All Chapters of หวงรักยัยตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

เช้านี้ที่แสนจะไม่สดชื่นเลยของหมูแดง เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงห้องได้ก็ปาเข้าไปดึกโขละ แล้ววันนี้ก็ดันมีเรียนเช้าอีกไงแปดโมงครึ่งอยากหยุดนอนตีพุงให้เต็มอิ่มนะแต่เมื่อวานก็ดันหยุดไปโดยไม่ใช่เหตุสำคัญแล้วน่ะสิ ซึ่งความผิดนี้มันไม่ใช่ของฉันแต่ความผิดนี้มันคือของไอ้บ้าขุนคนเดียวเลย บอกให้พากลับก็เดี๋ยวอยู่นั่นแหละจนฉันตาจะปิดจริงๆ ถึงได้ยอมบอกลาทุกคน สภาพตอนนี้คืออยู่ในชุดนักศึกษาแต่หน้าสดทาแค่ครีมกันแดดกับแป้งฝุ่นบางๆ ไม่ได้ลงเมคอัพเขียนแค่คิ้วมงกุฎของใบหน้าเพิ่มความสวยให้กับตัวเองเท่านั้น มาในลุคใสๆ มากกว่าทุกครั้ง ลืมตาเล็กๆ บ่งบอกถึงความเป็นอาหมวยน้อยเดินออกจากห้องมาได้นี่ก็นับว่าดีมากๆ แล้วล่ะ เดินอ้าปากหาวแล้วหาวอีกจนน้ำตาเล็ดเช็ดไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ นอนไม่พออ่ะมันเลยพาลให้หงุดหงิดย้อนกลับไปเมื่อคืนเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานออกรสออกชาติเฮฮาปาจิงโกะ ตามประสาวัยรุ่นแหกปากโหวกเหวกโวยวายราวกับที่นี่รวบรวมกลุ่มคนบ้ามาไว้ด้วยกัน ร้องเพลงเพราะบ้างเพี้ยนบ้างสลับกันไป ชนแก้วกันครื้นเครงประหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในร้านเหล้า ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาสักประมาณหนึ่งชั่วโมงได้แล้วหลังจากที่นายพวกนี้ปิดร้า

Kunpon Talksผมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเกียจคร้านเพราะเสียงริงโทนโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไปเมื่อสักครู่ ไอ้จิวมันบอกให้เข้าไปมหาลัยเพื่อเข้าชมรมที่เราสามคนสุมหัวคิดกันขึ้นมาเองเพราะไม่อยากไปอยู่ภายใต้คำสั่งของใคร อาศัยเส้นใหญ่คับมหาลัยของมันคนอื่นๆ เลยไม่กล้ามีปัญหาหรือต่อกรด้วยเลยสักคนแม้แต่อาจารย์ ที่นี่มีมันกฎบังคับว่านักศึกษาชั้นปีที่สามต้องก่อตั้งชมรมของแต่ละคณะขึ้นมาทุกปีเพื่อให้น้องปีหนึ่งปีสองคณะอื่นมาแลกเปลี่ยนทำกิจกรรมร่วมกันโดยไม่อนุญาตให้เข้าชมรมคณะตัวเองยกเว้นปีสี่ไม่ต้องยุ่งใกล้จบแล้วเป็นไงดีไหมล่ะ หมูแดงเองก็ต้องมาอยู่ชมรมเดียวกับผมเท่านั้น นั่นคือสิทธิ์ขาดที่ผมเลือก เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้เลือกตามความสมัครใจของตัวเองไม่มีทางซะหรอกยิ่งดื้อบวกพยศอยู่ด้วย ชมรมที่ว่าก็ไม่ได้จะให้ทำอะไรมากหรอกสบายจะตายเผลอๆ แค่นั่งนอนหรือไม่ต้องเข้าเลยด้วยซ้ำใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานผมก็ขับรถตรงดิ่งมามหาวิทยาลัย ไม่ต้องวนหาที่จอดรถนานเหมือนคนอื่นเพราะเรามีที่จอดค่อนข้างส่วนตัวโทรหาหมู หมูก็ดันไม่ยอมรับสาย ไลน์ไปก็ไม่อ่านถ้าเจอตัวต้องจัดการหน่อยแล้ว โทรศัพท์มีไว้ใช้ไม่ได้มีไว้ประดับกระเป๋าเฉยๆ ท

“เอาอีกแล้วๆ ไอ้ขุนอ้อนเมียอีกแล้วโว้ย! น้องหมูแดงอย่าไปใจอ่อนยอมป้อนมันนะครับ ไม่ใช่อะไรพี่อิจฉาน่ะ” พี่จิวส่งเสียงแซวแทรกขึ้นมา ส่วนแม่เพื่อนรักของฉันนี่จ้องตาไม่กระพริบเลยค่ะ ดีที่รุ่นพี่คนอื่นไม่อยู่ในนี้แล้วไม่งั้นคงโดนจับตามองเพิ่มอีกแน่“ป้อนสักทีเถอะหมูแดงสงสารพี่ขุนเขา สงสัยจะหิวจนไม่แรงหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปากเอง” มินนี่เป็นแรงเชียร์ให้นายขุนที่ยังไม่เลิกออเซาะ ฉันรู้ทันหรอกมินนี่เพื่อนรักหรอก อยากจะฟินตามไง คงคิดว่าตัวเองกำลังอ่านนิยายหรือดูซีรีย์อยู่แน่ๆ“เชียร์ให้น้องหมูแดงป้อนข้าวไอ้ขุนแล้วไม่ทราบว่าน้องมินนี่อยากจะป้อนข้าวป้อนน้ำพี่บ้างไหมครับ” พี่เคนถามเสียงหวาน แบบนี้เขาเรียกว่าหยอดแรงเลยแหละ“ไม่อยากค่ะ เพราะมินนี่ไม่ใช่นางพยาบาลที่ต้องคอยดูแลคนป่วย พี่เคนไปถามป้ายหน้าดีกว่านะคะ” มินนี่ฉีกยิ้ม ฉัน พี่จิว ยัยพิ้งค์และนายขุนหลุดหัวเราะเลย“คนสวยทำไมพูดกับพี่แบบนี้อ่ะ”มินนี่พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ฟังไม่ถนัดเพราะยัยนั่นขมุบขมิบ ขุนพลกอบกุมแก้มของฉันไว้แล้วจับหันให้มองมาที่เขา มันเลยทำให้ฉันอดเขินไม่ได้เลยต้องเปิดกล่องข้าวแล้วตักแต่พอดีคำมาจ่อที่ปากคนเอาแต่ใจในที่สุด“ก

