EP 4 ทำไมต้องน่ารัก (2)

กลับมายังปัจจุบัน

ตอนนี้ฉันลากสังขารมาถึงมหาวิทยาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยการโบกแท็กซี่นั่งมาเพราะอาการนี้ไม่เหมาะแก่การขับขี่บนท้องถนนด้วยตัวเองเป็นอย่างมาก อันที่จริงคอนโดกับมหาลัยก็ไม่ได้ไกลจากกันเท่าไหร่หรอกอยู่ในละแวกเดียวกันนั่นแหละ แต่ว่าบ้านกับที่เรียนเนี่ยมันไกลกันไงเลยต้องมาอาศัยอยู่คอนโดแทนการไปกลับ เสาร์อาทิตย์ถึงจะกลับไปนอนบ้านให้ป๊าม๊าหายคิดถึง ปิดเทอมใหญ่ที่ผ่านมาก็อยู่บ้านช่วยขายทองยาวเลยเพิ่งกลับมาเมื่อวันเปิดเทอมวันแรกนี่เอง

“แหม! เหม่อนะคะหล่อน ทำไมมัวแต่คิดถึงพี่ขุนสุดหล่ออยู่รึไงจ๊ะนังหมวย หน้าสดมาด้วยเหรอเนี่ยว๊าว น่ารักแบบโคเรียมากค่ะวันนี้เพื่อนฉัน” มินนี่เอ่ยทักเสียงใสดั่งระฆังแก้วแสบหูทันทีเมื่อหย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้ามนาง เรานัดเจอกันที่โรงอาหารเพื่อมาฝากท้องหาข้าวเช้าใส่ท้องก่อนจะขึ้นไปเรียน

“ง่วงนอนต่างหากไม่ได้เหม่อย่ะแล้วก็ไม่ได้คิดถึงหมอนั่นด้วยอย่ามารู้ดีไปหน่อยเลย ส่วนเรื่องหน้าสดเนี่ยทำอย่างกับแกไม่เคยเห็นฉันเปลือยมันงั้นแหละชอบเว่อร์วังอลังการตลอด ไปหาซื้อข้าวกินเหอะหิวด้วยง่วงด้วยเนี่ย ว่าแต่ยัยพิ้งค์เถอะหายไปไหนล่ะมันมาถึงนานแล้วไม่ใช่เหรอ” เราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว จากนั้นก็เรียนที่เดียวกันเรื่อยมาจนถึงปัจจุบันนี่แหละ ตัดกันไม่ขาดแยกกันไม่ได้คือสโลแกนของพวกเรา

“ไปซื้อกาแฟแก้ง่วงน่ะสิ รายนั้นอาการคล้ายแกไม่มีผิด หน้านี่ง่วงพอๆ กันเลย จะไปซื้อข้าวก็ไปเหอะซื้อเผื่อด้วยละกันฉันเอาแบบแกอ่ะเดี๋ยวเฝ้าของเอง” ยัยคนขี้เกียจเดินยิ้มแฉ่ง ฉันเลยมองค้อนไปทีอย่างหมั่นไส้

“อือๆ” ฉันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากกระเป๋าสะพาย แต่เดี๋ยวนะทำไมมันไม่ได้มีแต่ของฉันแค่คนเดียวล่ะ กระเป๋าหนังสีดำสนิทใบหรูยี่ห้อดังทรงสั้นแบบผู้ชายที่เป็นของใครไปไม่ได้นอกจากของขุนพล ซึ่งมันตุงมากสงสัยพกเงินสดเยอะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น คำถามคือมันอยู่ในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เมื่อคืนก็ไม่ได้ทันสังเกตสิ่งแปลกปลอมตอนออกจากห้องก็ไม่ได้สนใจตรวจดูข้าวของดูด้วยสิ คว้าได้ก็เดินออกมาเลยไม่ได้เปลี่ยนเป็นใบใหม่ ว่าแต่ไอ้คนที่เป็นเจ้าเนี่ยของจะรู้แล้วหรือยังว่ากระเป๋าตังค์ตัวเองมาอยู่กับฉัน ถ้ายังไม่รู้อย่าหวังว่าฉันจะปริปากบอกก่อนปล่อยให้หาเอาเองนั่นแหละจะได้รู้ว่าของสำคัญคู่กายอย่าเที่ยวไปหลงลืมไว้กับใครมั่วซั่ว

“อ้าว ทำไมไม่ไปสักทีอ่ะยืนขมวดคิ้วอยู่นั่นแหละเดี๋ยวก็ไม่ได้กินพอดี ไปเลยเร็วๆ อย่าชักช้าหมวย” มินนี่ถามอย่างสงสัยแต่ฉันไม่ได้พูดอะไรเดินออกมาเลย

