บททั้งหมดของ ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: บทที่ 301 - บทที่ 310

ไม่รู้เพราะเหน็ดเหนื่อยสะสมจากเรื่องของหลีจวินที่ผ่านมา หรือความกดดันจากการได้เจอคนหน้าเหมือนเหออ๋อง เยว่อวิ๋นที่ถูกเซี่ยฉงอวิ๋นอุ้มกลับรถม้าจึงผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น กระทั่งรถม้าแล่นเข้าประตูรั้วนางก็ยังไม่รู้สึกตัวตื่นด้วยซ้ำรอจนเซี่ยฉงอวิ๋นอุ้มภรรยาเข้าห้องนอน จัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เมื่

อาจเพราะชีวิตในชาติที่แล้ว เยว่อวิ๋นจึงมีความรู้สึกดีๆ ให้กับทหารมากกว่าคนปกติไม่น้อย“เช่นนั้นก็ทำตามที่เจ้าว่า” เซี่ยฉงอวิ๋นตอบรับ สำหรับเขาคนผู้นั้นก็เป็นคนแปลกหน้าผู้หนี่ง ในเมื่อภรรยาบอกว่าไม่เขาย่อมไม่ขัดเยว่อวิ๋นคิดถึงความบ้าคลั่งของตนแล้วอดนึกถอนใจไม่ได้ แค่เห็นใบหน้าที่คล้ายกับคนผู้นั้นแวบ

ฟังแล้วเยว่อวิ๋นกลับถอนใจ เขาแก้แค้นให้นาง แต่เป้าหมายดันเป็นฮ่องเต้ที่เป็นเสมือนผู้สมรู้ร่วมคิดเสียอย่างนั้นสินะ “ฮ่องเต้ตาย เขาชิงบัลลังก์สำเร็จจนได้สินะ ฮึ! ถึงกับปล่อยให้เขาเป็นชาวประมง ได้ตำแหน่งฮ่องเต้ไปเสียได้”น่าแค้นใจ ทำไมนางไม่ฟื้นมาในปีนั้นนะ“ไม่เชิง” เซี่ยฉงอวิ๋นเห็นภรรยาแสดงท่าทีหัวเส

การคาดเดายังไม่ได้รับการยืนยัน ความคิดก็พลันโดนเสียงครางฮือของคนบนเตียงขัดขึ้นเสียก่อน เยว่อวิ๋นหยุดพักข้อสันนิษฐานเหล่านั้นไว้ หันไปสอบถามอาการบาดเจ็บหลังฟื้นอีกครั้ง“บาดแผลบนศีรษะของท่านลึกมาก รู้สึกมีอาการอื่นร่วมอีกไหม อย่างเช่นมึนศีรษะ หรือคลื่นไส้อยากอาเจียนอะไรแบบนี้” น้ำเสียงที่ถามกระจ่างใส

มุมปากเยว่อวิ๋นกระตุกเล็กน้อย สามีท่านช่างทำตัวตามใจเสียเหลือเกิน องครักษ์หลวงคนของฮ่องเต้ก็กล้าเรียกใช้งานยิบย่อยไม่มีเกรงใจเลยสักนิด“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” พอกล่าวประโยคนี้ออกมา เยว่อวิ๋นก็เกิดความรู้สึกว่าร่างกายที่หนักอึ้งมาตั้งแต่เมื่อวานของตน ดูเหมือนจะปลอดโปร่งโล่งสบายขึ้นอย่างเห็นได้ชัดดวง