All Chapters of สยบรักยอดบัณฑิต: Chapter 61 - Chapter 70

เช้าวันถัดมา ณ เรือนสกุลลู่ในเมืองเจียงเฉิน ท้องฟ้าโปร่งใส เสียงนกกระจิบเจื้อยแจ้วอยู่บนต้นไม้ริมระเบียง บรรยากาศสดชื่นเป็นพิเศษราวกับมีข่าวดีบางอย่างกำลังจะมาถึงณ ศาลาริมสวน ลู่หยวนฉีกำลังจิบชาอย่างเงียบสงบ ข้างกายคืออันเหม่ยฉินภรรยาที่นั่งจัดชาดอกหอมเอาไว้ต้อนรับแขกในยามสายขณะที่คนทั้งสองกำลังพูดคุยกันเรื่องดอกไม้ฤดูร้อนที่กำลังบานสะพรั่งอยู่ตรงหน้า เสียงจังหวะเกี้ยวม้าก็ค่อยๆ ดังมาจากด้านหน้าเรือน ก่อนจะมีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานเสียงใส“คุณท่านเจ้าคะ แม่สื่อจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเจ้าค่ะ พร้อมรถม้าใหญ่ ดูท่าทางไม่ธรรมดาเลยเจ้าค่ะ”ลู่หยวนฉีชะงักนิ่งก่อนจะเหลือบตาไปมองภรรยา ทั้งคู่สบตากันพลางยิ้มอย่างรู้ความหมาย“เช่นนั้นก็ให้คนต้อนรับตามธรรมเนียม แล้วนำมายังศาลานี้เถิด”“เตรียมชาดีที่สุดมาไว้ด้วย” อันเหม่ยฉินเสริมพลางลูบชายเสื้อเรียบร้อยไม่นานนัก แม่สื่อวัยกลางคนในชุดผ้าไหมสีแดงปักลายเมฆทองก็ถูกนำเข้ามาในศาลา ตามด้วยหญิงสาววัยกลางคนอีกสองนางซึ่งเป็นผู้ติดตาม แม่สื่อก้าวเข้ามาอย่างมั่นใจ นางยกมือขึ้นประนมคำนับด้วยรอยย

ณ เรือนใหญ่ของสกุลลู่ในเมืองเจียงเฉินลู่ซือหนานนั่งอยู่ใต้ศาลาเล็ก กลางมือถือผ้าปักลายดอกเหมย แต่เข็มกลับแทบไม่ขยับไปไหนเลยตลอดครึ่งชั่วยามที่ผ่านมานางเหลือบตามองทางประตูใหญ่ของเรือนอยู่บ่อยครั้ง หัวใจเต้นรัวอย่างไม่มีเหตุผล เหมือนลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าข่าวจากเมืองหลวงกำลังจะมาถึงไม่นานนัก เสียงฝีเท้ากับเสียงประกาศของพ่อบ้านก็ดังขึ้น“อาหมิงจากจวนเผิง ขอเข้าพบเจ้าค่ะ”ลู่ซือหนานวางผ้าปักทันที ลุกขึ้นเดินไปต้อนรับ ดวงตาเป็นประกาย“อาหมิง พี่เหยียนเฉิง…เขาสบายดีหรือไม่”อาหมิงค้อมศีรษะลงทันที“ใต้เท้าแข็งแรงดีขอรับ แม้งานราชการจะเร่งรัด แต่ไม่ลืมส่งข่าวถึงแม่นางเลยแม้แต่น้อย”เขายื่นม้วนจดหมายให้นาง ลู่ซือหนานรับมาอย่างเบามือ ประหนึ่งกลัวแรงไปจะทำให้ถ้อยคำที่เขียนเลือนหาย“เจ้าไปพักก่อนเถอะ” นางบอกเสียงเบา อาหมิงค้อมตัวแล้วเดินไปยังเรือนพักทางด้านหลังนางค่อยๆ แกะจดหมาย เปิดอ่านใต้ศาลา เสียงลมอ่อนพัดผ่านเงียบสงบ มีเพียงเสียงหัวใจของนางที่เต้นรัวขณะดวงตาไล่อ่านตัวอักษรลายมือของเขาทีละบรรทัด“ข้

หลายวันหลังจากการเริ่มงานสร้างเขื่อน บรรยากาศที่เห่ยโจวยังเป็นไปอย่างเร่งรีบและตึงเครียด งานหลายส่วนเริ่มลงมือจริง กองไม้ไผ่และหินถูกลำเลียงมาตามลำธารเล็กๆ ใกล้พื้นที่สร้างเขื่อน ชาวบ้านจำนวนมากเริ่มเข้าร่วมงานด้วยแรงศรัทธาและความหวังว่าจะพ้นจากภัยน้ำหลากท่ามกลางความวุ่นวายของการแบ่งแรงงานและการก่อสร้าง เผิงเหยียนเฉิงเดินตรวจงานทุกวัน ทั้งเช้าจรดเย็นโดยแทบไม่ได้พัก ขุนนางท้องถิ่นยังอดทึ่งไม่ได้ที่จอหงวนหนุ่มผู้นี้มิได้ถือศักดิ์ศรี หากยังยอมก้าวลงโคลน ลงเหงื่อร่วมกับชาวบ้านทุกคนวันหนึ่งในช่วงบ่าย แดดร้อนจัดจนฝุ่นทรายลอยขึ้นปะทะใบหน้า ขณะเขากำลังตรวจแนวผนังชั้นแรกของเขื่อน มีเสียงร้องเรียกจากทางท้ายขบวน“ใต้เท้าเผิง จดหมายจากเมืองเจียงเฉินขอรับ มีตราสกุลลู่”เผิงเหยียนเฉิงหันกลับมาอย่างเร็ว เท้าก้าวเร็วทันใจจนฝุ่นปลิวตาม พอรับซองจดหมายมาถือ เขาก็รีบเปิดอ่านด้วยมือสั่นเล็กน้อย [  ถึงพี่เหยียนเฉิงท่านสบายดีหรือไม่ ส่วนทางนี้พวกเราทุกคนแข็งแรงดี ครั้งก่อนข้ารีบร้อนส่งจดหมายถึงท่านจึงลืมบอกไป ถุง

