EP:32

ทันทีที่เหวินเทาเดินออกมา ทั้งสามกอดกันตัวกลมด้วยความดีใจ ที่เวลานี้รอดตายจากสถานการณ์ที่ย่ำแย่แล้ว

“อาข่าย ตั้งใจทำงานให้ดีนะลูก นายหญิงดีกับเราขนาดนี้อย่าทำอะไรให้นายหญิงเดือดร้อนเด็ดขาดนะ อีกหน่อยพวกเราก็เก็บเงินส่งอาหัวเล่าเรียนได้เหมือนเด็กคนอื่นแล้ว”

นางหว่ายเจียพูดกับลูกชาย เธอไม่คิดเหมือนกันว่าหญิงสาวในวันนั้น จะเป็นผู้มีพระคุณของเธอในวันนี้อีกครั้ง ไม่เพียงลูกชายได้ทำงาน หญิงแก่เช่นเธอก็มีงานให้ทำเหมือนกัน

“ครับแม่ ผมสัญญาว่าจะตั้งใจทำงาน จะเก็บเงินเพื่อให้พวกเราสบาย แล้วจะไม่หักหลังหรือคิดร้ายต่อนายหญิงเด็ดขาด”

“ดีแล้วลูก เราต้องรู้จักบุญคุณคน” นางบอกสอนลูกชายห้

“ครับ ถึงผมไม่รู้ว่านายหญิงเป็นใคร แต่เธอคือผู้มีพระคุณของครอบครัวเรา ผมจะตอบแทนบุญคุณนายหญิงแน่นอนครับ ส่วนเรื่องบ้านนั้น แม่ปล่อยวางเถอะครับ วันหนึ่งกฎแห่งกรรมจะมาถึงคนพวกนั้นเอง” หลังจากนี้โกวข่ายคิดว่าตนเองนั้นมีแค่แม่กับลูกเท่านั้น

ส่วนโจวเพ่ยชิงเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว หญิงสาวก็ทำกิจวัตรประจำวันปกติ ก่อนจะไปกินอาหารมื้อเย็นที่บ้านโจวเช่นเคย และรับลูกทั้งสองคนกลับมานอนบ้านด้วยกัน

เช้าวันต่อมา...

โจวเพ่ยชิงยังคงปั่นจักรยานมาส่งโจวเม่ยเม่ยเหมือนเดิม จากนั้นจึงมุ่งตรงไปยังโกดังเพื่อเติมของ ก่อนจะปั่นจักรยานต่อไปร้านเพ่ยเพ่ย เพื่อคุยบางอย่างกับคนสนิท

“วันนี้เขียนป้ายรับคนงานเพิ่มด้วยนะพี่” มาถึงหญิงสาวจึงพูดเรื่องให้รับคนงานเพิ่ม เธอตั้งใจจะขยายสาขาไปตลาดมืดแห่งอื่น

“เมื่อวานเราก็รับอาข่ายมาแล้วนี่ครับนายหญิง คนงานก็น่าจะเพียงพอแล้ว” เหวินเทาเอ่ยถามสงสัย

“ใช่ค่ะ เมื่อวานรับพี่อาข่ายมาเพิ่มแล้ว แต่ยังไม่พอ ฉันตั้งใจจะให้พี่ทั้งสามคนไปตรวจสอบการค้าตลาดมืดที่อื่นในเมืองนี้ ฉันต้องการขยายสาขา” โจวเพ่ยชิงบอกจุดประสงค์ของเธอออกไป

“ครับ” พอเจ้านายพูดมาแบบนี้ ทั้งสามคนก็พยักหน้าเข้าใจ

“ส่วนเรื่องเงินเดือนฉันจะเพิ่มให้ตามหน้าที่ เวลานี้พี่ทั้งสามต้องหาร้านค้าให้ได้สามแห่งและดูแลเอง โดยหาพนักงานมาขายในร้าน เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”

“เข้าใจครับ” สามหนุ่มตอบกลับอย่างพร้อมเพรียงและเข้าใจความหมายที่นายหญิงของพวกตนต้องการ

