Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 141 - Bab 150

“ผมไม่ได้มาหาเรื่องใคร เพียงแค่อยากได้คนของผมคืนเท่านั้น ท่านจะกรุณา...”“เจ้าพุด! ส่งแขก” เสียงเข้มตวาดสั่งเสียงดัง ทำเอาคนถูกสั่งสะดุ้งโหยง ตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูก“ได้โปรดคืนเธอให้ผมด้วยเถอะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยย้ำความตั้งใจ ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องพาเธอผู้นั้นกลับบ้านให้ได้ และเขามั่นใจว่าบุรุษตรงหน้าต้องรู้เห็นกับการหายตัวไปของศุภิสราแน่นอน หญิงสาวที่เห็นที่วัดนั่น แม้เห็นเพียงแวบเดียวก็จำได้“ไหนล่ะหลักฐาน จะกล่าวหาอะไรใครก็ต้องมีหลักฐาน ถ้าไม่มีก็อย่าเที่ยวปรักปรำคนอื่น มันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ” ดวงตาวาวโรจน์ตวัดเชือดเฉือน“อ้อ แล้วถ้าเธอบอกว่าเขาเป็นคนของเธอ ก็ควรดูแลกันให้ดีสิ ไม่ใช่ทิ้งๆ ขว้างๆ ไม่เหลียวแลดูดำดูดี เอะอะไม่พอใจก็ไล่ส่งเหมือนหมูเหมือนหมา กว่าจะรู้สึกตัวว่าสิ่งที่หายไปมีค่าแค่ไหนก็เมื่อตอนเขาหายไปแล้ว ต่อให้มานั่งนึกเสียดาย เสียใจ หรือมาเรียกร้องเอาตอนนี้มันก็สายไปแล้ว กลับไปซะเถิด ที่นี่ไม่มีคนของเธอหรอก ไปหาที่อื่นเถอะ หรือไม่... ก็ควรตัดใจปล่อยให้เขาไปอยู่กับคนที่เห็นค่ามากกว่าเธอจะดีกว่านะ”พูดจบก็เดินตัวตรงเข้าบ้านไป ทิ้งร่างสูงของแขกไม่ได้รับเชิญหนุ่มยืนนิ่งอึ้งพูดไม่ออ

“โหย ดูสิ คุณพ่อน้องทรายน่ะใจร้ายกับพี่มากเลย นี่ถ้าหลบไม่ทันล่ะก็มีหวังหัวแตก ม่องเท่งได้เลยนะ เล่นแจกกระบองเพชรแบบนี้ ”“ดี!” กระแทกเสียงใส่อย่างหมั่นไส้ในมารยาห้าร้อยเล่มเกวียนของไอ้หนุ่มตรงหน้า ดวงตาเขียวปั๊ดจ้องมือหนาที่ทำเนียนจูงมือลูกสาวตนแทบถลน “ ระวังตัวไว้เถอะ คราวหน้ารับรองไม่พลาดแน่ นายเตรียมจองเมรุได้เลย”“อูย คุณพ่อตาเล่นแรงจัง ผมกลัวจนฉี่จะราดแล้วนะครับเนี่ย” ขาดคำก็ถูกฝ่ามือบางฟาดผัวะเข้าให้“โอ้ย มาตีพี่ทำไมเนี่ยน้องทราย พี่ทำอะไรผิดจ๊ะ” อ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานจนน่าหมั่นไส้ ศุภิสราส่ายหน้า“ยังจะมาพูดอีก ไปล้อคุณพ่อทำไมคะ”“ดีลูกฟาดมันให้ตายเลย โอ้ย!” คราวนี้คนยุส่งต้องร้องเสียงหลงบ้าง เพราะถูกเล็บคมๆ จิกที่ต้นแขนเอา “น้องหญิง มาหยิกพี่ทำไม”คุณหญิงพิมพ์อรุณรวีส่ายหน้าปลงๆ ตั้งแต่มีลูกสาว ก็ดูเหมือนสามีของเธอจะตั้งป้อมเป็นไม้เบื่อไม้เมากับชายหนุ่มผู้มาขอสมัครเป็นลูกเขยเสียจริง ส่วนอีกฝ่ายก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ ช่างยั่วช่างเย้า ยียวนกวนประสาทให้คนขี้หวงอาละวาดได้ไม่เว้นวัน “เข้าบ้านกันเถอะหนูทราย อย่าอยู่แถวนี้เลยลูก เดี๋ยวเราจะต้องไปเป็นพยานคดีฆาตกรรมกันเสียเปล่า ใครจ

