Lahat ng Kabanata ng ซ่งอวี้หลันนางร้ายเปลี่ยนบท: Kabanata 41 - Kabanata 50

หลังจากที่อวี้หลันนั่งลงเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นที่ตลาด พอหลังจากที่เสี่ยวอิงได้ส่งสองพ่อลูกยังโรงหมอเสร็จเรียบร้อยก็ได้กลับมาหาหญิงสาวที่นั่งรออยู่จากนั้นคนทั้งคู่จึงได้เดินทางกลับจวนของท่านลุงรองเช้าวันต่อมาก็มีข่าวดังไปทั่วทั้งเมืองหลวงว่าที่จวนเสนาบดีทั้งซ้ายและขวาเกิดไฟไหม้ แต่ยังถือว่าโชคดีของพวกเขาที่สามารถดับไฟทันความเสียหายจึงเกิดขึ้นไม่มากแต่นั่นเป็นเพียงความจริงที่คนภายนอกรับรู้แต่ความจริงของคนในจวนนั้นคือเรือนเก็บสมบัติของทั้งสองจวนถูกเผาจนแทบจะไม่เหลือสิ่งใดยิ่งในจวนเสนาบดีไป๋เองไม่เพียงแต่ปัญหากับนายท่านซ่งแล้วในตอนนี้ยังมาเกิดเรื่องบัดซบนี้ขึ้นคงจะยิ่งมีความเครียดมากขึ้นไปอีก ไหนจะยังเรื่องที่ฮูหยินรองกับบุตรสาวคนรองของเขาเองที่ล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน นั่นยิ่งทำให้ท่านเสนาบดีไป๋ถึงกับวูบหมดสติเพราะความดันสูงกันเลยก็ว่าได้ส่วนทางด้านจวนเสนาบดีหวังเองก็ยังดีที่เขาคิดการรอบคอบจึงได้แบ่งของมีค่าเก็บไว้หลาย ๆ ที่ตามคำแนะนำของบุตรสาวสุดที่รักอย่างคุณหนูใหญ่จึงทำให้คราวเคราะห์ในครั้งนี้ไม่ส่งผลกระ

ความเงียบยังคงปกคลุมไปทั่วทั้งหน้าทางเข้าวังหลังจบคำขององค์รัชทายาท อีกทั้งผู้คนเองต่างก็จ้องมองไปยังใบหน้างามของคุณหนูใหญ่หวังซูเซียนที่ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำด้วยความเขินอายเป็นอย่างมากแต่ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงและจ้องมองไปมาระหว่างกันและกันอยู่นั้น จู่ ๆ เสียงของขันทีหน้าประตูก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคน“ชินอ๋องเสด็จ........”จบคำของขันที ร่างสูงสง่างามที่แผ่กลิ่นอายแห่งเทพมรณะก็ปรากฏต่อสายตาผู้คนทั่วทั้งหน้าวัง วันนี้ชายหนุ่มมาในชุดผ้าไหมชั้นดีหายากสีน้ำเงินอ่อนลงไปจนเข้มที่พลิ้วไหวไปตามท่วงท่าการขยับของชายหนุ่มอีกทั้งยังปักลวดลายพยัคฆ์ที่แสดงถึงตัวตนของชายหนุ่มดูน่าเกรงขามและสง่างามในเวลาเดียวกับส่วนใบหน้าฟ้าประทานของเขานั้นก็ถูกปิดบังเอาไว้ด้วยหน้ากากปีศาจที่เป็นสิ่งประจำตัวของชินอ๋องผู้ไม่ชอบถอดหน้ากาก ฉะนั้นผู้คนทั้งหลายจึงมองเห็นเพียงแค่ดวงตาสีแดงทับทิมแวววาวของอีกฝ่ายเพียงเท่านั้นแค่การปรากฏตัวของชินอ๋องก็ทำให้เหล่าผู้คนที่อยู่ด้านหน้าทางเข้าถึงกับมองตามการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายว่าชายหนุ่มนั้นกำลัง