ที่เมืองเห่ยโจว ซึ่งมีลำน้ำไหลเชี่ยวผ่านเชิงเขา พื้นดินลาดชันและมีชุมชนกระจัดกระจายอยู่สองฝั่งน้ำ เผิงเหยียนเฉิงยืนอยู่บนเชิงเขาสูง สายตาคมกริบของเขากวาดมองแม่น้ำกว้างเบื้องหน้า ยืนยันว่าที่นี่คือจุดวิกฤติ หากไม่เร่งวางแผนยามน้ำหลากในฤดูฝน ชาวบ้านต้องเผชิญหายนะแน่แท้บนโต๊ะไม้ยาวที่ตั้งชั่วคราวกลางลานหิน เขาและเหล่าขุนนางฝ่ายโยธาพร้อมช่างชำนาญการ กำลังล้อมวงสนทนา ดูแผนที่และแบบจำลองภูมิประเทศที่ขีดไว้ด้วยถ่าน“ใต้เท้าเผิงวางแนวเขื่อนโค้งหรือ” ขุนนางวัยกลางคนผู้นั่งทางซ้ายขมวดคิ้วถาม พลางก้มมองแบบแปลนที่ลากเส้นโค้งราวครึ่งวงกลมตัดแม่น้ำเผิงเหยียนเฉิงพยักหน้า สีหน้ายังคงแน่วแน่“ใช่ แนวโค้งจะรับแรงน้ำได้ดีกว่าแนวตรง ยิ่งโค้งเข้าหาฝั่งด้านต้นน้ำ แรงปะทะจะกระจายไปตลอดแนวเขื่อน ไม่กดดันจุดเดียว” เขาใช้ไม้ชี้ลากตามแนวบนแผน“ตรงจุดนี้ ความลาดชันของตลิ่งมาก หากปล่อยไว้ ยามน้ำมาแรงจะพังทลายทุกปี ข้าต้องการให้เราทำฐานรากให้ลึกถึงชั้นหิน แล้วเสริมด้วยโครงไม้ไผ่ขัดชั้นหินกับหินก้อนใหญ่ ก่อนจะเทดินอัดเป็นชั้น ปิดทับด้วยหินลับคมอีกทีหนึ่ง”ช่างก่อสร้างอี

บรรยากาศยามสายในค่ายพักใกล้ลานก่อสร้างเขื่อน แสงแดดอบอุ่นสาดส่องผ่านหมู่ไม้ลงมายังศาลาไม้เล็กซึ่งปลูกไว้ชั่วคราวสำหรับพักดื่มน้ำ ชาวบ้านกำลังพักเหนื่อย บ้างหัวเราะ บ้างพูดคุย ขณะที่เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ชายคาศาลา กำลังอ่านบันทึกการขนส่งไม้และหินเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากแนวทางเดิน สตรีในชุดเขียวอ่อนผมถักมวยแน่น ในมือถือตะกร้าฮวยน้าสามชั้นที่ใส่อาหารเดินเข้ามาอย่างมั่นคง นางคือหลานซือหรูบุตรีของนายอำเภอเมืองเห่ยโจว ผู้ที่มีชื่อเสียงในหมู่ชาวบ้านทั้งด้านความงามและความสามารถในการจัดการเรือน“ใต้เท้าเผิง” เสียงนางไพเราะ ชวนฟัง เหมือนผ่านการฝึกมาอย่างดีเผิงเหยียนเฉิงเงยหน้าขึ้น เห็นสตรีตรงหน้าแล้วจึงยิ้มบางๆ พลางพยักหน้ารับ “คุณหนูหลาน วันนี้นำอาหารมาเองอีกแล้วหรือ ท่านไม่ต้องลำบากถึงเพียงนี้ก็ได้ ข้ามีบ่าวทำหน้าที่ตรงนี้อยู่แล้ว”หลานซือหรูยิ้มจาง “มิได้ลำบากเลยเจ้าค่ะ บิดาข้าเห็นพวกท่านทำงานเหน็ดเหนื่อยไม่หยุดจึงให้ข้านำของมาบำรุงท่าน ถือเสียว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อยจากสกุลหลาน”เผิงเหยียนเฉิงพยักหน้าด้วยความสุภาพ “ขอขอบคุณท่านและนายอำเภอเป็นอย่างยิ่ง ข้ารับไว้ด้วยความยินดี”นางวา