บททั้งหมดของ ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: บทที่ 321 - บทที่ 330

หวังฉีไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ของเด็กผีปีศาจที่เขากำลังก่นด่าอยู่นั้น ยามนี้กำลังยืนมองหน้ากันโดยไร้เสียงอยู่ที่นอกประตูนี่เอง“ภรรยา เจ้าลืมไปหรือเปล่าว่าเสี่ยวอวี้เป็นเด็กผู้หญิงน่ะ” เซี่ยฉงอวิ๋นพูดขึ้นเบาๆ ตอนที่เยว่อวิ๋นบอกจะสอนเรื่องวิชาการต่อสู้ให้บุตรสาว เขาเองก็เห็นสมควรด้วย ถึงจะเป็นเด็กผู้หญิงแต

พอฟ้าสางเริ่มมีแสงสว่างทาบทับขอบฟ้า ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบเมฆ สององครักษ์ก็จับกลุ่มคนที่ถูกมัดทั้งหมดโยนขึ้นเกวียนเทียมวัวที่ยืมมาจากเซี่ยต้าจวงทันที โดยมีเจ้าของเกวียนย้ายไปทำหน้าที่ขับรถม้าพาหลีจวินกับเด็กๆ ตามไปอีกทีถนนเส้นทางขรุขระ ปกติเกวียนเทียมวัวก็นั่งได้ยากอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกหวังฉี

เพราะมีเหตุการณ์เรื่องมือสังหาร ทำให้ชาวบ้านแตกตื่นไม่ไว้ใจความปลอดภัย หลังจากที่ประชุมลงความเห็นกันแล้ว ทุกคนจึงเห็นด้วยให้มีการจัดตั้งเวรยามในตอนกลางคืนหลิวอิงแม้มาพักอยู่ได้ไม่นาน ทว่าเพราะนางเป็นมารดาของเยว่อวิ๋น ทุกคนจึงพากันพยายามผูกสัมพันธ์ด้วย ทำให้นางพอรู้เรื่องราวในหมู่บ้านอยู่บ้าง เรื่อง

ชื่อที่ถูกเปล่งออกมายังไม่ทันจะกล่าวจนจบดี เจ้าของเงาร่างผอมที่เมื่อครู่ยังเอียงคอส่งยิ้มเยือกเย็นให้แก่เยว่หลิน ก็พุ่งทะยานเข้าจู่โจมเขาเสียแล้วพลั่ก!เสียงหนักๆ ดังขึ้นเมื่อเยว่หลินยกแขนขวาของตนขึ้นป้องกันฝ่าเท้าของอีกฝ่าย ก่อนจะผงะถอยหลังไปอย่างไม่อาจควบคุม หากจะบอกว่าเมื่อครู่เขาสามารถป้องกันกา

หรือว่า...“พวก... พวกเจ้า” เยว่หลินมองหาคำตอบที่ต้องการจากใบหน้าเยว่อวิ๋น ในใจภาวนาอย่างสุดซึ้ง ขอให้ความคิดนี้ของตนไม่เป็นความจริง ทว่าเสียงใสที่ได้ฟังก็เปรียบเหมือนน้ำเย็นจัดทีเทราดศีรษะเขา“เสด็จพ่อปราดเปรื่อง อย่างที่ท่านคิดนั่นแหละ” คำเรียกขานที่ราวกับประชดไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าเยว่อวิ๋นรู้สึกตั