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังสบายดีเขาจึงได้ผ่อนลมหายใจออกด้วยความโล่งใจ การแสดงออกเหล่านี้ของชายหนุ่มนั้นตกอยู่ในสายตาของใครหลายคนไม่เว้นแม้แต่เยี่ยนชิงฮวาเมื่อนางมองตามสายตาของชายหนุ่มไปก็พบเขากับสตรีนางนั้นที่เดินเคียงคู่เข้ามาในงานกับชายหนุ่ม จากความหวาดกลัวเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นโกรธแค้นชิงชังขึ้นมาจนนางแทบอยากจะสังหารสตรีนางนั้นให้ตายไปเสียในเวลานี้หญิงสาวยังไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้จึงทำได้เพียงจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตนเองเพื่อข่มกลั้นโทสะที่มี พร้อมกันนั้นนางยังจดบันทึกสตรีนางนั้นไว้บนบัญชีดำที่ต้องกำจัดทิ้งเสียโดยไม่คาดว่าตนเองกลับจะเป็นฝ่ายที่โดนจัดการเสียเองเพราะดันไปแตะสิ่งที่ไม่ควรแตะต้องเข้าให้เสียแล้ว ซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องในภายภาคหน้าอวี้หลันที่รับรู้ถึงสถานการณ์มาโดยตลอดแต่นางกลับไม่ได้สนใจสิ่งใดอื่นเนื่องจากความสนใจทั้งหมดล้วนถูกอาหารตรงน่าดึงดูดเอาไว้จนหมดสิ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมายังตนเองนางจึงจำเป็นจะต้องเงยหน้าเพื่อหันไปมองว่าเป็นใครกันที่มองนางด้วยสายตามาดร้ายถึงเพียงนี้เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นนางจึงพบ

คล้อยหลังคู่ของชินอ๋องที่เดินเข้ามาภายในงานนั้นก็ยังมีคู่ขององค์รัชทายาทกับคุณหนูหวังซูเซียนที่เดินเข้ามาในงานท่ามกลางสายตาที่ดูสนใจของแขกภายในงานเช่นเดียวกันกับคู่ของอวี้หลันไม่น้อยไปกว่ากันเพราะผู้คนต่างก็จับจ้องไปยังชายหญิงทั้งสองคู่ที่เดินเข้ามาในงานในเวลาไล่เลี่ยกันนั่นเองอีกด้านหนึ่งของสถานที่จัดงานที่มีไว้สำหรับแขกผู้สูงศักดิ์จากต่างแคว้นและเหล่าคณะทูตที่เดินทางมาร่วมงาน ร่างหนาในชุดผ้าไหมชั้นดีสีน้ำเงินเข้มที่นั่งยังตำแหน่งองค์ชายของแคว้นโจวบุรุษผู้มีใบหน้าเกลี้ยงเกลา หล่อเหลาคมเข้มอย่างบุรุษที่อาศัยอยู่ใกล้กับทะเล สีผิวเข้มเล็กน้อยนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั่นเองก็กำลังจ้องมองไปยังบุรุษและสตรีที่เดินทางเข้ามาภายในงานเมื่อไม่นานมานี้อย่างสนใจแต่องค์ชายสาม โจวฟางเหอ นั้นกลับจดจ้องมองไปยังหญิงสาวที่เดินเคียงคู่มากับองค์รัชทายาทด้วยดวงตาเหม่อลอย อาจจะเป็นเพราะความงดงามที่ดูอ่อนหวานเขาเองยังรู้สึกว่าสตรีผู้นั้นงดงามจนหน้าอกด้านซ้ายของตนเองนั้นเกิดสั่นไหวอย่างรุนแรงคล้ายคนตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ ทั้งท่วงท

ท่ามกลางความมืดมิดเปลือกตาหนาของหญิงสาวก็ลืมขึ้นอย่างเชื่องช้าก่อนที่แสงสว่างจะแยงตาของหญิงสาวจนต้องหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปรับสายตาจนในที่สุดหลังจากที่อวี้หลันปรับสายตาได้ชัดเจนแล้วนั้นนางก็พบว่าในตอนนี้ตัวของนางนั้นกำลังนอนพิงต้นไม้อยู่ที่สวนดอกไม้ของที่ไหนสักแห่งหลังจากที่ตั้งสติได้แล้วหญิงสาวจึงได้มองสำรวจไปรอบ ๆ บริเวณที่ตนเองกำนั่งอยู่ เมื่อเพ่งสายตามอบทิวทัศน์โดยรอบก็พบว่าที่นี้คือสถานที่ในความทรงจำที่สลับไปมาในตอนที่นางหมดสติไปตอนอยู่ที่อารามเหอชุนนั่นเองแต่ที่นางสงสัยคือที่นี่เป็นภาพความฝันหรือว่ามันคือเศษเสี้ยวของความทรงจำที่ขาดหายไปของไป๋อวี้หลันกันแน่ ยังไม่ทันที่นางจะได้ทำสิ่งใดต่อไปหญิงสาวก็มองเห็นเด็กผู้หญิงอายุ 5 หนาวกำลังเดินเที่ยวชมสวนดอกไม้อย่างมีความสุขท่ามกลางเหล่าบุปผาที่กำลังเบ่งบานอย่างงดงามห่างออกไปไม่ไกลจากส่วนบนต้นไม้ใหญ่เองก็กำลังมีเด็กผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหล่าอายุราว ๆ 12 หนาวกำลังนอนราบไปตามกิ่งไม้บนต้นไม้ด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่เด็กชายคนนั้นจะได้ยินเสียงหัวเราะอันแสนสดใสของเด็กน้อยที่เดินตรงไปยังทิศทางที่เขากำลัง