โจวเพ่ยชิงปรับขึ้นเงินเดือนให้ทั้งสามคนไม่น้อย รวมถึง

ตานเต๋อคงด้วย สำหรับเธอ หญิงสาวมองว่าเงินแค่นี้ไม่มากเลย หากเทียบกับกำไรที่เธอได้รับมา ต้นทุนเธอมีเพียงค่าเช่าร้าน ค่าเช่าบ้านของลูกน้องและค่าเช่าโกดังเท่านั้น สินค้าทุกอย่างล้วนเอาออกมาจากมิติ และไม่มีราคาที่ต้องจ่าย

หลังจากสั่งงานเสร็จแล้ว โจวเพ่ยชิงจึงเดินทางไปหาป้าซือเพื่อไปส่งวัตถุดิบตามรายการที่สั่งไว้ วันนี้เจ้านายป้าซือขอพบเธอ ทำให้หญิงสาวได้รู้ว่าคฤหาสน์หลังใหญ่นี้เป็นของท่านนายพลอาวุโสซีเฉิงเซี่ยว ทำให้หญิงสาวแปลกใจไม่น้อย

“ป้ากำลังจะบอกฉันว่าเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ เป็นท่าน

นายพลอาวุโสซีอย่างนั้นเหรอคะ แล้วป้ารู้ไหมว่าท่านต้องการพบฉันด้วยเรื่องอะไร” โจวเพ่ยชิงถามขึ้นอย่างสงสัยและกังวลใจเล็กน้อย

“ป้าไม่รู้หรอกเพ่ยชิง ท่านนายพลสั่งแค่ว่าหากคนส่งวัตถุดิบมาถึง ให้พาเข้าไปพบท่าน ท่านมีเรื่องจะปรึกษา คงเป็นเรื่องอาหารละมั้ง เวลานี้กองทัพเองก็ขาดแคลนไม่น้อย” ป้าซือบอกได้เท่าที่บอก ตัวเธอเองก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน เพียงแต่เจ้านายสั่งมาแบบนี้

“ได้ค่ะ แต่ท่านไม่จับฉันเข้าคุกใช่ไหม เรื่องที่ค้าขายอาหาร”

หญิงสาวทำทีคล้ายกับคนหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ป้าซือรู้ทันเลยตีแขนไปหนึ่งที

“ทะเล้นใหญ่แล้วนะ หากจะจับเธอ ท่านนายพลคงจับฉันก่อนไหมเพ่ยชิง ไปเถอะ”

ป้าซือหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำหญิงสาวเข้ามาในบ้านและรอพบท่านนายพล ไม่นานชายวัยกลางคนดูน่าเกรงขามก็เดินเข้ามา พร้อมกับชายหนุ่มหนึ่งคน เขานั่งลงแล้วพูดขึ้นทันที

“ฉันขอแนะนำตัวก่อนเลยนะ ฉันซีเฉิงเซี่ยว นายพลอาวุโสของกองทัพเมืองนี้ และไม่ขออ้อมค้อม ถ้าฉันให้เธอหาวัตถุดิบอาหารส่งเข้ากองทัพ เธอคิดว่ายังไง”

นายพลอาวุโสซีเฉิงเซี่ยวไม่ใช่คนพูดมาก และไม่ใช่คนอ้อมโลก สำหรับเขา การค้าไม่ใช่เรื่องที่ผิด แต่อาจจะผิดกฎของรัฐเท่านั้นเอง เวลานี้ความเป็นอยู่ของลูกน้องในค่ายทหารมาก่อน เนื่องจากอาหารและงบประมาณที่รัฐส่งมาให้มันไม่เพียงพอต่อความต้องการ ทำให้เขาคิดไม่ตกมาเกือบสองสัปดาห์ ว่าจะทำอย่างไรดี แต่พอเจออาหารในบ้านซึ่งทั้งสดและใหม่ จึงได้เรียกแม่บ้านซือเข้ามาพบและสอบถาม ทำให้รู้ว่าตลาดมืดมีแม่ค้าคนหนึ่งที่จัดหาสินค้าพวกนี้ได้ และคิดว่าน่าจะมีจำนวนไม่น้อย

