EP:31

พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านมาสองสัปดาห์ ยอดขายร้านเพ่ยเพ่ยมีแต่เพิ่มขึ้นไม่มีลดลง อีกทั้งเวลานี้ตานเต๋อคงยังติดต่อทำการค้ากับร้านอาหารของรัฐอีกหลายแห่ง ทำให้แต่ละคนแทบไม่มีเวลาพัก

“เวลานี้คนงานของเราแทบจะไม่พอแล้วนะพี่เต๋อคง เราน่าจะรับคนมาเพิ่ม” โจวเพ่ยชิงดูบัญชีอยู่หลังร้านเอ่ยขึ้นมา

เธอมองว่าคนงานมีแค่นี้น่าจะไม่เพียงพอแล้ว และเธอต้องการขยายร้านค้าอีกด้วย

“ครับนายหญิง เวลานี้คนงานเราแทบไม่พอจริง ๆ”

ตานเต๋อคงเห็นด้วยกับนายหญิง เรื่องที่จะรับคนงานเพิ่ม เวลาที่เขาออกไปส่งของ ที่ร้านจะมีเพียงสามคน ซึ่งไม่เพียงพอ

และยิ่งถ้าเมื่อไหร่ลูกค้าที่มาสั่งซื้อของ แล้วให้ไปส่งสินค้าที่บ้าน หมายความว่าที่ร้านจะเหลือเพียงสองคน ซึ่งไม่เพียงพอต่อการดูแลร้าน เนื่องจากลูกค้าเข้ามาจำนวนมาก

“ถ้าอย่างนั้นพี่ติดป้ายรับสมัครคนงานสักสี่คน ฉันต้องการขยายร้านเพ่ยเพ่ยในกลุ่มการค้าตลาดมืด ส่วนพี่ทั้งสามคนนั้น ให้เขาดูแลและคุมร้านค้าที่จะเปิดใหม่ พี่คิดว่าอย่างไร”

หญิงสาวคล้ายจะขอความคิดเห็น เธอตั้งใจจะขยายร้านค้าในกลุ่มตลาดมืด ส่วนจะขยายไปต่างเมืองหรือไม่ ค่อยว่ากันอีกครั้ง เนื่องจากตอนนี้เธอยังไม่มีรถยนต์หรือรถบรรทุกส่งของ

เวลานี้เธอเพิ่งเริ่มทำการค้าได้ไม่นาน หญิงสาวจึงไม่อยากทำอะไรที่มันเกินตัว ขอเวลาหาเส้นสายอีกสักหน่อย หากสามารถซื้อรถบรรทุกขนาดเล็กได้สักคัน เธอขยายกิจการไปเมืองอื่น

“ครับนายหญิง”

ตานเต๋อคงรับคำ จากนั้นจึงออกมาช่วยสหายทั้งสามค้าขาย ส่วนโจวเพ่ยชิงยังคงตรวจดูบัญชีต่อ

เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง โจวเพ่ยชิงแหงนมองนาฬิกาที่ติดไว้ คิดว่าเวลานี้ควรจะกลับบ้านได้แล้ว จึงคลุมหน้าคลุมตาเดินออกมาปะปนกับลูกค้าคนอื่น ซึ่งตานเต๋อคงและสหายเห็นเจ้านาย ทั้งสี่คน

ทำทีพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อไม่ให้คนสงสัย

เดินออกมาจากร้านไม่นาน โจวเพ่ยชิงก็พบคนคุ้นเคยเข้า ซึ่งก็คือป้าที่เธอช่วยไว้กับหลานชายนั่นเอง ครั้งนี้มีชายที่หน้าตาละม้ายคล้ายเด็กน้อยมาด้วย หญิงสาวมองว่าน่าจะเป็นลูกชายของป้าท่านนั้น แล้วทำไมทั้งสามถึงหอบผ้าหอบผ่อนอย่างนั้นล่ะ

หญิงสาวไม่รอช้าเดินตรงไปยังทั้งสามคนทันที

“เอ๊ะนั่น พี่สาวคนที่เราเจอวันนั้นนี่ครับย่า” เด็กน้อยเหมือนจะจำโจวเพ่ยชิงได้ จึงร้องบอกผู้เป็นย่า

หญิงวัยกลางคนนามว่าหว่ายเจียมองตามมือหลานชายที่กำลังชี้และร้องบอกอย่างดีใจ ไม่คาดคิดว่าจะพบผู้มีพระคุณอีกครั้ง