ตอนนี้ฉันกลับมาถึงคอนโดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะหมดอารมณ์จะเดินดูของต่อโดยมีขุนพลตามติดก้นขึ้นมาด้วยและตอนนี้ก็กำลังนอนเล่นเกมส์อยู่บนโซฟาอย่างแสนจะสบายอุราในระหว่างที่ฉันกำลังยืนหน้ามันทำอาหารง่าย ๆ เป็นมื้อเย็นสำหรับเราสองคนอยู่หน้าเตา ซึ่งคนที่ร้องหิวก็คือพ่อตัวดีอีกนั่นแหละ“หอมจัง” แรงกอดจากทางด้านหลังไม่ได้ทำให้ฉันตกใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าใครคือตัวกวน ด้วยความที่เขาสูงกว่ามากเลยต้องก้มลงมาเกยคางไว้บนไหล่ฉันฟอดด“หอมทั้งคนทั้งอาหารเลยว่ะ เมียหมูของพี่ขุนเป็นแม่บ้านแม่เรือนสุด ๆ น่ารักเป็นบ้าทำอาหารก็ได้ด้วย ดีต่อใจพี่ขุนเหลือเกิน กะจะมัดใจผัวให้ไปไหนไม่รอดเลยใช่ไหมหมูจ๋า” ปากชมและยังถือวิสาสะเลื่อนมือขึ้นมาบีบหน้าอกฉันด้วย ทะลึ่งเกินไปแล้ว“ไปทะลึ่งที่อื่นขุน เห็นไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่” ฉันดุเสียงเข้มและใช้ตะหลิวในมือเคาะที่หลังมือหนาแรง ๆ สมาธิในการผัดข้าวเริ่มจะหดหายแล้วด้วยตั้งแต่มีตัวกวนมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ ๆ มือที่แหมะไว้ตรงหน้าอกนี่ก็ไม่ยอมเอาออกด้วยนะ“อยากจับไว้ทั้งคืนเลย” โอ๊ย! ฉันอยากจะบ้าตาย ไอ้บ้าขุนสอดมือเข้ามาในเสื้อแล้วบีบเบา ๆ“นี่!”“ฉันกับดาเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วมองคนตรงหน้าที่แต่งกายด้วยชุดนักศึกษาสถาบันเดียวกัน ก่อนจะฉีกยิ้มแบบแกน ๆ ให้หล่อน หน้าตาดีใช้ได้แต่เรื่องมารยาทยอดแย่เลยล่ะ เขาว่ากันว่ามองคนอย่ามองแค่หน้าตาหรือแค่ภายนอกจริง ๆ ด้วย เชื่อแล้วล่ะ“ยอมรับค่ะว่าไม่ทันได้มองทาง และมันเป็นอุบัติเหตุฉันไม่ได้ตั้งใจจะเดินชน ขอโทษแล้วยังจะมาด่ากันอีกเหรอคะ อภัยให้กันได้ควรจะอภัยให้กันนะคะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติก็จริงแต่ออกจะแข็ง ๆ หน่อย เพราะมีอารมณ์โมโหเหมือนกัน“มีอะไรหมู” พ่อเทพบุตรของฉันส่งเสียงมาแต่ไกลเลย ว่าแต่จ่ายเงินค่าน้ำแค่นี้ทำไมถึงได้นานนักนะ แต่ช่างเถอะเรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นที่จะมาซักกันตอนนี้“ขุน”“ดา”เหอะ! นี่ฉันกำลังอยู่ในฉากละครที่พระเอกกับนางเอกมาเจอกันโดยบังเอิญอยู่รึเปล่าเนี่ย สรุปสองคนนี้รู้จักกันสินะ และดูเหมือนว่ามันจะไม่ธรรมดาด้วย“ขุนรู้จักกับคนนี้งั้นเหรอ” ยัยคนชื่อดาอะไรนี่ชี้นิ้วมาที่ฉันแต่กลับจ้องหน้านายขุนที่เอาแต่จ้องฉันอีกทีหนึ่ง“ไม่รู้ได้ไงก็นี่เมียฉัน”“เมียขุนงั้นเหรอ” ถามเสียงสูงปรี๊ด ดวงตาเบิกกว้าง บิ๊กอายสีเทาอมฟ้าของนางแทบกระเด็นมากระแทกหน้าอยู่รอมร่อ ไม่ได้เกินจริงเลยนะมันล