All Chapters of ซ่งอวี้หลันนางร้ายเปลี่ยนบท: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากที่อวี้หลันนั่งชมบรรยากาศด้านล่างของโรงเตี๊ยมเพื่อรออาหารอยู่อย่างสบายใจนั้น กลับได้ยินเสียงกรีดร้องของเด็กสาวดังมาจากด้านล่างห่างจากโรงเตี๊ยมไปเพียงเล็กน้อยเสียงกรีดร้องของเด็กสาวนางนั้นที่มองดูจากตรงนี้เห็นว่าเด็กสาวคนนั้นคงจะอายุราว ๆ 13 หรือ14 หนาว กำลังร้องขอความเมตตาจากกลุ่มพวกอันธพาลที่กำลังรุมทุบตีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งอยู่ หญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลจากเหตุการณ์ตรงนั้นมากนักจึงได้ยินเด็กสาวนางนั้นเอ่ยเรียกชายวัยกลางคนว่าท่านพ่อแสดงว่าชายผู้นั้นคงจะเป็นบิดาของเด็กสาวผู้นี้อย่างแน่นอน เพียงแต่เหตุใดพวกเขาสองพ่อลูกจึงได้ถูกพวกอันธพาลพวกนี้รุมทำร้ายได้กัน ด้วยความสนใจหญิงสาวจึงได้ลุกขึ้นเดินตรงไปยืนที่ระเบียงที่ใกล้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกเล็กก่อนที่หญิงสาวจะเริ่มฟังบทสนทนาของทั้งสองกลุ่ม“อึก...ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะพวกท่านปล่อยท่านพ่อของข้าไปเถิด อย่าทำร้ายท่านพ่ออีกเลยนะเจ้าคะ”เด็กสาวที่มีใบหน้างดงามนางนั้นเอ่ยขอร้องอ้อนวอนต่อพวกชายวัยฉกรรจ์ทั้งสี่คนที่ต่างก็มีใบหน้าดูอัปลักษณ์สมกับเป็นพวกคนไม่ดีรูปร่างสูงบ้างเตี้ยบ้าง อ้วนบ้างส

หลังจากที่อวี้หลันนั่งลงเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นที่ตลาด พอหลังจากที่เสี่ยวอิงได้ส่งสองพ่อลูกยังโรงหมอเสร็จเรียบร้อยก็ได้กลับมาหาหญิงสาวที่นั่งรออยู่จากนั้นคนทั้งคู่จึงได้เดินทางกลับจวนของท่านลุงรองเช้าวันต่อมาก็มีข่าวดังไปทั่วทั้งเมืองหลวงว่าที่จวนเสนาบดีทั้งซ้ายและขวาเกิดไฟไหม้ แต่ยังถือว่าโชคดีของพวกเขาที่สามารถดับไฟทันความเสียหายจึงเกิดขึ้นไม่มากแต่นั่นเป็นเพียงความจริงที่คนภายนอกรับรู้แต่ความจริงของคนในจวนนั้นคือเรือนเก็บสมบัติของทั้งสองจวนถูกเผาจนแทบจะไม่เหลือสิ่งใดยิ่งในจวนเสนาบดีไป๋เองไม่เพียงแต่ปัญหากับนายท่านซ่งแล้วในตอนนี้ยังมาเกิดเรื่องบัดซบนี้ขึ้นคงจะยิ่งมีความเครียดมากขึ้นไปอีก ไหนจะยังเรื่องที่ฮูหยินรองกับบุตรสาวคนรองของเขาเองที่ล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน นั่นยิ่งทำให้ท่านเสนาบดีไป๋ถึงกับวูบหมดสติเพราะความดันสูงกันเลยก็ว่าได้ส่วนทางด้านจวนเสนาบดีหวังเองก็ยังดีที่เขาคิดการรอบคอบจึงได้แบ่งของมีค่าเก็บไว้หลาย ๆ ที่ตามคำแนะนำของบุตรสาวสุดที่รักอย่างคุณหนูใหญ่จึงทำให้คราวเคราะห์ในครั้งนี้ไม่ส่งผลกระ