“ทำไมคุณป้ากับหลานชายถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คะ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น หอบผ้าหอบผ่อนจะไปไหนกัน” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“เกิดเรื่องกับที่บ้านและลูกชายเล็กน้อย ทำให้เวลานี้ไม่มีที่ไป เลยตั้งใจทำมาหางานทำ เผื่อว่าจะมีคนจ้างป้ากับลูกชายป้า” หว่ายเจียพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอไม่คิดเช่นกันว่าสามีจะกล้าทำเรื่องอย่างนี้กับเธอ

“แล้วเวลานี้ทุกคนไม่มีที่พักใช่ไหมคะ” โจวเพ่ยชิงถามขึ้น

“ครับ ผมกับแม่รวมถึงลูกชาย เพิ่งโดนไล่ออกจากบ้านมาวันนี้ครับ” คราวนี้เป็นโกวข่ายตอบกลับมา

สายตาและน้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่ยินยอมที่ตนและแม่ รวมถึงลูกชายต้องอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้

“พี่ชายรู้จักร้านเพ่ยเพ่ยใช่ไหม พี่ชายพาแม่และลูกชายไปรอแถวนั้นก่อน หากคิดจะทำงานจริง ๆ ฉันพอจะช่วยได้”

โจวเพ่ยชิงตัดสินใจได้ทันที ว่ายังไงต้องช่วยสามคนนี้ก่อน เวลานี้ร้านเพ่ยเพ่ยต้องการแรงงานเหมือนกัน ว่าไปแล้วเธอก็ไม่ใช่คนดีนัก แต่พอได้ประโยชน์ร่วมกัน เลยตัดสินใจช่วย

“รู้จักครับ ผมเคยเข้าตลาดมืดมาหลายครั้ง ร้านนั้นขายดีมาก” โกวข่ายตอบกลับด้วยความดีใจและคาดหวังว่าจะได้งานทำ

เขาเข้าตลาดมืดหลายครั้งและเห็นร้านนี้เพิ่งเปิดได้ไม่นานไม่คิดว่าลูกค้าจะมากมายขนาดนี้ เจ้าของร้านคงเป็นคนมีเงินไม่น้อย

“ถ้าอย่างนั้นพี่ชายพาแม่และลูกชายพี่ไปรอแถวนั้น ฉันจะบอกคนดูแลให้” โจวเพ่ยเลือกที่จะไม่อธิบายอะไรมากกว่านี้ พูดจบหญิงสาวจึงเดินกลับไปที่ร้านอีกครั้ง

ตานเต๋อคงแปลกใจที่เจ้านายกลับมาที่ร้านขายอีกครั้ง เมื่อลูกค้าเริ่มซาลง จึงหลบเข้ามาหลังร้านเพื่อสอบถามนายหญิงของตน

“มีอะไรหรือเปล่าครับนายหญิง”

“พี่เต๋อคงออกไปที่หน้าร้านจะเจอป้าคนหนึ่งและลูกชายรวมถึงหลานตัวน้อย พาพวกเขาเข้ามาพบฉันที่นี่หน่อย”

หญิงสาวสั่งงานกับคนสนิททันที แล้วไปนั่งลงที่โต๊ะทำงาน

“ครับนายหญิง”

ชายหนุ่มตอบรับและเลือกที่จะไม่ถามอะไร เขารู้ดีว่าหากเรื่องไหนที่เจ้านายสั่ง ต้องมีเหตุผลเสมอ จากนั้นเขาจึงเดินออกมาหน้าร้านและมองหาคนที่นายหญิงพูดถึง

เมื่อเห็นคนทั้งสามคล้ายกับรออะไรอยู่หน้าร้าน เลยคิดว่าใช่คนที่นายหญิงต้องการพบ จึงเดินเข้ามาหาแล้วพูดกับทั้งสามคน

“เชิญครับ นายหญิงให้มาพาทั้งสามคนเข้าไปพบ”

“ป้าขอถามได้ไหม นายหญิงของพ่อหนุ่มคือหญิงสาวดวงตาสวยแต่มีผ้าปิดหน้าใช่หรือไม่” หว่ายเจียไม่มั่นใจว่าจะใช่หญิงสาวคนเดียวกับที่ให้เธอนั่งรอหน้าร้าน จึงเอ่ยถามออกมา

“ใช่ครับ แต่เข้าไปคุยกันด้านในดีกว่า ตรงนี้คนพลุกพล่านเกินไป” ตานเต๋อคงตอบ และชวนทั้งสามคนเข้ามาในร้าน เพราะไม่ต้องการให้พูดเรื่องนี้ที่นี่

หว่ายเจียหันสบตากับลูกชายคล้ายกับตัดสินใจ เมื่อทั้งสองพยักหน้าให้กันจึงเดินตามตานเต๋อคงเข้ามาในร้านทันที