ที่สำคัญคือราคาไม่แพง เป็นสิ่งที่เขาจับต้องได้ แต่อยู่ที่ว่าจะเจรจากันลงตัวหรือไม่

“ในเมื่อท่านนายพลไม่อ้อมค้อม ฉันก็ไม่คิดอ้อมค้อมค่ะ ท่านต้องการอาหารประเภทไหนและปริมาณเท่าไร รบกวนบอก ได้ไหมคะ หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงเกินไป ฉันยินดีจะช่วยเหลือกองทัพเช่นกัน”

หญิงสาวเริ่มมองเห็นลู่ทางถึงเส้นสาย เวลานี้เธอต้องการซื้อรถบรรทุกและรถยนต์ อีกทั้งอยากทำการค้าบางอย่างให้กับพี่ชาย เพราะไม่ต้องการให้เขาเหนื่อยงานในคอมมูนนั่นเอง

“ดีมาก เธอพูดตรง ฉันชอบคนแบบนี้ จำนวนที่ฉันต้องการมันไม่น้อยเลย เธอจะสามารถหาได้หรือไม่” ท่านนายพลอาวุโสซีดูพอใจไม่น้อยกับการตอบกลับของหญิงสาวตรงหน้า

“อย่างที่ฉันแจ้งไปแล้ว ท่านนายพลต้องการจำนวนเท่าไรก็ส่งรายการให้ฉันได้เลยค่ะ แต่ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนเล็กน้อย ไม่ทราบว่าท่านยินดีให้ฉันพูดได้ไหม”

นายพลอาวุโสซีพยักหน้าให้ลูกชาย จากนั้นชายหนุ่มจึงเดินไปยังห้องทำงานเพื่อหยิบรายการต่าง ๆ มาให้กับแม่ค้าคนนี้

“ไหนลองว่ามาสิ ข้อแลกเปลี่ยนในการจัดหาวัตถุดิบอาหารและอาหารในครั้งนี้เธอต้องการอะไร”

โจวเพ่ยชิงพอใจเช่นกัน หญิงสาวจึงพูดสิ่งที่ต้องการออกมา

“ฉันมีความต้องการแค่สามเรื่อง เรื่องแรก ฉันต้องการ

เส้นสายของท่านนายพลซื้อรถยนต์และรถบรรทุก เนื่องจากฉันต้องการขยายสาขาไปเมืองอื่น หากมีรถบรรทุกและรถยนต์มันจะง่ายต่อการขนส่งสินค้า

ข้อสอง ฉันต้องการเส้นสายของท่านอีกเหมือนกัน เพื่อขอใบอนุญาตทำการค้าครบวงจร โดยจ่ายภาษีอย่างถูกต้องตามที่รัฐต้องการ

ข้อสาม ฉันต้องการสร้างสหกรณ์ในหมู่บ้าน ตอนนี้หมู่บ้านของฉันและหมู่บ้านใกล้เคียงแถวนั้น ไม่มีสหกรณ์ไว้จับจ่ายซื้อของ ซึ่งฉันต้องการสร้างความสะดวกสบายให้กับชาวบ้าน โดยไม่ต้องเข้ามาหาซื้อในเมือง ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนแค่สามข้อ ไม่รู้ว่าท่านนายพลจะยอมแลกเปลี่ยนกับฉันหรือไม่ ส่วนสินค้าที่ส่งขายเข้ากองทัพ ฉันจะขายให้ตามราคาที่เหมาะสม”

หญิงสาวไม่คิดว่าข้อเสนอของเธอจะเกินกำลังของนายพลอาวุโสตรงหน้า ต่อให้เรื่องการค้าจะยังไม่ได้เปิดเสรี แต่หากใครที่คิดจะทำ สามารถใช้เส้นสายและขออนุญาต และขอสัมปทานจากรัฐได้ โดยการจ่ายภาษีตามที่รัฐต้องการ ซึ่งเวลานี้โจวเพ่ยชิงไม่คิดจะทำการค้าแค่ในตลาดมืดอีกแล้ว หากเธอได้รับใบอนุญาตการค้าแบบครบวงจร ซึ่งนั่นต้องหมายถึงร้านข้าวสารและธัญพืชอีกด้วย

