บททั้งหมดของ ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: บทที่ 291 - บทที่ 300

สิ่งที่เซี่ยฉงอวิ๋นถนัดที่สุดคือใช้คำพูดซื้อใจคน หากเป็นฝูซีในอดีตที่รู้ไส้รู้พุงกันดีย่อมไม่มีทางติดกับเขาแน่ ทว่าน่าเสียที่ยามนี้เจ้าตัวจดจำอะไรไม่ได้ จึงตกหลุมพรางอีกฝ่ายอย่างกู่ไม่กลับ“ศิษย์รักของข้า เจ้าช่างเป็นคนดีจริงๆ” ฝูซีหลั่งน้ำตาบุรุษออกมาอย่างไม่ละอาย หลังจากได้ยินคำพูดของเซี่ยซื่อ เขา

อาจเป็นเพราะว่าเซี่ยฉงอวิ๋นกำลังตกอยู่ในห้วงใช้ความคิด จึงไม่ทันสังเกตเห็นแววตากระอักกระอ่วนของผู้เป็นอาจารย์ ซึ่งกว่าเขาจะรั้งความสนใจกลับมายังคนตรงหน้าอีกครั้ง ท่าทางของฝูซีก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้ว“อ้า! ศิษย์รัก ทำไมเจ้าถึงต้องห้ามไม่ให้ข้าแจ้งองค์หญิงใหญ่ด้วยเล่า ที่ผ่านมานางคิดถึงเจ้ามาก

ใบหน้าของคนในห้องหันมายังเจ้าของเสียงอย่างพร้อมเพรียง สีหน้าและแววตาที่แต่ละคนแสดงออกล้วนบ่งบอกความรู้สึกของเจ้าตัว ในความคิดของพวกเขา บุรุษคนหนึ่งจะมีเรื่องอะไรให้ปิดบังภรรยาตัวเองกัน นอกเสียจากเรื่องของสตรีอื่นและเหตุผลที่มาสารภาพจะต้องเป็นเพราะสตรีที่แอบปิดบังไว้ตั้งท้องลูกนอกสมรสของเขาแล้วเป็นแ

จะว่าไปนี่ก็ถือว่าท่านผู้เฒ่าขาดการติดต่อไปนานพอดู ก่อนหน้านี้แม้จะไม่มีเบาะแสของคุณชายใหญ่ ทว่าเจ้าตัวก็ยังส่งข่าวเล่าเรื่องราวสนุกๆ มาให้องค์หญิงใหญ่ได้สำราญพระทัยเป็นระยะๆ“หรือว่าจะให้หม่อมฉันไปบอกองครักษ์หลี่ ให้ส่งคนไปดูท่านผู้เฒ่าดีเพคะ”“ไม่เป็นไร บางทีอาจเพราะก่อนหน้านี้ทางการประกาศเลื่อนกา

เป็นหนี้ต้องใช้คืน หอโคมเขียวของพวกเขาทำการค้าขายเนื้อหนัง อีกทั้งเซี่ยหว่านหรูก็งดงามดูดีกว่าหญิงชาวบ้านทั่วไป หากไม่มีเงินชดใช้ก็นำคนมาแทน นี่แป็นกฎที่ไม่อาจปฏิเสธ ทว่าเซี่ยหว่านหรูมีหรือจะยินยอม นางจึงอาศัยช่วงเวลาที่มารดาเป็นลม จ้างคนไปส่งข่าวแก่เถ้าแก่ฉีให้มาช่วยตัวเองก่อนแล้วในความคิดของเซี่ย