“มาแล้วครับนายหญิง”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะที่พาทั้งสามคนเข้ามาด้านหลังร้าน โจวเพ่ยชิงเงยหน้าขึ้นมามองและยิ้มให้คนสนิทเล็กน้อย

“พี่เต๋อคงยังไม่ต้องออกไป” โจวเพ่ยชิงบอกกับคนสนิท

“ครับนายหญิง” ตานเต๋อคงรับคำสั่งแล้วยืนอยู่ข้างๆ

“ทั้งสามคนเชิญนั่งก่อนค่ะ” โจวเพ่ยชิงผายมือที่เก้าอี้ พอเห็นทั้งสามคนนั่งแล้ว เธอจึงพูดประโยคต่อมา “ทั้งสามคนมาหางานทำใช่ไหม อยากทำงานที่นี่ไหมล่ะ”

“อยากทำครับ” โกวข่ายรีบตอบกลับมาทันที

 “ตอนนี้ร้านเพ่ยเพ่ยกำลังต้องการคนงาน พี่เต๋อคงลองดูว่าพี่ชายคนนี้จะทำหน้าที่ไหนได้บ้าง ส่วนคุณป้าท่านนี้…” หญิงสาวมองหน้าหว่ายเจียเล็กน้อย เนื่องจากยังไม่รู้ชื่อนั่นเอง

“ป้าขอโทษค่ะป้าลืมแนะนำชื่อ ป้าชื่อหว่ายเจีย ลูกชายป้าชื่อโกวข่าย ส่วนเจ้าหลานชื่อกงหัวค่ะ นายหญิง” หว่ายเจียแนะนำตนเองรวมถึงลูกและหลานให้กับหญิงสาวตรงหน้าได้รับรู้

“ส่วนป้าหว่ายเจีย ฉันไม่แน่ใจว่าสามารถทำงานได้หรือไม่หรือต้องเลี้ยงหลานอยู่ที่บ้าน ด้วยฐานเงินเดือนที่เราให้ น่าจะพอให้ทั้งสามคนใช้ชีวิตกันอย่างไม่ลำบาก พี่เต๋อคงคิดว่าไง”

โจวเพ่ยชิงคิดว่าเงินเดือนแรกเริ่มที่เธอให้ น่าจะเพียงพอ ให้ทั้งสามคนใช้ชีวิตกันอย่างไม่ลำบากนัก

“ครับนายหญิง เรื่องนี้ผมจัดการให้ แล้วเรื่องที่พักล่ะครับจะให้ผมจัดการให้เลยหรือเปล่า” ตานเต๋อคงไม่มั่นใจว่าเขาต้องจัดการเรื่องที่พักให้ด้วยหรือไม่ หรือว่าทั้งสามมีที่พักอยู่แล้ว

“จัดการเช่าห้องที่เดียวกันพี่เหวินเทาและทุกคนอยู่ ค่าใช้จ่ายคิดเป็นของร้านเหมือนเดิมค่ะ” หญิงสาวตอบกลับมาและเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้จึงหันมาพูดต่อ

“พี่ดูของใช้ประจำวันและของใช้ส่วนตัวให้กับทั้งสามคนด้วยนะ หนีร้อนมาพึ่งเย็นแบบนี้ น่าจะมีอะไรติดตัวมาไม่มาก ส่วนพี่โกวข่ายและป้าหว่ายเจีย หากพบฉันนอกร้านนี้ ทำเป็นไม่รู้จักอย่างเดียว หรือไม่ คิดว่าฉันเป็นชาวบ้านธรรมดาไม่ใช่เจ้าของร้านที่นี่ เข้าใจไหมคะ” โจวเพ่ยชิงไม่วายกำชับเรื่องตัวตนของตนเองหลังจากพูดคุยเกี่ยวกับงานเสร็จแล้ว

“ค่ะนายหญิง” นางหว่ายเจียตอบรับน้ำเสียงสั่นเครือ

ก่อนหน้านี้ไม่นานเธอและลูกชายยังกังวลว่าคืนนี้จะไปนอนที่ไหน ไม่คิดว่าสวรรค์ยังให้โอกาสเธอและลูกพบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ช่วยเหลือ แถมยังให้งานลูกชายเธอทำงานอีกด้วย

“เดี๋ยวก่อนนะ ป้าตัดเย็บเสื้อผ้าเป็นหรือเปล่า” โจวเพ่ยชิงถามขึ้นอีกเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

“เป็นค่ะนายหญิง สมัยยังสาวป้า เคยทำงานโรงงานตัดเย็บมาก่อน แต่พอสถานการณ์บ้านเมืองเปลี่ยน โรงงานก็ปิดตัว ป้าเลยเป็นแค่แม่บ้าน” นางหว่ายเจียตอบกลับมาด้วยความคาดหวัง