ความเงียบยังคงปกคลุมไปทั่วทั้งหน้าทางเข้าวังหลังจบคำขององค์รัชทายาท อีกทั้งผู้คนเองต่างก็จ้องมองไปยังใบหน้างามของคุณหนูใหญ่หวังซูเซียนที่ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำด้วยความเขินอายเป็นอย่างมากแต่ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงและจ้องมองไปมาระหว่างกันและกันอยู่นั้น จู่ ๆ เสียงของขันทีหน้าประตูก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคน“ชินอ๋องเสด็จ........”จบคำของขันที ร่างสูงสง่างามที่แผ่กลิ่นอายแห่งเทพมรณะก็ปรากฏต่อสายตาผู้คนทั่วทั้งหน้าวัง วันนี้ชายหนุ่มมาในชุดผ้าไหมชั้นดีหายากสีน้ำเงินอ่อนลงไปจนเข้มที่พลิ้วไหวไปตามท่วงท่าการขยับของชายหนุ่มอีกทั้งยังปักลวดลายพยัคฆ์ที่แสดงถึงตัวตนของชายหนุ่มดูน่าเกรงขามและสง่างามในเวลาเดียวกับส่วนใบหน้าฟ้าประทานของเขานั้นก็ถูกปิดบังเอาไว้ด้วยหน้ากากปีศาจที่เป็นสิ่งประจำตัวของชินอ๋องผู้ไม่ชอบถอดหน้ากาก ฉะนั้นผู้คนทั้งหลายจึงมองเห็นเพียงแค่ดวงตาสีแดงทับทิมแวววาวของอีกฝ่ายเพียงเท่านั้นแค่การปรากฏตัวของชินอ๋องก็ทำให้เหล่าผู้คนที่อยู่ด้านหน้าทางเข้าถึงกับมองตามการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายว่าชายหนุ่มนั้นกำลัง

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังสบายดีเขาจึงได้ผ่อนลมหายใจออกด้วยความโล่งใจ การแสดงออกเหล่านี้ของชายหนุ่มนั้นตกอยู่ในสายตาของใครหลายคนไม่เว้นแม้แต่เยี่ยนชิงฮวาเมื่อนางมองตามสายตาของชายหนุ่มไปก็พบเขากับสตรีนางนั้นที่เดินเคียงคู่เข้ามาในงานกับชายหนุ่ม จากความหวาดกลัวเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นโกรธแค้นชิงชังขึ้นมาจนนางแทบอยากจะสังหารสตรีนางนั้นให้ตายไปเสียในเวลานี้หญิงสาวยังไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้จึงทำได้เพียงจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตนเองเพื่อข่มกลั้นโทสะที่มี พร้อมกันนั้นนางยังจดบันทึกสตรีนางนั้นไว้บนบัญชีดำที่ต้องกำจัดทิ้งเสียโดยไม่คาดว่าตนเองกลับจะเป็นฝ่ายที่โดนจัดการเสียเองเพราะดันไปแตะสิ่งที่ไม่ควรแตะต้องเข้าให้เสียแล้ว ซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องในภายภาคหน้าอวี้หลันที่รับรู้ถึงสถานการณ์มาโดยตลอดแต่นางกลับไม่ได้สนใจสิ่งใดอื่นเนื่องจากความสนใจทั้งหมดล้วนถูกอาหารตรงน่าดึงดูดเอาไว้จนหมดสิ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมายังตนเองนางจึงจำเป็นจะต้องเงยหน้าเพื่อหันไปมองว่าเป็นใครกันที่มองนางด้วยสายตามาดร้ายถึงเพียงนี้เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นนางจึงพบ

หลังจากที่กลุ่มของอวี้หลันนั้นพักทานอาหารที่เหลาอาหารแห่งหนึ่งในท่าเรือจนเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้นหญิงสาวเองก็ตั้งใจว่าจะพากันเดินทางกลับเมืองหลวงเลยเพราะถ้าหากว่ากลับช้ากว่านี้อาจจะถึงที่หมายมืดค่ำเสียก่อนแต่เส้นทางในการเดินกลับไปยังรถม้าของพวกนางนั้นต้องผ่านท่าเรือส่งของที่พวกชาวหัวแดงกับพ่อค้าของทางการกำลังเจรจาเรื่องการค้าขายโดยมีล่ามเป็นผู้ช่วยคนเหล่านั้นล้วนคิดว่าไม่มีใครฟังบทสนทนาของพวกตนเองออกจึงได้กำลังทำการเจรจาถึงเรื่องสำคัญโดยไม่ได้ทำการให้รอบคอบเสียก่อนพวกของอวี้หลันและชินอ๋องเองต่างก็พากันสวมหมวกปิดบังใบหน้าเอาไว้ ส่วนที่มาของหมวกก็ล้วนแล้วแต่มาจากบุรุษที่เดินเคียงข้างมากับนางอย่างไรเล่าย้อนกลับไปตอนที่พวกของหญิงสาวลงจากรถม้าเพื่อที่จะเดินเข้าไปยังตลาดท่าเรือ เหล่าบรรดาชาวบ้านหรือบุรุษชายหญิงทั้งเป็นคนในแคว้นต่างแคว้นหรือแม้แต่พวกชาวหัวแดงต่างก็จ้องมองมายังหญิงสาวอย่างไม่วางตา เมื่อชินอ๋องได้เห็นสายตาของบุรุษพวกนั้นที่จ้องมองสตรีของตนก็รู้สึกไม่พอใจจนอยากจะเข้าไปควักลูกตาของคนพวกนั้นเสียแต่เขารู้ว่าไม่อาจทำอย่างนั้นได้จึงสั่