นายพลอาวุโสซีครุ่นคิด สิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าขอมาไม่ใช่สิ่งที่เขาทำไม่ได้ ด้วยตำแหน่งและอำนาจที่มี ทั้งสามข้อที่พูดมาง่ายยิ่งนัก หากแลกกับอาหารและวัตถุดิบที่ส่งเข้ากองทัพ

“สิ่งที่เธอขอมามันไม่น้อยเลยนะเพ่ยชิง แล้วเธอแน่ใจเหรอว่าจะหาสิ่งที่ฉันต้องการได้ครบถ้วน” นายพลอาวุโสซีคล้ายจะลองใจหญิงสาวตรงหน้า เลยพูดด้วยท่าทีขึงขัง

“ใช่ค่ะ สิ่งที่ฉันขอมันไม่น้อยเลย แต่มันก็คุ้มที่จะแลกไม่ใช่เหรอคะ ท่านนายพลต้องการระยะเวลากี่ปีที่ให้ฉันส่งสินค้าให้สามารถทำสัญญาได้เลย คนอย่างเพ่ยชิง หากทำไม่ได้ จะไม่รับปากแน่นอน” โจวเพ่ยชิงไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัวกับท่าทางของท่านนายพลอาวุโสตรงหน้า

 เธอยังพูดเชิงท้าทายให้เขาทำสัญญาให้อีกด้วย ไม่ว่าระยะเวลาในสัญญาจะกี่ปีเธอสามารถทำได้

“แล้วถ้าฉันต้องการให้เธอส่งอาหารและวัตถุดิบไปให้กับค่ายทหารเมืองอื่น เธอทำได้หรือไม่ ถ้าเธอสามารถทำได้ ข้อเสนอของเธอทั้งสามข้อ ฉันยินดีที่จะทำตามเช่นกัน” นายพลอาวุโสซีตอบกลับ

 เขาไม่เชื่อว่าหญิงสาวคนนี้จะมีความสามารถที่จะส่งอาหารไปให้ค่ายทหารต่าง ๆ อย่างที่เขาต้องการ

โจวเพ่ยชิงเงียบเล็กน้อย และคิดว่าในมิติเธอมีอะไรที่ทำให้อาหารและเนื้อสัตว์ยังคงสดใหม่ได้บ้าง หากต้องไปส่งต่างเมือง

หญิงสาวคิดไม่นาน แววตาเธอเป็นประกายขึ้น เมื่อนึกถึงรถยนต์หลายคันที่มีตู้อยู่ด้านหลังและคงความเย็นของอาหารไว้ได้ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“ได้ค่ะ ฉันสามารถส่งให้ได้ทั่วราชอาณาจักรหากท่านต้องการ แต่ท่านต้องขออนุญาตการซื้อขายรถยนต์ที่ฉันหามาเองให้ด้วย ท่านตกลงไหม”

ตอนแรกหญิงสาวไม่คิดจะเอารถยนต์ในมิติออกมาใช้ เนื่องจากมันดูแปลกตา แต่เวลานี้เมื่อท่านนายพลอาวุโสซีต้องการให้เธอส่งอาหารไปยังกองทัพเมืองอื่น เธอคงเลือกไม่ได้ที่จะเอาของพวกนั้นออกมา

นายพลอาวุโสมีสีหน้าคล้ายไม่เชื่อ หากต้องส่งสินค้าไปยังเมืองต่าง ๆ โดยไม่ให้สินค้านั้นเน่าเสียเป็นเรื่องยากนักที่จะทำได้ต้องบรรทุกน้ำแข็งมากเพียงใด ถึงจะคงสภาพความสดใหม่ของอาหารพวกนั้น แต่การที่หญิงสาวตรงหน้ากล้ารับปากแสดงว่าเธอมีดีไม่น้อย นายพลอาวุโสจึงมีรอยยิ้มตรงมุมปากด้วยความชอบใจ

