการปรากฏกายต่อหน้าคนหมู่มากเพื่อสร้างตัวตนในกายหยาบนั้นมันต้องใช้พลังเยอะระดับหนึ่งแม้ว่านิลนนท์นั้นจะเคยเป็นบริวารของพญาเพชรแก้วมาก่อนแต่หากถือกำเนิดเป็นมนุษย์นั่นก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง แม้จะฝึกจิตใจมากมายแค่ไหนก็ไม่อาจจะหลีกหนีความจริงข้อนี้ไปได้ มนุษย์มีขีดกำจัดในการใช้จิตต่างๆอย่างหลักเลี่ยงไม่ได้เพรา

            สายตาจับจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่ดวงตาแดงไปหมดอีกทั้งยังมีหยดน้ำใสรื้นขึ้นมาครอบดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้น สันกรามถูกขบแน่นพร้อมมือที่กำหมัดแววตาฉายแววเจ็บปวดจนนรินทร์รู้สึกผิดไปหมด เธอหลบสายตาของเขาก่อนจะก้มจัดการตัวเองให้เรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นประจันหน้ากับพชรที่ยังคงทนนิ่งค้าง            เธอมองเขาครู่หนึ่งคิดจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างออกไปแต่ก็พูดไม่ออก... ขนาดตัวเธอเองยังไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แล้วฝันบ้าๆแบบนั้นคือเรื่องจริงหรือแค่ฝัน แต่จากร่างกายที่รู้สึกอ่อนล้าแล้วมันเหมือนจริงจนเธอปฏิเสธไม่ออก พชรดึงสายตามองเธออย่างเงียบๆ ราวกับรอเธอพูดอะไรออกมาสักอย่าง เขาอดทนยืนรอไม่เหมือนเมื่อครั้งอดีตที่เขาไม่ทันได้ฟังมัน            แต่ทว่า...นรินทร์กลับเดินผ่านเขาไปเฉยๆเสียอย่างนั้น พชรขมวดคิ้วแน่นเหลียวมองตามแผ่นหลังเธอไปอย่างเงียบๆ ภากรณ์เห็นอย่างนั้นก็ลุกขึ้นจัดการเสื้อผ้าที่หลุดลุ่

‘มันตรา’ เป็นนาคีสีเขียวตองอ่อนถือกำเนิดจากไข่ของนางงูเขียวในป่าเขาไม่ไกลจากบูรบุรีมากนัก ถิ่นอาศัยก็ถามป่าเขาเหมือนงูเขียวทั่วไป นางเป็นงูที่บังเอิญได้เจองูใหญ่สีแดงมีหงอนเพียงเพราะเลื้อยเล่นในป่าดันไปตัดหน้าทางของนางงูใหญ่ตนนั้น ด้วยความหวาดกลัวจึงผงกหัวนอบน้อมเป็นเชิงขอโทษก่อนที่นางงูใหญ่ลำตัวสีแดงจะแปลงกายเป็นหญิงสาวจับจ้องมองเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีเมตตา            “เจ้าคงจักผลัดถิ่นมาใช่หรือไม่เจ้างูน้อย”            ด้วยความที่เป็นงู สมองของงูมีเพียงน้อยนิดสายตาพร่ามัวจับได้แต่เพียงคลื่นความร้อน และจะจดจำแยกแยะกลิ่นได้เพียงเหยื่อและพวกเดียวกัน มีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดเท่านั้น มันจึงได้แต่ชูคอน้อยๆมองร่างหญิงสาวนั้นตาแป๋ว แต่น่าแปลกที่งูน้อยกลับเข้าใจในสิ่งที่นางพูด งูไม่มีหูไม่ได้ยินเสียงใดนอกจากภาษาจิตที่แรงกล้าของพวกเดียวกันเท่านั้น            “เจ้าช่างน่าเอ็น

“คุณคงเจอเรื่องอะไรมาเยอะน่ะครับ เลยทำให้ระแวงไปหมด” พอเขาพูดแบบนั้นนรินทร์ก็ทำท่าครุ่นคิดก่อนจะลูบใบหน้าของตัวเอง มันเป็นอย่างที่เขาพูดจริงว่าเธอเจอเรื่องแปลกๆมาเยอะจนไม่รู้เรื่องไหนเป็นเรื่องจริงเรื่องไหนคือความฝันและเธออาจจะคิดไปเองก็ได้“แล้วงูตัวนั้น มันคือตัวอะไรกัน...”“ก็...งูใหญ่ทั่วไปน่ะครับ ที่นี่เป็นป่าเขาที่ห่างไกลผู้คนและอุดมสมบูรณ์ จึงไม่แปลกที่จะมีงูขนาดใหญ่แบบนั้น”“ใหญ่กว่าตัวคนเนี่ยนะ”“ก็เหมือนงูอนาคอนดาในยุโรปนั่นแหละครับ...”“งั้นเหรอคะ” นรินทร์พยักหน้าแม้จะไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ เพราะเธอไม่เคยเห็นงูเขียวตัวใหญ่ขนาดนั้นมาก่อนมันจึงเป็นเรื่องแปลก งูที่ยาวหลายเมตรมีก็จริงแต่ลำตัวไม่เกินตัวคน...แต่นี่ทั้งลำตัวทั้งหัวใหญ่กว่าตัวคนหลายเท่าคิดๆแล้วก็ขนลุกจนเธอเผลอกอดตัวเองแล้วลูบแขนไปมา“คุณกลัวเหรอครับ?”“กลัวสิคะ น่ากลัวจนขนลุกไปหมด” นรินทร์พูดพร้อมทำสีหน้าท่าทางที่ดูขยะแขยง พชรเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หัวใจ ความเจ็บปวดนี้มันทำให้เขาสุดที่จะเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้จึงลุกพรวดขึ้นแล้วยืนหันหลังให้เธอ...ถ้าเธอรู

                    “ยะ...อย่ามาทำเจ้าชู้ไก่แจ้นะ ฉันไม่ได้จะถามแบบนั้นสักหน่อย” นรินทร์พูดขัดพลางเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบซ่อนความเขินอายเอาไว้ พชรเอียงหน้ามองตามจนเธอต้องหันกลับไปมองเขาพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย            “อะไรคะ?”            “เรื่องจริงครับ”            “ฮะ? คะ?”            “ผมชอบคุณ” พชรพูดพลางส่งยิ้มหวานให้เธออย่างจริงใจ นรินทร์นิ่งอึ้งมองตาปริบๆ ก่อนจะค่อยๆส่ายหน้าไปมา อย่างไม่อยากเชื่อ...เธอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะพึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ถึงอย่างนั้นภายในใจกลับเต้นรัวไม่ฟังเหตุผลซ้ำยังรู้สึกดีใจเสียอีก แต่...            “จะเป็นไปได้ยังไง เราพึ่งรู้จักกันนะค