All Chapters of ซ่งอวี้หลันนางร้ายเปลี่ยนบท: Chapter 31 - Chapter 40

จวนคหบดีซ่งไห่หนาน“อย่างที่ข้าพูดไปนั่นแหละว่าในตอนนี้หลันเอ๋อร์ได้กลับมาใช้แซ่ซ่งของพวกเราตามเดิมแล้วและไม่มีความจำเป็นที่เจ้าจะต้องให้การสนับสนุนร้านค้าของเจ้าพวกตระกูลไป๋อีกต่อไป”ชายชราเอ่ยกับลูกชายคนรองถึงสิ่งที่อีกฝ่ายได้กระทำหลับหลังตนมาตลอดตั้งแต่ที่น้องสาวของเขาแต่งให้กับคนแซ่ไป่ผู้นั้น“ขอรับท่านพ่อในเมื่อพวกมันกล้าทำร้าย ทำลายชื่อเสียงของหลานสาวข้า เช่นนั้นข้าก็จะให้พวกมันได้ลิ้มรสชาติของการเป็นศัตรูกับตระกูลซ่งของเราเช่นกัน”ซ่งไห่หนานเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมแววตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“เอ่อ...ขออภัยท่านตาและท่านลุงรองเจ้าค่ะ”อวี้หลันเอ่ยทำลายความกดดันที่ทั้งสองแผ่ออกมาอย่างไม่รู้ตัวจากนั้นคนทั้งคู่ก็ได้คืนสติและคิดขึ้นได้ว่าตอนนี้ภายในห้องเองก็ยังมีหลานสาวของพวกตนอยู่ด้วย“ว่าอย่างไรหรือหลันเอ๋อร์?” ซ่งเฉิงป๋อเอ่ยตอบรับคำของหลานสาวด้วยท่าทีอ่อนโยน“คือว่าในระหว่างที่จวนของหลานกำลังสร้างอยู่นั้นหลานขอมาพักอยู่ที่จวนท่านลุงรองก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ”อวี้หลันเอ่ยบอกความต้องการของตนเองให้กับทั้งสองท่านได้รับทราบ“หืม...เจ้าชอบที่นี่อย่างนั้นรึ?”ซ่งไห่หนานเอ่ยถ

ในขณะที่ดวงจิตของหญิงสาวยังคงดำดิ่งสู่ความฝันที่แสนเจ็บปวดอยู่นั้นทางด้านกายหยาบของหญิงสาวนั้นก็ยังคงนอนหนุนตักของชายหนุ่มอยู่ที่ศาลาในตอนนี้ใบหน้างามของหญิงสาวนั้นกลับมีหยาดน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลรินไปตามหางตาพร้อมทั้งใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดจนใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มที่จะเป็นกังวลมากขึ้นกว่าเดิมจนในที่สุด จวินซีฮันก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมฝ่ามือหนาของตนไปช่วยเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนอย่าที่เขาชอบทำให้กับเด็กน้อยที่นอนหนุนตักของเขาในตอนนี้หลังจากที่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายในตอนนั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะมาพบหน้ากับเด็กสาวตัวเล็กอีกและดูเหมือนเด็กน้อยเองก็ได้สูญเสียความทรงจำในวันนั้นไปเพราะความตกใจเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องหวนคิดถึงความทรงจำที่แสนจะเลวร้ายนั้นอีกครั้งเขาจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายหายไปจากชีวิตของเด็กสาวด้วยเหตุนี้ชายหนุ่มจึงได้ขออนุญาตผู้เป็นพี่ชายไปอยู่ที่ค่ายทหารแถวชายแดนเป็นเวลากว่าสิบปีตลอดระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมานั้นภายในใจของเขาก็ยังคงมีเพียงหญิงสาวตรงหน้านี้เท่านั้นที่อยู่ภายในใจ แต่ในเวลานั้นเด็กน้อยในวันวานก็ได้เติบใหญ่จนกลายเป็นคู่หมั้นของหลานชายของเขาไปเสียแล้วข่า

หลังจากที่อวี้หลันแยกทางกับชินอ๋องแล้ว นางก็ได้รีบเดินกลับลงมาหาผู้ติดตามทั้งสองที่ป่านนี้คงร้อนใจที่นางหายไปนานแล้วอย่างแน่นอนและก็เป็นจริงตามที่หญิงสาวได้คาดคิดเพราะว่าในระหว่างที่นางเดินกลับลงไปนั้นเสี่ยวอิงกับหวังอู่เองก็กำลังเดินวนไปมาด้วยท่าทางร้อนใจเป็นอย่างมากจนหญิงสาวปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของพวกเขา จึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่สาวใช้ที่น่ารักของนางกลับรีบตรงเข้ามาหาพ้อมกับเอ่ยถามด้วยสีหน้ากระวนกระวาย“คุณหนูท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ทำไมถึงได้หายไปนานเช่นนี้กันหรือมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับคุณหนูหรือเจ้าคะ!”“ข้าไม่เป็นไร พี่เสี่ยวอิงเถิดเป็นอย่างไรบ้าง พอดีข้าพูดคุยกับท่านไต้ซืออยู่นานเลยกลับมาช้า”อวี้หลันเอ่ยตอบพลางมองสำรวจใบหน้าของอีกฝ่ายก็เห็นว่าสาวใช้ของนางนั้นสีหน้าดูดีขึ้นมาแล้วคงจะไม่มีอะไรให้ต้องเป็นกังวลแล้วกระมัง“บ่าวสบายดีเจ้าค่ะ”เสี่ยวอิงเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายดีแล้ว“เช่นนั้นพวกเราก็กลับกันดีกว่านี่ก็ใกล้จะเย็นแล้ว”“ขอรับ / เจ้าค่ะ”หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เดินไปยังรถม้าที่จอดเอาไว้ก่อนที่หญิงสาวทั้งสองจะขึ้นไปนั่ง

“ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าได้พูดความจริงอีกครั้ง ใครส่งพวกเจ้ามา” ใบหน้างามจ้องมองไปยังชายชุดดำทั้งสี่คนอย่างเย็นชาและไร้ความรู้สึก“หึ! จะตายอยู่แล้วยังมาทำเป็นปากดีอยู่อีกนะ คนตายไม่จำเป็นต้องรู้ความจริงหรอกเว้ย เจ้ารู้เพียงแค่เจ้าดันไปยุ่งกับของของคนอื่นเองถึงได้มีจุดจบเช่นนี้ก็พอ”หัวหน้าคนชุดดำเอ่ยตอบเสียงเหี้ยมก่อนที่พวกมันทั้งสี่จะเดินเข้ามาหาหญิงสาวของหญิงสาวอย่างช้า ๆ“ในเมื่อพูดกันดี ๆ แล้วไม่ได้ผล พวกแกก็ไม่จำเป็นต้องหายใจให้รกแผ่นดินแล้วละ”จบคำของอวี้หลันนางก็ดึงมีดสั้นที่แอบซ่อนเอาไว้ด้านข้างรถม้าออกมาพร้อมกับตั้งท่าเตรียมต่อสู้ทันที การต่อสู้ที่หญิงสาวถนัดที่สุดในโลกก่อนนั้นก็คือมีดสั้นเพราะสำหรับทหารแล้วส่วนใหญ่มีดสั้นจะเป็นอาวุธที่พกติดตัวบ่อยพอ ๆ กับปืนเลยทีเดียวดังนั้นความถนัดทางด้านการต่อสู้ของนางจึงเป็นมีดสั้นนั่นเอง“จัดการมันอย่าให้เสียเวลานาน”ทางฝั่งของหัวหน้าชายชุดดำเองก็สั่งบุกเช่นเดียวกันหลังจากจบคำสั่งนั้นชายชุดดำทั้งสี่คนก็พุ่งตัวเข้าหาหญิงสาวในทันทีอวี้หลันทำเพียงแสยะยิ้มเย็นหนึ่งครั้งก่อนที่ตัวของนางเองจะพุ่งเข้าปะทะกับกลุ่มของคนร้าย โดยที่พวกคนด้านล่างเองก

ในขณะที่ภายในห้องกำลังตลบอบอวลไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ อยู่นั้น จู่ ๆ องครักษ์คนสนิทอย่างปิงฉางก็เคาะประตูที่หน้าห้องอย่างรีบร้อนจนทำให้สีหน้าของชายหนุ่มดูขุ่นมัวขึ้นมาทันทีเมื่อถูกขัดจังหวะ“เข้ามา”เพียงแต่เขาเองก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงมีเรื่องเร่งด่วนไม่อย่างนั้นองครักษ์ที่รู้ใจอย่างปิงฉางไม่มีทางกล้าเสี่ยงชีวิตถึงเพียงนี้อย่างแน่นอน“คารวะท่านอ๋อง คุณหนูซ่ง ท่านอ๋องมีรายงานด่วนเข้ามาพ่ะย่ะค่ะ”ปิงฉาที่เพิ่งจะได้รับข่าวด่วนจากสายสืบที่มารายงานเรื่องสำคัญจึงไม่สามารถรอได้เลยต้องเสี่ยงชีวิตขัดคำสั่งผู้เป็นนายนำข่าวนี้มารายงานด้วยความหวาดหวั่น“มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”เมื่อเห็นว่าลูกน้องคนสนิทที่เข้ามาแล้วเอาแต่ยืนนิ่งพร้อมทั้งมองไปยังหญิงสาวอย่างตัดสินใจอ๋องหนุ่มจึงได้เอ่ยถามขึ้นเพื่อสื่อความหมายว่าเอ่ยมาได้เลยเพราะเขาไม่เคยคิดจะมีความลับกับหญิงสาวตรงหน้าอยู่แล้ว“เรียนท่านอ๋องเมื่อสักครู่หน่วยสืบข่าวที่อยู่ในแคว้นหานแทบชายแดนเหนือของเราเพิ่งมารายงานว่าทางแคว้นหานกำลังคิดที่จะเปิดศึกกับแคว้นชิงของเ