“ดี ถือว่าการเจรจาครั้งนี้จบลงด้วยดี ฉันจะทำในสิ่งที่เธอต้องการให้ทันทีที่ฉันเห็นรถคันนั้น ตกลงไหม ฉันให้เวลาเธอสามวันหากเธอทำได้ การค้าระยะยาวระหว่างเธอและกองทัพจะลุล่วงไปด้วยดี แต่ถ้าหากเธอทำไม่ได้หรือโกหก เธอเองก็มีโทษเช่นกัน ฉันสามารถเอาเธอเข้าคุกได้ ข้อหาลักลอบค้าขายอาหารที่กำลังถูกจำกัดอยู่ในเวลานี้”

นายพลอาวุโสพูดออกมาอย่างตัดสินใจแล้ว และอยากรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำยังไง

“ตกลงค่ะ สามวันฉันจะให้คนของฉันขับรถมาให้ดู พร้อมอาหารที่คงสภาพเดิมให้ท่านนายพลได้เห็น หลังจากนั้นหวังว่า ท่านนายพลจะทำตามข้อเสนอที่ฉันพูดมาทั้งหมด และยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ ไม่แน่ว่าอาจะไม่ถึงสามวัน ฉันจะมาพบท่าน อีกครั้ง” โจวเพ่ยชิงตอบกลับด้วยท่าทีถือดีไม่น้อย

ท่านนายพลอาวุโสซีไม่มองเลยว่าหญิงสาวตรงหน้าจะ หยิ่งยโสหรือถือดี แต่เขามองลึกกว่านั้น เขามองว่าเธอคงมีดีไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงไม่กล้างัดข้อกับนายพลที่มีอำนาจเหลือล้นเช่นเขา

ไม่นานลูกชายของนายพลอาวุโสซีมีตำแหน่งผู้กองในกองทัพเดียวกับพ่อของตน เดินออกมาพร้อมกับเอกสารหนึ่งฉบับ

โจวเพ่ยชิงรับมา ก่อนจะใช้สายตาอ่านเนื้อหาในเอกสารอย่างละเอียด

“สินค้าที่ท่านนายพลต้องการอีกสามวัน ฉันจะเตรียมมาให้พร้อมกับรถยนต์ที่ฉันพูดถึง ขอบคุณมากนะคะสำหรับการค้าในครั้งนี้ วันนี้ฉันต้องขอตัวก่อน” หญิงสาวตอบกลับและเอ่ยลา แต่เหมือนเธอจะนึกอะไรได้ จึงหันมาพูดกับท่านนายพลอาวุโสอีกครั้ง

“หากท่านจะสืบเรื่องราวของฉันก็ยินดีค่ะ แต่ขอให้ทำแบบเงียบ ๆ ครอบครัวฉันไม่รู้เรื่องการค้าของฉันและในตลาดมืด ท่านสามารถตามตัวฉันได้ในร้านเพ่ยเพ่ย”

“อย่าบอกนะว่าเธอคือนายหญิงเพ่ยเพ่ย!!”

ผู้กองซีไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวตรงหน้าคือนายหญิง

เพ่ยเพ่ย ที่เวลานี้กลุ่มการค้าต่างก็พูดถึงในเรื่องการค้าผ้าดิบให้กับโรงงานผ้าของรัฐ

โจวเพ่ยชิงยิ้มให้แต่ไม่พูดอะไรก่อนจะก้มหัวคล้ายกับพูดลา

นายพลอาวุโสและผู้กองซีต่างก็ชัดเจนแล้ว ว่าหญิงสาวคนนี้คือนายหญิงเพ่ยเพ่ยแห่งร้านเพ่ยเพ่ย ที่กลุ่มการค้าผ้ากำลังตามหาตัวเพราะอยากทำการค้ากับเธอ