อย่าแตะต้องมารดาข้า

“หึ ทำเป็นวางท่าทางใหญ่โตเสียเต็มประดา เจ้ามันก็แค่สตรีร้ายกาจที่ไม่มีใครเหลียวแลแค่นั่นแหละ”

ฃเสียงแหลมของสตรีนางนั้นก็ยังคงพล่ามเรื่องไร้สาระที่คิดว่าจะสามารถยั่วยุอารมณ์ของอวี้หลันได้และให้นางเผยนิสัยร้ายกาจออกมาต่อหน้าผู้คนอีกครั้ง

“งั้นรึ แต่ข้าว่าอย่างน้อย ๆ ก็ยังมีเจ้าอยู่คนหนึ่งนะที่ให้ความสนใจในเรื่องของข้ามากถึงเพียงนี้”

อวี้หลันที่หันไปปรายตามองสตรีหน้าตางั้น ๆ ที่กำลังยืนทำสีหน้าเย้ยหยันนางอย่างมีความสุขตรงหน้า แต่รอยยิ้มนั้นกลับสลายหายไปทันทีหลังจากคำพูดของอวี้หลันจบลง

“เจ้า! ยังคงปากดีไม่เปลี่ยนเลยสินะ นี่ขนาดโดนเฉดหัวออกจากตระกูลแล้วก็ยังทำใจยอมรับความจริงไม่ได้อยู่สินะ ถึงได้ยังทำตัวเหมือนตนเองคือคุณหนูไป๋คนเดิม”

สตรีตรงหน้ายังคงเอ่ยวาจาถากทางหญิงสาวไม่หยุดอีกทั้งในตอนนี้เหล่าผู้คนเองก็เริ่มที่จะหยุดเดินแล้วหันมามองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนใจ

“เจ้าเองก็ยังคงคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูผู้งดงามของตระกูลหวังอยู่อีกรึ หวังซูหนี่”

“ข้าจะบอกอะไรให้นะบุตรสาวอนุ