มันคงเป็นคราวเคราะห์ของเขา

“เพชรยังไม่ได้ข่าวคราวน้องบ้างเลยเหรอลูก”

“เอ่อ...” คำถามนั่นยิ่งทำให้พีรภัทรอึ้ง อึดอัดใจ เพราะไม่รู้จะสรรหาคำตอบอย่างไรที่จะไม่ทำให้คนฟังเสียใจมากไปกว่าที่เป็นอยู่ แต่แล้วเสียงระฆังช่วยชีวิตก็ดังขึ้น

“ คุณเพชรคะ” แม่สาวใช้คนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาขัดจังหวะพอดี “ คุณผู้หญิงเลยให้มาเชิญคุณไปรับประทานอาหารเช้าด้วยกันตึกใหญ่เดี๋ยวนี้ค่ะ”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ พลางหันไปสบตากับคนเป็นป้าอย่างเกรงใจ

“เธอช่วยไปเรียนคุณแม่ทีเถอะ ว่าวันนี้ฉันจะทานข้าวกับคุณป้าที่เรือนเล็ก”

“เอ่อ... แต่ว่า...” แม่สาวใช้อ้อมแอ้ม “ คุณผู้หญิงให้บอกว่ามีแขกสำคัญมาร่วมโต๊ะด้วยค่ะ ให้คุณรีบไปเดี่ยวนี้”

“แขกสำคัญ? ใครกัน มาทำไมแต่เช้าแบบนี้”

“รีบไปก่อนเถอะตาเพชร เดี๋ยวแม่เรารอนานจะพานไม่พอใจอีกนะ”

“แต่ผมรับปากกับคุณป้าแล้วว่าจะทานเป็นเพื่อน”

“ไม่เป็นไรนี่จ๊ะ ป้าก็ยังอยู่บ้านนี้ไม่ได้ไปไหน เพชรจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้นี่ลูก แต่ตอนนี้รีบกลับไปก่อนเถอะ ให้แขกสำคัญรอนานจะไม่ดีนะจ๊ะ” พีรภัทรถอนหายใจ ก่อนยอมกลับตึกใหญ่แต่โดยดี

แขกสำคัญเงยหน้าทักเจ้าของบ้านเสียงใสอย่างอารมณ์ดี

“อรุณสวัสดิ์เพื่อนรัก มากินข้าวเช้าด้วย