All Chapters of ซ่งอวี้หลันนางร้ายเปลี่ยนบท: Chapter 11 - Chapter 20

“อืม…เจ้าไปได้แล้ว”“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”ปิงฉางเอ่ยรับก่อนจะเดินออกจากห้องของผู้เป็นนายทันที“ไม่คิดว่าจะโตเป็นหญิงสาวถึงเพียงนี้แล้ว…..เวลาช่างผ่านไปเร็วจริง ๆ”ท่ามกลางความเงียบเสียงที่ดูอ่อนโยนของร่างสูงก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาคล้ายกับสายลมที่ผัดผ่านไปอีกด้านอวี้หลันกับผู้ติดตามทั้งสี่เองในตอนนี้ก็กำลังทานอาหารเย็นกันอยู่ที่โรงครัวโดยที่หญิงสาวนั้นนั่งทานอยู่ที่โต๊ะทานข้าวส่วนทั้งสี่คนนั้นกลับนั่งทานอยู่บนพื้นซึ่งอาหารแต่ละอย่างยังจืดชืดอาหารในวันนี้คนที่ลงมือทำก็คือเสี่ยวอิงกับแม่นมเพียงแต่ว่าผัดผัก แกงจืด หมูทอดที่พวกนางทำมานั้นรสชาติของมันช่างทำให้อวี้หลันหมดความอยากอาหารลงไปในทันทีในชีวิตก่อนถึงแม้ชีวิตส่วนใหญ่จะอยู่แต่กับการฝึกละสนามรบแต่เรื่องอาหารการกินก็ไม่เคยต้องลำบากแถมในช่วงเรียนในโรงเรียนทหารนั้นเขาก็ยังมีสอนเรื่องการเอาตัวรอดและการทำอาหารมาให้กับนางบ้างอย่างน้อย ๆ นางก็มั่นใจว่าฝีมือการทำอาหารของนางคงจะดีกว่าสองคนนี้มากแน่นอน แต่หญิงสาวก็เข้าใจว่าวัตถุดิบและเครื่องปรุงของโลกนี้อาจจะล้าหลังกว่าที่ตนอยู่มากจึงได้

เพียงแต่นั้นยังไม่ทำให้ทั้งสองตกตะลึงได้เท่ากับใบหน้าของหลานสาวที่คนทั้งคู่ได้เห็นอย่างชัดเจน ซ่งฮูหยินถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจที่หลานสาวของตนนั้นช่างมีใบหน้าที่เหมือนกับบุตรสาวของตนราวกับแฝดยิ่งดวงตาเรียวหงส์สีเหลืองอำพันเปล่งประกายของอีกฝ่ายนั้นก็ยิ่งตอกย้ำว่าหญิงสาวตรงหน้าของพวกเขานี้ก็คือหลานสาวเพียงคนเดียวของตระกูลซ่งที่เป็นดั่งดวงใจของบุตรสาวที่ฝากฝังให้พวกเขาช่วยดูแลและปกป้องให้ ทางด้านของนายท่านซ่งเองก็มีความรู้สึกไม่แตกต่างจากผู้เป็นฮูหยินของตนแม้แต่น้อยเขาทั้งตื่นเต้น ดีใจ ยินดีเป็นอย่างมากที่ในที่สุดหลานสาวเพียงคนเดียวของเขาก็มาพบเขาเสียที“หลานคารวะท่านตาท่านยายเจ้าค่ะ”อวี้หลันเอ่ยทำความเคารพทั้งสองพร้อมทั้งย่อกายอย่างงดงามจนสามารถเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้เป็นตาและยายได้เป็นอย่างดี“ลุกขึ้นเถิดหลานรักของยาย ไหนเข้ามาใกล้ ๆ ให้ยายได้มองใบหน้าของเจ้าใกล้ ๆ หน่อยเร็วเข้า”ซ่งฮูหยินเอ่ยเรียกหลานสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับส่งรอยยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับอีกฝ่าย ซึ่งอวี้หลันเองที่เมื่อได้รับความรักและความเอ็นดูจากหญิงสูงวัยตรงหน้าก็ไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที

กลับมาที่ปัจจุบันหลังจากที่ผู้เป็นใหญ่ของจวนทั้งสองเห็นว่าหลานสาวของตนนั้นเงียบลงไปจึงได้เอ่ยถามด้วยความห่วงใยเพราะถึงอย่างไรหญิงสาวก็ยังคงเป็นเพียงสตรีที่เพิ่งจะพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่นานแต่กับต้องมาเจอเรื่องราวมากมายถึงเพียงนี้ภายในใจก็คงจะรู้สึกเคว้งคว้างอยู่มาก เพียงแค่อีกฝ่ายนั้นเป็นคนที่เก็บซ่อนสีหน้าเก่งจนหน้าตกใจ“หลันเอ๋อร์…เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”น้ำเสียงอันอบอุ่นและอ่อนโยนจากผู้เป็นยายสามารถเรียกสติที่หลุดลอยไปของหญิงสาวได้ในทันทีก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบางเบา“หลานไม่เป็นอะไรเจ้าคะท่านยาย ท่านยายอย่าได้เป็นกังวลเลย สำหรับเรื่องราวทุกอย่างที่หลานพบเจอมานั้นหลานไม่ได้สนใจนำมาทำให้ตนเองต้องทุกข์ใจหรอกเจ้าค่ะ”“ชีวิตคนเรามีแต่เวลาที่เดินหน้าเท่านั้น เราไม่มีทางย้อนเวลากลับไปได้ดั่งใจปรารถนาหรอกเจ้าค่ะ ดังนั้นเราควรจะสนใจในปัจจุบันมากกว่าจมอยู่กับอดีตที่ผ่านมาแล้ว ท่านยายเห็นด้วยกับหลานหรือไม่เจ้าคะ?”อวี้หลันเพียงมองดูสีหน้าเป็นกังวลของผู้เฒ่าทั้งสองก็รู้ถึงความกังวลในใจของพวกท่านจึงได้เอ่ยบอกถึงความคิดที่ตนเองคิดอยู่ในตอนนี้เพื่อให้ท่านทั้งสองรับรู้ว่านางนั้นไม่เป็นอะไ

“นี่คือป้ายสำหรับคนตระกูลซ่งเท่านั้นเจ้าค่ะมันคือป้ายหยกรัตติกาล นายท่านรองสั่งเอาไว้ว่าให้มอบให้กับเจ้านายตระกูลซ่งทุกคนที่มาใช้บริการ”“หากคุณหนูต้องการแลกเบิกเงิน ฝากเงินก็เพียงแค่แสดงป้ายหยกแผ่นนี้เท่านั้น พนักงานก็จะทำการตามความต้องการของคุณหนูให้โดยเร็วเจ้าค่ะ”“อ้อเช่นนั้นขอบใจพี่สาวมาก ข้าขอตัวก่อน”อวี้หลันเอ่ยบอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุดตัวเดินออกจากโรงรับฝากเงินไปหวังอู่ที่ยืนรอนางอยู่ด้านหน้าอาคาร เมื่อหวังอู่เห็นว่าคุณหนูเดินออกมาแล้วจึงได้เดินเข้าไปหาพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ขอรับคุณหนู”“อื้ม เรียบร้อยดีพวกเราไปหาทั้งสามคนกันเถิดข้าหิวมากแล้ว”อวี้หลันเอ่ยบอกด้วยสีหน้าอ่อนแรง เนื่องจากนางนั้นเริ่มรู้สึกหิวข้าวขึ้นมาจนไม่มีแรงจะเดินอยู่แล้ว“ขอรับคุณหนู”หวังอู่เอ่ยตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มเอ็นดูท่าทางคล้ายแมวตัวเล็กกำลังหิวโหยของอีกฝ่าย ก่อนที่คนทั้งสองจะเดินมุ่งหน้าไปยัง โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผาในทันทีโรงเตี๊ยมหมื่นบุปผาแห่งนี้เป็นโรงเตี๊ยมที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองหลวงแห่งนี้เลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นห้องพัก อาหาร หรือการบริการต่าง ๆ ของที

"แก!.....นักสารเลววันนี้ถ้าข้าคนนี้ไม่ได้ตบเอาเลือดปากของแกมาล้างเท้าเพื่อขอขมาแล้วละก็อย่าหวังเลยว่าแกจะได้กลับไป!" เสียงแหลมปี๊ดของไป๋ลี่หลินแผดดังไปทั่วก่อนที่หญิงสาวจะปรี่เข้าไปหาร่างของอวี้หลันเพื่อหมายจะตบไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายให้สาแกใจหวือ หมับ เพี้ยะ! ตุบแต่มีหรือที่อวี้หลันจะยืนเฉย ๆ ให้ใครมาทำร้ายตนเองได้ตามใจชอบหญิงสาวเพียงแค่เอี้ยวตัวหลบฝ่ามือที่ฟาดลงมาพร้อมกับจับเข้าไปที่ข้อมือเล็กของอีกฝ่ายกันจะออกแรงบีบแล้วตวัดฝ่ามืออีกข้างฟาดลงไปบนใบหน้างามอีกอีกฝ่ายเต็มแรงจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบพร้อมกับเสียงเหยียบเย็นจากร่างบางที่เอ่ยกับหญิงสาวที่ล้มลงไปนังแหมะอยู่ที่พื้น"แต่ก่อนเจ้าสู้ข้าไม่ได้ยังไงในตอนนี้ก็ยิ่งสู้ไม่ได้มากขึ้นไปอีก ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้สักนิดนะไป๋ลี่หลิน อย่าให้ข้าคนนี้หมดความอดทนกับเจ้ามิเช่นนั้นเจ้าอาจจะไม่มีโอกาสได้ลืมตามาดูพระอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้""กะ..แก..""อ้อแล้วก็อีกอย่างหนึ่งอย่าคิดว่าข้าจะกลัวท่านเสนาบดีไป๋เพราะเจ้าจงพึงระลึกเอาไว้บ้างว่านอกจากข้าจะเคยเป็นใคร แต่ข้าก็ยังเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของตระกูลซ่งเช