คนเจ้าคิดเจ้าแค้นปรายตามองลูกชายคนเดียว ก่อนแลเลยไปยังเพื่อนสนิทและหญิงสาวที่นั่งถัดไป ก่อนคลี่ยิ้มอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้“ใช่ ฉันไม่มีวันให้ตาเพชรแต่งงานกับนังเด็กนั่น คนที่ลูกชายฉันจะแต่งงานด้วยเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก... หนูเฟื่องตะวัน... เท่านั้น”“คุณแม่!” พีรภัทรหันขวับมองมารดาตาค้างพูดอะไรไม่ออก ประกาศิตที่หลุดออกจากปากคุณพราวพิไล ทำเอาทุกคนพากันตกตะลึงกันทั่วหน้า ผิดกับว่าที่เจ้าสาวไม่คาดฝันอย่างเฟื่องตะวันที่กระหยิ่มยิ้มย่องดีใจจนเก็บอาการแทบไม่อยู่ โดยไม่มีใครคาดคิดในเช้าวันถัดมาข่าวนี้ก็ถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์เกือบทุกฉบับ! พีรภัทรกวาดตามองหน้าหนังสือพิมพ์ที่ถูกนำมาวางให้ถึงโต๊ะทำงานในห้องเก่าของผู้เป็นพ่ออย่างหัวเสีย คิ้วเข้มขมวดเป็นพักๆ ยิ่งอ่านดวงหน้าหล่อก็ยิ่งยุ่งเหยิง ปัญหาเดิมยังแก้ไม่ตก ตอนนี้กลับมีปัญหาใหม่แทรกเข้ามาซ้ำเติมอีกระลอก ข่าวการแต่งงานของเขากับเฟื่องตะวันเป็นที่กล่าวขวัญกันอย่างไม่จบไม่สิ้นสักที ตั้งแต่วันที่เปิดพินัยกรรมจนถึงวันนี้ก็เกือบห้าเดือนแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนช่วยประโคมข่าว แถมยังช่วยเจ้ากี้เจ้าการให้เขาและเฟื่องตะวันใกล้ชิดกันจนกลายมาเป็น

...ถ้าเธอบอกว่าเขาเป็นคนของเธอ ก็ควรดูแลกันให้ดีสิ ไม่ใช่ทิ้งๆ ขว้างๆ ไม่เหลียวแลดูดำดูดี เอะอะไม่พอใจก็ไล่ส่งเหมือนหมูเหมือนหมา กว่าจะรู้สึกตัวว่าสิ่งที่หายไปมีค่าแค่ไหนก็เมื่อตอนเขาหายไปแล้ว ต่อให้มานั่งนึกเสียดาย เสียใจ หรือมาเรียกร้องเอาตอนนี้มันก็สายไปแล้ว กลับไปซะเถิด ที่นี่ไม่มีคนของเธอหรอก ไปหาที่อื่นเถอะ หรือไม่... ก็ควรตัดใจปล่อยให้เขาไปอยู่กับคนที่เห็นค่ามากกว่าเธอจะดีกว่านะ...คำพูดนั้นเหมือนหอกแหลมทิ่มแทงหัวใจเขาจนเลือดอาบ ที่ผ่านมาเขาใจร้ายกับเธอคนนั้นมากมาย กลั่นแกล้งทำให้เสียใจสารพัด ไม่ก็ไล่ให้ไปพ้นๆ ไม่เคยคำนึงถึงจิตใจอีกฝ่ายว่าจะเจ็บปวดเพียงใด นับจากวันที่เห็นเธอที่วัดจนตามไปถึงวังแห่งนั้น เขาก็ยังไม่ละความพยายามในการสืบหาตัวหญิงสาว แต่จนถึงวันนี้นอกจากไม่ได้ข่าวแล้ว แม้แต่ข่าวคราวของเจ้าของวังแห่งนั้นก็พลอยเงียบหายไปราวกับสายลม ชายหนุ่มระบายลมหายใจเบาๆ แหงนหน้ามองดวงจันทร์บนผืนฟ้าอันมืดครึ้ม ปล่อยใจล่องลอยไปไกล ถ้าหากความคิดถึงสามารถส่งฝากสายลมไปได้คงดี เขาจะได้ฝากดวงจันทร์ไปกระซิบบอกเธอว่าเขาคิดถึงเธอมากแค่ไหน และอยากให้เธอกลับคืนมาสักที ตอนนี้เธอผู้นั้นจะมองดวงจั

ขณะเดียวกันที่หน้าบ้านบุรณากรณ์ พีรภัทรกำลังยืนมองคุณพรรณรายและแม่อบที่กำลังถือสำรับอาหารออกมาเตรียมใส่บาตรดังเช่นที่เคยทำมาทุกเมื่อเชื่อวันไม่เคยขาด หากจะมีก็เพียงสิ่งเดียวที่ขาดหายไปคือหญิงสาวร่างบางระหงที่เคยมาช่วยใส่บาตรในทุกๆ เช้าหลายเดือนแล้วที่เขาไม่ได้ข่าวคราวอะไรของเธอผู้นั้นเลย หลายครั้งก็เกิดนึกสงสัยว่าเธอกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร และจะคิดถึงคนทางนี้บ้างหรือเปล่า คิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงเธอบ้างไหม หรือจะยังคงเจ็บแค้นโกรธเคืองกันอยู่ นั่นสินะ ก็ในเมื่อที่ผ่านมาเขาไม่เคยดีกับเธอเลยสักครั้ง เอาแต่ทำร้ายจิตใจสารพัด แถมเอ่ยปากขับไล่ไสสงไปก็นับครั้งไม่ถ้วน แล้วเรื่องอะไรเธอจะไม่โกรธไม่แค้น แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังอยากเจอเธออีกสักครั้งอยู่ดี อยากเจอเพื่อจะบอกว่า... ที่ไหนมีฉัน ที่นั่นจะต้อง ‘มี’ เธอ จะไม่มี ‘สถานที่ต้องห้าม’ สำหรับเราอีกต่อไป และไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เขาก็จะตามหาจนกว่าจะเจอ และจะไม่ไล่เธอไปไหนอีกตลอดชีวิต เพราะเขารู้แล้วว่าการต้องอยู่แต่ตัวโดยไม่มีหัวใจแบบนี้เป็นเรื่องที่แสนทรมานแค่ไหน‘เธออยู่ที่ไหนกันนะ จะรู้บ้างไหมว่าฉันคิดถึงเธอ คิดถึงมาก ฉันอ