บทที่ 50 ลักพาตัว

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมา 4 วันแล้วครับ ที่ผมกับพี่เนมแทบไม่ได้คุยกันเลย ไม่สิ ต้องบอกว่า ผมไม่ยอมคุยมากกว่า พี่เนมเพียรพยายามเอาอกเอาใจสารพัด คอยดูแลไม่ห่าง แต่สิ่งที่ผมมอบกลับไปมีเพียงความนิ่งเงียบและการปฏิเสธแบบไร้เสียง

ตั้งแต่วันจันทร์มาผมก็ไม่ได้เข้าไปช่วยงานพี่เนมเลยสักวัน โดยให้เหตุผลว่าเหนื่อยบ้าง ไม่ว่างบ้าง มีงานต้องทำบ้าง กลับมาถึงก็ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนเดิม ไม่ได้ไปนอนห้องของพี่เนมแต่อย่างใด แต่ทุกครั้งที่ตื่นเช้ามาก็จะได้รับอ้อมกอดอุ่นๆ ซึ่งผมก็ค่อยแกะออกอย่างแผ่วเบาทุกเช้า จัดการตัวเองเสร็จก็จัดเตรียมเสื้อผ้า เตรียมน้ำไว้ให้พี่เนมได้อาบ ก่อนจะลงมาช่วยป้านุ่มทำอาหาร แล้วให้เด็กคนอื่นขึ้นไปปลุกพี่เนมแทน

ผมใช้ชีวิตในทุกๆ วันราวกับคนไร้จิตวิญญาณ ไม่พูด ไม่คุย จนไอ้เบสไอ้ซันเป็นห่วง ต้องลากออกมาเปลี่ยนอารมณ์ ในร้านแห่งนี้ ร้านของพี่ต้อง Aftermoon Club เพราะพวกเราแต่ละคนได้รับบัตร VIP มาอยู่แล้ว จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเดินเข้าไปหาที่นั่งดีๆ สักที่หนึ่ง พอมาถึงแล้วผมก็นั่งลงมองหน้าเพื่อนเงียบๆ ผมรู้มันพาผมมาทำอะไร

“กูเห็นมึงเป็นแบบนี้มาหลายว