“ดีค่ะ แล้วป้าพอจะหาลูกมือมาช่วยตัดเย็บได้ไหมคะ หากฉันจะเปิดร้านตัดผ้าขึ้นมา ป้าดูแลไหวไหม”

“ได้ค่ะ ป้าพอจะมีสหายที่รู้จัก อาจจะมีอายุเท่าป้า แต่เรื่องฝีมือการตัดเย็บป้ารับประกันได้” นางหว่ายเจียรีบตอบรับทันที

นางหว่ายเจียไม่คิดว่าเธอเองจะมีงานทำเช่นกัน ส่วนเรื่องหาช่างตัดเย็บมาร่วมงานด้วยไม่ใช่ปัญหา นางมีสหายหลายคนที่มีฝีมือด้านนี้และกำลังหางานทำ

“ดีค่ะ พี่เต๋อคงจัดการหาร้านค้าเปิดร้านตัดเย็บให้ด้วย ฉันจะให้เขามาส่งจักรเย็บผ้าให้ ใช้เวลากี่วันพี่”

หญิงสาวพยักหน้าพอใจก่อนจะหันมาสั่งงานคนสนิทของตน ซึ่งตานเต๋อคงตอบรับคำสั่งอย่างว่าง่าย

“ผมขอเวลาสองวันครับนายหญิง แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย นายหญิงวางใจได้”

“เอาละ เมื่อไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับบ้านก่อน ป่านนี้

เจ้าตัวป่วนทั้งสองคงชะเง้อคอรอแล้ว”

เมื่อนึกถึงความแสบของลูกทั้งสองคน ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอยู่ในแววตา จากนั้นโจวเพ่ยชิงจึงออกจากร้านและกลับเข้าหมู่บ้านเพื่อไปหาลูก ๆ

“รอตรงนี้สักครู่นะครับป้า เดี๋ยวผมจะให้คนพาไปดูหอพักส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง พนักงานที่มีอยู่ตอนนี้นายหญิงล้วนเป็นคนหาที่พักให้ ส่วนเรื่องเงินเดือนนายหญิงให้สามสิบห้าหยวนช่วงทดลองงาน พ้นสามเดือนนายหญิงจะเพิ่มเงินเดือนให้อีก แต่นั่นอยู่ที่การทำงานเหมือนกัน ส่วนเงินเดือนของป้า ผมยังไม่มั่นใจ ต้องขอคุยกับนายหญิงอีกครั้ง ขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อตานเต๋อคง เป็นคนดูแลทุกอย่างแทนนายหญิงครับ”

“ขอบคุณมากครับ พี่เต๋งคง” โกวข่ายก้มหัวขอบคุณ โดยที่นางหว่ายเจียและหลานชายก็เอ่ยขอบคุณเช่นกัน

ตานเต๋อคงพยักหน้ารับแล้วจึงออกมาหน้าร้านและพูดคุยบางอย่างกับเหวินเทา ไม่นานเหวินเทาจึงพาสามคนที่ดูจะยังไม่หายตกใจ ไปยังหอพักที่เขาเช่าอยู่ และแจ้งเจ้าของว่าขอเช่าห้องเพิ่มพร้อมกับจ่ายเงินทันที

“ถ้าขาดเหลืออะไรให้บอก พี่เต๋อคงบอกว่าทุกอย่างสามารถเบิกที่ร้านได้ พรุ่งนี้นายค่อยเริ่มงานก็แล้วกัน วันนี้พักผ่อนไปก่อน ไม่ว่าจะผ่านเรื่องอะไรมา ลืมมันให้หมดและปล่อยวาง หากอยู่กับนายหญิงแล้วขอเพียงอย่างเดียว อย่าทรยศหรือหักหลัง และเรื่องตัวตนของนายหญิง อย่าบอกให้ใครรู้ เข้าใจใช่ไหม”

เหวินเทาไม่รู้หรอกว่าสามคนเจออะไรมาบ้าง แต่เมื่อได้มาอยู่กับนายหญิงเพ่ยเพ่ย เขาเชื่อว่าไม่มีทางอดตาย

“ครับ” โกวข่ายยังดูไม่หายมึนงง แต่ก็ตอบรับโดยดี

โกวข่ายเลือกที่จะปล่อยวางกับเรื่องที่พบเจอมา ชายหนุ่มคิดว่าเขาและแม่กำลังจะมีอนาคตที่ดีแล้ว อย่าไปจมปลักหรือคิดถึงคนพวกนั้นอีกเลย เวลานี้ควรเริ่มต้นชีวิตใหม่และทำมันให้ดีขึ้นใน

ทุก ๆ วันจะดีกว่า