ร้านข้าวมันไก่คือร้านที่ฉันเลือกกิน คนไม่เยอะและได้เร็วด้วย ระหว่างรอคิวฉันก็มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้โฟกัสอะไรเป็นพิเศษ ยอมรับแหละว่าตัวฉันเองก็มีคนจ้องมองเหมือนกันนะขนาดว่าวันนี้หน้าสดมานะเนี่ย

“ชอบกินข้าวมันไก่เหรอ”

“ไม่ได้ชอบกินเป็นพิเศษหรอกแค่อยากน่ะแล้วไม่รู้ว่าจะกินอะไรด้วย ร้านอื่นคนเยอะขี้เกียจต่อแถวนานๆ” ฉันตอบคำถามและคลี่ยิ้มเพราะคนที่ถามน่ะเพื่อนในคณะของฉันเองแหละ เขาชื่อโฮป หน้าตาดีหล่อ สูง ยาว ขาว ตี๋ อ่อใส่แว่นด้วย สาวๆ ในคณะนี่ต่างพากันอยากจะทำความสนิทสนมด้วยเป็นแถว

“เรื่องขี้เกียจคือสาเหตุหลักๆ ของหมูแดงเลยสินะ” เขาแซวฉันเสียงเบาแล้วอมยิ้มน้อยๆ สไตล์โฮปเขาเลยล่ะ เราสองคนสนิทกันในระดับหนึ่งเลยแหละเพราะทำงานกลุ่มด้วยกันบ่อยๆ เมื่อเทอมที่แล้วและยังลอกการบ้านกันประจำ

“รับอะไรดีจ๊ะแม่หนู ไก่ทอดหรือไก่ต้ม” ฉันไม่ได้ตอบโฮปเพราะถึงคิวของตัวเองพอดี

“หนูเอาข้าวมันไก่ค่ะ เอาแต่เนื้ออกล้วนไม่เอาหนังทั้งสองจานเลยค่ะป้า” สั่งแบบที่กินประจำ ระหว่างรอข้าวก็หยิบถ้วยน้ำจิ้มมาตักรอ พร้อมถาดใส่อาหาร

“เดี๋ยวตามไปนั่งด้วยนะ” โฮปบอกฉัน ซึ่งฉันก็พยักหน้าตอบรับ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะนั่งด้วยเพราะเห็นเพื่อนเขาคนอื่นๆ ก็นั่งออกินข้าวกับพวกยัยมินนี่และยัยพิ้งค์แล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเราจะนั่งกินข้าวด้วยกัน

“วันนี้พวกเราต้องเลือกชมรมนะอย่าลืมนะจ๊ะเพื่อนๆ” ยัยพิ้งค์คลายหลอดกาแฟออกจากปากแล้วพูดขึ้น ก่อนหน้านี้คุยเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้เดินมาได้ยินประโยคนี้พอดี

“ปีที่แล้วเราเลือกลงของมนุษย์ศาสตร์ ปีนี้ชมรมอะไรดีอ่ะหมูแดงแกเลือกเดี๋ยวฉันกับพิ้งค์ตาม” มินนี่ถามฉัน ซึ่งฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะลงของคณะอะไรด้วยสิ

“ขอดูก่อนดิว่าปีนี้คณะอะไรแจ่มสุด แต่ขอยกเว้นวิศวะไว้นะเพราะชมรมของคณะนี้ไม่น่าจะเหมาะกับลุคพวกเราแน่นอน หมูแดงปล่อยผ่านค่า แต่ถ้าแกสองคนอยากเลือกก็ตามสบายนะเผื่อจะได้เกียร์มาครอบครองไว้แบบเก๋ๆ ให้ฉันอิจฉาเล่น” ฉันพูดยิ้มๆ ก่อนจะวางถาดอาหารลงแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างมินนี่ที่สั่นหน้าแรง

“ไม่เอาหรอกค่ะเกียร์วิศวะน่ะ ขออิจฉาแกก่อนดีกว่าตอนเนี้ยหมั่นไส้ที่สุดอ่ะบอกเลย” พิ้งค์จิ้มไหล่ฉันจึกๆแล้วยิ้มอย่างล้อเลียนพอๆ กับมินนี่ที่ทำท่าเขินอาย คนอื่นๆ ก็เกิดความสงสัยขึ้นฉับพลันถามนั่นนี่กันใหญ่แต่ฉันก็เลือกที่จะกินข้าวเงียบๆ ไม่ตอบยิ้มสวยๆอย่างเดียว